Bos

Gisteren ben ik met de kinderen tot bij mijn vriendin gereden om dan met z’n allen naar het bos te gaan wandelen. Kwestie van een prachtige dag toch buitenshuis te beleven.

Met Michel zijnen rug in kaduuke staat doe ik de meeste uitstapjes alleen en gezien mijn vriendin gisteren ook alleen thuis was met haar 2 koters (haar man is verpleger en heeft dus af en toe weekend dienst) besloten we er samen op uit te trekken.

Niet dat ge u daar veel van moet voorstellen: we zijn naar het Muziekbos in Etikove/Maarkedal Ronse geweest, een bos dat een schotelvod groot is, maar dus ideaal met kleine kinderen want weinig kans op verloren lopen.

Aanwezig dus: ikke en mijn vriendin, beiden 35 jaar, mijn drie gasten (6j 6m, 4j 8m en 22m) en haar twee gasten (6j 4m en 3, 2m).

Het eerste deel van de wandeling was geen probleem. Ik had de buggy mee, maar Jan liep liever (wat een gemak was, want met een buggy door gebladerte sleuren is geen sinecure). Het (grind)pad ging voornamelijk naar beneden en de twee oudsten liepen constant ook zijwaarts want dat ging ook nog meer naar beneden en dan weer naar boven. Louis probeerde meestal mee te gaan, maar over het algemeen waren de oudsten te rap. Gelukkig had hij daar eigenlijk geen probleem mee. Enfin, een zeer goede oefening voor de kindjes dus en ze amuseerden zich rot. Zelfs Jan, die om de twee stappen op zijn gezicht viel, vond het hilarisch (ja, het vallen ook).

Eenmaal beneden was er de keuze tussen terugkeren langs de baan of door het bos. Het is de tweede keer dat we dit doen en de eerste keer zijn we langs de weg teruggekeerd. Het probleem was dan dat we ongeveer elke 5 min moesten roepen naar de kinderen om opzij te gaan voor de auto’s. Gezien het zo mooi was in het bos, besloten we dus de terugweg te wagen door het bos. Makkelijker en leuker voor de kinderen. Hm.

Het probleem was echter dat er maar één grindpad in dat bos was, hetgeen we hadden bewandeld toen we naar beneden kwamen. De terugweg gebeurde dus langs bospaden … die er eigenlijk niet waren. We hadden zo’n wijzertje gevonden met “bosleerpad” op (of zoiets) en we besloten dat dan te volgen. Zelie en mijn vriendin’s oudste (die ondertussen volleerde lezers zijn :)) gingen de wijzertjes zoeken en de weg leiden. Niets leukers dus. Mijn vriendin’s jongste was het ondertussen beu om te lopen, dus zij in de buggy. Jan was gelukkig nog altijd even enthousiast om verder te lopen.

Ook al is het de laatste dagen droog geweest, houdt dat nog niet in dat het in een bos ook droog is. Ik had mijn kinderen voorzien van hun rubberen laarzen, maar zelf ben ik niet in het bezit van een paar, dus had ik mijn gewone botten aan. Mijn vriendin had evenwel helemaal geen rekening gehouden met eventuele nattigheid, dus noch zij, noch haar kinderen waren voorzien van bescherming tegen modder.

Pech.

Het “pad” lag immers niet zo droog als we gehoopt hadden. Af en toe moest de kleine uit de buggy om hem door de modder te krijgen en moest ik Jan een eindje verderdragen, maar al bij al viel het nog mee. Tot …

Ik vermoed namelijk dat Zelie op een bepaald moment toch een pijltje gemist heeft want plots stonden we voor een obstakel van “omvergevallen boom met veel takken”. Als bezorgde moeders besloten we dus om rond de hindernis te lopen, kwestie van ons kinderen niet nodeloos te beschadigen én een buggy die door of over de takken zou moeten gesleurd worden, wat niet echt praktisch was.

Hilarische taferelen volgden: de omgeving rond de boom was één en al modder en we zonken er enkeldiep in. Ik was voorop gegaan om de kinderen over te helpen en dan de buggy aan te nemen dit terwijl mijn vriendin op de achterblijvertjes lette tot zij ook over konden. Eenmaal alle modderpoelen over bleek dat de helling zo stijl was en vooral superglad was van het mos, dat wij (ikke en mijn vriendin dus, de drie oudste deden dat rechtopstaand) er op handen, knieën en voeten omhoog moesten. Dit gecombineerd met het proberen van een drie jaar oude, een bijna twee jaar oude en een buggy ook naar boven te krijgen … We lagen plat van het lachen en waren doodcontent dat we op dat moment alleen waren.

Nog nooit zo blij geweest dat we eindelijk boven waren en terug asfalt zagen.

Slaap

Ik kan over het algemeen weinig klagen over het slapen van de kinderen.

Alleen met Zelie hebben we vroeger last gehad. Het zal er wel mee te maken hebben dat ze ons eerste was en we “de kneepjes van het vak” nog niet onder de knie hadden en we het dus verkeerd hebben aangepakt, maar toch. Zelie kwam gemiddeld zo’n 3 à 4 keer per nacht wakker en dit tot ze 3 jaar werd. Op haar 3e verjaardag (exact!) is ze beginnen doorslapen en ik was nog nooit zo content. Ik had tot daarna, toen ik zelf weer kon doorslapen, eigenlijk ook niet gemerkt dat ik in een contstante staat van vermoeidheid verkeerde. Het verschil na een paar nachten doorslapen was duidelijk merkbaar.

Louis en Jan hebben dat nooit gedaan. Wakker geworden ’s nachts. Of toch niet constant.

Louis is de nacht beginnen doorslapen toen hij zo’n kleine drie maanden was en behalve de periode rond de tijd van verlatingsangst (rond 8 maand) heeft hij nooit lastig gedaan.

Jan was nog beter: rond 5 weken sliep hij vlot 7 uur na elkaar door en een week of zo later waren dat er al 11 uur. Ik heb het misschien al gezegd maar Jan was een pracht van een baby als het op gemak en rust aankwam.

Jan heeft evenwel zijn periodes van “verlatingsangst”. Ik weet niet anders hoe het te omschrijven. Om de zoveel tijd wil hij niet meer gaan slapen en schreewt hij zijn longen uit. Dat duurt gemiddeld zo’n dag of 3 en dan slaapt hij weer zonder problemen in. Maar sowieso heeft hij ’s nachts altijd goed doorgeslapen.

En dan zijn er de nachten zoals de laatste twee. Afschuwelijk. Nachten dat niet één, maar alle drie de kinderen wakker komen. En liefst één voor één zodat ik zo goed als gans de nacht mag opstaan om de één of ander te troosten. Een echte uitputtingsslag.

Twee nachten geleden was het eerst Louis. Hij kwam bij ons in bed liggen want “zijn bedje was te koud”?? Een beetje later werd Jan ook wakker. Om 5 uur ’s ochtends. Uiteindelijk Louis zonder veel problemen terug in bed gekregen, maar Jan was een pak lastiger. Uiteindelijk was Jan weer stil rond 6u20 maar als je om 6u30 opstaat is dat niet wreed vet.

Vorige nacht nog zo’n nacht van weinig slaap:
om 1u30 Zelie wakker met een nachtmerrie. Rond 2u was ze er weer. Uiteindelijk haar toch kunnen overtuigen om aan leuke dingen te denken en te proberen verder te slapen. Blijkbaar is dat gelukt want ik heb haar niet meer gehoord voor de rest van de nacht;
om 4u was Louis er dan: hij moest plassen. Ik probeer hem al een paar maand uit te leggen dat hij groot genoeg is om dat alleen te doen, maar tot nu toe zonder veel succes. Hij ligt te huilen in bed alsof er iets afschuwelijks is gebeurd en ik dus in een soort paniek wakker schiet. Als ik dan met kloppend hart boven kom en vraag wat er aan de hand is, blijkt dat hij enkel naar het toilet moet. Joechei;
om 5u was Jan aan de beurt: tuut en beer kwijt. Hij deed dan wat lastig om weer te gaan slapen, maar gelukkig niet te lang. Hij was deze morgen dan toch al wakker om 6u40, dus van lang slapen was dus ook geen sprake.

Tegen dat ik dus terug ingeslapen was tussen twee kinderen in … Ik heb zo de indruk nu dat ik vannacht eigenlijk niet geslapen heb. Doodmoe ben ik.

Ik hoor jullie afvragen “en Michel?”. Awel, die slaapt door … of doet alsof. Hij is het geheel niet gewoon om op te staan voor de kinderen en de kinderen zijn het dus ook niet gewoon om door hem getroost te worden.

Als hij nog wakker is en de oudste komen wakker om één of andere reden, lukt het hem wel om hen te troosten. We hebben wel een goed gesprek moeten hebben met Louis daarover, uitleggen dat hij evengoed met papa naar toilet kon en dat ik niet noodzakelijk moest wakker gemaakt worden, maar sindsdien lukt het meestal.

Bij Jan is het geen avance. Michel probeert het soms maar uiteindelijk mag hij mij toch uit bed halen.

Dus ik ben degene met het slaaptekort. En het is op momenten als deze dat ik mij dus afvraag waarom wij in godsnaam aan een 4e begonnen zijn 🙂

Geluk

Wat ben ik blij dat we hier in België wonen en niet in de V.S.

Uiteraard weet ik ook dat er niet zo iets is als “de V.S.”: véél te groot en uitgebreid daarvoor en je kan niet alles en iedereen over dezelfde kam scheren.

Ik heb het meer specifiek over de foto van Louis die Michel gisteren heeft genomen toen Louis wachtte, in zijn blootje, voor hij in bad kon.

Het is tenminste mogelijk om dergelijke foto te nemen. En niet alleen nemen, om hem ook nog “publiek” te maken zonder dat we vervolging moeten vrezen.

Michel leest me nl. af en toe artikels voor van situaties in de V.S.: ouders die vervolgd worden voor kinderpornografie omdat ze foto’s van hun pasgeboren kinderen nemen én laten ontwikkelen, kinderen, neen, peuters die vervolgd worden omdat ze een speelgoedpistooltje mee hebben naar school, … The mind boggles.

OK. Er moet hard opgetreden worden tegen kinderporno en -geweld en zo, maar er zijn grenzen. Toch?

Enfin, ik vind het persoonlijk een prachtige foto (en neen, niet alleen omdat het van mijnen kleinen is) en ik hoop dat jullie dat ook vinden en er veel geniet van hebben (en ja, zoals Michel schreef: gezien ik zelf niet weet hoe ik foto’s hierin moet zetten, moeten jullie maar doorlinken naar zijn site :)).

Weeral

Louis is weer ziek.

Het is gisterennamiddag begonnen bij mamie en toen ik hem en Zelie ging halen had hij koorts en zag hij lijkbleek.

Hij hoest niet maar had/heeft buikpijn. Ik ben er maar mee naar de dokter geweest om een herval van zijn longontsteking uit te sluiten en er zijn gelukkig geen problemen met zijn longen.

Er is niet direct iets te vinden, hoogstwaarschijnlijk een buikgriep. Het gewone dus: koorts in de gaten houden en veel drinken en hopen dat het vlug overgaat.

Tandenfee

De tandenfee moet hier ook al op bezoek komen: Zelie heeft eergisteren haar tweede melktand verloren.

Ik ben een beetje overmoedig begonnen met die eerste tand enkele maanden geleden: de “tandenfee” heeft haar toen 1 euro gegeven in de plaats. Zij doodcontent natuurlijk en ik mag de traditie voortzetten. Want hoe zou ik haar kunnen uitleggen dat die eerste tand meer waard zou zijn dan de volgende?

Enfin, eergisteren viel haar tweede tand uit en we hebben een klein misverstand gehad.

De tand moet uiteraard onder het kussen worden gelegd en eergisterenavond was Zelie dat vergeten. Toen ze zo een 15 minuten in bed lag viel haar frank en besefte ze opeens dat ze het vergeten was. Zij dus uit bed om dat te zeggen.

Gezien Zelie de laatste tijd wel eens meer excuses heeft om uit haar bed te komen waren Michel en ik nogal onverbiddelijk: “Onmiddellijk terug in bed en dat we u niet meer horen”. Resultaat: hard gehuil. Michel ging dus in een nogal kwade stemming naar boven (vermoedelijk om haar de les te spellen) en toen hij weer beneden kwam was alles weer stil. Probleem opgelost dus. Dacht ik.

Michel is nu eenmaal niet de meest communicatieve mens, dus wat ik niet wist (gezien hij mij niets gezegd had) was dat hij uiteindelijk toch haar tand gebracht had en dus had ze die wél onder haar kussen kunnen leggen voor de tandenfee.

Grote ontgoocheling gisterenochtend: haar tand lag er nog steeds. Geen cent deze keer. Verdriet tot en met (net geen traantjes, maar toch). Wij zijn daar proberen licht over te gaan, dat er waarschijnlijk heel veel kindjes die dag hun tand hadden verloren en dat de fee te veel werk had en nog zo’n zever. En ik achteraf kwaad op Michel van “konde gij nu niets gezegd hebben”. De teleurstelling zat heel diep want toen ze gisteren bij mamie was heeft ze nogmaals haar beklag gedaan.

Zelie vergeet nu eenmaal niet zo gauw.

Gisterenavond heeft Zelie dan maar nog een poging ondernomen en deze ochtend kwam ze glunderend naar beneden: de tandenfee was geweest en ze heeft haar euro gekregen. Iedereen doodcontent dus.

Eind goed al goed zeker of een trauma voor het leven … het zoveelste?

Hik

Haha. Nog zo’n fantastisch wijs gevoel: als de kleinen de hik heeft.

Toen ik dat de allereerste keer voelde (nu dus ongeveer 8 jaar geleden) maakte ik mij nogal ongerust: zo’n regelmatige beweging. Er moest gewoon iets mis zijn met de baby. Ik dus bij de eerstvolgende controle de vraag gesteld: misschien was ze wel spastisch of zo? Niets aan de hand dus: de baby had de hik.

Nummer 4 hier heeft voor het eerst de hik gehad de dag voor kerstdag. Allé, misschien niet voor het eerst, maar wel de eerste keer dat ik het voelde dus. Ik was doodcontent.

Echt een heel grappig gevoel hoor.

Alien

Daar kan ik nu niet genoeg van krijgen: op mijn gemak in de zetel liggen, buik ontbloten en naar de kleinen liggen kijken die beweegt.

Ik herinner mij nog toen ik dat de eerste keer zag toen ik zwanger was van Zelie: ik dacht onmiddellijk terug aan die scène uit Alien. Wreed wijs.

Nu is het nog te vroeg, maar als het nog groter wordt ziet ge effectief een elleboogje, knietje of een ander “scherp” stukje pieken maken in de buik. Zeer fascinerend en ik kan er maar niet genoeg van krijgen.

De fascinatie blijft ook als ik niet kijk hoor en de baby enkel voel bewegen, maar dat zien geeft toch een extra dimensie.

Routine

Ik kan het niet genoeg herhalen: routine is zéééér belangrijk voor kinderen. En hoe jonger, hoe belangrijker. Vooral dan de slaaproutine.

Klinkt misschien saai, maar als de routine verbroken wordt is het alles behalve saai … en niet in de goed zin.

Dit is dus niet echt meer van toepassing op Louis en Zelie. Alhoewel dat als we hun routine verbreken qua slapenstijd, we daar ook nog de gevolgen van merken (een beetje meer geneut de volgende dag, maar over het algemeen is dat te verwaarlozen).

Bij Jan daarentegen is het iets helemaal anders. Amaai.

Jan is nu niet de grootste en langste slaper ter wereld, maar over het algemeen wel een goede en gemakkelijke slaper. Hij deed al geen ochtendutjes meer toen hij nog geen jaar was en nu slaapt hij in de namiddag tussen het uur en het uur en half. ’s Avonds ligt hij in zijn bedje tegen ten laatste 19u15 en hij slaapt gemakkelijk tot 7u30 à 7u45 ’s ochtends. En hij komt over het algemeen niet meer wakker ’s nachts, en dit al sinds hij een week of 5 is.

Maar … het moet in zijn eigen bedje zijn!

Zolang ze babies zijn maakt het over het algemeen niet veel uit waar ze slapen. Als ik mij niet vergis is dat (minstens?) tot ongeveer 6 maanden en nadien beginnen ze soms wel al het verschil te merken tussen hun eigen bed en een ander. Of beter misschien: tussen hun eigen bed in hun kamer en een ander bed ergens anders. Dus hoe meer ze gewoon zijn om regelmatig ergens anders te slapen, hoe beter, want dan kennen ze verschillende bedjes en kan je ze gemakkelijker aan een routine houden.

De onze kennen eigenlijk vooral hun eigen bedjes. Ze gaan soms slapen bij hun grootouders, waar ze hun eigen kamer hebben, maar niet echt regelmatig genoeg om het een routine te maken.

De gevolg van deze vakantie zijn dus nu nog voelbaar, of beter: hoorbaar 🙂

Op kerstavond zijn we naar Nederland getrokken om Kerst bij mijn broer te vieren. De eerste onderbreking dus van de routine. Oudejaarsavond werd dan weer gevierd bij mijn schoonouders. Gezien we daar dan nieuwjaarsdag bij doen, bleven we daar twee nachten slapen.

Na Kerst was er nog niets te merken aan Jan: hij was relatief vlug in slaap gevallen en heeft de hele nacht goed doorgeslapen.

Oudejaarsavond daarentegen verliep heel wat minder vlot. Het in slaap geraken viel nog mee, maar na middernacht is hij wakker geworden, en met hem broer en zus ook. Ambiance verzekerd. Het heeft uiteindelijk 45 min geduurd vooraleer ik hem weer in slaap kreeg en daarmee was de toon gezet voor de volgende avonden.

Niets zo uitputtend als nen wenende kleinen. En nochtans moet ge niet echt iets doen. Ik pak hem niet uit bed, dus fysiek is er niets aan. Ik kalmeer hem al sussend pratend en ga regelmatig binnen in zijn kamertje om hem te kalmeren, maar het is gewoon afmattend. Het zijn momenten als deze dat ik meer dan begrijp hoe “shaken baby syndrome” gebeurd: op de duur zijt ge zo over uw toeren en uitgeput dat ge gewoon niet meer beseft wat ge doet.

We zijn nu meer dan een week verder en ik begin de indruk te krijgen dat Jan eindelijk terug op zijn plooi komt. Gisteren weende hij maar 10 minuten meer voor hij in slaap viel en vandaag was het nog korter. Joechei. Er is licht aan het einde van de tunnel … tot de volgende sleepover 🙂

Einde vakantie

Ha! Ik heb een halve dag “vakantie” extra gekregen. Niet dat ik erom gevraagd heb, maar het is hier niet de eerste keer: terug uit vakantie en de servers doen het niet … of ze doen het wel maar de verbinding werkt niet. Enfin, ik ben geen computerwonder en ik weet er het fijne niet van maar toen ik deze ochtend toekwam kon ik niets doen. Rien de knots, niets de botten.

Ik heb dan maar eerst een goede twee uur met mijn duimen gedraaid (mag ook eens gedaan worden zeker) in de hoop dat het elk moment kon opgelost geraken, en heb uiteindelijk besloten om eens naar de solden te gaan kijken. Ge kunt maar beter een beetje productief proberen zijn hé. 🙂

Uiteraard ben ik niet voor mezelf gaan kijken. Wat dacht ge. Zo egoïstisch ben ik nu ook weer niet (hm, en gaan shoppen en zes maand zwanger zijn is ook niet aangeraden gezien ge toch niet weet of iets gaat passen nadien of niet, maar dat zijn details).

Neen, Zelietje haar jas heeft het gisteren begeven: rits kapot, en dus was een nieuwe jas aan de orde. Niet dat ik die andere jas ga wegsmijten. Nee, die wordt mooi hersteld, maar ondertussen kan ik dat kind toch niet zonder jas naar buiten sturen.

Zelie is jammer genoeg ook niet de eerste de beste om iets voor te kopen. Onze smaken komen niet helemaal overeen (heb al meermaals iets gezien dat ik wou kopen en waar zij een gezicht bij trok van “zijt ge nu helemaal op uwen kop gevallen” … 6,5 jaar oud hé) en dus gaan winkelen zonder haar is een riskante aangelegenheid.

Ik ben zo’n goed uur weggeweest, heb eerst 5 winkels afgelopen en hier en daar iets gezien waarvan ik dacht “ja, dat zou wel gaan, maar nog even afwachten” en uiteindelijk in een zesde winkel de “hoofdprijs” gevonden. Ik dénk dat ze akkoord zal zijn met mijn keuze … ik hoop het toch. Nu, of ze akkoord is of niet, de jas past zéér goed bij haar nieuwe muts en sjaal die haar mamie voor haar gebreid heeft (muts en sjaal die ze niet mooi vind, maar “heel, heel, heel, heel, heel mooi”) dus op dat vlak zal ze tenminste akkoord moeten gaan met mij.

Als bonus nog een badjas gekocht en twee pijamas en nog twee pijamas voor Louis erbij. Zo kunnen ze er weer eventjes tegen. Voor zover ik weet hebben ze verder niets nodig: de kasten zijn nog goed voorzien, zelfs rekening houdend met een groeischeut tegen volgend jaar. Dus de kosten voor de winter dit jaar zijn weer achter de rug. 🙂

Update: Zelie vond haar nieuwe jas prachtig. Ikke zeer blij!

gelukkig nieuwjaar

en al en zo.

Het was een zeer goed einde en een goed begin. Wel zeer vermoeiend, amaai niet.

‘k Heb veel en heel mooie kadootjes gehad, o.a. een gastronomisch weekend van mijn schatje. Er staat nog niets definitiefs vast: het is een boekje met keuze uit hotels en nu moet enkel nog de reservatie gemaakt worden. Dus volgende week ga ik dat eens op mijn duizend gemakjes bekijken (tijdens de lunchpauze op het werk of zo) en dan reserveren. Hoogstwaarschijnlijk pas voor eind volgend jaar, zo rond mijn verjaardag. Kwestie dat ik een beetje vast aan huis zit tot september met een baby en als ik dan toch een weekend weg ga is het toch de bedoeling om de kindjes NIET mee te nemen 🙂

Ook een prachtige sjaal gekregen van mijn schoonmama. Michel zijn mama kan prachtig breien maar ze had het in jaren al niet meer gedaan. Een tijdje geleden heeft ze blijkbaar de breimicrobe weer te pakken gekregen en dat is zeer goed voor ons … en minder voor haar. Ze heeft de laatste weken ongeveer dag en nacht zitten breien met als resultaat:
3 volwassen sjaals
1 volwassen muts
2 kindersjaals
2 kindermutsen
1 paar kinderwantjes
4 prachtige kindertruien
1 volwassen trui
en een hoop stijve en ontstoken spieren, wat veel minder is. Ze is van plan blijkbaar om nog een trui voor Zelie te breien (volgens Zelie dan toch), maar ik hoop toch dat ze dat op een beetje langere termijn doet … voor haar eigen gezondheid 🙂

Voor de rest was alles tip top in orde: goed eten, zeer leuk gezelschap.

Alleen de kindjes hadden het een beetje lastig: verandering van routine bevalt hen niet altijd, vooral Jan dan niet. Op oudejaarsavond zaten ze er nogal laat in en dat heeft zich dan ook laten gelden op nieuwjaarsdag en nog meer gisteren, maar dat zal ook niet lang meer duren vermoed ik. We zijn weer thuis, dus de gewone routine zal gauw weer opgenomen worden.

Vandaag beginnen we aan de grote opkuis van ons huis … of dat is toch de theorie 🙂 We zullen zien wat we kunnen doen hé, zo’n gehandicapte en een zwangere vrouw samen. Gelukkig vinden de twee oudste het (nu toch nog) leuk om te kuisen, dus zullen we er maar van profiteren (slechte moeder, ja ik weet het).