De hele dag was Jan opgetogen: straks, als we Louis zouden afhalen, mocht hij met A. spelen. Dat hadden we hem gisteren beloofd en hij was het niet vergeten. Van deze morgen was hij erover bezig en tot we vertrokken herhaalde hij het regelmatig, met zo een gelukzalige glimlach op zijn lippen.
Deze namiddag dan eindelijk vertrokken en opgetogen dat hij was: hij kon bijna niet wachten.
Blijkbaar had A. ook al de hele dag zitten zeggen: straks komt Jan spelen en was hij ook heel opgewonden bij het vooruitzicht. Hij keek ook reikhalzend uit naar onze aankomst.
Tot we daar toe kwamen: zowel Jan als A. zaten om de schoot van mama en dierven amper in de richting van elkaar kijken. Alsof de andere niet bestond, zoooo beschaamd waren ze alletwee. Zelfs toen alle kinderen naar boven vertrokken om te spelen, bleef A. bij zijn mama zitten: hij wou niet mee. Te beschaamd.
Het heeft gelukkig niet lang geduurd: een paar minuutjes later is hij ook stilletjes verdwenen en met Jan gaan spelen.
Maar zo lief dat dat was.