Met mij? Tja. ça va-kes. Nog niet helemaal honderd procent. Verfoeilijke, afschuwelijke aanslepende hoest. Maar de koorts is weg en de hoofdpijn is meestal ook verdwenen. Deze namiddag nog een aanval gehad, maar het is zonder middeltje over gegaan. Dus als die hoest weg is zal ik weer 100% zijn.
Met Anna? Zus-en-zo. Gisteren een afschuwelijke dag. Totaal vergeten hoe lastig zo’n klein uk is als ze ziek is. Moe maar niet willen slapen (ik heb haar krijsend in haar bed moeten stoppen). Eten willen en dan niet opeten. Dit soort drinken, neen dà t, neen dà t … om uiteindelijk niets te drinken. Pakken maar er dan niet mogen aankomen zodat ze ergens op mijn knieën zit te balanceren. Neerzetten, neen toch niet. Pakken, neen neerzetten.
Enfin, relatief hel. Het ergste eraan: je wil iets doen om haar beter te laten voelen maar ze weet zelf niet wat helpt dus kan je zelf niets doen. Het hele hulpeloos-gevoel. Afschuwelijk. En ook: uitputtend.
Als ze wat groter zijn gaat dat al beter: ze kunnen het tenminste zeggen, beter uitleggen, en als niets helpt is er nog altijd TV, een filmpje kijken, zodat ze lang genoeg afgeleid zijn om even te stoppen met ziek zijn. Anna is daar nog net te klein voor. TV vind ze leuk, maar toch voor niet langer dan vijf seconden of zo.
Deze ochtend begon met hetzelfde soort scenario als gisteren: neuten, vijf dingen vragen en niets aanraken, tegenwerken, pakken of toch niet, … Op de ochtendtour om Jan, Louis en Zelie naar school te brengen is ze dan in slaap gevallen. Ze heeft zo’n half uur geslapen en is vanzelf wakker geworden net toen we thuis kwamen en ze was een heel ander kind.
Plots kon ze weer lachen. Ze was vrolijk, lief, behulpzaam, meewerkend. Alles wat ze normaal gezien is maar niet meer was wegens ziek zijn. Blijkbaar heeft het dutje haar die extra boost gegeven om over het ergste heen te geraken.
De rest van de dag verliep alsof ze niet meer ziek was: een leuke, normale vrijdag met een vrolijke Anna. De koorts was niet verdwenen maar wel duidelijk gedaald en je zag aan alles dat ze zich een pak beter voelde. Ze wou nog niet eten (alhoewel: ze at deze middag twee hapjes van haar vlees), maar ging zonder protest haar dutje doen.
Deze namiddag heeft ze dan wel twee sneetjes brood gegeten: haar eerste vast voedsel sinds woensdag ochtend. Er is dus duidelijk verbetering. Vanavond om 18u30 is ze dan wel gestuikt (een half uur vroeger dan normaal), maar ik heb haar zonder enig protest in haar bed kunnen steken waar ze als een blok in slaap is gevallen.
Het ergste is duidelijk voorbij. Gelukkig maar want morgen gaan we voor anderhalve dag naar de Ardennen en het zou jammer geweest zijn hadden we het moeten afzeggen: met een ziek kind op hotel is geen optie vind ik. Niets leuk voor haar, no fun voor de andere drie, zeker ook niet voor ons en nog veel minder voor de andere gasten.