Toen de kinderen geboren werden hebben we ze altijd in zo donker mogelijke kamers gelegd. De redenering zijnde dat als ze niet zagen waar ze sliepen, ze niet al te veel problemen zouden maken als ze eens ergens anders te slaap werden gelegd.
De redenering ging niet echt op want als we ergens anders waren wisten de kinderen duidelijk dat ze niet in hun eigen bed lagen. Geur? Algemene sfeer? Wie zal het zeggen.
Ze hebben ook nooit problemen gemaakt van dat in het donker slapen. Tot een bepaald moment.
Rond de tijd dat Zelie 3 werd, werd ze plots bang in het donker. Het begon met de vraag of de deur open mocht, anders groot drama. Ze was (overduidelijk) bang maar we hebben daar eigenlijk nooit een aanleiding toe gevonden. Begon ze plots te beseffen dat donker eigenlijk eng was? Wie weet.
Toen ik ging slapen ging de deur weer dicht en een tijdje werkte dat. Na enige tijd moest niet alleen de deur open, maar ook het licht aan op de gang. Opnieuw ging de deur dicht toen ik ging slapen (en dus ook het licht uit) en, opnieuw, lukte dat een tijdje.
En plots lukte het niet meer. Ongeveer een half uur nadat ik het licht had uitgedaan schrok Zelie krijsend wakker: doodsbenauwd. We hebben nog een paar dagen geprobeerd om het licht uit te doen als ze sliep, maar ze werd telkens weer met doodsangsten wakker. Uiteindelijk hebben we dan maar een nachtlampje in de kamer gezet en sindsdien sliep ze weer rustig door.
Louis sliep in een andere kamer en die had daar helemaal geen last van.
Het enige probleem dat we hadden was als ze bij mamie en grandpère gingen slapen: ze deelden daar een kamer. Dus ging Louis eerst slapen, in het donker, en pas als hij goed sliep ging Zelie slapen en deden we het lichtje aan. Dat verliep vlot.
Toen ik zwanger was van Jan (in 2003 dus) zijn we tijdelijk bij mijn schoonouders ingetrokken “wegens omstandigheden” (verbouwingen hier). Zelie was toen net 4 jaar geworden en Louis was 2 jaar en 3 maanden.
Door de routine van thuis te moeten overnemen konden we de kinderen moeilijk op een verschillend tijdstip naar bed doen en dus is Louis het ook gewoon geworden om met een lichtje te gaan slapen.
Toen we terug naar huis verhuisden, na de geboorte van Jan, zijn Louis en Zelie in dezelfde kamer blijven slapen en kon Jan in de andere kamer alleen. Het lichtje bleef dus aan.
Tot we vorige zomer ontdekten dat ik opnieuw zwanger was. Goed nagedacht en tot de (niet zo moeilijke) conclusie gekomen dat er nu 2 kinderen op elke kamer zouden moeten slapen. Er ook bij gedacht dat, ALS nummer 4 een meisje zou zijn, het veel logischer zou zijn dat de meisjes dan samen zouden slapen op één kamer, en de jongens dus op de andere kamer.
Hét probleem: licht in de kamer. Jan slaapt nog steeds in het donker en dat willen we zo houden, dus kwam het erop aan om de twee anderen te overtuigen om opnieuw te leren zonder licht te slapen.
Vorige zomer, in augustus, vlak na “de ontdekking”, heb ik dus eens met onze twee oudsten gebabbeld. Ik wou niet wachten tot we het geslacht wisten want ik wou van de gelegenheid gebruik maken dat het nog lang licht was buiten. De kinderen zijn, samen met mij, gelukkig tot de conclusie gekomen dat ze nu al groot waren, dat donker niets was om bang vor te zijn en dat ze dus gingen proberen te slapen zonder licht.
En het is eigenlijk gelukt. Met dat het nog lang licht was buiten werd het maar geleidelijk donker. In het begin kwam vooral Zelie nog eens wakker, maar ze kon gemakkelijk getroost worden. Louis is ’s nachts eigenlijk nooit wakker geworden.
Ze begonnen weer wat problemen te maken met dat het vroeger donker werd, maar we konden een compromis sluiten: nu gaan ze slapen zonder licht, maar met de deur open en de gordijnen een beetje open. Als ik ga slapen ’s avonds doe ik sowieso “mijn ronde” (kijken of iedereen goed toegedekt is en zo) en sluit ik de deur en doe de gordijnen dicht.
Ze komen er niet van wakker.
Het grappige is zelfs dat Zelie in haar slaap zelfs weg schuift van het licht: de maan schijnt altijd langs haar kant van de kamer binnen, vlak op haar hoofdeinde. Als er dus geen wolken zijn kan dat fel licht geven (we hebben hier een prachtig zicht op de maan) en in haar slaap schuift ze weg van het licht, naar haar voeteneinde toe. Als ik ga slapen vind ik haar soms helemaal op het einde van haar bed, ineengekruld om toch maar op dat bed te blijven liggen.
Andere keren kom ik ze ’s ochtends wakker maken en kan het zijn dat de gordijn langs één van de kanten opnieuw een stuk open is: ze komen soms dus toch wakker, maar in plaats van te paniekeren doen ze gewoon de gordijnen weer open. Heel “groot” van hen 🙂