Moeilijk

Ik had het al eerder gezegd: sinds de Paasvakantie heeft Jan het lastig om afscheid te nemen.

Even zag het er naar uit dat het weer de goede kant op ging: een tweetal weken geleden heeft hij gedurende een dag of drie braaf (een) kusje(s) gegeven, een dikke knuffel en weg was hij, zonder wenen en direct aan het spelen met de kindjes.

Het heeft niet mogen duren want behalve die paar dagen is het weer elke ochtend groot drama: een kusje, een knuffel, nog één, nog ééntje, de allerlaatste, nog ééntje, … en dat blijft zo maar doorgaan tot ik hem relatief hardhandig van mij moet aftrekken en aan de juffrouw geven.

Gelukkig duurt het allemaal niet lang want tegen dat ik mijn rug goed gekeerd heb is de huilpartij al over, maar leuk is anders.

Het ambetante is, is dat ik de indruk heb dat het aan het escaleren is, want nu begint hij ook ’s avonds lastig te doen. Hetzelfde ritueel als als ik hem afzet aan school, begint hij nu toe te passen als ik hem in bed steek: een kusje en knuffel, nog één en nog één en nog één… het houdt niet op als het van hem afhangt.

Gisteren is uiteindelijk Michel naar boven moeten gaan, want hij wist niet van ophouden. Echt niet leuk, want ik hoor hem zo roepen en verdrietig zijn en het breekt mijn hart, maar aan de andere kant: ik kan toch moeilijk bij hem blijven zitten en zijn handje vasthouden tot hij slaapt.

Ik hoop dat het een fase is en dat het vlug voorbij gaat. Als het effectief te maken heeft met het in de opvang verblijven tijdens de Paasvakantie, dan heb ik tenminste de juiste beslissing genomen wat betreft de grote vakantie, want dan heb ik een maand ouderschapsverlof opgenomen zodat ik bijna de twee maanden thuis zal zijn.

En ik denk dat ik ook een beetje kordater zal zijn vanaf nu, want uiteindelijk werk ik het een beetje in de hand vermoed ik zo: één kusje en knuffel en dan resoluut weg. Eens zien of het dan verbetert.