Balans I

Vier dagen is Anna nu al naar de peutertuin gegaan.

’s Ochtends waren er tranen, maar dat was te verwachten. Hoe zoudt ge u zelf voelen als ge zomaar bij wildvreemden zou ‘gedumpt’ worden zonder dat ge er een snars van begrijpt?

Maar de traantjes duurden nooit lang. Of beter, die eerste dag duurden ze nog geen halve minuut. Omdat ik niet snel, snel naar het station moest kon ik nog even, om de hoek, blijven wachten om te zien/horen wat Anna zou doen en een heel klein tijdje later was ze al stil en zat ze nieuwsgierig naar al die nieuwe kindjes te kijken.

Dinsdag en woensdag ongeveer hetzelfde scenario. Niet dat ik dan ben blijven wachten, maar tegen dat ik halverwege de gang was was Anna al opgehouden met huilen.

Gisteren duurde het een beetje langer: ze huilde nog steeds toen ik al aan het einde van de gang was. Ze begint dus door te krijgen dat die niet zomaar voor één keer is. Dat er iets grondig veranderd is.

En dat merk ik dan weer wanneer het tijd wordt om te gaan slapen. Maandag en dinsdag: absoluut geen probleem. Ze was zo moe van al die nieuwe dingen en indrukken dat ze er gelukkig uitzag toen ik haar in bed legde en waar ze als een blok in slaap viel.

Woensdag was ze al wat meer gewoon en begon ze te protesteren toen ik haar in bed legde. Even wenen maar het was rap voorbij. Tot ik om 1u50 werd wakker gemaakt door Anna die hard was beginnen wenen. Anderhalf uur duurde het vooraleer ik haar weer in haar bed kreeg. Uiteindelijk is het gelukt door naast haar bed te blijven zitten en, telkens ze zich rechtzette, haar zachtjes terug neer te leggen en te zeggen dat ze moest slapen. Eens ze wist dat ik daar bleef zitten gaf ze toe en viel ze (eindelijk) terug in slaap.

Gisterenavond wou ze opnieuw niet gaan slapen en dan heb ik maar direct de truuk gedaan van de vorige nacht. Gelukkig is ze dan niet meer wakker geworden.

Vandaag is ze dus thuis met mij en toen ik haar in haar bedje wou steken voor haar middagdutje protesteerde ze hevig: huilen, schoppen, zich uit mijn armen proberen wrikken, … Maar eens in bed kalmeerde ze bijna onmiddellijk en toen ik de kamer verliet lag ze al bijna in slaap.

Voor de rest doet ze het daar zeer goed. Ze luistert zeer goed, eet goed en gaat zonder problemen slapen met de ganse groep waar ze ook direct in slaap valt en goed slaapt. Ze speelt mooi en is lief voor de kindjes. De kinderverzorgsters zijn vol lof over wat een braaf kind ze wel is en hoe lief ze wel is.

Het is het begin uiteraard en dat kan allemaal nog veranderen, maar ik denk het niet. Ik weet het ‘mijn kind, schoon kind’ en alles, maar ik denk toch echt dat ik brave kinderen heb.

En Anna, niet dat ze de braafste is, maar als ze bij andere mensen is én ik ben niet in de buurt, is ze altijd een engeltje … én ze weet verdomd goed hoe de mensen rond haar kleine vingertje te draaien 🙂

Volgende week nog eens kijken wat het resultaat is na twee weken.