Na meer dan veertien jaar hebben we vanavond afscheid genomen van Hecate. Het is nooit ‘mijn’ kat geweest, wel Michel zijn kat. Een heel goede band had ik er niet mee, maar de traantjes vloeiden toch rijkelijk vanavond bij de dierendokter (en nu trouwens ook, maar soit): ik ga dat dier ongelooflijk missen.
Suikerziekte. Bij katten zo goed als onmogelijk te behandelen. De veearts zei dat hij, zelfs bij katten die minder ziek waren dan haar, niet altijd succes kon boeken. Blijkbaar ook een pijnlijke ziekte en dat hadden we de laatste dagen gemerkt: ze kroop weg, at amper meer, was lusteloos, …De dokter dacht dat ze sowieso de volgende ochtend niet meer zou halen, maar als we haar op natuurlijke wijze lieten sterven zou het een zeer pijnlijke dood worden. Ik moest dus ‘de beslissing’ nemen en dat kon ik niet, dus heb ik Michel dan maar opgebeld en de dokter laten uitleggen wat er aan de hand was zodat hij uiteindelijk de knoop kon doorhakken.
De kinderen waren erbij en ik heb hen uitgelegd dat Hecate heel erg ziek was en veel pijn had en dat we haar zouden laten inslapen: of ze afscheid wouden nemen? Eén voor één heb ik ze moeten opheffen zodat ze haar nog eens zouden kunnen aaien en vooral Zelie had het er zeer erg moeilijk mee. In de auto heeft ze heel hard gehuild en thuis gekomen was het nog niet voorbij. Louis was er zeer filosofisch over: hij had haar ‘salut’ geaaid en dus vond hij het oké. Jan vatte het niet goed waarom Zelie en ik zo verdrietig waren. Hij is ook nog maar drie en een half en ik denk niet dat hij beseft dat Hecate niet meer terug komt.
Ze zal geen pijn meer hebben en er zal geen ruzie meer zijn met Nephthys. Het zal hier een stuk rustiger worden maar momenteel is dat absoluut geen troost.
Meer dan 14 jaar, en dan afscheid nemen van de mooie zwarte kat.
Erg voor jullie, de kinderen( alleen Zelie beseft het dan toch bewust, Louis iets minder) maar wel een wijze en moedige beslissing, ook dat is van een dier houden, want het beestje zoveel pijn laten lijden is nog erger.
Ik voel met jullie mee, ik heb dat ook al meerdere keren meegemaakt en toch doet het pijn. 14 jaar deel uit maken van het gezin is toch een hele tijd.
Ik vrees nu al de dag dat onze kater, ondertussen ook al de 10 jaar gepasseerd, er niet meer zal zijn. Begrijp volledig dat je daar erg van afziet.
Liefste Zelie,
ik begrijp goed dat je zoveel verdriet hebt om jouw poes, ook ik zo heel lang en hard moeten wenen wanneer mijn poes er niet meer zou zijn. Ik hoop dat Nephtys een heel lieve poes wordt voor jou. Ik zend jou lieve groeten en een dikke knuffel van Robin***
Veertien jaar is lang, heel lang… Dan laat zo’n beestje echt wel een leegte achter in huis.
Ik wist niet dat suikerziekte zo onbehandelbaar is bij katten. Mijn eerste hond leed er ook aan, maar heeft na de diagnose nog 3 jaar of langer geleefd, ik weet het al niet meer precies. Maar op den duur hebben we ook daar de beslissing moeten neme, en is ze in mijn armen gestorven. Ik was er kapot van…
Ik voel dus ook met jullie mee…
ik vond dat vroeger zo raar mensen die huilen om hun huisdier,maar sedert ik onze tuur (na een ongeval)heb moeten laten inslapen,hebben we gehuilt.We hebben hem in zijn fleecemandje een tijdje laten liggen ,en dan met mand en al begraven in de tuin.Hij liet ook zo een leegte achter.Mijn stoere pubers waren ook verdrietig.Er hangt hier na vier jaar nog altijd een fotooke.Toch wijs dat mensen geven om een dier he
de dood van een huisdier als kind had ik dat ook heel moeilijk mee en dat was dan nog gewoon “wegdoen” (een dwergkonijntje)
arme Hecate…
ook ik begrijp jullie verdriet maar al te goed! afscheid nemen van een trouwe huisvriend doet pijn, maar probeer het te bekijken in de zin dat hij jullie al die jaren liefde heeft gebracht en dat hij dankzij jullie een heel mooi leven gehad heeft!
Knuffels…
(ik weet nooit echt wat te zeggen, maar ik voel met jullie mee…)