Ons drie ‘oudsten’ slapen vanavond bij hun grootouders. Anna ligt braaf te slapen en haar horen we niet meer tot morgenvroeg, dus wij zijn eigenlijk zo goed als kinderloos.
En wat doet een jong koppel dan bij zo’n gelegenheden: mooi weer buiten, vakantie(gevoel toch tenminste), terraskes vlak bij de deur, …?
Binnen zitten naar TV kijken.
Sad bastards we are.
Zondag was er naar jaarlijkse gewoonte aperitief van de Waterwijk. Waterwijk, zijnde de wijk waar wij wonen.
Normaal gezien is het “aperitief in het park” waar we dan samenkomen om iets te drinken tegen een kleine vergoeding. Met de heraanleg van de Gelukstraat en de Sint-Katelijnestraat in een woonerf was het dit jaar “aperitief in het woonerf” (ja hoor, wij staan ook op de foto’s). Vlak bij de deur en heel gezellig.
Een bijkomende wijziging op de vorige jaren: geen kleine bijdrage voor de drankjes en hapjes maar alles volledig gratis en voor niets. Een kadootje van het wijkcomité. Bedankt.
Het eerste half uur hebben we de weergoden aan onze kant gehad en bleef het droog, daarna was het om zeep: eerst een beetje regen maar uiteindelijk toch serieus hard. Maar dat heeft niemand tegengehouden: de opkomst was groot en het was goed voorbij 13u eer de aperitief was afgelopen.
Ik heb kennis gemaakt met een aantal mensen die ik nog niet kende en uiteraard veel gekletst met de mensen die ik al kende. De kinderen hadden ook reuzepret: veel hapjes en een gegarandeerde autovrije (en dus zeer veilige) straat om in rond te lopen en te fietsen.
De afwezigen hadden ongelijk. Nu is het weer uitkijken naar volgend jaar.
Waar ik oorspronkelijk vandaan kom zijn kadeeën kinderen, eerder gebruikt in de zin van kapoenen.
Waar ik oorspronkelijk vandaan kom zijn het ook bierfeesten, elk laatste weekend van juni.
Ik heb het uiteraard over Oudenaarde.
Vroeger, in mijnen jongen tijd, waren het alleen bierfeesten. Die begonnen vrijdagavond met de verkiezing van de bierprinses en -prins met daarna nog een optredentje van een lokale artiest. Een kalme opening.
Zaterdag was de hoofddag: de markt afgesloten, iedereen op straat en ’s avonds ambiance met terassen die vervijfvoudigd waren in omvang, optredens op een groote podium, veel ambiance en gratis bieruitdeling.
De zondag waren er dan allerlei activiteiten en wedstrijdjes zoals bierbakken stapelen, varkensworp, …
De zaterdagavond was de meest belangrijke: niet alleen de jeugd was in grote getale aanwezig, de ‘oudjes’ moesten zeker niet onderdoen. Heel veel ambiance dus, waarvan de meeste uiteraard werd gemaakt door jezelf met je bende vrienden. Het was een vaste afspraak die niet gemist mocht worden.
Toen ik afstudeerde van het humaniora waren de bierfeesten dé gelegenheid om allemaal weer samen te komen na een jaar studeren in verschillende scholen en steden. Gezien mijn ouderlijk huis toen op de markt zelf was werd afgesproken bij ons. Niet alleen door mijn vrienden maar ook de vrienden van mijn ouders, broer en zus kwamen opdagen. Massa’s volk kwam er de zaterdagavond van de bierfeesten bij ons langs (één avond heb ik eens een 87 man geteld).
Die samenkomsten zijn beginnen verminderen de laatste twee jaar voor mijn ouders verhuisden. De laatste samenkomst met mijn vrienden dateert van toen ik (hoog)zwanger was van Zelie: ik 39 weken zwanger en twee van mijn vriendinnen 7 maanden zwanger. Schoon zicht. Het jaar daarop was het afgelopen: mijn ouders verkochten het huis en ik en mijn vriendinnen bleven thuis bij onze babies.
Het einde van een traditie.
Maar een jaar of twee later zijn ze in Oudenaarde met een nieuwe traditie begonnen: de Kadeefeesten. Het is een onderdeel van de bierfeesten gefocused op de kinderen.
Daar waar voordien de kinderen vooral op zondag kwamen werd dit nu verzet naar zaterdagnamiddag. De ganse hoogstraat wordt afgezet en er worden springkastelen (van bij mijn zeer goede vrienden) geplaatst, een rommelmarkt georganiseerd, enz.
Ondertussen is dit uitgegroeid tot een vaste waarde en trekken de feesten veel volk. Alles is zeer goed uitgewerkt en georganiseerd en dit jaar was er zelfs een thema doorheen de feesten: piraten. Er stonden drie immense springkastelen, een trampoline gedoe, ponies om te bereiden en zelfs een mini molen en uiteraard waren er heel veel kinderen die op de rommelmarkt stonden hun oud speelgoed te verkopen.
Die nieuwe tradie, daar gaan we nu naartoe, met de kinderen. Zo hebben zij ook iets aan de bierfeesten, nietwaar.
En nadat de kinderen uigesprongen zijn doen we toch nog een beetje mee aan de bierfeesten zelf: een pintje pakken op een terras.
Zaterdag kwamen we terug van een korte wandeling naar de fietswinkel (Zelie’s fiets was in reparatie) toen ik de buren zag hun auto wassen.
Het was toch wel al een jaar geleden dat ik de onze gewassen had (zelf gewassen dus, car wash niet meegerekend) dus stelde ik voor aan de kinderen om ook onze auto te wassen.
Wreed warm, een beetje water: zeer goed idee vonden de kinderen.
Anna buiten geïnstalleerd op haar speelmat terwijl de drie anderen de vodden en sponzen bijeenzochten en emmers naar buiten brachten.
Ze zijn alle drie zeer enthousiast begonnen. Toen ze de auto rond waren hebben ze dan nog de straat een beetje gewassen en daarna toch nog een beetje de auto.
Niet zo’n goed idee merkte ik een beetje later. De straat hier ligt namelijk nog vol zand van de heraanleg. Het zand was dus in de vodden gekropen en daarmee hebben ze de auto gewassen. Eens het water verdampt was lag de auto dus vol zand.
Tegen dan waren de kinderen het (uiteraard) beu en heb ik de auto volledig mogen herdoen.
Maar we hebben ons toch goed geamuseerd 🙂
Na Brugge, Brussel en God weet hoeveel andere steden ondertussen al, was het vandaag de beurt aan Gent om de ING stadsloop te organiseren.
Lien, D. en mijn lunchpartner en vriendin sinds 30 jaar E. liepen mee, dus reden genoeg om te gaan supporteren.
Zelie deed ook aan de Kid’s Run mee, maar dat heb ik jammer genoeg moeten missen wegens Jan. Het ventje is nog steeds ziek en dus was het meer aangeraden om hem toch zijn middagdutje te laten doen.
Jan was vroeg wakker en dus zijn wij (ikke, Jan en Anna) op tijd toegekomen om de start … toch nog net te missen 🙂 Maar de aankomst zeker niet.
Tijdens het wachten op de eerste lopers bleven we met de kinderen in het speciaal afgebakende Kid’s Village met springkastelen, schminken, ballonblazen, ballen gooien naar blikjes, trampoline, en nog zo veel meer dat ik niet gezien heb. Groot plezier dus bij de kinderen en uiteraard wouden Zelie en Louis geschminkt worden.
Hier zijn ze: Zelie als regenboogleeuw
Louis als vlinderleeuw
(en niet tijgervlinder zoals Michel dacht :))
Wegens een misverstandje over waar we naar de toekomende lopers zouden kijken werden ik, Louis, Zelie en Jan gescheiden van Michel en Anna en de rest van het toch zeer leuke gezelschap (i. en Lief en Bruno) zodat ik mijn handen vol had met mijn drie oudste niet uit het oog te verliezen. Uiteindelijk heb ik Lien en E. zien toekomen maar D. heb ik jammer genoeg gemist (sorry D.).
Al bij al een leuke namiddag, ook mede dank zij het zeer mooie weer. Volgend jaar opnieuw en hopelijk met even goed weer.
Vroeger was onze relatie duidelijk omlijnd: Michel de huismus, ik de uitgaander. Hij bleef thuis, ik zette de bloemetjes buiten met mijn vriend(inn)en. Simple comme bonjour.
Toen we kinderen kregen was dat nog beter: nooit een babysit nodig als ik uitnodigingen kreeg uit mijn vriendenkring want Michel bleef toch liever thuis.
Waarom oh waarom kreeg hij het toch in zijn hoofd om sociaal te worden 🙂
’t Is nu de omgekeerde wereld: hij gaat uit tot een gat in de nacht (zogenaamd aan het vergaderen) terwijl ik moederziel alleen bij de kinderen achterblijf.
Gisteren dacht ik toch nog eens uit te gaan maar mijn moederhart kon het niet verdragen om mijn dochter zo te zien: het was overduidelijk te veel voor haar en ze had dringend nood aan rust en slaap. Dus om 22u30 ben ik dan maar huiswaarts getrokken om, juist, moederziel alleen bij de kinderen achter te blijven (oké, het was technisch gezien maar één kindje en eens we thuis waren heb ik haar niet meer gehoord én momenteel kan niemand anders lang voor haar zorgen wegens borstvoeding, maar toch :(). Michel daarentegen heeft het tot 4u30 getrokken.
Maar ik zweer het, eens Anna de nacht doorslaapt neem ik mijn wraak: uitgaan tegen de sterren op. Allez, tenminste als ik er de energie toe vind…
Niet van de geboorte hoor. Dat zou een beetje heel laat zijn. Anna is ondertussen al 7 weken (de tijd vliegt, nietwaar).
Nee, naweeën voor de kinderen van het weekend: het waren lange dagen.
Voor Zelie was het het ergst maar zij heeft er het minste last van, heb ik zo de indruk.
Vrijdagavond was het scouts voor haar en toen zat ze maar om 21u45 in bed. ’t Was een leuke vergadering (wat het belangrijkst is uiteraard) en we zijn te voet naar huis gekomen. Eerst een eindje meegewandeld met haar vriendinnetje Yanthe (en haar zusje en oma bomma): langs de Ketelvest, Nederkouter, Koophandelsplein, Veldstraat, over de Korenmarkt en dan een kleine afslag genomen om langs het Vleeshuis te passeren. Daar hebben we ook afscheid genomen van het vriendinnetje. Aan het Vleeshuis een frietje gekocht en dan op het gemak doorgewandeld naar huis.
Met dat Zelie, Yanthe en Nimuë (het zusje dus) er in de Veldstraat niet beter op gevonden hadden dan om op handen en knieën een eindje af te leggen, mocht Zelie nog in bad voor het slapengaan. Het water zag donkergrijs, ongelooflijk, maar ze zat uiteindelijk proper en fris in bed.
Zaterdagvoormiddag was het turnen voor Zelie en Louis, zoals gewoonlijk. In de namiddag zijn we dan gaan kijken om een nieuwe relax te vinden voor Michel. Ik stond erop erbij te zijn, kwestie dat hij toch (hopelijk) met iets thuis zou komen dat niet alleen comfortabel was, maar ook een beetje mooi zou zijn.
We hebben dus iets gevonden dat aan beide eisen voldoet. We zullen volgend weekend waarschijnlijk een definitieve beslissing (en dus bestelling) nemen.
Na het zetelshoppen zijn we bij Michel’s mama langsgegaan met een kadootje om haar een (vervroegde) moederdag te wensen gezien we zondag niet thuiswaren. Het was nog mooi buiten en de kinderen hebben dus naar hartelust kunnen rondhotsen, wat blijkbaar nodig was na al het winkelen.
Maar zo’n bezoekje loopt altijd uit en uiteindelijk was het na 20u eer we thuis waren. De kinderen moesten nog eten (wij ook trouwens) dus tegen dat ze in bed zaten was het weer na 21u.
Zondag rustig begonnen: beetje eten gemaakt, kinderen in bad voor een zeer grondige wasbeurt, gegeten en na het eten dan onmiddellijk vertrokken richting Nederland (Oisterwijk, waar mijn broer woont) voor het verjaardagsfeestje van mijn broer’s jongste: Louis is 4 jaar geworden.
Drukke bedoening met heel veel kinderen (18 als ik mij niet vergis, gaande van bijna 7 weken tot 13 jaar) en een hoop volwassenen, bijna allemaal familie. Altijd wreed wijs en ik amuseer mij altijd rot op zo’n gelegenheden en de kinderen duidelijk ook. Pas rond 20u vertrokken helaas, dus het was na 22u dat de kinderen in bed zaten, en dat voor een schoolavond.
Het resultaat laat zich zien.
Nu eigenlijk valt het nog mee hoor. Zelie en Louis hebben alleen last om ’s ochtends op te staan. Jan heeft meer last: hij is nogal humeurig, weent heel rap en heel hard, krijst de hele peutertuin bijeen als ik hem ’s ochtends afzet…
These thins shall pass, hopelijk alleen vroeger dan later 🙂
Er wordt altijd gezegd, uitstel is geen afstel, en voor Louis gold dat ook. Ten tijde van zijnen verjaardag (tijdens de paasvakantie) zag ik het niet echt zitten om een feestje te doen voor zijn vriendjes en ik zei toen dat het wel zou gebeuren maar dan later.
Maar ik had elke week wel een excuus waarom het dan niet te doen en zo kwam het er nooit van.
Tot Michel vorige week zei dat hij vorige woensdag met Zelie naar een theatervoorstelling wou gaan en toen dacht ik no time like the present. Louis gevraagd welke vriendjes hij wou uitnodigen en dan dinsdag nog rap de briefjes geschreven. Ondanks de late actie konden alle vriendjes gelukkig komen.
Hij mocht zoveel vriendjes vragen als hij wou, maar hield het op vier: twee meisjes (Nimuë en Emily) en twee jongens (Lucas en Robin).
Met Lucas en Robin vormt hij sinds de eerste kleuterklas een drie-eenheid: het lijken onafscheideijke vriendjes. Op Emily was hij een paar weken verliefd en blijkbaar is zij nog steeds een vriendje, ook al is hij er niet meer verliefd op. Nimuë is zijn huidige liefde. Logische keuze dus.
Vijf jaar en al twee keer verliefd geweest: schattig hé 🙂
Gezien de twee jongens niet in Gent wonen zijn zij al ’s middags meegekomen na het school en hebben zij hier gegeten. Geen enkel probleem om hen na school mee te krijgen: alledrie dolenthousiast. Vanaf 14u kwamen de meisjes erbij.
Het was een leuk feestje. Het was prachtig weer en we hebben met waterballonnen gespeeld op straat (dat kan hier nu gelukkig). Ook de zandspeelgoedjes werden bovengehaald en voor de rest hebben ze ook met de kadootjes gespeeld die Louis gekregen had.
Jan en Anna waren ook thuis en eerst hebben zij goed geslapen om daarna braaf mee te spelen. Allé, Jan toch. Anna is nog een beetje te klein hé.
Geen taart voor de kindjes, maar lekkere door mama gebakken pannenkoeken die er in gingen als zoete broodjes.
Om 17u was het dan afgelopen en net op tijd: het is dan beginnen gieten dat het geen naam had, een echte wolkbreuk.
Een geslaagd feestje en het belangrijkste: louis vond het fantastisch.
Drukke dag vandaag.
In het Gravensteen doen ze een aantal ridderweekends, Middeleeuwse kampementen genaamd.
Het eerste weekend was al in april (gemist dus) en dit weekend was het dus het tweede weekend met als thema Spel ende vertier.
Deze morgen zijn we dan met de hele familie (jaja, de papa was ook mee) eens gaan kijken naar al dat middeleeuws spel en vertier.
Het spel element was eerder beperkt: je kon boogschieten en hoefijzer werpen en misschien was er ook iets met stokpaardjes, maar dat was niet duidelijk, dus niet zoveel, vooral niet voor kinderen.
Het vertier was er wel: er was iemand die toonde hoe maliënkolders werden gemaakt, iemand die een hele uitleg kon doen over verschillende wapens (namen, hoe te gebruiken, geschiedenis ervan …), iets met vellen van beesten en wat ermee te doen, muziek en eten. De kinderen stonden bij bepaalde delen gebiologeerd te kijken, Zelie vooral bij de maliënkolders en Louis bij de wapens.
Gezien we dan toch in het centrum waren zijn we een hapje gaan eten in de Pablo’s. Louis voelde zich niet 100% en at niets. Jan en Zelie hebben vooral frietjes gegeten. Michel en ik iets meer typisch Mexicaans.
Pablo’s is toch één van mijn favorite eetgelegenheden, maar er is iets veranderd, en niet ten goede wat mij betreft. Wat ik absoluut heel lekker vond in Pablo’s waren de rode bonen of eerder de puree achtige massa die zij van de bonen maakten. De bonen vandaag waren absoluut niet in een puree achtig iets gekookt, eerder nog volledig en gemengd met (lente)uien. Niet goed. Maar de rest was wel nog altijd uitstekend.
Na het eten terug naar huis zodat Jan een dutje kon doen vooraleer we aan onze namiddag activiteit zouden beginnen.
Om 15u werden we verwacht op het lentefeest van H. en uiteindelijk waren we maar een half uurtje te laat: net op tijd voor de speech van de moeder van het feestvarken (goed gedaan T.!) en het opdienen van de ijstaart … dus eigenlijk in het geheel niet te laat 🙂
Wreed gezellig feestje, leuke locatie, ongelooflijk lekker dessertbuffet: de taarten, de chocomousse, de fantastisch lekkere pannekoekjes … Ik ben zeker (meer dan) vijf keer langsgeweest (niet dat ik gulzig ben hoor) en ik was zeker niet de enige. Het leuke was dat alles in zo’n kleine porties was verdeeld dat je niet de indruk kreeg dat je veel aan het eten was. Altijd leuk.
Aan de kinderen was ook gedacht (uiteraard): er was een springkasteel en gelukkig was het in de namiddag gestopt met regenen zodat ze allemaal (er er waren er een pak) goed buitengespeeld hebben.
Het gezelschap was ook zeer aangenaam. Zoals met vele van die speciale feestjes heb je meestal niet de tijd om met de gastvrouw en -heer te spreken: veel te veel volk daarvoor en iedereen wil wel eens een babbeltje met hen slaan, maar onze tafelgenoten hebben dat meer dan goed gemaakt.
Tegen het einde kwamen de gastvrouw en -heer onze tafel dan ook vervoegen en hebben we allemaal samen nog veel gekletst.
Eén van de onderwerpen ging over babies (er waren er toch 3 aanwezig, waarvan Anna de kleinste) en ik heb toch mijn best gedaan om een zekere heer opnieuw “goesting” te laten krijgen, en Anna kennende, wie zou kunnen weerstaan 😉
Enige slechte aan de dag: vanavond thuisgekomen en ons twee jongens hebben alletwee koorts (alletwee 38,8° C). Hopelijk is het de vermoeidheid en is het morgen over. Zoniet, dan ben ik morgen thuis met drie kindjes.
Gisterenavond zijn de drie “grote” bij mamie gaan slapen.
Wij zijn een avondje uit geweest: een etentje met twee vrienden, daarna een tentoonstelling en vroeg thuis. Anna was mee (uiteraard) en een beetje lastig, maar over het algemeen ging het nog.
Anna heeft dan een ganse nacht bij ons in bed gelegen: als ze had gegeten wou ik wachten tot ze goed sliep voor ik haar teruglegde in haar wieg, maar terwijl ik wachtte viel ik in slaap tot zij weer wakker werd voor haar volgende voeding.
Uiteindelijk deze morgen om 9u wakker geworden, bijna volledig uitgerust.
Zalig.