Dinsdag, late namiddag. Het was een warme, lange dag geweest voor de kinderen. Zeer goed te merken bij Jan door zijn bijna fushia roze kaken, een duidelijk teken van vermoeidheid.
Voor het weekend had mama belooft om voor woensdag iets klaar te maken dat de kinderen doodgraag lusten. Om zeker te zijn dat ik het niet zou vergeten hebben ze er mij elke dag (echt niet overdreven) toch een paar keer aan herinnerd.
Dinsdagavond na school moesten dus nog boodschappen gedaan worden om alle ingrediënten in huis te halen. In het naar (schoont)huis te gaan rap binnen gesprongen in de supermarkt: mama en vier kindjes.
De supermarkt in kwestie heeft zo’n zelfscan ding en toen de kinderen het zagen begonnen ze direct te zagen. Gezegd dat ieder om beurt mocht, maar het mocht niet baten: ruzie brak uit. Eenvoudig opgelost dus: mama houdt het ding alleen vast.
Geen probleem voor Zelie en Louis, al waren zij ook wat teleurgesteld, maar voor Jan … man, man, man. De vermoeidheid van de hele dag kwam opeens als een blok op hem neer en hij is begonnen aan een scène dat het geen naam had.
Onmogelijk om ermee te babbelen of hem te kalmeren, dus heb ik de truc van de boekskes toegepast: negeren … en als een zot mijn boodschappen gedaan om zo rap mogelijk buiten te zijn.
In de supermarkt eigenlijk geen probleem: de mensen keken eens en negeerden het dan. Aan de kassa kreeg ik zelfs medelevende blikken en bemoedigende woorden.
Maar eens buiten was het nog niet afgelopen met het krijsen. Jan hield koppig vol.
En toen werd ik benaderd door een jongeman die mij heel vriendelijk aansprak.
“Mevrouw, mag ik iets vragen aub”
“Ja hoor, geen probleem” zei ik in uiterste concentratie om die mens te kunnen verstaan boven het gekrijs van Jan.
“Kent u het programma ‘De Supernanny’?”
“Euh, ja …”
“Wel ziet u, ik ben een medewerker aan dat programma en …”
Hier moest ik de vriendelijke jongeman toch wel onderbreken want ik zag plots welke richting het gesprek uitging.
“Meneer, normaal gezien heb ik zeer brave kinderen, weet u”
“Oh, maar dat zie ik direct hoor mevrouw”
???? Excuseer, maar als hij dat ‘direct zag’, waarom benaderde hij mij dan. Enfin, ik heb me maar even verder verdedigd want zo ben ik nu eenmaal (‘Het is een lange dag geweest en hij is zeer moe en hij heeft nu een toer’) en dan heeft hij vriendelijk dag gezegd en ik ook.
‘Genant’ is het goede woord zeker? Of is het ‘slechte moeder’?
Ik zou als hij na 5 minuten nog niet ophield, gewoon mee beginnen neuten zijn zoals in de reclame 🙂 ! Net hetzelfde doen als hem tot hij zich doodschaamde! Of werkt dat niet in ’t echt?
Of hem in de auto leggen om te slapen…
Wel supershiek dat je hem zo lang kon negeren!
Echt shiek!
Genant ? Welnee ! Iedereen mét kinderen weet dat elk kind zo wel eens een bui heeft, toch ? Die jongeman had er voorzekers geen… En negeren werkt dus niet alleen in boekskes.