Auteur: San

Traantjes

Anna begint ’s avonds al wat langer te slapen: maandag- en dinsdagnacht telkens 4 uur aan een stuk tussen de voedingen en gisteren heeft ze zelfs 6 uur tussen twee voedingen geslapen en dan 4 uur tot de volgende. Ik heb er dus goede hoop in dat ze, net als Jan, snel haar 8 à 9 uur zal slapen en ik dus een volledige nacht zal hebben.

Dus toen ik haar vanavond in haar bedje legde was het de bedoeling om er zelf ook vlug in te kruipen, maar dat was buiten mijn twee zonen gerekend.

Rond 21u is Jan beginnen wenen. Michel is niet thuis vanavond dus moest ik er naartoe. Gesust, tuutje gegeven en hij sliep terug … dacht ik. Tot een paar minuten later. Opnieuw hetzelfde scenario. Dat heeft zich zo’n 5 keer herhaald tot hij dus goed wakker was. Uiteindelijk heb ik hem er eventjes uitgenomen, siroop gegeven (hij hoest nogal hard) en er terug in gestoken en, wonder boven wonder, sindsdien heb ik hem niet meer gehoord.

Het was ondertussen 22u en ik maakte mij op om eindelijk te gaan slapen maar ik hoorde opnieuw geween: Louis deze keer. Naar boven, getroost (hij was eigenlijk niet echt wakker), stil, terug naar beneden en een beetje later: opnieuw. Enfin, lang verhaal kort: ik heb er hem 5 minuten geleden ook maar uit gehaald om hem te troosten en zeker te zijn dat hij nu wel wakker was.

Hij is nu net opnieuw gaan slapen en ik ga nu voor de derde keer proberen in mijnen nest te kruipen. Van de 6 uur die Anna gisteren geslapen heeft blijven er nu nog een goede 3 over (àls ze al 6 uur zal slapen vanavond).

Dus op hoop van zege dat Zelie nu niet begint te wenen 🙂

Leesuurtje

Elke donderdag, van 15u tot 15u60, is het leesuurtje bij Zelie in de klas.
Toen het initiatief van start ging kregen de kinderen dus een briefje mee naar huis om vrijwilligers te vragen. Zelie zaagde om dat te doen en ik wou wel, maar als je voltijds werkt is dat een beetje moeilijk. Ik beloofde evenwel dat, van zodra ik thuis was voor de baby, ik mijn best zou doen om wel te komen.

De eerste week thuis is het niet gelukt: ik maakte van de eerste week vooral gebruik om uit te rusten en slaap in te halen en was het dus volledig uit het oog verloren. Zelie zei dat het niet erg was want er waren die dag eigenlijk te veel mama’s, maar ik voelde me toch een beetje schuldig.

De tweede week ging ook al niet wegens de geboorte van Anna. Tenminste wel een deftig excuus waar ik me niet schuldig bij voelde. Daarna was het paasvakantie en dus hoefde het niet.

Sinds vorige week ga ik dus wel. Ik heb het mooi genoteerd in mijn agenda en nu al twee weken op rij ben ik paraat in de klas, mét Anna. Zelie is doodcontent en niet alleen omdat haar mama nu ook komt voor het leesuurtje, maar ook (en misschien eigenlijk vooral) omdat Anna mee is. Ze staat te draaien om de baby en kijkt apetrots naar iedereen die komt kijken van “en IK ben de grote zus”.

Het leesuurtje houdt in dat er ouders en grootouders naar de klas komen om te luisteren naar de kindjes die lezen en, waar nodig, te helpen. Er wordt gekeken naar het aantal volwassenen aanwezig en dan worden de kindjes in groepjes verdeeld zodat elke volwassene ongeveer evenveel kinderen heeft.

Er wordt een soort “regime” op het bord genoteerd van wat er moet gedaan worden. Meestal is dat hetzelfde: eerst worden woordjes van een blad gelezen gedurende één minuut. Na een minuut stoppen ze met lezen en wordt het laatste woordje opgeschreven. De kinderen doen dit elk om beurt (moest het tegelijkertijd zijn zou het zo’n kakafonie zijn dat je toch niet zou horen of ze het goed lezen of niet, nietwaar). Daarna wordt een boekje gelezen: de kinderen lezen opeenvolgend één pagina tot het boekje uit is. Dan wordt weer het blad met de woordjes gedurende één minuut gelezen. Daarna volgt lezen uit een ander boekje van blz. x tot blz. z. Een derde maal één minuut lezen om dan te eindigen met elk kind dat in zijn eigen bilbiotheekboek leest tot de tijd om is. Dat laatste gebeurt dus in stilte om twee redenen: elk kind heeft een ander bibliotheekboek én niet alle kinderen lezen op hetzelfde niveau.

Vorige week waren we met vijf mama’s en oma’s. Toen hadden we elk zo’n vier à vijf kinderen. Ik had er vijf: de twee kangoeroe kindjes en dan nog drie andere zeer goede lezertjes. Ik vermoed dat de meester ze zo een beetje per niveau samen zet, in de mate van het mogelijke.

Vandaag waren we met negen mama’s en oma’s (juist, opnieuw geen enkele papa of opa) en dus hadden we elk maar twee of drie kindjes en ik moet zeggen: het gaat een stuk vlotter in kleine groepjes. Niet dat dit verwonderlijk is: de kindjes komen veel rapper aan beurt, zijn dus minder rap afgeleid en letten beter op. Ze mogen ook meer doen en de kindjes waarbij ik zat lezen duidelijk graag dus hoe meer hoe beter.

Het is niet gemakkelijk om je elke week vrij te kunnen maken of te willen houden: het vraagt een zekere opoffering als volwassene ook om je elke week weer te engageren dus het verwondert me niet dat er de ene week veel meer (groot)ouders dan de andere.

Ik ga alleszins mijn uiterste best doen om tot het einde van het schooljaar elke week aanwezig te zijn, maar ik ga het niet beloven. Ge weet maar nooit.

Lente

Ze is toegekomen en op TV zeggen ze dat het alweer voorbij is. Of toch in de mate dat we ze gehad hebben de vorige 5 dagen.

Wreed jammer, maar ondertussen heb ik er toch van genoten.

Vrijdag waren de kinderen thuis en wegens het fantastische weer hebben ze de hele tijd buiten gespeeld.

Veel zon gehad zaterdag op het feestje van mijn neefje zodat we daar ook de ganse tijd buiten zaten. Ook ’s avonds, alhoewel het toen wel een pak frisser was. Maar met de zijpanelen van de tent dicht en een kleine verwarming in de tent was het meer dan genietbaar.

Zondagnamiddag dan zalig genoten op het terras aan de Graslei … en ook een beetje binnen in het café wegens heel lichte regenval. Maar de kinderen bleven buiten en konden zich goed uitleven.

Gisterenvoormiddag heb ik dan een beetje slaap ingehaald en voor de rest van de dag, tot ik de kinderen moest afhalen, lui in de zetel gelegen. Eigenlijk jammer maar het was duidelijk nodig. Maar eens de kinderen thuis waren heb ik een pick-nick samengesteld en zijn we met ons vijfen (Michel was nog op het werk) naar het park getrokken: eerst hebben de kinderen een beetje gespeeld in de zandbak/speeltuin, dan heb ik voor iedereen een ijsje gekocht bij de ijscrèmewagen en daarna hebben we onze sandwiches opgegeten op het gras. Genieten.

Vanmiddag ben ik dan met vriendin E. op de vrijdagmarkt een koffie gaan drinken in plaats van dat thuis te doen. Lekker op een terras in de volle zon en buiten de wind gaan zitten: het kon putje zomer geweest zijn. Toen de kinderen thuis waren zijn we dan even gaan wandelen in ’t stad: Anna in de draagzak op mijn buik, Zelie en Jan elk met een buggy en Louis zonder iets maar hij was van dienst als “papa” om Zelie af te lossen met de buggy. Een klein beetje boodschappen gedaan en op het gemak terug naar huis.

Voor morgen geeft het weerbericht direct 5° C minder: we zullen het mogen voelen. Maar het zou de eerste keer niet zijn dat ze zich vergissen dus hoop doet leven.

Weekend

Het is voorbij, het weekend. Oef.

Niet dat het tijd werd in de zin van “rotslecht weekend en blij dat het voorbij is”, eerder in de zin van “wreed goed weekend maar oerend druk en blij dat het voorbij is”.

Het begon op vrijdagavond met een zeer gezellig bezoek. Wreed goed gehad, maar het was 1u vooraleer ik naar bed ging.
Zaterdag was er dan vanalles te doen en vooral de voormiddag was, om het zacht uit te drukken, hectisch: Zelie en Louis moesten turnen, Michel ging naar een congres en ik moest van hot naar her rijden om iedereen op tijd op de plaats te krijgen waar ze moesten zijn. ’t Was eigenlijk de bedoeling dat ik ook iets wou horen van dat congres maar dat is dus niet gelukt.

Klein overzicht: om 9u moest Zelie op de les zijn en om 10u moest Michel ter plekke zijn. Dan moest ik om 10u30 Zelie ophalen om Louis af te zetten. Terug naar het congres om Zelie en Jan op de opvang achter te laten. Dan was het net weer tijd om Louis af te halen van de les (om 11u30) om uiteindelijk zelf (met Anna op de buik) toch nog eventjes naar het congres te gaan … was het toch niet net pauze zekers, dus net tijd dus om eventjes een korte babbel te doen met enkele bekende aanwezigen.
Ik ben dan na de pauze maar de kindjes gaan halen op de opvang om dan thuis te gaan eten want om 15u werden we alweer ergens verwacht.

In de namiddag werden we verwacht voor een feestje voor de verjaardag van mijn petekindje: Emil zal vier jaar worden komende dinsdag en hiervoor werd hij dus gisteren in de bloemetjes (en vooral kadootjes) gezet.

Zeer leuk feestje met ongeveer de volledige familie en een hoop kindjes. De desserts waren zalig, het avondeten zeer lekker en het gezelschap zeer te smaken. Het werd uiteindelijk 22u30 toen we naar huis trokken en dus 23u tegen dat de kindjes in bed zaten, maar voor één keer mag dat eens.

Vandaag iets rustiger begonnen: het eerste kindje (Zelie) was pas om 8u wakker en het laatste kindje (Louis) om 9u15.

’s Middags werden we dan bij mamie en grandpère verwacht om te eten en er werd duidelijk aan mij gedacht want één van mijn allerlievelingsgerechten stond op het menu: lamsgigot (sorry grandpère). Het voorgerecht was ook zalig: roodbaars op een bed van zeekralen. Jammie.

Om 16u hadden we dan afspraak op de Graslei met een vriend van Michel die hij in 15 jaar niet meer gezien had. Aangename meneer en het werd een gezellige namiddag terwijl de kinderen zonder probleem buiten konden rondlopen. Toch wel zalig zo’n autovrij stad.

Goed gevuld weekend dus. Wreed goed geamuseerd maar nu toch blij dat het voorbij is.

Moe

Ik ben moe.

Het rare is dat ik het weet met mijn verstand en het ook wel voel, maar enkel op welbepaalde momenten. Over het algemeen heb ik er echter weinig last van.

Ik weet verstandelijk dat ik moe ben omdat ik gemiddeld zo’n 5 uur per nacht slaap en ik er eigenlijk minimum 8 nodig heb (en liefst veel meer). Fysiek merk ik er over het algemeen niet al te veel van … tot er een moment van kalmte en rust komt en dan zou ik al staande in slaap vallen. En als ik ’s avonds in bed kruip val ik als een blok in slaap.
Maar bizar genoeg heeft het tot nu toe weinig effect op mijn humeur. Ik voel me echt goed nu en als ik overdag een uurtje kan meeslapen met Anna voel ik me weer kiplekker.

Deze vrijdagnamiddag was het eigenlijk maar 10 minuten en ik verbaas mij er altijd over hoe’n deugd zo’n hazeslaapje kan doen: hééél af en toe deed ik dat ook toen ik nog zelfstandige was, zo bijvoorbeeld vlak voor ik naar de rechtbank moest, en ik was dan direct weer opgefrist voor de rest van de dag.

Het is nu al twee nachten op rij dat Anna 4,5 à 5 uur slaapt tussen twee voedingen. Ik hoop dus dat dit het begin is van haar “doorslapen” (Jan sliep een mooie 9 uur aan vijf weken) en dus is het einde van mijn te korte nachten in zicht.

Hoop doet leven hé 🙂

Bezoek

Nog. Nog.

Gisterenavond weer. Bezoek van E. en D. die naar Anna kwamen kijken. Wreed wijs.

Nog. Nog.

Heb wel de ganse dag zitten denken en zoeken wat klaar te maken: koken voor één vegetariër en drie niet-vegetariërs is niet altijd zo simpel.

Ik heb eigenlijk een paar dingen die ik klaarmaak als er een vegetariër tussenzit, zoals een fantastische groetenlasagne en een rijstsouflé, twee dingen die altijd een groot succes zijn, zelfs bij “gewone” eters, maar gisteren ging dat niet want ik had de recepten niet.

Uiteindelijk voor de simpele maar uiterst lekker oplossing gekozen: asperges à la flamande. Een zeer goede keuze achteraf gezien want ’t was allemaal op. ’t Heeft gesmaakt.

Een zeer geslaagde avond. Veel bijgebabbeld en gewoon gebabbeld en Anna heeft zo goed als heel de avond op de arm gelegen bij E. Toen ze een beetje te lastig werd werd ze overgeheveld naar D. die blijkbaar een magic touch heeft om babies te kalmeren.
Next!

Check

Tweede controle van Kind en Gezin.

Nu ja, controle is een zwaar woord. Ze waren vandaag met twee (er was een stagiair bij) gewoon om Anna te wegen. Voor de rest zijn ze hier zo’n half uurtje geweest en hebben we leuk gekletst over vanalles en nog wat maar vooral over de (kleine) kwaaltjes waar babies soms mee te maken hebben.

Zoals de etteroogjes van Anna. Niets om mij zorgen over te maken. De andere drie hebben dat ook gehad en de verpleegster bevestigde het nogmaals: zolang het wit van de oogjes niet rood gaat zien is er geen probleem. Een normale reactie op de buitenwereld en de zeer propere lucht.

Anna weegt ondertussen een volle 4kg en 20g, dus over de inhoud van mijn borstvoeding hoef ik me ook absoluut geen zorgen te maken: 700g bijgekomen op 2 weken tijd kan tellen kwa goed vooruitgaan.

Volgende controle is op 4 mei en hopelijk slaapt ze tegen dan de nacht door. Op hoop van zege.

Lap

Ik had het er al over gehad (en Michel ook): het probleem Jan en slapengaan.

De laatste weken kan ik Jan niet meer in bed krijgen. Of beter, ik krijg hem (meestal) zonder al te veel problemen in bed, maar eens hij er in zit begint hij te wenen. De enige die hem dan nog stil krijgt is Michel.
Maar de weinige keren dat Michel er niet was ging het wel: geen geween, geen gekrijs, braaf in bed en geen kik meer.

Tot vanavond. Michel was een beetje later thuis dan normaal, dus moest ik Jan alleen in bed steken. Hij ging zonder morren naar boven, ging mooi aan zijn bedje staan en ik kreeg hem in zijn bed en zijn slaapzak zonder probleem. So far so good.

En toen begon het: eerst vroeg hij een Nijntje boekje, dan nog een, dan nog een tuutje (zijn normale “ritueel”) en toen ik dan zei dat het genoeg was en de deur dicht deed begon het: niet wenen maar krijsen. Ik ben een paar keer nog naar boven gegaan om het te proberen troosten maar niets hielp.

Uiteindelijk is Michel 25 minuten later thuisgekomen en heeft hij zijn “magic touch” kunnen doen: één seconde in de kamer en het was muisstil.

Ik vraag mij af hoe lang het zo nog gaat duren vooraleer ik hem weer zonder problemen in bed ga krijgen … of vooraleer Michel’s “magic touch” ook niet meer zal werken.

Straatratten

Met de nieuwe woonwijk hier doen de kinderen niet liever dan buiten op straat spelen. Het eerste dat ze vroegen toen we deze namiddag thuiskwamen is of ze buiten mochten spelen.
Momenteel ligt er nog zand (voor het voegen) dus hebben ze een zeer grote zandbak vlak voor de deur en ze amuseren zich rot. Daarnaast kleuren ze de straatstenen in zoveel mogelijk kleuren en rijden ze over en weer met de step en de fietsjes.

Maar wat ik het leukst vind aan het ganse concept nu is dat het niet alleen onze kinderen zijn die buiten spelen maar ook de andere kinderen die hier in de straat wonen.

Sinds de betegeling af is spelen er een paar jongens van op het eind van de straat heel veel buiten en dus hebben de onze daar al kennis mee gemaakt. Vandaag maakten ze kennis met een kindje van in de andere straat die deel uitmaakt van onze woonwijk.

Hoe warmer het wordt buiten, hoe meer kinderen van de buurt hier op straat zullen gaan spelen en binnen een paar weken zullen alle kinderen van de buurt elkaar kennen. Want dat hier heel veel kinderen in de buurt wonen, dat wisten we wel. We zagen ze alleen niet.
Door de kinderen zullen de volwassenen elkaar ook beter leren kennen (hoop ik). We kennen inmiddels al enkele buren en de meeste zijn heel toffe mensen en, afgaande op onze jaarlijkse aperitief in het park, zit de buurt vol met nog meer leuke mensen dus ik kijk er naar uit om hen (nog) beter te leren kennen.

Ja, we konden geen beter huis gevonden hebben om in te wonen.