Louis is weer ziek.
Het is gisterennamiddag begonnen bij mamie en toen ik hem en Zelie ging halen had hij koorts en zag hij lijkbleek.
Hij hoest niet maar had/heeft buikpijn. Ik ben er maar mee naar de dokter geweest om een herval van zijn longontsteking uit te sluiten en er zijn gelukkig geen problemen met zijn longen.
Er is niet direct iets te vinden, hoogstwaarschijnlijk een buikgriep. Het gewone dus: koorts in de gaten houden en veel drinken en hopen dat het vlug overgaat.
De tandenfee moet hier ook al op bezoek komen: Zelie heeft eergisteren haar tweede melktand verloren.
Ik ben een beetje overmoedig begonnen met die eerste tand enkele maanden geleden: de “tandenfee” heeft haar toen 1 euro gegeven in de plaats. Zij doodcontent natuurlijk en ik mag de traditie voortzetten. Want hoe zou ik haar kunnen uitleggen dat die eerste tand meer waard zou zijn dan de volgende?
Enfin, eergisteren viel haar tweede tand uit en we hebben een klein misverstand gehad.
De tand moet uiteraard onder het kussen worden gelegd en eergisterenavond was Zelie dat vergeten. Toen ze zo een 15 minuten in bed lag viel haar frank en besefte ze opeens dat ze het vergeten was. Zij dus uit bed om dat te zeggen.
Gezien Zelie de laatste tijd wel eens meer excuses heeft om uit haar bed te komen waren Michel en ik nogal onverbiddelijk: “Onmiddellijk terug in bed en dat we u niet meer horen”. Resultaat: hard gehuil. Michel ging dus in een nogal kwade stemming naar boven (vermoedelijk om haar de les te spellen) en toen hij weer beneden kwam was alles weer stil. Probleem opgelost dus. Dacht ik.
Michel is nu eenmaal niet de meest communicatieve mens, dus wat ik niet wist (gezien hij mij niets gezegd had) was dat hij uiteindelijk toch haar tand gebracht had en dus had ze die wél onder haar kussen kunnen leggen voor de tandenfee.
Grote ontgoocheling gisterenochtend: haar tand lag er nog steeds. Geen cent deze keer. Verdriet tot en met (net geen traantjes, maar toch). Wij zijn daar proberen licht over te gaan, dat er waarschijnlijk heel veel kindjes die dag hun tand hadden verloren en dat de fee te veel werk had en nog zo’n zever. En ik achteraf kwaad op Michel van “konde gij nu niets gezegd hebben”. De teleurstelling zat heel diep want toen ze gisteren bij mamie was heeft ze nogmaals haar beklag gedaan.
Zelie vergeet nu eenmaal niet zo gauw.
Gisterenavond heeft Zelie dan maar nog een poging ondernomen en deze ochtend kwam ze glunderend naar beneden: de tandenfee was geweest en ze heeft haar euro gekregen. Iedereen doodcontent dus.
Eind goed al goed zeker of een trauma voor het leven … het zoveelste?
Haha. Nog zo’n fantastisch wijs gevoel: als de kleinen de hik heeft.
Toen ik dat de allereerste keer voelde (nu dus ongeveer 8 jaar geleden) maakte ik mij nogal ongerust: zo’n regelmatige beweging. Er moest gewoon iets mis zijn met de baby. Ik dus bij de eerstvolgende controle de vraag gesteld: misschien was ze wel spastisch of zo? Niets aan de hand dus: de baby had de hik.
Nummer 4 hier heeft voor het eerst de hik gehad de dag voor kerstdag. Allé, misschien niet voor het eerst, maar wel de eerste keer dat ik het voelde dus. Ik was doodcontent.
Echt een heel grappig gevoel hoor.
Daar kan ik nu niet genoeg van krijgen: op mijn gemak in de zetel liggen, buik ontbloten en naar de kleinen liggen kijken die beweegt.
Ik herinner mij nog toen ik dat de eerste keer zag toen ik zwanger was van Zelie: ik dacht onmiddellijk terug aan die scène uit Alien. Wreed wijs.
Nu is het nog te vroeg, maar als het nog groter wordt ziet ge effectief een elleboogje, knietje of een ander “scherp” stukje pieken maken in de buik. Zeer fascinerend en ik kan er maar niet genoeg van krijgen.
De fascinatie blijft ook als ik niet kijk hoor en de baby enkel voel bewegen, maar dat zien geeft toch een extra dimensie.
Ik kan het niet genoeg herhalen: routine is zéééér belangrijk voor kinderen. En hoe jonger, hoe belangrijker. Vooral dan de slaaproutine.
Klinkt misschien saai, maar als de routine verbroken wordt is het alles behalve saai … en niet in de goed zin.
Dit is dus niet echt meer van toepassing op Louis en Zelie. Alhoewel dat als we hun routine verbreken qua slapenstijd, we daar ook nog de gevolgen van merken (een beetje meer geneut de volgende dag, maar over het algemeen is dat te verwaarlozen).
Bij Jan daarentegen is het iets helemaal anders. Amaai.
Jan is nu niet de grootste en langste slaper ter wereld, maar over het algemeen wel een goede en gemakkelijke slaper. Hij deed al geen ochtendutjes meer toen hij nog geen jaar was en nu slaapt hij in de namiddag tussen het uur en het uur en half. ’s Avonds ligt hij in zijn bedje tegen ten laatste 19u15 en hij slaapt gemakkelijk tot 7u30 Ã 7u45 ’s ochtends. En hij komt over het algemeen niet meer wakker ’s nachts, en dit al sinds hij een week of 5 is.
Maar … het moet in zijn eigen bedje zijn!
Zolang ze babies zijn maakt het over het algemeen niet veel uit waar ze slapen. Als ik mij niet vergis is dat (minstens?) tot ongeveer 6 maanden en nadien beginnen ze soms wel al het verschil te merken tussen hun eigen bed en een ander. Of beter misschien: tussen hun eigen bed in hun kamer en een ander bed ergens anders. Dus hoe meer ze gewoon zijn om regelmatig ergens anders te slapen, hoe beter, want dan kennen ze verschillende bedjes en kan je ze gemakkelijker aan een routine houden.
De onze kennen eigenlijk vooral hun eigen bedjes. Ze gaan soms slapen bij hun grootouders, waar ze hun eigen kamer hebben, maar niet echt regelmatig genoeg om het een routine te maken.
De gevolg van deze vakantie zijn dus nu nog voelbaar, of beter: hoorbaar 🙂
Op kerstavond zijn we naar Nederland getrokken om Kerst bij mijn broer te vieren. De eerste onderbreking dus van de routine. Oudejaarsavond werd dan weer gevierd bij mijn schoonouders. Gezien we daar dan nieuwjaarsdag bij doen, bleven we daar twee nachten slapen.
Na Kerst was er nog niets te merken aan Jan: hij was relatief vlug in slaap gevallen en heeft de hele nacht goed doorgeslapen.
Oudejaarsavond daarentegen verliep heel wat minder vlot. Het in slaap geraken viel nog mee, maar na middernacht is hij wakker geworden, en met hem broer en zus ook. Ambiance verzekerd. Het heeft uiteindelijk 45 min geduurd vooraleer ik hem weer in slaap kreeg en daarmee was de toon gezet voor de volgende avonden.
Niets zo uitputtend als nen wenende kleinen. En nochtans moet ge niet echt iets doen. Ik pak hem niet uit bed, dus fysiek is er niets aan. Ik kalmeer hem al sussend pratend en ga regelmatig binnen in zijn kamertje om hem te kalmeren, maar het is gewoon afmattend. Het zijn momenten als deze dat ik meer dan begrijp hoe “shaken baby syndrome” gebeurd: op de duur zijt ge zo over uw toeren en uitgeput dat ge gewoon niet meer beseft wat ge doet.
We zijn nu meer dan een week verder en ik begin de indruk te krijgen dat Jan eindelijk terug op zijn plooi komt. Gisteren weende hij maar 10 minuten meer voor hij in slaap viel en vandaag was het nog korter. Joechei. Er is licht aan het einde van de tunnel … tot de volgende sleepover 🙂
Ha! Ik heb een halve dag “vakantie” extra gekregen. Niet dat ik erom gevraagd heb, maar het is hier niet de eerste keer: terug uit vakantie en de servers doen het niet … of ze doen het wel maar de verbinding werkt niet. Enfin, ik ben geen computerwonder en ik weet er het fijne niet van maar toen ik deze ochtend toekwam kon ik niets doen. Rien de knots, niets de botten.
Ik heb dan maar eerst een goede twee uur met mijn duimen gedraaid (mag ook eens gedaan worden zeker) in de hoop dat het elk moment kon opgelost geraken, en heb uiteindelijk besloten om eens naar de solden te gaan kijken. Ge kunt maar beter een beetje productief proberen zijn hé. 🙂
Uiteraard ben ik niet voor mezelf gaan kijken. Wat dacht ge. Zo egoïstisch ben ik nu ook weer niet (hm, en gaan shoppen en zes maand zwanger zijn is ook niet aangeraden gezien ge toch niet weet of iets gaat passen nadien of niet, maar dat zijn details).
Neen, Zelietje haar jas heeft het gisteren begeven: rits kapot, en dus was een nieuwe jas aan de orde. Niet dat ik die andere jas ga wegsmijten. Nee, die wordt mooi hersteld, maar ondertussen kan ik dat kind toch niet zonder jas naar buiten sturen.
Zelie is jammer genoeg ook niet de eerste de beste om iets voor te kopen. Onze smaken komen niet helemaal overeen (heb al meermaals iets gezien dat ik wou kopen en waar zij een gezicht bij trok van “zijt ge nu helemaal op uwen kop gevallen” … 6,5 jaar oud hé) en dus gaan winkelen zonder haar is een riskante aangelegenheid.
Ik ben zo’n goed uur weggeweest, heb eerst 5 winkels afgelopen en hier en daar iets gezien waarvan ik dacht “ja, dat zou wel gaan, maar nog even afwachten” en uiteindelijk in een zesde winkel de “hoofdprijs” gevonden. Ik dénk dat ze akkoord zal zijn met mijn keuze … ik hoop het toch. Nu, of ze akkoord is of niet, de jas past zéér goed bij haar nieuwe muts en sjaal die haar mamie voor haar gebreid heeft (muts en sjaal die ze niet mooi vind, maar “heel, heel, heel, heel, heel mooi”) dus op dat vlak zal ze tenminste akkoord moeten gaan met mij.
Als bonus nog een badjas gekocht en twee pijamas en nog twee pijamas voor Louis erbij. Zo kunnen ze er weer eventjes tegen. Voor zover ik weet hebben ze verder niets nodig: de kasten zijn nog goed voorzien, zelfs rekening houdend met een groeischeut tegen volgend jaar. Dus de kosten voor de winter dit jaar zijn weer achter de rug. 🙂
Update: Zelie vond haar nieuwe jas prachtig. Ikke zeer blij!
en al en zo.
Het was een zeer goed einde en een goed begin. Wel zeer vermoeiend, amaai niet.
‘k Heb veel en heel mooie kadootjes gehad, o.a. een gastronomisch weekend van mijn schatje. Er staat nog niets definitiefs vast: het is een boekje met keuze uit hotels en nu moet enkel nog de reservatie gemaakt worden. Dus volgende week ga ik dat eens op mijn duizend gemakjes bekijken (tijdens de lunchpauze op het werk of zo) en dan reserveren. Hoogstwaarschijnlijk pas voor eind volgend jaar, zo rond mijn verjaardag. Kwestie dat ik een beetje vast aan huis zit tot september met een baby en als ik dan toch een weekend weg ga is het toch de bedoeling om de kindjes NIET mee te nemen 🙂
Ook een prachtige sjaal gekregen van mijn schoonmama. Michel zijn mama kan prachtig breien maar ze had het in jaren al niet meer gedaan. Een tijdje geleden heeft ze blijkbaar de breimicrobe weer te pakken gekregen en dat is zeer goed voor ons … en minder voor haar. Ze heeft de laatste weken ongeveer dag en nacht zitten breien met als resultaat:
3 volwassen sjaals
1 volwassen muts
2 kindersjaals
2 kindermutsen
1 paar kinderwantjes
4 prachtige kindertruien
1 volwassen trui
en een hoop stijve en ontstoken spieren, wat veel minder is. Ze is van plan blijkbaar om nog een trui voor Zelie te breien (volgens Zelie dan toch), maar ik hoop toch dat ze dat op een beetje langere termijn doet … voor haar eigen gezondheid 🙂
Voor de rest was alles tip top in orde: goed eten, zeer leuk gezelschap.
Alleen de kindjes hadden het een beetje lastig: verandering van routine bevalt hen niet altijd, vooral Jan dan niet. Op oudejaarsavond zaten ze er nogal laat in en dat heeft zich dan ook laten gelden op nieuwjaarsdag en nog meer gisteren, maar dat zal ook niet lang meer duren vermoed ik. We zijn weer thuis, dus de gewone routine zal gauw weer opgenomen worden.
Vandaag beginnen we aan de grote opkuis van ons huis … of dat is toch de theorie 🙂 We zullen zien wat we kunnen doen hé, zo’n gehandicapte en een zwangere vrouw samen. Gelukkig vinden de twee oudste het (nu toch nog) leuk om te kuisen, dus zullen we er maar van profiteren (slechte moeder, ja ik weet het).
Ja, ja, ’t is wat: 6 maanden zwanger en nu al twee avonden op rij wordt ik moederziel alleen gelaten …
Allé, als 3 kleine kinderen niet meegerekend worden. Of nee, eigenlijk is dat nog erger: ik wordt moederziel alleen achtergelaten met een dikke buik (en geloof mij: voor “maar” 6 maanden ver te zijn is het een serieus dikke buik) en drie kleine kinderen!
’t Is nog goed dat we zo’n brave kindjes hebben, anders was er hier al een gezinslid minder geweest 🙂
Eén van de vragen die ik moest beantwoorden in dat onderzoek voor “pre en postnatale emoties” was of ik genoeg steun krijg tijdens mijn zwangerschap en voila, hier is het antwoord: emotioneel wel maar praktisch … hij trekt er vanonder!
En moesten er nu nog goede films zijn op TV…
Ik doe mee aan een onderzoek voor pre- en postnatale emoties, dankzij Kat. Gisterenochtend een afspraak gehad en er was een vriendelijke juffrouw die alles uitlegde.
Het onderzoek bestaat uit een aantal proeven en de eerste moest ik daar doen. “daar” was het UZ, P3. Een computer testje van zo’n goed half uur dat niet moeilijk was maar vooral concentratie vroeg … en concentratie is blijkbaar uw sterkste punt niet als ge zwanger zijt. Ook geheugen niet. Ik moest op een bepaald moment woorden opschrijven die ik gezien had en dat was genen vetten. De juffrouw stelde me gerust dat ik evenwel toch boven het gemiddelde zat. Wedden dat ze dat tegen alle vrouwen zei 🙂
Daarna heb ik een serieus dikke vragenlijst meegekregen om thuis in te vullen. en moet ik nu gedurende 7 dagen een soort “dagboek” bijhouden: niets persoonlijks, gewoon weer een vragenlijst invullen. Ik ga straks de dikke lijst invullen en dan vanavond beginnen aan mijn dagboek. Dan alles opsturen en na de bevalling nog 3 maal een vragenlijst invullen. In juni (of was het juli?) krijgen we dan de resultaten opgestuurd.
Ze zoeken trouwens nog mensen, dus als er enige zwangere vrouwen zijn die geïnteresseerd zijn neem dan gerust contact op … en als mijn e-mail weer werkt zal ik de gegevens neerpennen.
Update: hier zijn de gegevens van (één van) de verantwoordelijke(n):
Marie-Anne Vanderhasselt
Department of Experimental-Clinical
and Health Psychology
Ghent University
Henri Dunantlaan 2
B-9000 GHENT
Tel: +32 9 264 86 12
GSM: +32 494 13 05 25
Fax: +32 9 264 64 89
Email: MarieAnne.Vanderhasselt@UGent.be
Gisteren nog eens op controle geweest voor onze nummer vier. De dokter vroeg of we het geslacht wilden weten en/of het al gehoord hadden en wij vroegen dus enkel bevestiging, zonder het luidop te zeggen: de drie reeds geborenen waren er ook bij en als ge iets wilt verkondigen aan de wereld dan moet ge het tegen kinderen zeggen, nietwaar.
Dus gekeken en gevonden en het was zeer duidelijk. Nu zijn we dus 100% zeker. En jullie zullen dat ook zijn … binnen een goed 3 maanden 🙂
En nu ik het schrijf besef ik het opeens: ik ben bijna 6 maanden ver. Maar 3 maanden meer te gaan. Joepie!!