Een kinderhand …

is gauw gevuld, wordt gezegd en soms klopt het ook.

Op de ouderinfoavond had juffrouw Riet haar beloningssysteem uitgelegd: flinke kindjes, kindjes die een moeilijke vraag toch wisten (er was bv. een kindje dat wist wie Einstein was, allez, dienen mens herkende van een foto hé), kindjes die iets speciaals deden, … konden voor één dag beloond worden met een kaboutertje. Dat kaboutertje mocht mee naar huis tot de volgende dag.

Kindjes die een ganse week flink waren geweest krijgen op het einde van de week een ‘flinkerdje’: een klein ‘pruts’kadootje dat ze mogen kiezen uit een mand én ook mogen houden.

Gisteren kwam Zelie thuis. Hoe was het op school? Goed? Wat heb je allemaal gedaan? Dit en dat. Enfin, niets speciaals. Business as usual: eten, beetje buiten spelen en dan weer binnen om zich klaar te maken voor naar bed te gaan en nog eens het huiswerk te overlopen.

Ik moest haar nog iets meegeven voor op school en toonde het haar en zei dat ik het in haar boekentas zou steken. Zo gezegd, zo gedaan en wat vond ik toen ik het kleine zakje opendeed? Inderdaad, een kaboutertje.

“Zelie, wat heb ik hier gezien?” vroeg ik met een brede glimlach. Eerst een diepe frons van het nadenken en plots herinnerde zij het zich weer: ze had een kaboutertje verdiend, met het oplossen van een ‘moeilijke’ vraag. Glunderen dat ze deed.

Ze heeft de kabouter direct naar boven gebracht, vol fierheid aan papa getoond (die er uiteraard foto’s van moest nemen) en heeft hem meegenomen naar boven als ze ging slapen want “kabouters worden ’s nachts levend hoor”.

Deze morgen was ze ervan overtuigd dat de kabouter niet meer op dezelfde plaats stond als waar ze hem gisterenavond gezet had. Prachtig toch, nietwaar? 😀

Vandaag is de kabouter terug naar school. Benieuwd wanneer de volgende toekomt.