Begin van het avondeten.
De kinderen zitten al aan tafel en ik ben nog over en weer aan het lopen om vanalles te doen (brood snijden, afwasmachine leegmaken, fles voor Anna opwarmen, …).
Plots een kreet van afschuw van Louis en een strenge vermaning ‘Neen Jan, ge moogt dat niet doen!’
Ik kijk om en vraag wat er aan de hand is. Louis: ‘Jan zit met zijn vinger in de choco en dat mag niet hé?’
‘Neen Louis, dat mag niet’ en ik kijk vermanend naar Jan die mij met een engelenlach op zijn gezicht aankijkt.
Ik zeg Jan nog eens in duidelijke taal dat hij niet met zijn vingers in de choco mag zitten en maak hem duidelijk dat het geen grapje is. Beteuterd knikt hij uiteindelijk maar.
We zijn een half uur later. Zelie en Michel hebben gedaan met eten, Jan en Anna zijn hun laatste stukjes aan het opeten en ik smeer mijn laatste boterham.
Plots kijk ik naar Louis en hij zit, geloof het of niet, met GANS ZIJN HAND! in de chocopot, met in zijn hand een stuk banaan.
Ik zie de aanleiding, daar niet van: hij had net een boterham met banaan en choco opgegeten en wou nu het restje banaan opeten en er ‘een beetje’ choco opdoen. In plaats van met een mes choco op zijn banaan te doen had hij er dus niet beter op gevonden dan gans zijn banaan in de choco te stoppen … er niet bij stil gestaan dat als je banaan in je hand zit, de choco op je hand belandt.
Michel en ik hebben ons dus maar een beetje kwaad gemaakt (toch wel moeilijk als je liever zou beginnen lachen). Ik heb hem dan ook nog eens gevraagd wat hij aan het begin van het eten tegen Jan had gezegd, iets wat hij zich nog zeer goed herinnerde.
Hij heeft de banaan mogen laten voor wat hij was en is direct zijn handen mogen gaan wassen.
Daarna heeft hij een vorkje genomen en heeft de banaan in stukken gesneden en proper met zijn vork opgegeten.
Pff. Kinderen 🙂
heb het er ook al over gehad met de madame, dat het soms moeilijk zal zijn niet te lachen als je streng en kordaat moet overkomen. wat staat ons nog te wachten 😉
voorlopig blijft het nog bij de mama stampen van binnenuit… 🙂