Ondertussen in het ziekenhuis

Tja, we zijn er nog niet van af, van het ziekenhuis.

Papa ligt er nu al twee weken. Of neen, ik moet dit een beetje nuanceren: papa heeft anderhalve week in Oudenaarde gelegen en sinds vorige vrijdagvoormiddag ligt hij hier in het UZ Gent. Dichter bij mij dus.

Na zijn aanval van die eerste maandag ging het beter. Dinsdag een beetje meer, woensdag nog meer en donderdag liep hij over de gang mee met mijn schoonbroer naar de lift.

Vrijdag ging het plots en zeer rap bergaf: hij kon niet meer uit bed, kreeg (hoge) koorts en begon verward te praten. Hij had een longontsteking opgedaan. Maar de medicijnen leken niet te helpen. Toen ik hem zondag opzocht kreeg ik ongelooflijk veel schrik want in vergelijking met maandag en woensdag zag hij er zeer slecht uit.

Volgens de dokter daar verbeterde het niet omdat hij slecht reageerde op een combinatie van medicijnen. Ze probeerden andere combinaties, maar echt verbeteren deed het gelijk toch niet. Hij bleef heel hard hoesten en was nog steeds verward.

Dinsdag was er voor het eerst sprake om hem te laten overbrengen naar het UZ in Gent. Mijn broer, ook ‘dokteur’, heeft hier in Gent nog een aantal vrienden die de juiste dokters voor mijn papa ‘zijn geval’ kenden en er werd over en weer gebeld en geregeld.

Woensdag werd papa op nieuwe medicijnen gezet en we besloten tot donderdag te wachten. Indien geen verandering/verbetering zouden we hem vrijdag laten overbrengen.

Ondertussen ook al gehoord van de mensen in mijn papa zijn kamer dat het verplegend personeel hem alles behalve goed behandelde. Dat ze eerder ruw en onbeschoft tegen hem waren. Toen er donderdag nog geen zichtbare verbetering was heeft mijn zus zijn dokter ingelicht van onze beslissing hem naar Gent te laten overbrengen.

De dokter nam het op als affront maar ging uiteindelijk toch akkoord en zorgde voor het vervoer voor de overbrenging en dit gebeurde uiteindelijk allemaal vrijdagvoormiddag.

Sinds eergisteren gaat het duidelijk veel beter met mijn vader. Ik ga hier nu niet beweren dat dat aan het UZ ligt, of toch niet alleen. Ik denk dat de medicijnen van Oudenaarde hun werking wel gedaan zullen hebben.

Maar veel belangrijker dan gelijk welk medicijn is de behandeling hier in Gent. Hij is vol lof over het verplegend personeel en de mensen die ik al gezien heb zijn om ter vriendelijkst.

Papa voelt zich duidelijk veel meer op zijn gemak en is veel contenter om hier te liggen. Sinds een dag of drie komt hij weer uit bed en hij begint ook weer zelfstandig te lopen.

Het gaat de goede richting uit dus. Hij heeft nog serieus wat aansterkingswerk te doen, maar het ziet er goed uit.

’s Avonds als Jan en Anna in bed zitten spoed ik mij dan rap tot ginder om een klapke te gaan slaan. ’t Is lang geleden dat papa en ik zo samen zaten, gewoon ons getweeën en ik was vergeten hoe leuk dat wel is. Nog eventjes profiteren dus ook al zijn de omstandigheden niet ideaal.