Trap

De trap in ons huis, die van het gelijkvloers naar het eerste gaat, is niet af te sluiten: beneden maakt hij een zeer korte draai waardoor er geen enkel hekje op past, boven is er een extra ruimte tussen de trap en de muur waardoor de opening van het deurtje ook niet past.

Met die gedachte in het achterhoofd heb ik er altijd op toe gezien dat, van zodra de kinderen mobiel werden, ze ook leerden om trappen op en af te gaan.

Zelie kon het het vlugst: in het huis van mijn ouders (huis waar ik opgegroeid ben en dat nu mijn ouderlijk huis niet meer is wegens verkocht) was er aan de keuken een drempel-trapje (beetje te hoog voor een drempel maar te laag voor een trapje, dus ideaal) waar we Zelie lieten oefenen en in een mum van tijd had ze het onder de knie: trapje op, draaien en trapje af met voetjes eerst. Ik denk dat ze amper 11 maand was.

De jongens hebben dus ook trappen leren doen voor ze konden lopen en nu is het Anna haar beurt. Zeer belangrijk, en eigenlijk nog een beetje meer nu we even bij mamie en grandpère wonen, want hier is de benedenverdieping opgedeeld in drie niveaus: bij het eerste verschil is er één trapje, bij het tweede zelfs twee trapjes.

Tot een tweetal weken geleden weigerde Anna pertinent: telkens ik haar draaide om haar te helpen van een trapje te gaan begon ze hartverscheurend te huilen, net alsof we haar martelden. Ze weigerde mee te werken en op die manier kon het niet echt lukken.

Vorige week sloeg ze plots om: telkens we haar draaiden begon ze te lachen en werkte ze mee. Niet dat ze het spontaan deed, maar de tegenwerking was tenminste weg.

Zondag ging het plots vlot: ze klom de twee trapjes omhoog en liet er zich direct weer afglijden/afkruipen. Een zeer leuk spelletje bleek want ze bleef maar omhoog en omlaag gaan.

Blijkbaar op zich geen probleem, ware het niet dat ze het alleen kon als ze al ‘in positie’ zat, m.a.w. als ze van beneden vertrok. Als ze kwam aangekropen van bovenaan moest ze zich eerst draaien, en die truuk bleek niet zo gemakkelijk.

Tot ik ergens in de namiddag aan de computer zat en Anna doodleuk naar de trap kroop, zich spontaan draaide om naar beneden  te kruipen. Mijn hart sloeg enkele slagen over toen ik haar zo zag gaan en ze was veel te rap om nog recht te springen en erachteraan te gaan. Bovendien zou een té plotse beweging misschien alleen tot gevolg hebben dat ze zou schrikken waardoor ze zeker zou vallen.

Maar ik kon opgelucht ademhalen: ons meisje ging als een volleerde peuter zonder enig probleem van de trap.

Dat was zondag en tot nu toe heeft het zich nog niet herhaald maar ze is duidelijk op de goede weg. We moeten haar nu weer helpen om zich te draaien, maar eens gedraaid gaat het zonder problemen. 

Dat de kinderen vlot trappen op en af gaan, hoe klein ze ook waren, heeft al zeer veel bekijks mee gebracht, wat wel wreed wijs is. Ik zag vorig jaar mensen hun hart vasthouden toen Jan, amper 2 jaar, in de ‘grote’ school zelf de trap op en af klom, niet begrijpend dat hij dat helemaal alleen kon en dat ik er dus maar op stond te kijken.

Voor mij is het maar normaal … en voor hen veel veiliger eens ze het kunnen.

Update: sinds zaterdag (17/3) zijn trappen geen enkel probleem meer voor ons madam … en leutig dat ze dat vindt.