Blèrgh

Gisteren zijn we dus verhuisd naar Michel zijn ouders, voor de komende drie, vier (vijf, zes, …?) weken, wegens de leuke werken die ze zullen doen.

Gisteren de hele dag dingen verhuisd en gesorteerd in het huis, want op de eerste verdieping moest de hele kant waar de werken moeten gebeuren vrijgemaakt worden. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat over en weer gelopen en dingen versleurd. Er zijn weer drie vuilniszakken gevuld, een paar dozen papier bijgekomen (en ze waren net het papier komen ophalen, tss) en ik heb drie grote zakken kleren om weg te geven aan de ‘arme menskens’ (allemaal in goede staat maar gezien wij ze zelf niet meer aandoen …). Net als het ventje een beetje kapot nu.

Ondertussen ook ontdekt dat we (weeral) schade hebben van de werken bij de buren, wat minder leuk was, maar beter nu ontdekken dan wanneer het te laat is.

En eigenlijk ben ik over het geheel relatief ontmoedigd, want dit is eigenlijk nog maar peanuts: gewoon een paar dingen verslepen naar de andere kant van de kamer en het is in orde. Maar wat er nog later moet gebeuren is minder, zoals bv. een nieuwe vloer leggen op de eerste verdieping hetgeen betekend dat die verdieping eerst VOLLEDIG vrijgemaakt zal moeten worden. Wij hebben daar geen plaats voor om dingen van een verdiep ergens anders te plaatsen. Pfff. Zucht.

Wat ik ook niet zie zitten is binnen een paar weken terugkomen en de ‘ravage’ zien, want toegegeven: hoe proper de ‘werkmensen’ ook zijn, vuiligheid is er altijd achteraf.

De volgende weken zal ik proberen er mij zoveel mogelijk van te distanciëren, mij niet opjagen in dingen die toch moeten gebeuren, en achteraf wel zien hoe en wat het resultaat zal zijn.

*zucht* (nog eens)