’t Is soms heel bizar dat vier verschillende kinderen eigenlijk niet altijd zo verschillend zijn. Naarmate dat de één of ander ouder wordt merk je dat die soms identiek hetzelfde doet als zijn/haar oudere broer of zus.
Neem nu bijvoorbeeld hoe de drie oudsten alle drie reageerden op veranderde situaties. Veranderingen in de zin van verhuis van onthaalmoeder naar peutertuin, en daarna van peutertuin naar school.
De eerste week was altijd positief. In de peutertuin kon ik hen zonder problemen afzetten en eens ze naar school gingen konden ze niet rap genoeg van mij weg zijn. Afzetten, met moeite een kus en rap rap weg om te gaan spelen.
Dat duurde zo’n week, soms twee en toen sloeg de stemming om. Het nieuwe was er af en ze begonnen blijkbaar te beseffen dat de nieuwe situatie ook een blijvende situatie was. En dan begon het. Niets meer gemakkelijk afzetten en vrolijk weglopen. In tegendeel: vastklampen aan mijn benen, hartverscheurend huilen en ’s avonds niet meer willen gaan slapen.
Zo was het nu ook weer met Anna. Na twee maanden thuis met mama en papa was het twee weken geleden weer tijd om terug naar de onthaalmoeder te gaan. Die eerste week gaf dat geen enkel probleem: afzetten, een kus, geen drama’s, ’s avonds een leuke glimlach als ik haar kwam halen en zonder problemen kon ik haar in bed steken.
Vorige maandag sloeg de stemming om. Huilen op het moment dat ik haar afzette en vertrok, als ik haar ging halen was ze wel blij maar nu niet overdreven (ze zit daar wel goed, dat weet ik) maar om haar ’s avonds in bed te steken was het heel wat minder.
Op vrijdag is ze thuis bij mij en ’s middags was het nog een probleem om te gaan slapen, maar ’s avonds heeft ze geen kik gegeven. Dat kan er uiteindelijk mee te maken hebben dat we, voor het slapen gaan, nog gaan zwemmen zijn en ze dus uitgeput was. Of dat ze al een ganse dag bij mij was en dus die ‘verlatingsangst’ niet had. Gisteren was er ook geen enkel probleem om haar te laten slapen en ik vermoed dat het vandaag ook wel OK zal zijn.
Het zal dus pas morgen zijn dat ik zal merken of haar verlatingsangstperiode voorbij is of dat ze nu denkt dat ze niet meer naar de onthaalmoeder moet.
Als ik op de reacties van Jan, Louis en Zelie mag afgaan zou het ofwel gedaan zijn, ofwel nog maximaal een week duren. Afwachten dus.