Tot vorige week had Anna geen vast slaapritme: de ene keer sliep ze in de voormiddag en/of de namiddag een half uur, de andere keer drie uur, de andere keer ergens iets ertussen.
Ze kon ook geen vast ritme ontwikkelen wegens nooit thuis zijn op het gemak: met drie andere kinderen die hier rondlopen was er altijd wel een plaats waar we naartoe gingen en Anna werd dus meegenomen. En zo sliep ze dan eens even in de buggy of de auto en als ze in haar bedje lag werd dat tekort dan soms ferm ingehaald door marathondutjes te doen.
Deze week is ze dus voor het eerst naar de onthaalmoeder. Maandag blijkbaar veel geweend, dinsdag was het al beter en vanaf woensdag alles in orde. Op de vier dagen dat ze er is heeft ze nu eindelijk een vast slaapritme kunnen opbouwen en vandaag hou ik mij daar zo goed mogelijk aan: deze voormiddag mooi in bedje gelegd en heeft ze een uurtje geslapen en nu is ze sinds 12u50 bezig aan haar namiddagdutje.
Ik heb zo de indruk met haar nieuwe, vaste dagritme, dat er nu ook beterschap zit in haar nachtritme: ze komt gelijk toch iets minder wakker en als ze wakker komt krijg ik haar, zonder te voeden, rapper terug in slaap.
Het is eigenlijk algemeen geweten dat kinderen zo veel mogelijk heel vaste routines nodig hebben, dat ze daar het best bij varen, en alhoewel ik dat al wist, wordt ik er nu nog maar eens met mijn neus opgedrukt.
En nu zit ik hier dus ook mijn vingers te kruisen dat ze binnenkort (eindelijk) ganse nachten zal beginnen doorslapen.