’t Is weer die tijd van het jaar: die van de examens. Zelie en Louis hebben het weer vlaggen. Spannend altijd.
Voor Zelie valt het nog mee, alhoewel het er waarschijnlijk van af hangt wat je ‘meevallen’ noemt: drie examens maar wel wiskunde, Frans en Latijn, de zwaarste vakken dus. Langs de andere kant: drie vakken op drie dagen en vandaag is al haar laatste dag. Rap voorbij ook dus. Niet dat dat veel zegt, want ze mag dan wel geen examens voor de andere vakken hebben, ze heeft ook geen dagen vrij na de examens (morgen weer gewoon school) en de leerkrachten van de andere vakken geven dan maar een GO ofte ‘grote overhoring’. Komt een beetje op hetzelfde neer dus.
Louis heeft wel een volle examenperiode: begonnen dinsdag en volgende dinsdag zijn laatste examen. Hij legt ongeveer hetzelfde parcours af als als Zelie en heeft dus al een paar mindere (om het zacht te zeggen) rapporten achter de rug. Maar we hebben geleerd van Zelie en zijn hem al vroeger op zijn dak gaan zitten en zijn laatste rapport was al een pak beter. Hoopgevend. Die examens daarentegen, daar blijft de stress toch voor bestaan. Ik blijf hem opvragen, tips geven en hem op zijn huid zitten tot hij zin heeft om mij een mep te verkopen. Plezant is anders. Maar als het hem helpt om daardoor de klik te maken dat hij het effectief kan, op voorwaarde dat hij er dus ook het werk in steekt, dan is het het waard.
Uiteindelijk mag ik niet klagen: hij laat mij tenminste toe om hem te helpen, hoe gefrustreerd hij (en ik) er soms ook van wordt. Ik ken andere gevallen. En dan mag ik toch ergens nog van ‘geluk’ spreken dat ik dat ook kà n doen. Behind every dark cloud there is a silver lining en was ik nog aan het werk geweest, dan was dit niet mogelijk geweest.
Kijk zie, de eeuwige optimist, ikke 😉