Elke ochtend, als ik de kinderen naar school voer, passeer ik in de Nederkouter.
En elke ochtend passeer ik in de Nederkouter een schijnbaar dakloze man.
Schijnbaar, want ik heb het hem nog nooit gevraagd. Maar hij ziet er toch zo uit: vele lagen kledij aan, een aantal volgepropte zakken in zijn handen, onverzorgd en (schijnbaar) ongewassen.
Het is de enige dakloze die ik ooit heb gezien in Gent en misschien is hij dus ook wel de enige die er effectief is.
Vannavond, toen ik Michel naar ons huis voerde, liep hij er weer. In de Nederkouter. Bepakt en beladen.
En dat vind ik zo erg! Want ik vraag mij af of ik de enige ben die die mens ziet en of er nu echt geen enkele instantie is in Gent die die mens kan opvangen of onderdak geven. Hem terug een lijn in zijn leven brengen? Hem kan helpen?
Of wil hij het zelf niet? Is het een bewuste keuze? Alhoewel ik mij afvraag of zoiets hoedanook een bewuste keuze kan zijn.
Neen, ik vind dit afschuwelijk en ik voel mij zo machteloos. Terwijl ik anderzijds heel goed weet dat ik eigenlijk niet echt iets wil doen, dat ik mij ook niet wil ‘moeien’.
Tweestrijd en frustratie dus.
Ziet er nog een jonge gast uit neen? Als hij het is dan heb ik hem ook al gezien, dikwijls. Hij ‘leeft’ in de as: station gent sint pieters-nederkouter-justitiepaleis.
Mijn moeder had ook zo’n medelijden met hem maar toen ze hem erop aansprak wou hij geen hulp, niets, nada. Tsja.
bah zo jong ziet hij er niet meer uit hoor! hij heeft een baard en héél veel plastiekzakken bij. Ik heb eens horen vertellen dat hij “bewust” dakloos wil blijven …
Ik woon nu twaalf jaar in Gent, en die mens woont al minstens zo lang inderdaad op de lijn Gent-Sint-Pieters, Nederkouter, Justitiepaleis. Ergens anders zie je hem eigenlijk nooit. Ik heb hem ooit eens een half brood aangeboden, vers nog hoor, dat ik van mijn kot mee naar huis wou nemen, maar hij wilde het niet. Het enige wat er in die jaren aan die mens is veranderd, is dat hij de laatste tijd een rugzak meezeult die hij vroeger niet had…
Ik woon nu niet in gent,maar heb hem al veel tegengekomen,ik heb hem nooit zien bedelen.Vooral rond de kersttijd zie je meer bedelaars,vooral met de moeders heb ik medelij.In brussel zag ik een dame een lekker smos geven n zo een moeder met kind.,dat was voormij 3het voorbeeld”,het erge is dat ik nooit zo iets lekker bij heb om tegeven,en me steeds voorneem iets te kopen als ik terug passeer.Het zijn ook moeders he .,het doe me ook wat als ik ze zien …..zo sukkelaars.
ook ik zie deze man elke dag, als ik ’s avonds van kantoor naar huis rijd, hij is daar soms nog op zeer nachtelijke uren. Ik heb van verschillende kanten gehoord dat hij geen hulp wenst, waaronder ook van een medewerkster van daklozenopvang.
Ja, hij loopt er al jaren.
Een tijdje geleden hoorde ik z’n verhaal via-via, dus de correctheid is voor discussie vatbaar.
Het is alleszins iemand die bewust voor dat leven kiest. Hij is blijkbaar ooit zijn vrouw en kinderen kwijtgeraakt bij een ongeval en heeft toen die levensstijl aangenomen. Nazif, de barman van de “St-Hubert” in de Kortrijksepoortstraat heeft hem zo nu en dan eens een paar boterhammen gesmeerd. Men heeft hem al vaak voorgesteld om ergens te overnachten maar hij weigert dit.
Da’s het enige wat ik van die mensch weet.
raar he
iedereen kent hem
en hij kent ons misschien ook allemaal
al zou me dat verwonderen
is er dan echt niemand die hem durft aan te spreken
ik pleit alvast schuldig 🙂
Jawel, ik zag wel al eens mensen die hem aanspreken, en ook bepaalde winkeliers hebben contact met hem, maar hij wil dat blijkbaar eigenlijk niet echt.
Het is wat mij betreft een ‘recht’ zo te leven als je dat zelf wil en om met rust gelaten te worden. (Begrijp dit niet als een oproep om sukkelaars aan hun lot over te laten, verre van, maar het kan een keuze zijn).
Deze man loop al zolang ik weet in Gent rond, zowel overdag als ’s nachts. Als je ertegen praat klinkt hij normaal, niks mis met zijn intelligentie, ik denk ook dat hij ervoor kiest. Als iemand hem iets aanbiedt zegt hij dat hij van alles meer dan genoeg heeft.
’t Is confronterend om te zien hoe hij leeft, het verhaal van vrouw en kinderen heb ik ook al een paar keer gehoord. En ook dat hij niets meer wil bijdragen tot het systeem omdat de dood van die mensen de schuld was van hetzelfde systeem door nalatigheid of gebrekkige veiligheid…
Het moet een erg zwaar leed zijn dat iemand ertoe aanzet als eenzaat te leven op straat. Ik kan me inbeelden dat onze levens hem teveel herinneren aan het leven dat hij ooit gehad heeft.