Alice

Voor het Project schreef ik een artikeltje over de familiedag vandaag in het MSK. Toen ik dat aan het schrijven was zag ik dat er ook workshops gegeven werden en gezien Louis en Zelie toch wel graag knutselen dacht ik: ik schrijf ons in en dat zullen ze wel wijs vinden.

Mailke naar het MSK, antwoord terug zodat ze de namen en geboortedata van de kinderen zouden weten, toen mijn frank viel dat Zelie vandaag op scoutskamp zou zijn. Mailke terug dus met de mededeling dat ik met één kind zou komen ipv twee en dus Louis zijn gegevens doorgespeeld.

Vertellen aan Louis: hé Louis, wijs hé? Euh, neen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik heb daar geen goesting in.

Lap! Dan maar over een andere boeg gegooid: maar Louis, ’t is gewoon met mij alleen. Gij en ik. Geen Jan, geen Anna, geen Zelie. Gewoon iets dat wij met ons tweetjes gaan doen. En toen klaarde zijn gezichtje helemaal op en begon hij te stralen van blijdschap: joepie! samen met mama! gans alleen!

Enfin, er is al over gesproken geweest de laatste dagen en ook afgeteld en deze middag stond hij (nogal letterlijk) te popelen om te vertrekken. Even gedacht dat ik met Jan een beetje problemen zou hebben, maar al bij al viel dat wreed mee (Jan begint er meer en meer gewoon aan te worden dat hij niet vastzit aan mij en af en toe bij papa moet blijven).

De workshop viel tegen, voor mij dan toch, maar voor Louis eigenlijk al veel minder. Hij heeft zich goed geamuseerd en we hebben het leuk gehad en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Michel ging deze namiddag kadootjes kopen en dus ben ik na de workshop Anna en Jan eerst komen halen om dan terug te keren naar het MSK. Uiteindelijk was het een familiedag en die workshop was maar één deeltje van een hele organisatie.

’t Was een zeer leuke namiddag die absoluut niet tegenviel. Bovendien waren we in zeer goed gezelschap (met zoon) zodat ik er ook niet volledig alleen voorstond en ook nog wat ‘klap’ had.

De kinderen waren goed moe deze avond, wat veel zegt, en vooral Anna dan: de sukkel had geen middagdutje gedaan en toen ik haar vanavond in bed stak protesteerde ze wel (dat doet ze de laatste weken eigenlijk altijd) maar er zat geen overtuiging meer in.

Morgen naar zee … misschien. Eerst Zelie gaan halen en zien hoe zij zich voelt na twee nachten kamp. Normaal gezien wordt daar niet al te veel geslapen dus als ze omvalt van vermoeidheid denk ik niet dat ik haar nog een dag ga meesleuren.