Stap één naar stappen

Terwijl zowel Zelie als Louis als Jan al aan de hand liepen (of moet ik zeggen ‘waggelden’) toen ze een jaar werden, weigerde Anna dat te doen.

Ze trekt zich nu al geruime tijd op en als ze op haar voetjes stond stapte ze wel links en rechts om te geraken waar ze wou, maar eens je haar aan de handen nam ging ze spontaan door de knieën. ‘Mij niet gezien’ was haar redenering blijkbaar en ze weigerde resoluut om zelfs maar te proberen.

Tot vorige zaterdag.

Ik weet niet meer waarom ik het probeerde, maar toen ik haar beide handjes vastnam begon ze spontaan te stappen. 13 maanden en één dag na haar geboorte heeft Anna haar eerste relatief echte stapjes gezet.

Nu ze de smaak te pakken heeft kan ze er ook bijna niet genoeg van krijgen, uiteraard enkel op Anna-voorwaarden, zijnde als zij het wil. En zoals ik al zei: ze kan nog niet spreken maar ze kan het zeer goed uitleggen.

Als ze op de arm zit en ze wil stappen wijst ze resoluut naar de grond, gaat voorover hangen en roept heel luid tot we haar op de grond zetten en haar vasthouden om te beginnen stappen. Heel grappig eigenlijk.

Gisteren had ze zelfs maar één handje gegeven. Met de andere hield ze mijn broekspijp vast, nu niet het meest stabiele iets, en zo liepen we van de ene kant naar de andere.

Ze is misschien een beetje later begonnen met oefenen, maar ik heb zo de indruk dat ze er uiteindelijk toch iets rapper met weg zal zijn. We zien wel.