Auteur: San

Leuk

We hadden gisterennamiddag bezoek. Het was een gecombineerd bezoek plezier en werk.

Voor mij enkel plezier, voor Michel eerst plezier dan werk. Alhoewel ik denk dat het onderwerp van de vergadering voor het bezoek meer hobby dan werk is.

De buren zijn langsgeweest en dan waren er nog meneer Huug en Druug en meneer en mevrouw Volume 12 met kind. Het bezoek had de taart mee en wij hadden nog lekkere versgebakken cakes staan (van mamie) en zo hebben we toch wel gezellig gekeuveld en gekletst.

Na een tijdje zijn de hobby-isten (??) beginnen vergaderen, is lief huiswaarts gekeerd en hebben mevrouw volume 12 en ikzelf gezellig verder gedaan van koffieklets en ons ook een beetje beziggehouden met de kindjes.

Een zeer geslaagde en leuke namiddag (en ik ben gelukkig niet de enige die dat dacht) en dus zeker voor herhaling vatbaar.

Routine

Morgen is de paasvakantie voorbij. Zelie en Louis zijn daarover zeer gelukkig. Ze gaan zeer graag naar school en toen ze de vakantie begonnen waren ze eigenlijk niet zo tevreden om twee weken geen school te hebben.

Het probleem met vakantie is echter dat de hele routine van de kinderen om zeep is: langer opblijven, uitslapen, ’s ochtends eerst TV kijken vooraleer te ontbijten, … en dat ontdoe je niet zomaar de laatste avond.

De vorige dagen was het niet echt mogelijk om de routine opnieuw in te voeren, vooral gezien er gisteren nog volop gevierd werd voor Pasen en Louis’ verjaardag. Vanavond aten we dan nog (te) laat ook zodat er zelfs geen mogelijkheid was om te proberen hen nog “op tijd” in bed te krijgen. Uiteindelijk is het een uur later geworden dan tijdens normale schooldagen.

Bij Jan is dat ergens een beetje goed want die valt dan zo goed als onmiddellijk in slaap. Gezien Zelie en Louis nu gewoon zijn om wat langer op te blijven én gezien ze nogal opgewonden waren dat het morgen weer school was ging het bij hen heel wat moeilijker.

Onverwacht kregen we dan vanavond nog bezoek van een oude vriend van Michel en een beetje later kwam Michel’s vader ook nog eventjes langs. Uiteraard hadden onze twee apen boven gehoord dat er mensen waren. Heel “toevallig” moest Zelie dus naar toilet en we hoorden haar zo oerend traag over en weer lopen naar het toilet. We hebben haar dan maar gevraagd of ze nog eens goede avond wou komen zeggen en dat moesten wij geen twee keer zeggen natuurlijk. Twee seconden later hoorden we opnieuw gekraak bovenaan de trap: Louis uiteraard. Of hij ook wou slaapwel komen zeggen en daar was hij al.

Ze zijn dus nog eventjes beneden gekomen en moesten rap weer gaan slapen. Maar eens bovenaan de trap hooden we dat ze stilstonden (en begonnen fluisteren). Wij zeggen dat het genoeg geweest was en dat ze NU moesten gaan slapen en het was toen stil … of toch voor een paar minuten. Uiteindelijk ben ik nog eens naar boven moeten gaan en heb gezegd dat Louis nu maar naar beneden moest gaan slapen. “Maar ik wil flink zijn” zei hij. Ik zei dat hij al tijd genoeg had gehad om flink te zijn en dat hij dat niet gedaan had. “Maar ik ga nu echt flink zijn”. Ik heb hem dus nog maar een kans gegeven en die hebben ze blijkbaar alletwee aangegrepen: sindsdien zijn ze stilgevallen.

Morgen zullen er kleine oogjes zijn en kindjes die zagen dat ze nog moe zijn. Tegen het einde van de week zal de schoolroutine weer volledig geïnstalleerd zijn.

Verjaardag

Vandaag werd Louis zijn verjaardag nogmaals gevierd, dit maal met de (onmiddellijke) familie.

Louis keek er zeer naar uit want de neefjes zouden er dus ook bij zijn.

Donderdag zijn we eerst naar de bakker gegaan om taart te bestellen en Louis wist zéér goed wat hij wel en niet wou: een chocoladetaart en een taart met aardbeien. Ik toonde de (verse) aardbeientaart in de etalage maar neen, het was niet zo’n aardbeientaart maar een andere. Een bavarois vroeg ik, zo’n taart gelijk met mousse? Ja, zo één en ook versierd met marsepein. Alzo gevraagd, alzo besteld. De bakker zou het echter zeer druk hebben vandaag en was niet zeker of de marsepein versiering zou lukken en jammer genoeg, no go. De teleurstelling was gelukkig rap voorbij.

Zoals gewoonlijk was Louis bij elk ontvangen kadootje dolgelukkig. Hij kreeg een Star Wars laser zwaard (wauw! zo cool!), twee tenues (kleren dus), vier magneet-robots (die Michel wel zal “opeisen” :)) en een puzzel, zweefvliegtuigjes (voor alle kinderen dan) om zelf ineen te steken en dan is er nog een kadootje dat wij nog moeten kopen (mijn papa is niet zo inventief :)). Hij was dus wreed content.

Toen iedereen voor hem zong voor zijn verjaardag kon hij zijn geluk niet op: hij zat te glunderen in zijn stoel. Ik had speciale kaarsjes gekocht in de vorm van de letters van zijn naam en hij heeft ze twee keer mogen uitblazen (om zeker te zijn dat we een goede foto zouden hebben …).

Louis vijf jaar

Na het eten hebben de kinderen dan vooral buiten, op straat, gespeeld: die woonwijk hier is gewoon een paradijs voor de kinderen, zo’n grote “speelplaats” en iedereen heeft zich goed geamuseerd.

Nu nog een derde maal vieren met de vriendjes van school en dan heeft hij zijn vijfde verjaardag weer eens gehad voor een jaartje.

Pasen

Toen mijn mama nog leefde werd Pasen (of Paasmaandag) altijd bij mijn ouders gevierd met mijn broer en zus en hun respectieve partners. We hebben één maal een afwijking gehad toen Michel en ik voor het eerst officiëel gingen samenwonen in 1996 omdat wij toen voor het eerst genoeg plaats hadden om iedereen uit te nodigen.

De laatste viering bij mijn ouders was in 2001, één jaar voor het overlijden van mijn moeder. Een viering die ik gemist heb wegens in het ziekenhuis door bevallen te zijn van Louis.

Ik herinner me nog dat ik hoorde dat mijn moeder aan mijn broer en zus gevraagd hadden om Paasmaandag daar te gaan vieren. Ik belde “verontwaardigd” mijn mama op om te vragen of wij niet meer welkom waren (een grapje want ik wist meer dan goed dat dat niet het geval was). Natuurlijk wel, maar wat als ik moest bevallen? ‘k Heb haar dan duidelijk gemaakt dat, alhoewel Michel niet kon rijden, er mensen genoeg aanwezig waren die dat wel konden en dat Gent uiteindelijk maar 20 minuten weg was. Overtuigend genoeg argument en we “mochten” ook komen 🙂

We zijn er dus niet geraakt want Louis is op Goede Vrijdag (de 13e) geboren.

Het jaar erop hebben we Pasen met mijn familie overgeslagen gezien mijn mama’s gezondheid het niet meer toeliet: op 5 mei is zij dan overleden.

Sindsdien vieren we het eigenlijk bij mijn zus. In Oudenaarde begint de Paasfoor namelijk op het Paasweekend. Dus eerst gezellig eten met papa, broer en zus en hun familie, de kindjes al dan niet een dutje laten doen en dan met zijn allen naar de kermis.

Dit jaar heb ik iedereen hier uitgenodigd. Om mijn zus eens te ontlasten (we zijn ondertussen met 15, alhoewel, Anna mogen we er nog niet echt bijrekenen) maar ook vooral om Louis’ verjaardag te vieren. En gezien het bij ons was werd Michel’s familie ook gevraagd: nog eens drie man erbij.

Toen ik iedereen vroeg, een paar dagen na de geboorte van Anna, werd mij vooral op het hart gedrukt niets speciaals te doen. Gezien ik toen nogal moe was verzekerde ik dan ook iedereen dat het simpel ging zijn: spaghetti voor de kinderen en voor de groten een kaasschotel.

Maar ik voel me nu opnieuw kiplekker en ik kreeg eergisteren plots goesting om te koken. Ik vind niets leukers dan koken voor een bende: hoe meer hoe liever. En dus begon ik vrijdag te brainstormen met vriendin E. over wat de mogelijkheden waren.

Het moest iets zijn dat ik gisteren al zou kunnen klaarmaken (geen zin om een ganse tijd in de keuken te staan als er volk is) én niet àl te lang in beslag zou nemen qua bereidingstijd (of misschien wel lang mocht duren maar dan eventueel in schijfjes kon klaargemaakt worden).

Persoonlijk ben ik een groot voorstander van stoofpotten, maar ik kon niet zo direct iets bedenken waar ik zin in had. Uiteindelijk stelde E. vol-au-vent voor. Fantastisch, dacht ik … ook al had ik het nog nooit klaargemaakt. Maar ik had het al veel zien klaarmaken (door mijn mama) en ik heb soms een heel goed geheugen dus zo moeilijk zou het niet zijn.

Gisteren heb ik dan de kippen gekookt en zo mijn bouillon (basis voor de saus) gemaakt. De afwerking was dan voor deze voormiddag, want uiteindelijk is dat niet zo moeilijk (paddestoelen kuisen en eventjes in de bouillon koken, roux maken en bouillon dikken, kruiden met peper en zout en, eens het niet meer kookt, citroensap gemengd met eigeel bijdoen en klaar is kees).

Als voorgerecht deed ik slasoep, wat ook poepsimpel is en toch wreed lekker: ajuinen stoven, kroppen sla erbij, laten slinken, kippebouillon erbij, koken, mixen, bechamelsaus erbij om te dikken (optioneel: het is even lekker zonder de bechamel, maar als je die erbij doet maak je ze op basis van kippebouillon, niet melk) kruiden met peper en zout, eventueel afwerken met een beetje room.

Wat uitzonderlijk was voor mij is dat de hele menu klaar was voor er iemand is toegekomen: normaal gezien ben ik nog druk bezig als de mensen toekomen, dus dat was goed meegenomen.
Dus in plaats van een kaasschotel kreeg het bezoek een warme maaltijd voorgeschoteld, en van de 7 (of 8?) liter slasoep en 4 kippen (met frietjes) is er amper iets over.
Daarna was er nog taart: chocoladetaart, aardbeienbavarois (beide keuzes van onze jarige) en een Paastaart (op basis van biscuit), en daarvan is er alleen nog een kwart van de laatste taart over.

Er is dus goed gegeten en blijkbaar heeft het gesmaakt.

Net zoals Michel kan dus amper wachten tot ons nieuwe kookvuur er is: nog meer excuses om bendes uit te nodigen en uitgebreid te koken 🙂

Van smaken en kleuren

Uiteraard: ieder zijn mening, maar de mode dit seizoen is toch van “Tiens, we gaan iets afschuwelijk lelijks bedenken en eens kijken hoeveel kiekens daar nu gaan intrappen”.

Eigenlijk is het al vorige zomer begonnen: minirokken en zomerkleedjes met botten begod! Ik dacht toen al van welken idioot heeft dat nu bedacht. Botten in het putje van de zomer is al er genoeg, maar daar bovenop nog eens een luchtig kleedselken, en als dat dan nog een kort kleedsken is???? The mind boggles.

Dus als ik dat al erg vond dan slaat de mode dit jaar alles: afgrijselijk maar waar, maar de botten blijven (de schoenwinkels puilen uit van botten) en nu wordt het nog gecombineerd met … bermuda’s. Sowieso vind ik het een afgrijselijk kledingstuk voor vrouwen (mannen kunnen er soms heel leuk mee staan) maar voor de meeste meisjes is het ongeveer het slechtste kledingstuk dat bestaat en als je daaronder dan nog botten draagt … ieuw! Een schoon schoentje met mooie hak kan je been nog een beetje laten elegant uitkomen, maar een bot?

We kijken nu naar “Zo is er maar een” op Eén en Kater Ryan (een wreed schoon meiske vind ik met een zeer schoon figuur en zeer schone benen) staat er in een bermuda met botten afschuwelijk lomp te wezen.

Enfin, het is duidelijk dat ik die combinatie(s) deze zomer niet zal uitproberen en dat je “zomer”botten niet in mijn schoenencollectie zal kunnen terugvinden.

5 jaar

Onze Louis is vandaag 5 geworden: geboren als 13e kindje op vrijdag de 13e nu klop vijf jaar geleden. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Apetrots was hij de hele dag en tegen iedereen die het wou horen (en ook tegen iedereen die het niet wou horen) verkondigde hij met veel poeha dat hij vandaag dus 5 was.

Vanavond heeft hij dan zijn kadootjes gekregen van papa (door mama zeer mooi ingepakt, al zeg ik het zelf) en ik weet niet of hij nu blijer was met de inhoud of met het feit dat hij 5 kadootjes kreeg: zijn gezichtje telkens hij een pakje kreeg … goud waard.

Zondag wordt zijn verjaardag gevierd met de familie (ooms, tantes, grootouders en neefjes) en volgende woensdag zal ik een paar vriendjes van school vragen om naar hier te komen.

Zo zal Louis zijn verjaardag drie maal kunnen vieren en dat is dus nog een extra kadootje voor hem.

Krampjes

Nu al drie dagen na elkaar heeft Anna (denk ik) krampen ’s middags. Dàt of ze heeft een “huiluurtje” rond die tijd.

Het lijkt eigenlijk echt wel op krampen want ze wil slapen, valt bijna in slaap of ligt nét te slapen en schiet dan plots huilend wakker met vertrokken gezichtje en opgetrokken beentjes.

Er zit dan niets anders op dan haar op de arm te nemen en proberen troosten. Jammer genoeg begint de pijn vlak voor de middag, net als het eten moet klaargemaakt worden.  En dus doe ik dat met Anna op de ene arm en met de vrije arm maak ik het eten klaar.

Het is verbazingwekkend hoe rap je leert dingen te doen met één arm/hand. Ik heb het moeten leren toen ik Zelie kreeg: zij had last van reflux en dus liep ik regelmatig met haar op de arm. Ondanks dat gaat het leven door en moet “het werk” gedaan worden en dan leer je dat maar te doen met één arm.

Gelukkig duurt het “huiluurtje” van Anna niet lang: gemiddeld van één voeding tot de volgende en daarna is ze weer haar ongelooflijk rustige zelve.

Al bij al heb ik niets te klagen 🙂

Den draai

Ik ben mijnen draai langzaam maar zeker aan het vinden.

Gisteren waren alle kindjes thuis en we hadden een heel leuke dag. Vandaag waren er (in de voormiddag dan toch) nog eens twee extra en ik voelde mij er zeer goed bij.

In principe zou Zelie vandaag bij een vriendinnetje gaan spelen. Anderzijds kwam mijn vriendin B. in de voormiddag ook langs met haar zoontje en zij zou ook blijven eten.

Deze morgen krijg ik dan telefoon van de mama van Zelie’s vriendinnetje om te zeggen dat het toch wel late middag zou worden (rond 13u) wegens doktersomstandigheden en dat het vriendinnetje wel ontgoocheld was en dat hopelijk Zelie niet te ontgoocheld zou zijn. Dus stelde ik voor dat het vriendinnetje dan maar in de voormiddag bij ons moest komen en dan zou de mama, na het doktersbezoek, de twee meisjes kunnen komen halen. Zo was het opvangprobleem voor de mama ook direct opgelost.
Rond 10u werd het vriendinnetje dan gebracht en B. en haar zoontje zijn dan rond 11u toegekomen.

En alles was heel gezellig: de kinderen waren braaf aan het spelen zodat ik net het eten klaar had tegen dat B. toekwam.
We zijn dan met z’n allen naar de beenhouwer gegaan om vlees te kiezen en de (korte) wandeling was heel leuk: alle kindjes luisterden zeer goed en waren zeer braaf.

Eens Zelie en haar vriendinnetje weg waren waren het allen onze drie jongens (en Anna uiteraard) die overbleven. Jan heb ik in bed gestoken en de twee overblijvers hebben braaf naar een filmpje gekeken waardoor B. en ik ruim de tijd hadden om bij te kletsen.

Ondanks de drukte heb ik mij geen moment opgejaagd, was helemaal niet nerveus en het was een heel leuke dag.

Ik begin dus duidelijk mijn draai te vinden. Nu nog een nieuwe ochtendroutine onder de knie krijgen: één die minder dan anderhalf uur in beslag neemt. Maar daar heb ik nog de tijd voor.