Auteur: San

Museum

Alle kindjes thuis vandaag dus had ik zin om eens op stap te gaan.

Had al veel borden gezien voor de tentoonstelling in het MIAT “Eén, twee, drie, vier, hoedje van …” en onlangs gelezen dat het over kinderhoedjes ging, dus dacht ik dat het de kinderen wel zou interesseren.

Na Jan zijn middagdutje was het dus “wijle weg”. Met Anna in de draagzak en de drie anderen aan de wandel het museum binnen.

Wat ik eigenlijk wreed leuk vind aan museumbezoeken in Gent is dat ze (meestal) gratis zijn voor inwoners van Gent. Zeker als ge dan met vijf zijt is dat zeer interessant voor het budget. Bovendien zet het aan om eens meer een museum binnen te stappen, alhoewel ik het nu eigenlijk nog te weinig doe.

De tentoonstelling was zeer leuk: hoedjes over een periode van zo’n 150 jaar. Ik heb er zo’n goed half uur rondgelopen ook al was de zaal niet al te groot. De kinderen waren het al beu na 5 minuten (“wij hebben alles al gezien”) maar daar was rekening mee gehouden: naast de tentoonstelling was een kamertje ingericht waar de kinderen zelf een hoedje konden maken. Dus terwijl zij hun hoedje maakten van papier kon ik op het gemak de tentoonstelling uitpluizen.

De kinderen hadden een leuke namiddag en ik ook. Je kan er meer over lezen alhier 🙂

Foto onderwerp

Het leuke aan professionele fotografen is dat ge het praktisch niet merkt dat ze er zijn.

Het bezoek deze morgen was zeer aangenaam. Leuke babbel gehad over vanalles en nog wat en het grootste deel van de tijd was ze foto’s aan het trekken, maar het viel niet echt op en stoorde dus niet. Gewoonlijk heb ik een hekel aan gefotografeerd worden maar nu merkte ik het amper.
Het dochtertje van de fotografe was ook mee. Ze heeft grotendeels braaf en stil in het park gezeten en af en toe speelden mijn drie oudsten er een beetje mee. Wreed wijs.
Dat deed me denken aan de tijd toen ik nog advocate was. Tot Zelie bijna een jaar was nam ik haar altijd mee als ik een korte tussenkomst op de rechtbank moest doen (“Hallo. ’t Is van uitstel vragen. Bedankt”). Zelie was een doodbraaf kind en gaf letterlijk geen kik: ze zat doodbraaf in haar buggy te wachten achteraan de zaal tot ik gedaan had. Bovendien waren er altijd wel andere advocaten die niets liever deden dan zich bezighouden met haar in afwachting van hun eigen zaak. Jammer genoeg viel dit blijkbaar niet in goede aarde bij één bepaalde rechter op Koophandel: hij sprak er de stafhouder op aan en ik werd op het matje geroepen. Zelie bleef van toen af bij de onthaalmoeder: geen rechtbankoptredens meer voor haar 🙂

Nu nog hopen dat de foto’s een beetje gelukt zijn want over het algemeen plak ik niet op foto: de goede foto’s van mijzelf zijn zo op één hand te tellen en dat is absoluut niet overdreven. Het moet een familietrekje zijn of zo want mijn zus heeft hetzelfde probleem 🙂

Fingers crossed.

Timing

Deze morgen komt mevrouw N. langs om van foto te doen (om het met Michel zijn uitdrukking te zeggen :)) en morgenvoormiddag krijg ik ook bezoek van mijn vriendin die ik al 30 jaar ken (erg hé). Dus net nu alle kinderen twee dagen thuis zijn is Anna vannacht goed wakker geweest: ik denk dat ik zo’n 4 uur geslapen heb. Moe dus.

En zeggen dat ze vorige nachten telkens eerst goed dronk en onmiddellijk weer in slaap viel. Qua timing mag ze zich dus wat beter inspannen. Pff.

Ontbijt

Deze ochtend zijn ‘de meisjes’ van het gezin samen gaan ontbijten.

Onzen grootsten jongen (den papa) was gaan werken. Louis en Jan werden afgezet aan de opvang, respectievelijk peutertuin, en mama, Zelie en Anna zijn gaan ontbijten in afwachting van de aanvang van het doktersspreekuur.

We deden dat in een aangenaam etablissement vlakbij onze dokter. Er was een uitgebreide ontbijtkaart en het was goed klaargemaakt en gepresenteerd (het oog wil ook wat): Zelie nam yoghurt met vers fruit en een fristi, mama koffie en spek met eieren en Anna … niets: zij lag mooi te slapen. Reuze gezellig en de meisjes hebben genoten.

Voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen.

Gebotst

Ik heb een beetje te veel mee van mijn moeder in de zin van soms té weinig bezorgd. Zij heeft bijvoorbeeld ooit mijn broer naar school gestuurd met een gebroken pols omdat ze dacht dat hij komedie speelde. Achteraf voelde ze zicht uiteraard enorm schuldig, maar ’t is maar om u een idee te geven hoe ik soms reageer op de “pijnkreten” van mijn kinderen.

Oké, meestal overdrijven ze ook: elk klein pijntje kan een groot drama worden en ge moogt daar niet altijd te hard op ingaan, maar soms is het wel gemeend echt en veel pijn.

Zoals vorige nacht: Zelie kwam hard huilend wakker “ik heb pijn”. Ik vroeg waar, ze kon het niet zeggen want ze “wist het niet” (nog te slaapdronken) maar ze wreef op haar knie, ik heb dan ook eens gewreven en gezegd dat ze waarschijnlijk gedroomd had en dat ze terug moest gaan slapen. Voor ik de kamer uit was sliep ze al.

Tot een uur later: opnieuw hard gekrijs, opnieuw pijn, opnieuw niet weten waar. Ik begon me al een beetje meer vragen stellen, maar ze viel opnieuw als een blok in slaap dus stond ik er opnieuw niet verder bij stil.

Maar nog een uur later was ze er weer: nog harder huilend. Uiteindelijk heb ik haar maar uit haar bed gehaald en gewacht tot ze goed wakker was om haar te vragen waar en hoe komt het en al en al. Bleek het haar knie te zijn en toen ik vroeg om haar broek uit te doen, om te kunnen vergelijken met de andere knie, was die effectief gezwollen.

Verband gaan halen en ondertussen bleef ze maar krijsen van de pijn. Eens het verband er rond zat was de pijn al iets minder en ik heb haar dan maar terug naar bed gedragen en gezegd dat we vandaag naar de dokter zouden gaan. Gezien haar been min of meer geïmmobiliseerd was dacht ik dat het nu wel beter zou gaan en gelukkig is ze vannacht dan niet meer wakker geworden.

Deze morgen is Zelie dan hinkend de trap af gekomen en dus zouden we naar de dokter gaan. Eerst dan gevraagd of ze nu wist wat er uiteindelijk gebeurd was dat haar knie pijn deed en, bij de frisse ochtenstond, kwam haar geheugen terug:

op de speelplaats van de opvang zijn er zo horizontale baren waarrond de kinderen koprollen en zo doen. Zelie had een koprol gedaan met gespreide benen en was zo met haar knie tegen een van de steunen gebotst. Gisteren had ze daar duidelijk geen last van en het had blijkbaar niet echt pijn gedaan, maar vannacht, door stil te liggen, was “de verwonding” gaan zwellen.

De dokter heeft ons gerust gesteld: niets gebroken alleen een kleine spierscheuring. Een paar dagen een verbandje rond (voor warmte en steun) en het zou opgelost moeten zijn.

Het zou mij dus niet verwonderen dat vanaf nu Zelie haar broek(spijp) zal omhoog doen (NIET omlaag!) voor Jan en alleman om het verband rond haar knie te tonen en apetrots uit te leggen waarom het daar zit.

Eind goed al goed.

Voor- en nadelen

Het is maar goed dat we een selectief geheugen hebben.

Voor de gevoelige mannen onder jullie: stop maar met lezen. Voor toekomstige eerste maal moeders, misschien kan dit wel interessant zijn (maar misschien ook helemaal niet hoor).

Bij elk van mijn kinderen heb ik borstvoeding gegeven (en bij Anna geef ik nu dus ook borstvoeding). Voor mij was het geen kwestie van een keuze maken, ik wist gewoon dat ik dat ging doen. Heb nooit flesjes overwogen, toch niet voor die eerste maanden.

Maar het is waar wat “ze” zeggen: als je niet 100% overtuigd bent is het misschien beter het niet te doen want het vergt toch een zekere, zullen we zeggen, toewijding.

Er zijn veel en zeer goede redenen om het te doen:

  • het zou de immuniteit van je baby versterken. Ik zeg “zou” want ik heb nu gehoord dat als je het minder dan 6 maanden zou doen, het toch niet veel zou uitmaken. Mijn motto is echter “baat het niet, het schaadt niet”;
  • je hoeft je nooit zorgen te maken of je genoeg eten bijhebt (zeer praktisch)
  • je bent vlugger terug op je oude gewicht en meestal val je zelfs af (ik toch)
  • je creëert een unieke band met je baby: het zijn zeer intieme momenten waar ik intens van geniet

en ik zal nog een paar zeer goede redenen vergeten zijn, maar er zit ook een andere kant aan de medaille:

  • het vreet energie
  • het duurt (veel) langer dan een flesje geven
  • en het doet pijn … serieus. Ik kan het niet echt weten want eerlijk gezegd, ik ben niet zo voor SM :), maar ik vermoed dat het zo’n beetje aanvoelt als tepelklemmen gebruiken. Ook al hebben babies geen tanden, de tandjes zitten klaar onder het tandvlees en het is serieus pijnlijk als dat zich rond je tepel klemt. Vooral de eerste dagen: het is alsof je een serieuze blauwe plek hebt waar dan nog eens constant hard in genepen wordt. Auw! Toegegeven, het betert met de dagen en eens dan de initiële pijn van het vastnemen voorbij is voel je het bijna niet meer, maar het is toch telkens weer een paar seconden op je tanden bijten.

En kijk, ondanks al dit doe ik dit nu al voor de vierde keer en heb ik er nog nooit spijt van gehad. Michel daarentegen … 🙂

Lezen

Deze ochtend een zeer schoon zicht: de drie kindjes zaten samen op het bankje. Eerst Zelie, Jan ernaast en Louis naast Jan, terwijl Zelie één na één de boekjes van Nijntje aan het voorlezen was.

Jan en Louis waren gefascineerd aan het luisteren en toen Zelie eventjes naar het toilet moest riep Jan “Elie, poepe sjit”.

Aandoenlijk.