Tag: Anna

Ideaal

Gisteren koud en miezerig en herfstweer. Vandaag was de zomer terug. Zalig.

Ideaal om een namiddag op de Kalandeberg door te brengen voor het Puppetbuskersfestival: leuke voorstellingen in de zon. Ideaal weer voor Louis om bij een vriendinnetje te gaan spelen, vooral omdat dat in een grote tuin kon die nog afgewerkt moet worden en die nu veel leuke, geheime plekjes heeft. Ideaal om te genieten in de binnentuin van het EFTC van een zalige voorstelling vooraleer naar huis te gaan om te eten en Jan en Anna in bed te steken. Ideaal om de avond af te sluiten om de niet-nader-genoemde-site en er een beetje te lang te blijven plakken met Zelie en Louis: we zijn nog maar een half uur terug thuis en terwijl ik Zelie en Louis in bed stak heb ik Michel dan maar aangemoedigd om mij op die niet-nader-genoemde-plaats af te lossen: er zaten (en ‘zitten’ duidelijk) daar vrienden en het was zeer gezellig.

Hopelijk is het morgen ook zo ideaal want dan ga ik naar mijn eerste voorstelling van het straattheaterfestival gaan kijken ’s avonds en mooi weer zou dus ideaal zijn: het is in openlucht. Of is dat overmorgen? Niet belangrijk, als het maar ideaal blijft.

11 juli

Al jaren is het op het Sint-Pietersplein te doen voor de 11 juli viering in Gent. Toen ik nog mijn stage deed en vlak bij de Overpoort woonde, passeerde ik ’s ochtends en zag de laatste voorbereidingen. Tegen dat ik ’s avonds naar huis ging zat ik dan middenin de ambiance. Soms bleef ik dan hangen, soms niet.

Eens we verhuisd zijn naar ons huidig huis ben ik er eigenlijk niet meer geraakt. Dat is ondertussen tien jaar geleden dus. Het ligt niet direct ‘op de weg’ en zo speciaal naar daar trekken om min of meer bekende groepen te zien, daar had ik geen zin in. Vooral ook misschien omdat het feest zelf mij niet echt interesseert: ik ben een Belg die Vlaams spreekt. Het enige leuke aan 11 juli voor mij is dat ik op een bedrijf werk die zijn werknemers die dag vrij geeft.

Maar ik ben nu een maal thuis en gezien er twee kinderen minder waren dit jaar en ik op het programma zag dat er toch kinderactiviteiten waren, ben ik er vandaag maar eens naartoe getrokken. Met de fiets en Jan reed zelf (en goed dat hij dat doet).

Wij zijn er rond half twee toegekomen en toen was het eigenlijk al bijna afgelopen voor de kinderen. Of neen. Ik moet het anders zeggen. Voor de kinderen begon het om 12u en het was de hele namiddag. Van 12u tot 13u was er straattheater en dan tot 14u was er kinderdisco en daarna waren er nog verschillende workshops voor kinderen. Maar! Uiteraard is er een maar!

Een paar opmerkingen dus. Ten eerste: wie krijgt het nu in godsnaam in zijn hoofd om kinderactiviteiten te starten om 12u. Wanneer moeten we ons gasten dan eten geven? Om 11u? Het is vakantie! Hallo! Iemand met kinderen in de organisatie? TIjdens de vakantie gaat het allemaal wat trager en dus om 11u eten is een beetje bij het haar getrokken, nietwaar. Zeker als ge tijdens het schooljaar al nooit om 11u eet.

Ten tweede: workshops voor kinderen, wreed leuk, maar sinds wanneer zijn alle kinderen direct minimum 6 jaar? En waarom kunnen dat geen open dingen zijn zodat iedereen kan deelnemen als ze toekomen? Want niet iedereen weet 1. op voorhand of ze zullen afzakken of niet. Als ge met kinderen op pad gaat wacht ge graag een beetje het weer af; 2. dat die workshops er zijn: als ge besluit om eens een kijkje te gaan nemen, dan doet ge dat soms op den bots; 3. dat ge u op voorhand moest inschrijven. Ik lees Gentblogt, maar niet iedereen doet dat.

Dus hebben wij het einde van de kinderdisco meegemaakt en een beetje rondgelopen op de rommelmarkt. Daarna zijn we de binnenkoer van het Huis van Kina overgelopen om een beetje in de tuin van de abdij rond te lopen. Gelukkig hebben kinderen niet veel meer nodig dan een helling en een beetje ruïnes om zich te amuseren.

Na de tuinepisode heb ik mij op het terras op de binnenkoer zelf gezet terwijl de kinderen het (reuze)speelgoed, dat – zeer positief - vrij te gebruiken was, op diezelfde binnenkoer inspecteerden en gebruikten. Opnieuw weinig zeer-kleine-kinderen kindvriendelijk speelgoed (er was zo’n plastic wip-achtig ding), maar ook al konden Jan en Anna het speelgoed niet gebruiken zoals het zou moeten (een reuze vier-op-een-rij spel, dat gaat hun petje te boven … en ook hun hoogte), ze hebben andere manieren gevonden om zich ermee te amuseren (jammer genoeg was er weinig toezicht bij dat speelgoed want toen ik Anna zag rondlopen met reuzegrote mikado stokken hield ik serieus mijn hart vast).

Wij hebben onze namiddag daar afgesloten met een ijsje en ja, ik ben dus niet content van de organisatie en zo maar ondanks dat hebben de kinderen zich geamuseerd en ik zo ook en dat is wat telt. Na het ijsje zijn we terug op de fiets gekropen richting EFTC om naar Lejo te gaan kijken. Afgesproken met een goede vriendin om nog eens naar de show te gaan bekijken: we hadden hem al vorig jaar al een paar keer gezien maar hij was zalig en de kinderen waren er dol op, enfin, Jan, Louis en Zelie toch want Anna was nog te klein om er veel van te beseffen.

Jan heeft zich weer kostelijk geamuseerd. Anna was de eerste helft doodsbenauwd. Die oogjes en vingers, ik denk dat ze het een beetje te beangstigend vond om die ‘apart’ te zien, zonder lichaam eraan. Toen er ongeveer halverwege een soort vogel opdook die dan opera begon te zingen, is Anna bijgedraaid. Toen werd kreeg haar nieuwsgierigheid en liefde voor muziek de overhand op haar angst en is ze ervan beginnen genieten. Er kwamen nog momenten waarop ze zich naar mij draaide en zich probeerde weg te steken, maar die duurden amper een paar seconden en toen kreeg de nieuwsgierigheid weer de overhand. Dan toch nog een geslaagd einde van de avond (en zeker dan dat klapke achteraf).

Zwaaien en waaien

De schilder moest langskomen om een productje op de muur te doen tegen het één of ander, en wanneer dat kon? Want het best zou zijn dat we dan de hele dag niet thuis waren wegens dat dat productje wel serieus stonk.

Vandaag moest Louis op kamp vertrekken. We moesten deze morgen om half elf aan het station zijn en dus, om onszelf te troosten dat we nu maar met drie meer waren (overdag toch), had ik Jan en Anna een dagje zee beloofd: op die manier was iedereen de hele dag de deur uit.

We waren op tijd aan het station om Louis af te zetten en uit te wuiven. Eigenlijk kon ik mij de moeite gespaard hebben, want binnen de twee minuten van toegekomen te zijn was Louis al zo opgeslorpt in de groep en met zijn vriendjes, dat hij al niet meer wist dat wij daar nog stonden. Maar onze trein vertrok later dan zijn trein, dus wat doet een mens dan? Wachten hé en hem effectief uitwuiven toen ze eindelijk naar het perron vertrokken. De wachttijd trouwens nog nuttig ingevuld door met een andere mama te babbelen en direct een lift te versieren voor Louis om naar huis te komen.

Eens Louis weg was, was het dus tijd om mijn ticket te kopen en dan ook te vertrekken en aanvankelijk had ik er nog goede hoop in. In het weer dan. Eens op het perron bleek het overtrokken te zijn, maar droog en uiteindelijk is dat het belangrijkst. Het bleef droog tot ongeveer twee minuten voor de trein binnenreed, en toen begon het te druppelen en eens we op de trein geïnstalleerd waren begon het te gieten … en het heeft niet meer opgehouden.

In plaats van te gaan uitwaaien aan zee, zijn we gaan uitregenen maar ondanks het kl*te weer was het toch een fijne dag. We hebben een aangenaam kleine pizzeria gevonden met lekker eten, daarna zijn we een kijkje gaan nemen op de Mercator. Vandaar naar de vismarkt gewandeld maar wegens dat het slecht weer was was er geen enkele boot uitgevaren en was er dus ook geen verse vis. Niet getreurd: we zijn dan naar de zee gegaan om daar pootje te baden … in onze rubberen laarzen (ik was zo slim geweest om ons die aan te doen). Als kers op de taart zijn we dan nog een ijsje (de kinderen)/pannenkoek (ik) gaan eten vooraleer op het gemak terug naar huis te keren.

Om half zes waren we terug thuis, de jassen volledig doorweekt maar al bij al nog warm en we hebben een goede dag gehad. Vijf minuten later hadden we alledrie onze pyjama, kamerjas en pantoffels aan en konden we ons volledig opwarmen.

Eens Anna in bed lag heb ik mijn kleren weer aangetrokken: even uit het oog verloren dat ik nog een vergadering had, maar tegen dan kon ik er weer tegen en had ik er geen probleem mee om het vuile weer nog eens te trotseren, met de fiets deze keer. Gelukkig was het eindelijk droog toen ik terug naar huis keerde.

Resistance is futile

Het is ondertussen een paar jaar geleden. Wij liepen in Oostende en gingen naar het Marie-Joséplein toen ik ze in de etalage zag. Ze schreewden het uit in de meest opzichtige kleuren en ik had er een instant hekel aan. Loeilelijk vond ik ze.

De kinderen waren erbij en, vooral dankzij de kleuren, werden ze er als een magneet naartoe getrokken. Het was dan nog een kinderwinkel ook en aangezien ze toch een nieuw paar nodig hadden heb ik ze in de plaats een deftig paar kunnen aansmeren. Over mijn dood lijk! dacht ik toen.

Maar vandaag ben ik gezwicht. Het is er uiteindelijk van gekomen en de kinderen hebben hun eerste paar. Nu, niet alle kinderen want Zelie zit er blijkbaar ergens tussen (het gaat per twee maten en de ene waren te nipt juist en de volgende maat te groot), maar Louis, Jan en Anna hebben er nu wel: Crocs!

Nu, de kleuren vallen nog mee. Jan heeft er in een soort bruin/groen, Louis heeft zwarte (de mevrouw had ook knalgele van Sponge Bob mee en ik heb rap gevraagd om die weg te steken, wat ze zeer goed begreep) en Anna heeft er in lichtgroen.

Moeder wordt dus softer met de jaren. Binnenkort gaan ze nog helemaal over mij heen lopen.

Onrust

Vanavond kon Anna gelijk de slaap niet vatten. Het was wel een volle dag geweest, maar overdruk nu ook weer niet. Ze zit later in bed dan tijdens de schoolweek, maar zo overdreven was het vanavond nu ook weer niet én ze had deze middag een mooie dut gedaan.

Maar toen Zelie een uur later ging slapen lag Anna nog klaarwakker. ‘k Ben er dan maar eventjes bijgeweest om te zeggen dat het nu wel gedaan moest zijn, maar waar dat normaal gezien werkt, had het deze keer geen effect.

Nog een uur later stond Zelie bovenaan de trap. Ze had nog geen oog kunnen dicht doen door haar wakkere zus en ondertussen had Anna ‘pijn’: in haar onrust en woelen was ze waarschijnlijk tegen een spijltje van haar bed gebotst en dus had ze ‘pijn’. Niet dat ze aan het wenen was en tegen dat ik boven was was er uiteraard geen sprake meer van pijn, wel van knuffels en kussen geven aan Zelie en aan mama.

Nog één keer laten begaan onder het mom van ‘ge kunt nooit weten’ maar Zelie heeft toch het zekere voor het onzekere genomen en is dan samen met mij de kamer uit gegaan om in onze kamer te gaan slapen.

Sindsdien horen we haar niet meer. Uiteindelijk, zonder enig klankbord, kan ze niet anders dan opgeven. Maar ik vraag mij wel af hoe lang ze zo nog wakker heeft gelegen.

Toekomstmuziek

De toekomstmuziek voor Anna ziet er minder leuk uit. Enfin, dat klinkt natuurlijk zwaarder dan het is, zo dramatisch is het nu ook weer niet, maar ik hoop dat het ook effectief niet dramatisch wordt.

Sinds de stakingen wil Anna dus niet meer naar de peutertuin. En al bij al gezien, zal het niet alleen aan de stakingen liggen. Anna is ‘een felle’, zoals ze wel zeggen: ze praat relatief vlot, is zindelijk, weet zeer goed wat ze wil, kan het zeer goed uitleggen, … en met haar drie oudere broers en zus is dat niet verwonderlijk.

Vlak voor de vakantie vroegen de kinderverzorgsters tot wanneer Anna zou blijven, kwestie dat ze aan de ouders van de volgende lichting kunnen zeggen wanneer een plaatsje vrijkomt. Maar Anna is van maart, wat wil zeggen dat ze pas eind september 2,5 jaar wordt en dus pas na de herfstvakantie (volgende instapperiode) met school kan beginnen. Mag beginnen.

Ik zei dat dus, dat hoe graag ik ook wou dat het niet zo was, Anna dus tot na de herfstvakantie zou blijven en toen gaf één van de kinderverzorgsters de opmerking dat Anna NU al (aan 2j en 3m dus) schoolrijp was.

Twee maanden gaat ze nu thuis zijn en daarna dus nog twee maanden naar de peutertuin. Ik vrees dat het twee lange maanden gaan worden, die laatste peutertuin maanden met veel ochtendlijke dramas.

Stakingsgevolgen

Er wordt de laatste tijd gestaakt op de peutertuin en versta mij niet verkeerd, ergens kan ik daar zeer goed inkomen. Er is personeelstekort waar al veel voor beloofd is maar waarvan niets in huis komt (in tegendeel soms), ze zijn onderbetaald, …

Of een staking al dan niet zin heeft, daar ga ik mij ook niet over uitspreken, maar feit is dat de onmiddellijk getroffenen hiermee nog steeds de ouders zijn. Het geeft praktische problemen die je moet oplossen/opvangen. Maar meestal valt dat nog te regelen, soms moeilijker dan anders.

Wat veel erger is, is dat vooral de kinderen het zwaarst getroffen zijn.

Peuters zijn zeer eenhandig. Of toch de meeste peuters. Ze kennen ‘hun’ mensen, ze stellen daar vertrouwen in en houden niet van veranderingen en Anna is daar niet veel anders in dan andere peuters.

In vergelijking met haar broers is zij een graad beter, maar na drie dagen staking (niet opeenvolgend) en drie dagen (ook) vreemden die voor haar zorgden, is zij sinds vorige week haar vertrouwen in de peutertuin kwijt. Toen zij donderdag (toen de derde stakingsdag) toekwam huilde zij alsof het haar eerste dag was. De haar vertrouwde verzorgsters waren niet van nooddienst en ik heb haar bijna krijsend moeten achterlaten. Mijn hart brak.

Deze ochtend is het geen stakingsdag, maar de schrik zat er duidelijk in. In de auto begon ze al dat ze bij mama wou blijven en niet naar de peutertuin wou. Zelfs toen ik zei dat haar normale verzorgsters er zouden zijn, nog veranderde ze niet van gedachte. Toen ik haar uiteindelijk achterliet, bij de haar vertrouwde mensen, was het opnieuw in tranen. Ontroostbaar was ze.

En ja, ik weet ook dat het niet lang duurt, dat huilen, maar toch. Als je in het begin je kind ergens naartoe brengt en het is nieuw, dan stel je je daarvoor in. Je verwacht het. Eens ze het gewend zijn ga je ervan uit dat ze zich goed voelen en dus als ze zo hervallen is het allesbehalve leuk.

Morgen is het weer stakingsdag. In tegenstelling tot de vorige twee dagen zal de peutertuin niet open zijn en gaat ze een dagje bij mamie. Daarna nog twee dagen peutertuin en dan twee maanden thuis. Na de vakantie moet ze terug tot aan de herfstvakantie en ik vraag mij af hoe ze dan zal reageren.

Tand 16

Ondertussen zit Anna’s laatste hoektand er ook al een paar dagen door: rechtsboven.

16 mooie tandjes zal ze dan hebben. Als ze lacht zullen er binnenkort geen gaatjes meer zitten tussen de tanden. Maar dat zal nog wel even duren: die tandjes staan er niet van vandaag op morgen.

Nu is het alleen nog wachten op haar kiezen.

Goede moeder

Pluim voor mijzelf. Soms mag dat ook eens.

Morgen zijn er drie kinderen die een lunchpakket nodig hebben: Louis en Zelie omdat ze sportdag hebben, Anna omdat het staking is op de peutertuin. Vanavond heb ik dus al voor een deel van de lunch gezorgd.

Eerst gaan winkelen nadat ik de kinderen afgehaald had. Bakker (Anna heeft bokes nodig voor haar 4-uurtje), beenhouwer (beleg), Spar (groenten en fruit).

Dan naar huis om de kinderen eten te geven en ondertussen aan de lunch voor morgen te beginnen: pasta koken, komkommer in fijne reepjes doen, kerstomaatjes in twee, bloemkool stomen en in kleine roosjes verdelen, erwtjes blancheren. Alles mengen, er een yoghurtsausje opdoen en verse bieslook overstrooien. Afwerken met gesneden ham. Verdelen in drie porties in doosjes die ze morgen zo in hun knapzak kunnen steken en alles bewaren in de frigo.

Gaan nog mee in het lunchpakket, voor de groten: een petit gervais kaasje, twee stukken fruit, een koek, fles water. Voor Louis waarschijnlijk nog een paar boterhammen ook voor op de opvang na de sportdag. Voor Anna, naast de pastasalade, nog een paar boterhammen en een stuk fruit.

Soms ben ik dus wel degelijk een goede (huis)moeder.