We zijn weer een jaartje verder en dus was het tijd voor een nieuw groepsfeest bij de scouts.
Een andere groepsleiding en dus ook een andere organisatie.
Vorig jaar werd gekozen voor een show, gebracht door de verschillende takken. Dit jaar werd geopteerd voor een stadspel: de kinderen verdeelden zich in groepjes (takoverschrijdend) en dienden dan, met de ouders, naar vijf verschillende locaties in het centrum te trekken om spelletjes te doen en punten te verzamelen.
Zeer leuk idee vond ik en de spelletjes bleken ook zeer leuk: van die oude volksspelletjes zoals sjoelbak en met een balletje kegels omver gooien. De kinderen vonden het heel leuk en de volwassenen amuseerden zich ook.
Aan het hele gebeuren maar één minpunt (dat ik ook tegen de leiding heb gezegd): ze hadden het ‘centrum’ nogal ruim opgevat en dus moesten er een serieuse afstanden afgelegd worden tussen de verschillende locaties. Té groot, bleek voor ons want wij waren met een bende van kleine kindjes: drie kapoenen en één kabouter én Jan was ook mee, te voet.
Als groep hebben we dus niet alle spelletjes kunnen doen dus. Gelukkig hadden we een papa mee op de fiets en die heeft dan de laatste spelletjes alleen gedaan terwijl wij, te voet, eigelijk maar net op tijd terugwaren.
Daarna eten: paëlla, en het moet gezegd: zeer lekker. Het heeft ons gesmaakt en de kinderen ook.
Na het eten was er voor de kinderen een kinderfuif waar zij naartoe verdwenen zijn. Ik heb Michel (wegens rugpijn) en Anna (te moe om te helpen donderen) naar huis gebracht en ben dan teruggekeerd voor koffie en taart en om op de drie anderen te wachten tot zij uitgefuifd waren.
De koffie met taart waren welkom na een nacht van drie uur slaap. Er was een ruime keuze aan taarten en ik heb de ‘kokos-appeltaart’ geproefd: originele combinatie die meer dan gesmaakt heeft. Ondertussen heb ik dan gezellig gekletst met de andere ouders. Aangenaam gezelschap gehad waardoor ik mijn vermoeidheid toch grotendeels vergat.
Het laatste deel van de avond is Jan bij ons komen zitten, meer bepaald op mijn schoot. Hij was helemaal niet moe hoor, zei hij terwijl hij zijn hoofdje op mijn schouder legde 🙂
Uiteindelijk zijn we rond 22u naar huis vertrokken. Moeie maar blije kindjes, moeie maar blije mama.
En nu de rest van het weekend een beetje proberen recupereren om morgen weer fit te zijn voor het werk.