Eigenwijs

Sinds Anna ziek geworden is heeft ze eigenlijk zo goed als geen vaste voeding meer gegeten.

Toen ze ziek was was het niet meer dan logisch: als je last hebt van je maag/buik (overgeven en diarree), heb je niet echt honger. Maar sinds ze zich beter voelt is het nog niet veel veranderd.

Sinds een paar dagen drinkt ze opnieuw haar grote flessen melk, dus verhongeren doet ze niet, maar patatjes: vergeet het. Fruit: een beetje.

Het probleem zit hem namelijk in het feit dat Anna nogal eigenwijs is: sinds een tijdje wil ze zelf eten. Alleen. Ze weigert haar mond open te doen als ik er eten in wil steken, dus dat geeft problemen.

Want haar fles zelf drinken is geen probleem en vandaar dat ze dus haar melk drinkt. Een banaan in haar handje nemen en opknabbelen kan ze ook, al komt er dan banaan op gans haar gezicht en op haar kleren en, als ze op iemands schoot zit, op die persoon 🙂 Dus fruit eten, als ze het zelf kan vastnemen, doet ze ook.

Patatjes is dus het grote probleem: ze kan haar lepel nog niet goed genoeg coördineren om hem, mét eten erop, in haar mondje te krijgen. Meestal, tegen dat het lepeltje in haar mond zit, heeft ze hem al omgedraaid waardoor al het eten er al  weer af is gevallen.

Toen Zelie, Louis en Jan die periode begonnen gaf ik hen een lepeltje waarmee ze konden prutsen en voor elke hap die naast hun mond belandde, kon ik er een in hun mond steken.

Anna daarentegen weigert zo’n behandeling: als ze mijn lepel ziet afkomen nijpt ze hard haar mondje dicht en draait resoluut haar hoofdje weg. Als ik er dan toch een lepeltje in krijg spuwt ze dat weer uit.

Tja, this too shall pass, I guess 🙂