Jan is twee jaar geworden dit weekend. Meer bepaald vorige zaterdag.
Zaterdag konden we het niet vieren want dan is het véél te druk: Zelie en Louis gaan ’s morgens turnen en in de namiddag gaat Zelie naar de scouts. Bovendien was het zaterdag ook scoutsfeest, dus een feestje thuis voor Jan zat er niet in.
Dus verlegd naar zondag: een brunch voor de “directe” familie (ouders, broers en zus) en meter en peter.
Ik ben dol op koken/dingen klaarmaken voor grote getallen. Niet dat ik dat goed doe (heeft er niets mee te maken) maar ik doe het graag. Uiteindelijk lukt het ook wel (ik ben geen slechte kok en Michel al zeker niet), maar meestal is mijn (onze?) timing niet je dat (vraag maar aan mijn schoonmoeder: ze krijgt er grijs haar van :)).
We hadden op de uitnodiging gezet “vanaf 10.30”. Gelukkig zijn ze in de familie niet zó stipt want om 10.30 waren we nog vollop bezig om alles uit te nemen en klaar te zetten. Enfin, tegen dat de eerste gasten toekwamen (rond 11.00) was 99% in orde en moest ik alleen nog naar de bakker een verjaardagstaartje ophalen.
Toen we Jan zijn kaarsjes lieten uitblazen was het een genot om zien: eerst met een grote lach die kaarsjes blazen en toen we begonnen zingen wist hij niet waar kruipen van contentement. Zóó gelukkig dat hij keek. Fantastisch.
Een brunch bleek achteraf gezien een zeer goed idee. We hadden alles uitgestald buffet-gewijs zodat de mensen zichzelf konden bedienen. Het enige waar we ons nog moesten van aantrekken was de eieren bakken, hetgeen ook geen uren duurt. Op die manier konden wij ook gezellig meegenieten en -praten en moesten we niet constant van hot naar her lopen.
Een tweede voordeel: de mensen blijven niet hangen tot een gat in de nacht en vooral als het een werk- en schooldag is de dag erop is er tijd genoeg over om op je gemak alles op te ruimen voor het bedtijd is.
Al bij al een geslaagde verjaardag.