Tag: Anna

Op de valreep

Er was dit weekend Snow City in Gent: een promotie van Oostenrijk en Zwitserland als skilanden en zo. Je kon er op skilatten staan en snowboarden simuleren en in een band van een piste glijden en er stonden allemaal chalets waar je informatie en dingen kon krijgen of ook iets drinken.

Het ambetante is dat er op vrijdag en zaterdag nooit kans is om ergens naartoe te gaan, met al de kinderactiviteiten. Maar vandaag zou wel lukken.

Eerst deze namiddag een kort bezoekje van mamie en grandpère en nonkel Philippe en daarna zijn we nog eens gaan kijken. Het was al vijf uur tegen dat we konden vertrekken, dus veel hoop om nog iets te kunnen doen had ik niet.

Maar al bij al viel het nog mee. Die houten chalets werden voornamelijk bevolkt door reisbureaus, dus zo interessant was dat niet voor ons. Het belangrijkste voor de kinderen was immers de ijspiste om te skiën en de helling om af te glijden. De skipiste is dichtgegaan een paar minuten nadat wij er toekwamen, maar de helling bleef nog een tijdje open. Resultaat: de kinderen hebben in de gietende regen een klein half uur met een band naar beneden gegleden.

Als ik zeg ‘de kinderen’ is dat natuurlijk relatief. Zelie en Louis hebben dat gedaan. Jan is de eerste keer meegegaan naar boven en durfde toen niet mee te gaan met zijn broer of zus en ook niet met iemand van de begeleiders. Dus mocht ik naar boven, in een band kruipen en met Jan naar beneden. Let wel, Jan wou ook eerst niet met mij mee hoor: veel te veel schrik. Maar ik heb hem goed vast tussen mijn benen gestoken en stevig vastgehouden en dan wou hij, met toch nog wel enige tegenstand, toch glijden. Eens vertrokken vond hij het uiteraard superleuk en daarna moest ik nog eens met hem naar beneden glijden. Ik heb het op twee keer gehouden. Als hij nog eens wou, moest hij maar met iemand van de begeleiders mee of met Louis of Zelie, maar dat wou hij uiteindelijk niet en dus is hij met mij en Anna beneden blijven kijken.

Toen de helling sloot zijn Louis en Zelie nog even aan een jeansbroek gaan hangen (don’t ask) en hebben daarmee elk een bandana gewonnen en heeft Louis er nog een doos chocolade bovenop gekregen. Dat laatste was eigenlijk dankzij mij, want terwijl Louis stond te wachten op zijn beurt bleven er grotere kinderne hem voorbij steken. Toen hij eindelijk kon kondigde de presentator aan dat de laatste kandidaten geweest waren. Dus heb ik gevraagd of Louis toch nog eens mocht aub gezien hij toch al een tijdje stond te wachten en telkens voorbij gestoken was. De presentator gaf dan maar toe en alhoewel Louis minder lang was blijven hangen dan het andere kindje, kreeg hij een extra doos chocolade ‘omdat de mama zo hard gesupporterd heeft’. Straks dus eens proeven of het lekkere zijn.

Tegen dan waren we doorweekt en zijn we terug naar huis gegaan, hebben we thuis onmiddellijk onze pyjama’s aangedaan, heb ik iedereen zijn haar gedroogd en gaan we nu bokes eten.

En hoe hebt u uw avond gespendeerd?

Ik heb mijn auto gekuist. Zo met een emmer met veel zeep in en een harde handborstel en dan maar tapijten schuren en dashbord afkuisen en hopen dat de radio nu nog gaat werken.

De voorgeschiedenis. Beeld u in, de hectische woensdagavond waarbij ik mijn tijd tussen 17u30 en 20u spendeer als taxichauffeur. Normaal moet het zo gaan:

  • 17u30: vertrek thuis/schoonouders richting Destelbergen – Franse les voor Zelie en Louis
  • 17u55: afzetten Zelie en Louis; vertrek zwembad Strop – watergewenningslessen Jan
  • 18u10: afzetten Jan en hem helpen omkleden; samen naar zwembad om hem bij de juffen te brengen
  • 18u25: vertrek naar huis om Anna af te zetten bij papa zodat zij op tijd naar bed kan
  • 18u45: vertrek thuis richting Destelbergen – afhalen Zelie en Louis
  • 19u00: vertrek Destelbergen richting zwembad Strop – afhalen Jan
  • 19u30: vertrek naar huis

Vooral dat laatste uur varieert nogal, afhankelijk van hoe lang Jan nog even blijft spelen in het zwembad na zijn les, maar over het algemeen zijn we tegen 20u ten laatste wel thuis.

Gisteren was er een kink in de kabel: toen ik thuiskwam om Anna af te zetten was Michel er niet. Zo lang mogelijk gewacht, maar dan toch maar met Anna (ondertussen in pyjama) vertrokken om Zelie en Louis (en Jan dus) af te halen. 8 minuten later vertrokken, dus ook te laat toegekomen in Destelbergen. Gezien Jan toch nog een beetje speelt, kon het niet zoveel kwaad om daar een beetje later te zijn.

Maar op de weg naar het zwembad is Anna plots beginnen overgeven. Niet zomaar een beetje: een ware fontein spoot uit haar mond. Resultaat: dashboard onder, grond onder, jas onder, pyjama onder, stoel onder, … denk aan een onderdeel in haar buurt en het zat onder het overgeefsel.

In het zwembad heb ik haar dan maar uitgekleed en haar daar onder de douche gestoken. Haar vuile kleren heb ik in Jan zijn zwemzak gestoken en ‘k heb haar een trui van Jan en van mij aangedaan. Haar stoel heeft gelukkig een overtrek, zodat die er rap af was en met Jan zijn handdoek heb ik er dan de laatste kleine stukjes nog afgedaan. De rest moest maar wachten tot we thuis waren.

Thuis Anna dan onmiddellijk omkleed en in bed gestoken, net zoals Jan en terwijl Louis en Zelie hun laatste dingen deden voor het slapengaan, heb ik een emmer genomen, vol zeep gestoken en ben ik de sporen gaan uitwi(a)ssen.

Leuk einde van de avond, nietwaar? En nu hopen dat het iets eenmalig was. Thuisgekomen heeft ze nog iets gedronken en dat lijkt binnen te blijven en ziek lijkt ze anders niet. Vingers gekruist houden.

Afgetrapt

Vandaag zijn de eerste buitenschoolse activiteiten begonnen. Nu, eigenlijk mag dat in het enkelvoud hoor: de turnles is opnieuw begonnen.

Dit jaar een verandering ten goede: Zelie haar lesuren zijn opgeschoven van 9u naar 10u30. Dubbel joepie, want niet alleen is dat dus later en moeten we ons op zaterdagmorgen niet meer opjagen. Bovendien valt dat samen met de aanvang van het kleuterturnen (voor de kleintjes van 3 en 4 jaar) en nu moet ik dus maar één keer rijden voor drie kinderen.

Dit jaar zijn er dus drie kinderen die turnen. Zelie doet voort met ritmisch turnen. Jongeren dit jaar. Jan doet zijn tweede jaar kleuterturnen en Anna is ook begonnen aan haar eerste jaar. In principe is het maar vanaf 3 jaar, maar Anna is een ferme en toen ik er de organisatie vorig jaar over sprak, of ze nu al mocht beginnen, zeiden ze dat ze kon proberen en als het goed ging, dat ze mocht blijven.

Deze ochtend dus met de kinderen naar de turnles. Toen ik gisteren tegen Anna zei dat de lessen vandaag zouden beginnen was ze zeer enthousiast: ze was het nog niet vergeten dat zij ook mocht gaan turnen. Toen ik haar deze ochtend afzette keek ze zelfs niet meer om: direct mooi op de bank en mama bestond niet meer. Ze heeft het hele uur flink meegedaan en vond het fantastisch. Zelfs een kleine valpartij heeft haar niet ontmoedigd. Ze doet zeer goed mee en mag dus blijven.

De kleutergroep is opgedeeld in de 3-jarigen (Anna nu dus) en de 4-jarigen en dus mocht Jan nu bij de ‘grote’ kleuters turnen in de grote zaal. Hij had het een beetje moeilijker om mijn rok los te laten, maar na een paar minuten is dat dan ook gelukt. Samen met Louis heb ik mij dan in de cafetaria gezet om naar hem te kijken en eens de les begonnen was, voelde hij zich weer als een vis in het water.

Een uur na aanvang mocht ik de twee kleinsten aankleden. Nog een half uur later was Zelie er ook klaar voor. Drie enthousiaste kinderen op hun eerste dag buitenschoolse activiteiten. Het schooljaar is nu wel echt begonnen.

Vijf minuten paniek op de eerste schooldag

Einde vakantie en dus mocht de schoolroutine weer aanvangen. Op 1 september wordt die wel een beetje gewijzigd, toch in de zin van kinderen afzetten. Waar het normaal gezien van groot naar klein is, is het op 1 september dus omgekeerd.

Eerst Anna afgezet in de peutertuin. Ik had een beetje (veel) drama verwacht want Anna wil niet meer naar de peutertuin, zoals ze ons de laatste dagen wel meermaals had meegedeeld. Dat ze daar geen keuze in heeft, dat gaat er nog niet in uiteraard, en dus had ik er geen goed oog op, deze morgen. Maar het begon goed toen ik haar uit de auto kreeg via het ballonnenafleidingsmanouvre: aan de ingang van de kleuterschool hadden ze ballonnen opgehangen en dus zijn we maar die poort doorgewandeld. Eens binnen heb ik haar zonder wenen kunnen overdragen aan de kinderverzorgster en blijkbaar heeft ze zich de ganse dag gedragen als een engeltje. Ze is zelfs met de andere kindjes gaan slapen, iets wat ze de afgelopen vakantie nog amper gedaan heeft.

Daarna was het tijd om Jan af te zetten. Hij mag naar de tweede kleuterklas dit jaar, wat betekent dat hij nu één van de ‘grote’ kindjes is op school: het eerste en tweede kleuterklasje zijn in een andere straat gevestigd, vandaar dus. Eerst verborg hij zich achter mij, maar zijn beschaamdheid was rap voorbij en binnen de kortste keren was hij al aan het rondfietsen en aan het spelen.

Terwijl hij dus nog een beetje moest wennen, was ik beginnen praten met de juffrouw van de eerste kleuterklas en uiteraard over het feit dat Anna ook zou beginnen na de herfstvakantie en dat ik haar toch zou moeten inschrijven. De juf keek mij eens aan met opgetrokken wenkbrauwen en zei dat er misschien een probleem dan zou zijn want de klas was volzet. Ik stond redelijk perplex: sinds Zelie in 2003 begon in de school is de eerste kleuterklas nog nooit volzet geweest. Er was nooit sprake van een wachtlijst of zich opjagen en behalve Zelie heb ik dus Louis en Jan nooit op voorhand ingeschreven tot ongeveer een week voor ze begonnen. Een lichte paniek maakte zich dus van mijn meester want een alternatief heb ik niet echt in gedachte. De juf zag mij dus wit wegtrekken en raadde mij aan om zo rap mogelijk langs het secretariaat te gaan: misschien dat er toch nog één plaatsje was, maar zeker wist ze het niet.

Het goed humeur van de eerste twee ‘drops’ was dus op slag weg en bloednerveus reed ik dan met de oudsten naar de school. In plaats van eerst met Zelie en Louis naar hun klas te gaan kijken, was het dus eerst richting secretariaat. Met paniek in mijn stem (en ja, tranen in mijn ogen want dat gebeurt bij mij als ik paniekeer) vroeg ik dus of het waar was dat de eerste kleuterklas volzet was, en het eerste spontane antwoord was ‘ik dacht van wel, ja’, en toen ‘ik zal eens kijken’. Er werden lijsten bovengehaald, pakken papieren, nog een andere hoop papier, een nieuwe lijst. Er werd gebeld met de juf van de eerste kleuter om namen op de lijst te controleren en te zien of er niemand vergeten was. Na een tiental zeer bange minuten viel het definitieve verdict: er was nog één plaatsje vrij. Opluchting mens, ge kunt u dat niet inbeelden. We hebben onmiddellijk ter plekke alle formulieren ingevuld en de nodige handtekeningen gezet en het is nu officieel: Anna kan na de herfstvakantie starten op school. Dezelfde school als haar broers en zus.

Zelie stond de hele tijd bij mij en even later kwam Louis er ook bij staan en we stonden daar dus alledrie bijna te bibberen op ons benen, maar eens alles in orde bleek konden we eindelijk zonder zorgen naar hun klassen gaan kijken. Het waren twee blije kinderen: de klassen zijn volledig overgegaan, niets gemixt en dus zitten ze bij dezelfde vriendjes als vorig jaar. Zelie zit ook bij de leraar waarop ze gehoopt had. Gezien Louis geen voorkeur had was hij dus ook blij met zijn lerares. Hij zit bij dezelfde lerares als Zelie indertijd, dus wij kennen haar ook al een beetje.

Vanavond zijn ze allemaal blij thuis gekomen, de twee oudsten met een pak huiswerk al … voor mij: boeken kaften. Louis zijn boeken waren tegen morgen en daar heb ik mij dus eerst aan gezet en die zijn gedaan. Voor Zelie heb ik nog tijd tot woensdag. De helft is nu al gedaan maar na meer dan drie uur kaften heeft mijn rug het begeven en de andere helft zal dus voor morgen zijn.

Tweede schooldag morgen en voor mij mijn tweede werkdag. Morgen meer daarover. Nu eerst gaan slapen.

Bijna vergeten

Als kinderen naar het buitenland gaan moeten ze een identiteitskaart hebben met hun foto op. Die is dan twee jaar geldig. Al goed en wel, denk ik dan, als het al kinderen zijn want eenmaal de echte babyfase voorbij veranderen ze wel, maar blijven ze herkenbaar. Maar wat als het nog baby’s zijn? Ik zou de mijne alleszins twee jaar later er niet echt meer in herkennen hoor.

Maar we wijken af. Waarom ik hierover begonnen was? Awel, gisterenavond viel mijnen frank dat Anna, Jan en Louis nog zo geen identiteitskaart hadden. Zelie had er al één van toen ze op kamp is gegaan met de scouts (ze zijn naar Nederland gegaan), dus dat was al in orde. Nu de andere drie nog.

Deze voormiddag dan maar opgetrokken naar het Zuid. Eerst naar de fotograaf om gruwelijk veel geld te betalen voor pasfoto’s. Gruwelijk veel vind ik want behalve dat ene fotoke hebben ze dat niet meer nodig hé. Dat was in het shoppingcentrum en vandaar was het dus maar het plein oversteken naar de stadsdiensten.

We hadden geluk: er was maar één wachtende voor ons en dus was het zo goed als direct aan ons: een mooie bezetting van de loketten en dan gaat het wel vlot.

En zo stonden we een uur later weer thuis, volledig in orde. Nu kunnen ze dus ook twee jaar voort met die kaarten. Ge kunt nooit weten dat we volgend jaar nog eens het zot in onze kop krijgen en op reis willen gaan.

Ere wie ere toekomt

Mag ik even stoefen. over mijn kinderen. Niet dat ik dat anders ook niet doe, maar dus dan nog eens.

Grote kuisdag vandaag en morgen en de drie oudsten hebben zeer goed geholpen. Zelie in de eerste helft. Terwijl ik nog aan de brunch zat was zij al boven op haar kamer aan het opruimen. Daarna ben ik haar gaan helpen en hebben we samen afgestoft, gestofzuigd, opgeruimd, dingen versleurd van links naar rechs en terug, … Zelfs als ze het meer dan beu was deed ze nog voort. Grote pluim dus voor ons juffrouwke.

Daarna mocht ze rusten en was het aan de jongens om hun steentje bij te dragen en alhoewel ik hen al eens meer tot de orde moest roepen hebben ze toch meer dan hun best gedaan: alles mooi gesorteerd en weggestoken, afgestoft, gestofzuigd (tot hij het begaf), dingen versleurd van hier naar daar en terug, geveegd, …

En daartussen liep Anna. Ik vreesde dat ze achter onze rug alles weer zou uithalen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze liep tijdens de hele kuisnamiddag bij ons, zowel in haar en Zelie hun kamer als in Jan en Louis hun kamer, maar nooit echt in de weg en ze liet al het opgeruimde mooi staan.

Mijn kinderen hebben hun pluimen echt verdiend vandaag.

Niets doen

Eindelijk nog eens een rustige dag vandaag. Ganse dag niets gedaan en deugd dat dat kan doen.

Anna heeft deze ochtend geslapen tot bijna 11u. Het was de de laatste dagen al overduidelijk dat ze dringend aan rust toe was en ze heeft dat vandaag duidelijk genomen. Een ander kind krijgt ge dan. Geen drama’s meer voor het minste. Goed voor ouders en kind dus.

In de namiddag zijn we even tot bij mamie gereden. Even een bezoekje en ook een paar dozen halen want het wordt tijd dat we de keukenkasten leegmaken: we hebben nieuws gekregen dat ze hier volgende week beginnen.

Jan is duidelijk ook moe want tegen dat we toekwamen was hij in slaap gevallen. Geen slecht humeur van deze keer toen ik hem wakker maakte, ’t was nog dat geluk. Voor de rest was het gezellig, zoals altijd en we hebben het niet te laat getrokken. Ik wou dat de kinderen vanavond zeker op tijd in bed zaten, vooral Jan en Anna dan want ze hebben duidelijk opnieuw nood aan een vaster ritme.

Voor het het eerst in weken zaten Anna en Jan op uur in bed. Op tijd gegeten, in bad en zelfs nog tijd over voor een verhaaltje. Eens in bed heb ik geen kik meer gehoord en ik vraag mij af hoe lang ze morgenvroeg zullen slapen.

Voor de komende weken, tot we op vakantie vertrekken, staat er niets speciaals meer op de kalender, en dat is maar goed ook. Af en toe gaan we nog een uitstapje maken, maar het zal nu echt op vakantieritme zijn: op het gemak en niets moet, alles mag.

Het einde is nabij

Van de Gentse Feesten dus. Ge moet daar nu niet plots iets meer dramatisch achter zoeken.

Nu ja, eigenlijk hebben wij, zijnde de kinderen en ik, ze vanavond afgesloten. Op maandag is er toch niets meer te doen voor kinderen: circusfestival is afgelopen sinds vrijdag en Puppetbuskers en MiramirO hadden allebei hun laatste dag vandaag. Vorig jaar hebben we dan zo’n maandagnamiddag rondgelopen op de Feesten en het is toch maar triestig en de kinderen meenemen naar één of ander optreden, dat zie ik nog zo niet direct zitten.

Maar vanavond hebben we afgesloten in schoonheid … en laatheid: nog een laatste dag genieten van MiramirO. We hebben de namiddag doorgebracht op de Sint-Baafssite en het Spaanskasteelplein, zijn naar huis gekomen om iets te eten en dan zijn we met ons vijven terug gegaan om verder van de optredens te genieten. We hebben nog een paar pareltjes mee kunnen pikken: de fantastische sprongen in The Bounce, nog een stukje Living Room: een fantastisch stukje koorddansen, een ballet op koord en soms zelfs in spiegelbeeld en daarna de gekke paarden en ruiters van The Horsemen. Na het etenzeer mooie flamenco en zo veel meer in Un Poco Carmen om de avond af te sluiten met Menus Larcins en dus achter een reuzenhand aan te lopen om te zien waar het volgende stukje zou gespeeld worden.

Tegen 23u dus naar huis terug gekeerd met drie kinderen. Er waren vriendjes aanwezig van Zelie en Louis en Zelie mocht nog voor één voorstelling bij hen blijven. Achteraf zouden zij dan Zelie thuis afzetten. Cliffhanger vond ik namelijk ook een ideale voorstelling om met kinderen naar te gaan kijken en het was Zelie volledig gegund. Had ik een babysit gevonden voor vanavond, dan had ik ook nog eens gekeken samen met Zelie én Louis, maar Anna en Jan moesten dringend naar bed en zodus zijn wij naar huis gegaan.

Ondertussen is het laatste kuiken ook thuisgekomen. Op de valreep hebben ze nog een bui op hun hoofd gekregen, maar blijkbaar nét op het moment dat de voorstelling afgelopen was. Qua timing gesproken.

Morgen zal het dus kalm zijn en ik denk dat we niet verder gaan dan twee straten verder: Bataclan II heeft morgen zijn laatste dag en hoogstwaarschijnlijk sluiten wij de feesten daar af … als het niet regent natuurlijk.

Maar het werd tijd dat het gedaan is: Anna weet niet meer waar ze staat van vermoeidheid (één keer een middagdutje gedaan op tien dagen én veel late avonden), Jan volgt op een haar na en eigenlijk kunt ge mij ook ongeveer bijeenvegen. Vanaf overmorgen er opnieuw dus een beetje routine insteken en het eerste dat terugkomt is het middagdutje voor Anna … en ik denk dat ik er hier en daar ook wel eentje zal meepikken.