Wilt ge dan een avondje uit gaan en niets dan miserie … of toch als ik Michel moet geloven, hetgeen ik al een tijdje geleden heb opgegeven 🙂 Vooral als het er op aankomt dat hij mij met een schuldgevoel wil opzadelen.
Toen ik gisterenavond vertrok kreeg ik dikke knuffels en kussen van Zelie en Louis die mij veel plezier wensten en dan vliegensvlug verdwenen (zelf geen uitzwaaien aan de deur). Jan begon evenwel enorm hard te huilen toen hij doorkreeg dat ik hem kusjes gaf als afscheid. Zo hard dat ik het tot bijna aan het einde van de volgende straat hoorde.
Enfin, Jan kennende zal dat daarna onmiddellijk gestopt zijn, dus maakte ik mij geen zorgen. Vooral nu Jan de laatste weken een enorme “crush” voor zijn papa heeft ontwikkeld.
Ik had dus een zeer aangename avond uit en maakte me geen zorgen tot ik zo goed als thuis was.
Zoals in mijn intro vermeld, is Jan een enorme tuuter. De laatste week doe ik erg mijn best om hem te leren dat tuutjes alleen voor in bed zijn, met de nodige scènes tot gevolg. Maar de aanhouder wint, en vandaag was er maar één maal een zeer korte (krijsende) eis voor zijn tuut, dus dat lijkt in orde te komen.
Toen ik dus gisteravond bijna thuis was besefte ik plots dat ik zijn tuut en beer, beiden zeer noodzakelijk bij het bed ritueel, in de auto had gelaten. ’s Ochtends gaat ze nl. nog mee naar de peutertuin, waar hij ze dan braaf afgeeft en dan steek ik ze in de auto op een plaatsje waar hij ze niet kan zien als ik hem ’s avonds terug ophaal. Gezien ik mij enorm had moeten opjagen om de kinderen thuis te krijgen en op tijd weer te vertrekken om mijn trein te halen, was ik volledig vergeten dat de attributen nog in de auto lagen. Gezien onze autosleutel (en de rest van mijn handtas) twee maanden geleden werd gestolen kan Michel niet in de auto … niet dat hij daar gezocht zou hebben, daar niet van.
Blijkbaar was er dus een drama toen Michel Jan in zijn bed moest krijgen … of tenminste dat was toch zijn versie toen ik thuis kwam. Jan zou zeker een uur geweend hebben zonder tuut en beer en uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen.
Ja, zo komt ge dan bij het schuldgevoel van “wat een slechte moeder ben ik toch”.
Bij mij lukt dat eigenlijk niet echt. Enerzijds ken ik mijn wederhelft ondertussen al zo’n beetje, anderzijds heb ik enige tijd geleden voor mezelf uitgemaakt dat we uiteindelijk met twee personen de kinderen hebben gefabriceerd en dat het dus niet uitsluitend mijn verantwoordelijkheid is om aan alles te denken en alles te voorzien. Als papa een avondje verantwoordelijk is neem ik dus aan (ik weet wel, onterecht) dat hij er op voorhand aan denkt wat hij allemaal nodig heeft en/of moet weten.
Een goede houding blijkt dus, zeker toen ik vandaag zijn relaas las van gisterenavond: geen uur voor Jan, maar een kwartiertje. Niet wenen, maar braaf in bedje wachten tot papa met een oplossing kwam.
Zoals Michel zei: de kinderen moeten het ruiken als ik er niet ben. Was het omgekeerd geweest (ik thuis zonder tuut en beer) dan moogt ge er zeker van zijn dat Jan effectief meer dan een uur zou gehuild hebben, uiteindelijk van uitputting in slaap zijn gevallen, en daarna elk uur wakker zou zijn geworden al huilend om de tuut.