Auteur: San

Dagje Jan

Vandaag was Jan een ganse dag alleen thuis: pedagogische studiedag op de peutertuin.

Zelie en Louis waren naar goede gewoonte ’s ochtends naar school en in de namiddag bij mamie (mijn schoonmoeder dus, die zeer genereus aangeboden heeft verder de kinderen op te vangen op woensdagnamiddag ondanks dat ik thuis ben – wreed bedankt). Dus een dagje alleen met Jan. Een zeer productief dagje.

Gezien ik dus niet terug in mijnen nest kon kruipen of lui in de zetel hangen heb ik een deel van mijn lijstje afgewerkt:

  • mijn valies gemaakt. Ik vond het eindelijk hoog tijd gezien ik gisterenavond (of moet ik zeggen “vorige nacht”) nog zeer lang heb wakker gelegen van opeenvolgende voorweeën. Niet makkelijk om daarmee in slaap te vallen. En een teken aan de wand, zou ik zo denken. Dus besloten om niet langer uit te stellen en de valies klaar te zetten en dat is dus gelukt
  • de valies voor de baby gemaakt. Ze is nog niet volledig: alleen de hemdjes mankeren maar die komen morgen
  • doopsuikers afgewerkt. Dankzij de hulp van mijn goede vriendin E. hebben we samen de laatste hand gelegd aan de afwerking. Uiteraard nog geen 100%, de naametiketjes moeten er nog aan, maar daarvoor moeten we wachten op de geboorte
  • de adressenlijst vervolledigd en ge-updated (maar dat had ik eigenlijk gisteren al gedaan en Michel moet ze nu nog afwerken).

Jan was in de buurt toen ik de valiezen maakte en liep totaal niet in de weg: hij vond het wreed plezant zo van de ene kamer naar de andere te lopen. Tijdens het maken van de doopsuikers deed hij zijn middagdutje, dus dat was veilig.

Eens Jan wakker was zijn we gaan wandelen: eerst fruit halen en dan op het gemak terug naar huis via een “omwegje”. Heel traag kwestie van mij niet te forceren, maar het was zo mooi buiten en we hebben er alletwee van genoten. En eens weer thuis heb ik voor het avondeten gezorgd: een gezond slaatje (sla, tomaat, witloof, komkommer, ajuin, paddestoelen, kippewit, kaas en hesp met een sausje van 1/3 mayonaise, 2/3 yoghurt en veel kerriepoeder) voor iedereen (ja, ook de kinderen) en voor de uitzondering zaten we eens allemaal samen aan tafel. Heel gezellig.

Hoe lastig en veeleisend Jan ook kan zijn als broer en zus aanwezig zijn, zo braaf, lief en gehoorzaam is hij als hij alleen thuis is. Ik heb hem zelfs zonder (veel) problemen in bed gekregen én Michel was er niet om hem te troosten 🙂 Triomf!

Een op alle vlakken geslaagde dag dus want met Jan had ik een beetje een zware dag gevreesd, maar niets was minder waar. Zeer leuk en dus zeker voor herhaling vatbaar.

Enige minpunt: gezien ik eigenlijk van de hele dag niet gerust heb heb ik momenteel nogal veel harde buiken. Enfin, vingers gekruist houden dat de baby nu nog tot na het optreden van De Nieuwe Snaar morgen wacht en vanaf dan: kom maar af. ’t Is genoeg geweest (alhoewel: nog een paar extra dagen om alles op punt te stellen kan eigenlijk ook geen kwaad).

Lezen

Zelie leest enorm graag en dat gaat alsmaar beter en beter. Logisch, denk ik, als je het graag en veel doet.

Het leuke is dat ze ook rapper begint te lezen en tegenwoordig de ondertiteling van programmas leest. We moeten dus beginnen opletten welke programmas we laten opstaan. Ze begint rap genoeg te zijn om alles te kunnen lezen.

Het andere dat nu begint op te vallen is dat ze intonatie in haar lezen begint te steken. Veel aangenamer om horen want voorlopig geeft ze nog de voorkeur aan luidop lezen. Echt stil lezen doet ze namelijk nog niet. Het stilste is zo’n bijna onhoorbaar geprevel, dus nog niet volledig stil.

Nog een beetje en ik moet niet meer mee naar boven om verhaaltjes voor te lezen … maar niet echt want ze kan dat eigenlijk nu al en ze hebben alletwee nog altijd liefst dat ik voorlees.

Eten

Wat ik me herinner van de vorige keren dat ik thuis was met zwangerschapsverlof (niet moeilijk want ik maak nu hetzelfde mee) is dat ik mijzelf moet forceren om te eten.

Om te beginnen haat ik het om alleen te eten. Gelukkig komt mijn vriendin hier bijna elke middag haar middagpauze doorbrengen zodat ik mezelf dan ook opleg om voor eten te zorgen, soms alleen voor mezelf, soms voor ons tweeën.

Daarnaast heb ik momenteel eigenlijk geen honger. Als ik eet smaakt het me wel en ik kan nog altijd een goede portie naar binnen spelen, maar het eigenlijke hongergevoel blijft uit zodat ik het niet mis als ik een maaltijd (of zelfs twee) oversla.

Maar wat eigenlijk het grootste probleem is is luiheid. De bedoeling nu is dat ik vooral rust en dat doe ik. Niet dat ik veel keuze heb: van zodra ik vijf minuten rechtsta (en dan doe ik nog niets) is het alsof ik kilometers gelopen heb, volledig buiten adem. Maar dan zit ik zo in de zetel en word ik te lui om er nog uit te komen. Dus ook te lui om eten te maken. Niet goed dus.

Morgen is Jan thuis dus dat zal me wel motiveren om eten te maken: ik kan dat ventje toch niet zonder eten zetten hé. Trouwens, hij zou het niet toelaten. Ondanks zijn beperkte woordenschat weet hij meer dan goed hoe iets uit te leggen, dus ik zou het wel horen.

Voor de dagen erna ga ik mezelf een routine beginnen opleggen: ’s ochtends eerst nog een beetje slapen, dan een korte wandeling naar de bakker en beenhouwer om eten in te slaan voor ’s middags en ’s avonds, na het eten nog wat rusten en de details van de doopsuiker afwerken en dan is het al tijd om de kinderen op te halen.

Moet lukken.

Terugblik – nummer 3

En zo zijn we aanbeland bij de, voorlopig, laatste bevalling.

De omstandigheden van de laatste weken zwangerschap waren niet ideaal (om het zacht uit te drukken). Eigenlijk waren er een aantal elementen tijdens de gehele zwangerschap die niet ideaal waren, maar die laatste weken waren toch een apotheose.

De zwangerschap op zich verliep vlekkeloos: nooit last gehad van enig probleem, net zoals bij Zelie en Louis, vlekkeloze zwangerschap en zeer goed kunnen genieten. Fysiek geen specifieke lasten en de ontwikkeling bij de baby verliep zonder problemen.

De omstandigheden errond waren minder. Het begon in augustus met een zware buikgriep bij mij waardoor ik bijna twee weken buiten commissie was, tijdens de maand oktober ongelooflijke stress op het werk door een werknemer die plots doordraaide omdat ze van job veranderde, in december eerst alletwee de kindjes ziek wat bij Louis eindigde in het ziekenhuis met een longontsteking (en ik had er hoogstwaarschijnlijk ook één, maar gezien de baby konden ze alleen afgaan op de bloedproeven en geen foto’s nemen) en dan de apotheose: Michel die zijn rug brak 18 dagen voor de bevalling en dus in het ziekenhuis lag tijdens de bevalling.
De bevalling was voorzien voor den 22sten en ik vermoed dat die 4 dagen wel iets te maken zullen gehad hebben met dat laatste.

Enfin, over naar “de feiten”.

De bevalling is begonnen net zoals bij Louis: met voorweeën de dag voordien; op dinsdag. Een gewaarschuwd vrouw is er twee waard en toen ik die voorweeën opmerkte heb ik ze direct in de gaten gehouden qua regelmatigheid. Die dinsdag kwamen ze maar om de paar uur, dus ik had tijd genoeg. We woonden toen bij mijn schoonouders en met alle miserie al van Michel besloot ik om mijn mond zo lang mogelijk; te houden kwestie van mijn schoonmoeder niet nog meer op de kast te jagen met bijkomende zenuwachtigheid.

Woensdagochtend opgestaan en de kinderen naar school gebracht. De voorweeën waren toen al dichter op elkaar, maar nog niets alarmerends. ’s Middags waren de kinderen dan thuis, samen gegeten inclusief mamie, en rond 14u besloot mamie Michel te gaan bezoeken in het ziekenhuis. Geen probleem, dacht ik, de voorweeën kwamen maar om de 30 minuten dus nog meer dan genoeg tijd.

Tegen 16u kwamen de voorweeën zo om de 10 minuten en ik begon mij lichtjes zorgen te maken want mijn schoonmoeder was nog niet terug en wat als ze besloten had om eerst nog boodschappen of zo te doen: moest ik dan vertrekken naar het ziekenhuis en de kinderen meenemen? Vragen, vragen. Geen paniek: een kwartiertje later was ze er en ik was op mijn gemak. Voor de zekerheid heb ik mijn schoonmoeder dan toch maar eindelijk ingelicht over de voorweeën.
Om 17u kreeg ik het in mijn kop om nog gevulde pannenkoeken te maken voor de kinderen voor ik zou vertrekken naar het ziekenhuis. Enige probleem: de voorweeën kwamen toen al om de 4 minuten en ik begon mij toch wel een beetje vreemd te voelen (understatement). Mijn schoonmoeder insisteerde dat ik nu toch misschien maar beter naar het ziekenhuis zou gaan … ge kunt nooit weten. Uiteindelijk heb ik het pannenkoekenidee laten varen, heb mijn valies gepakt, saluu gezegd tegen de kindjes en ben tot bij Michel gereden.

Bij Michel op de kamer nog een uur gewacht vooraleer we naar de kraamafdeling liepen. De afdeling van Michel was al dagen op voorhand op de hoogte gebracht van “de regeling” voor de bevalling. Gezien Michel toen al rondliep (hobbelen eerder) gingen de verpleegsters met zijn bed naar de kraamafdeling lopen en ging Michel erachter gaan. Als het te moeilijk werd kon hij weer in het bed gaan liggen.

Zo gezegd, zo gedaan. Rond 18u30 (de voorweeën waren er toen om de minuut) vertrokken we van de afdeling neurologie naar de kraamafdeling in kolonne: twee verpleegsters met Michel zijn bed, Michel en ik erachteraan gehobbeld. De blikken van de mensen in de gang waren goud waard. Zeer grappig.

Eens op de kraamafdeling werd Michel zijn bed bij mijn bed in de arbeidskamer gerold (kon maar nét binnen) en was het afwachten op “the real thing”. De eerste echte wee kwam uiteindelijk om 19u en bijna onmiddellijk erna werd mijn epidurale gezet. Voor Jan gaf deze gelukkig geen problemen: zijn hartslag bleef sterk, dus geen paniek deze keer. De weeën zelf werden er wel door vertraagd: van om de 5 minuten direct naar om de 10 minuten.
Jan was dus blijkbaar niet zo gehaast als Louis: de ontsluiting ging zeer geleidelijk, zonder noemenswaardige sprongen, en pas na 3 uur was ik klaar om te bevallen. De bevalling zelf duurde maar een fractie van een seconde: één keer persen en Jan kwam al te voorschijn. Ook achteraf geen enkel probleem: geen bloedingen en een nageboorte die er ook zonder enig probleem uitkwam.

Tot nu toe toch één bevalling die vlot ging. Het geeft hoop voor nummer 4.

Vakantie

Ha! Niet ikke (alhoewel :)) maar mijn gyneacoloog.

Ik wist het wel: hij gaat normaal gezien op vakantie met zijn gezin in de paasvakantie, maar ik had er tot vandaag nog niets van gehoord dus ik hoopte dat misschien dit jaar…

Vergeet het. Hij moest mij inlichten over de “dienstregeling” van de komende weken en ja hoor: van 1 april tot en met 8 april is hij er niet en ik ben uitgerekend voor 6 april. Hij zal vervangen worden door een vrouwelijke gyneacoloog (de gyneacoloog van mijn vriendin, dus ik heb daar wel vertrouwen in) en ik ben al blij dat het een vrouw is want eerlijk gezegd: die gyneacologische bezoeken en tussenkomsten zijn niet iets waar ik naar uitkijk, laat staan dat het dan nog een vreemde man is die tussen mijn benen zal kruipen (om het een beetje oneerbiedig te zeggen).

Dus officiëel heb ik nu nog 2 weken en 2 dagen te gaan maar is mijn gyneacoloog er maar 1 week en 4 dagen meer. Ik heb nog een afspraak volgende vrijdag, den 31sten, dus een ideaal moment om dan af te komen. Nu dat nog aan het verstand brengen van een ongeboren baby want overtijd gaan (dus wachten tot na den 8sten) zie ik eigenlijk niet zitten 🙁

Ik moet zeggen: de andere drie hebben er ook rekening mee gehouden: Zelie is geboren op een maandag na het weekend waarop de gyneacoloog niet van dienst was, Louis is geboren op de vrijdag vlak voordat de gyneacoloog zijn paasvakantie nam en Jan is gewoon op een woensdag geboren. Hoop doet dus leven hé.

Enthousiasme

Vanaf vandaag moeten de Zelie en Louis niet meer in de naschoolse opvang blijven. Als goede thuisblijvende moeder ga ik de kindjes nu direct na school afhalen.

Toen ik hen inlichtte dat ze dus niet meer in de opvang moesten blijven waren ze alletwee dolblij.

Wat mij enerzijds verbaasde (en anderzijds dan ook weer niet). Als ik tijdens “normale tijden” de kindjes vroeger afhaal zijn ze namelijk allesbehalve blij. Ze klagen dat ze nog willen spelen of dit of dat doen en gaan met tegenzin mee. Het is al gebeurd dat er tranen aan te pas kwamen. Ge denkt dan dat ge goed doet.

Maar blijkbaar is het vooruitzicht van geen opvang tout court toch leuk en vandaag absoluut geen problemen gehad 🙂

En ondanks dat ik wreed moe was vandaag heb ik er ook van kunnen genieten om zo samen dingen te kunnen doen: Zelie aan haar huiswerk zetten (helpen is (nog) niet nodig), Louis helpen met een puzzel, met Jan in een boekje kijken en de woordjes zeggen. Allemaal dingen waarvoor we anders geen tijd hebben. Zeer leuk.

Dag één

van mijn zwangerschapsverlof.

Deze morgen controle bij de gyneacoloog: alles lijkt tip top in orde. Harje klopt, organen zijn aanwezig, de baby beweegt goed, … Wat moet een mens nog meer hebben?

Slaap. Sebiets. Eerst iets eten (de innerlijke mens(en) versterken) en dan mijn bedje in: ik voel mij als een uitgewrongen schotelvod. Gans slap en het minste wat ik doe vandaag vereist een inspanning dat het geen naam heeft.

Ik ben dus zeeeeer blij dat ik thuis ben en kan doen en laten wat ik wil en dat is vooral: genieten van de rust. Zo gans alleen thuis is wel zalig … en stil 🙂

Top gear

Ik ben nu echt geen autofan. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er niets van ken. Zolang een auto rijdt voor mij is het goed.

Maar waar ik wreed graag naar kijk is Top Gear op den BBC.

We zijn nu aan het kijken en voor zover ik zie is het een soort “best of” want we hebben alle stukjes al gezien, maar ik kan er eigenlijk toch niet genoeg van krijgen. De mannen zijn grappig, maar wat ik vooral fantastisch vind: de BBC heeft een programma met fantastisch dure voertuigen gegeven aan niet professionele mensen. Er zijn ooit presentatoren geweest die professionele racers waren (denk ik), maar over het algemeen zijn het gewoon gasten die zot zijn van auto’s en die hun passie kunnen botvieren.

Fantastisch, hilarisch en vooral: aandoenlijk – het enthousiasme dus van die gasten.

Hoezee

Het is mooi(er) weer!!

Ik ben blijkbaar niet de enige die erover uitzinnig is, maar ge zoudt van minder na al die tijd.

Het leuke is, momenteel toch, dat met de werken hier in het straat, de kinderen buiten kunnen spelen zonder dat we ons zorgen moeten maken. De betegeling is al tot ver voorbij onze deur gevorderd en overal ligt een laag zand. Wat kan een kind nog meer wensen: een prachtige zon, een zee van ruimte, geen auto’s en een zandbak voor de deur? We hebben ze van gans de namiddag niet gehoord. Zalig (zowel voor hen als voor ons) 🙂

Op het einde van de namiddag heb ik toch nog een efforke gemaakt en zijn we met z’n vieren (papa was niet mee) nog eventjes naar het park getrokken waar ze eventjes in de speeltuin gespeeld hebben en dan vooral achter de bal gelopen hebben.

Leuke dag en zeer relaxed.

En nu maar hopen dat het blijft duren (en vooral: nog beter wordt).