Eendagsdepressie. Dat heb ik. Of is het al ‘het lege nest gevoel’. Toeternietoe. Ik voel me derpi, triestig, moe, leeg, …
Deze ochtend drie van de vier kinderen afgezet op school, ’t zal daar wel mee te maken hebben. En ook het feit dat dit betekent dat ik maandag weer aan de slag moet.
Jan leek zeer enthousiast. Gisteren nog een boekentas gaan halen, speciaal en alleen voor hem. We hebben een machtig leuk dingetje gevonden: zo eentje op wieletjes met uittrekbaar handvat dat ook op zijn rug kan. Het is in pluchen-stof (pluchen als gelijk een pluchen knuffel) alsof het het hoofdje is van een giraf. Hij was er zo blij mee dat hij het bijna meeenam naar bed.
Deze morgen nog even een laatste keer langsgeweest bij de peutertuin om nog een kleine attentie af te geven en daarna naar de kleuterschool. Direct als Jan uit de auto was liep hij rap de speelplaats op en sprong op een fietsje. ‘k Heb hem dan eventjes van het fietsje gehaald om hem te tonen waar zijn boekentasje moest en kennis te maken met juffrouw Greet, maar hij kon niet rap genoeg terug naar zijn fietsje. Alles prima in orde dus. Ik gaf hem een dikke kus en liep door naar de auto en toen kreeg hij door dat hij daar deze keer zou moeten blijven en dat ik weg ging zonder hem. Drama. Traantjes. Huilen. Hartverscheurend dus.
Daarna naar het gebouw van Louis en Zelie gereden (zelfde school, andere locatie). Daar bleek dat Zelie haar klas volledig anders is dan vorig jaar (wat gezegd was geweest: er zijn twee leerjaren en elk jaar ‘schudden’ ze de leerlingen door elkaar). Niet zo erg, ware het niet dat er nu eigenlijk een soort jongensklas en meisjesklas is: de ene klas heeft 6 meisjes en zo’n 14 jongens en bij de andere klas is het net omgekeerd. En waar denkt ge dat Zelie zit? Juist, de jongensklas. Op één na zitten al haar vriendinnetjes in de andere klas. Zij leek er zo geen prolbeem van te maken maar ik ben er toch niet zo gelukkig om. Enfin, we zullen vannamiddag wel horen hoe het gaat en hopelijk blijft zij het geen probleem vinden.
Louis was wel content: hij zag zijn vriendjes terug en voorlopig is er maar één derde kleuterklas dus ze zitten nog allemaal samen. Hij was wel een beetje verlegen eerst en hing aan mijn broek, maar toen hij zijn vriendje in de rij zag staan liep hij er rap naartoe en was hij direct vergeten dat ik er nog stond.
Daarna met Anna naar haar onthaalmoeder gereden om het contract te gaan tekenen en nog eens kennis te maken. Vandaag is dus onze laatste dag samen en maandag mag (moet) ik haar daar voor het eerst achterlaten. Het is een leuke vrouw, zeer sympathiek en Anna leek goed op haar gemak. Nu heeft ze gelukkig nog de goede leeftijd om achtergelaten te worden zonder probleem: een maand later en ze zou ook al kunnen beginnen huilen. Net op tijd dus.
‘k Was dus blij dat ik haar toch terug mee mocht nemen naar huis, maar toch blijf ik mij een beetje ‘blue’ voelen.
Nog 45 minuten en de eerste schooldag zit erop. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk gaat daarmee dit gevoel ook weg want vanavond moeten we naar een verjaardagsfeestje en momenteel voel ik me daarvoor absoluut niet in de stemming 🙁