In Brussel blijft het dreigingsniveau op 4, maar scholen en metro gaan weer open. Mensen zijn bang en dat is denk ik de bedoeling van gans het opzet van de terroristen. Want bange mensen nemen foute beslissingen. Dat is een feit.
Ik hoor angstboodschappen langs alle kanten: mensen durven hun kinderen niet meer naar school doen, en niet alleen in Brussel. Ik hoor het hier in Gent ook. Of ze zeggen uitstappen af, want ge weet maar nooit dat de terroristen net daar en dan gaan toeslaan. Supporters mogen niet mee met hun ploeg, want ja, Parijs heeft een paar fanatiekelingen op bezoek gehad. Er wordt zelfs met gerechtelijke sancties gedreigd. Hoe ver kan je gaan? Waar zijn die basisprincipes van vrij verkeer van personen en goederen.
Er wordt harde taal gesproken door verschillende regeringen, maar uiteindelijk doen ze allemaal wat de terroristen op het oog hebben: onze manier van leven saboteren. De boel lamleggen. En dus winnen ze.
Ik heb geen angst. Echt niet. Ik vind het vreselijk wat er gebeurd is in Parijs, maar ik vind het even vreselijk wat er in andere delen van de wereld gebeurt op vlak van aanslagen, terrorisme, oorlog. Het is niet omdat het dichter bij huis is, dat het erger is. Maar: ik heb echt geen schrik.
Den anderen heeft ook geen schrik, en we praten erover met de kinderen en zij hebben ook geen schrik (oef!).
Waarom niet? Omdat het geen nut heeft. Hoeveel bewaking, politie, militairen er ook op straat lopen, die enkele fanatiekelingen ga je daar mee niet tegenhouden. Je kan nu eenmaal niet elke persoon controleren, dag en nacht, dag in dag uit. Dat gaat gewoon niet.
Ik denk dan aan Hans Van Themsche, die absoluut geen terrorist was. Gewoon iemand die niet goed meer wist wat hij deed. Gruwelijk? Ja, maar vooral brute pech, zowel voor hem als voor de mensen die hij neergeschoten heeft.
Of het drama in een kinderdagverblijf waar een man gewoon binnenging en gewoon lukraak mensen neerstak. Even gruwelijk en neen, weer geen terrorist.
Als een individu iets wil bekomen, al dan niet georganiseerd, zal het over het algemeen wel lukken. Want er staat nu eenmaal niet ‘pas op! Ik ga iets ergs doen’ op hun voorhoofd getatoeëerd.
Begin dit jaar woonde ik een lezing bij van prof. Rik Coolsaet, heel toepasselijk, over Angst en wat het met ons doet. Over het feit dat dit niet nieuw is, hoe vaak we ook wel willen denken dat het dat wél is. Want blijkbaar beperkt onze herinnering zich tot maximum 2 generaties terug. Maar als we de geschiedenis bekijken dan zien we dat alles terugkomt. Dat niets nieuw is en dat alles met vlagen gaat.
Als ik morgen in de buurt van een terrorist kom te staan die zichzelf opblaast, dan zal ik pech hebben. Als het mijn kinderen overkomt, dan zal ik kapot gaan van verdriet. Maar de mogelijkheid zal mij niet weerhouden om naar concerten te gaan, gezellig te gaan eten, een stapje in de wereld te zetten, steden te bezoeken. Het zal niet maken dat ik mijn kinderen ga verbieden om zich te amuseren, te genieten van het leven, weg te gaan met hun vrienden, te leven.
En leven zonder angst, dat wil ik doen en zal ik ook doen.