Egoïsme of zelfbehoud?

Twee erge zaken deze week. Is het egoïsme of zelfbehoud dat erachter zit?

Bij het geval van die jongen die in elkaar wordt geslagen ben ik volledig akkoord met de mensen die zeggen hoe erg het wel is dat niemand ertussen gekomen is, maar! maar!

Bij sommigen zal er wel onverschilligheid tussen zitten, maar de bij de meeste mensen is dat, denk ik, toch een reactie van zelfbehoud. Als ge u er mee moeit zit het er dik in dat ge zelf ineengeslagen wordt en dat is een vooruitzicht dat velen afschrikt. Terecht denk ik. Niet dat dat iets goedpraat, maar toch.

En ja, ik weet waarover ik spreek, jammer genoeg. Niet dat ik zelf al weggelopen ben uit zo’n situaties. Neen, ik was zelf het slachtoffer, maar ik heb ‘geluk’ gehad: op het laatste nippertje is mij toch iemand komen helpen.

Situatie: een voetpad, een bestelauto half erover geparkeerd met chauffeur achter het stuur (stond daar nl. illegaal te wachten op zijn passagier), enkel doorgang voor één persoon. Langs de andere kant geen muur maar een parkeerterrein dat volstond met auto’s. Ik passeer langs de bestelwagen en een voetganger die uit de andere richting komt, die nog niet aan het passeren is als ik wel al passeer, loopt gewoon door. Resultaat: tegen dat we elkaar tegenkwamen konden we geen van beiden nog doorlopen op een bepaald moment: bestelwagen langs één kant, achterkant van auto aan de andere kant.

De man wordt hierdoor zeer agressief en begint te roepen en te dreigen. Dit gebeurd in een zeer drukke straat: niemand kijkt om en loopt gewoon door. De persoon in de bestelwagen blijft gewoon zitten.

Ik probeer achteruit en opzij te gaan, op het parkeerterrein om hem doorgang te verschaffen. De man volg maar blijft voor mij staan ipv door te lopen en blijft ondertussen roepen en dreigen. Dit duurt zo’n vijf minuten. Er passeren vele mensen maar niemand kijkt om.

Tot op het moment dat het volledig uit de hand dreigt te lopen en ik het ergste begin te vrezen. Op dàt moment komt plots een man achteraan de man die mij bedreigt en neemt hem vast in een houtgreep zodat hij niets meer kan doen. De tweede man deed teken dat ik mij uit de voeten moest maken, wat ik dan ook met veel dankbaarheid deed.

Ik heb geluk gehad, maar ik begrijp de mensen die passeren: wie wordt nu graag in elkaar geslagen? Anderzijds was ik razend op de mensen die doorliepen en nog het meest op de chauffeur van de bestelwagen die niets deed: niet uitstappen om te helpen, niet wegrijden om plaats te maken zodat ik kon vluchten.

Het andere geval, daar kan ik ook van meespreken, maar gelukkig met tegengestelde ervaringen.

Zwaar verkeersongeluk op de E40 en opnieuw ben ik één van de gelukkigen geweest waarvoor mensen wél gestopt zijn. Ongeveer tien wagens (neen, ik overdrijf echt niet) zijn gestopt. Uiteindelijk zijn vijf wagens blijven wachten tot de politie ter plaatse was (anderhalf uur later) én heb ik tijdens het wachten in één van de wagens mogen bekomen, ook al zat ik (bijna) van top tot teen onder het bloed en was het bloeden nog niet gestopt. Niet dat ik zwaar gewond was, maar ik had hoofdverwondingen en die bloeden ongelooflijk erg.

Dienen mens zijnen auto zag er schoon uit, maar dat gaf niet, zei hij. Hij heeft me zelfs nog naar het ziekenhuis gereden (er waren die dag zoveel ongelukken dat het anders nog een paar uur kon geduurd hebben vooraleer er een ambulance beschikbaar was).

Dus ja, er zijn nog goede mensen op de wereld, veel zelfs. En ik ben een optimist en blijf er heilig van overtuigd dat zij nog altijd in de meerderheid zijn.