Tag: Anna

Slachtoffer

Nephthys lag op het donsdeken te slapen tot Anna besloot dat zij het deken wou. Anna neemt dus Nephthys op en verzet haar zodat ze zelf op het donsdeken kan liggen.

Een zeer grappig zicht als je er rekening mee houdt dat Nephthys, als ze op haar achterpoten staat, ongeveer even groot is als Anna en Anna de poes onder haar voorpoten oppakt. Anna valt dus bijna over de kat als ze haar opzij probeert te zetten.

Blijkbaar viel het oppakken van de kat in de smaak want nu loopt Anna achter Nephthys aan om haar nog eens op te pakken. Nephthys vindt dat daarentegen niet leuk en dus loopt zij weg wat dan weer gehuil bij Anna uitlokt: ‘Nephthysje’ roept ze betraant terwijl ze naar de poes wijst.

Zo grappig om zien. Gelukkig is Nephthys een pak rapper (en kleiner) dan Anna.

Doelstelling

Af en toe schiet ik wel eens in gang, maar volhouden doe ik het nooit. Als je iets niet graag doet dan lukt het niet zo om vol te houden.

Strijken. Oervervelend is dat en ik haat het. Of neen, ik haat het niet, zo erg vind ik het nu ook weer niet, maar plezant is anders. Nu en dan strijk ik eens een machine of twee, meestal net genoeg om , maar als je zo’n vier tot zes machines per week wast, is dat gelijk een druppel water op een hete plaat: je merkt er amper iets van.

Vorige week zaterdag was er het turnfeest van Zelie en ze had absoluut één bepaald T-shirt nodig. Met de berg strijk die hier ligt was het zoeken naar een naald in een hooiberg en dat was een beetje de druppel. Ik ben dus de strijk beginnen sorteren per kind.

De drie kinderen werden in een halve cirkel uitgespreid en als ik hun naam riep, moesten ze hun kleren vangen en op één hoopje leggen (Zelie kreeg de hare én die van haar zus). Zaterdag hadden we niet genoeg tijd en het T-shirt had ik niet gevonden (heb er ’s avonds dan maar een nieuwe gekocht), maar zondag hebben we deftig voortgedaan en tegen de middag lagen hier vier hopen kleren in het midden van de living (een vijfde, met mijn en Michel zijn kleren, lagen in een hoek).

Sindsdien heb ik mijzelf tot doel gesteld de kleren te strijken en ik ben begonnen met Louis zijn kleren. Vandaag zat ik door zijn hoop. Gelukkig hebben wij hopen kleren van vrienden gekregen en zo, zodat ik er eigenlijk, ondanks de berg strijk, altijd voldoende had, maar nu merk ik pas weer hoeveel kleren we wel hebben: zijn kasten geraken nog met moeite dicht.

Nu aan Jan zijn kleren begonnen, daarna Anna en dan Zelie (en als ik nog moed heb, de onze). Ik denk dat ik er deze keer misschien zal geraken: ik laat de kleren gewoon op de hoopjes in de living liggen en zo wordt ik er telkens mee geconfronteerd. Hard maar noodzakelijk.

Allez ju paard! Voortdoen!

Alice

Voor het Project schreef ik een artikeltje over de familiedag vandaag in het MSK. Toen ik dat aan het schrijven was zag ik dat er ook workshops gegeven werden en gezien Louis en Zelie toch wel graag knutselen dacht ik: ik schrijf ons in en dat zullen ze wel wijs vinden.

Mailke naar het MSK, antwoord terug zodat ze de namen en geboortedata van de kinderen zouden weten, toen mijn frank viel dat Zelie vandaag op scoutskamp zou zijn. Mailke terug dus met de mededeling dat ik met één kind zou komen ipv twee en dus Louis zijn gegevens doorgespeeld.

Vertellen aan Louis: hé Louis, wijs hé? Euh, neen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik heb daar geen goesting in.

Lap! Dan maar over een andere boeg gegooid: maar Louis, ’t is gewoon met mij alleen. Gij en ik. Geen Jan, geen Anna, geen Zelie. Gewoon iets dat wij met ons tweetjes gaan doen. En toen klaarde zijn gezichtje helemaal op en begon hij te stralen van blijdschap: joepie! samen met mama! gans alleen!

Enfin, er is al over gesproken geweest de laatste dagen en ook afgeteld en deze middag stond hij (nogal letterlijk) te popelen om te vertrekken. Even gedacht dat ik met Jan een beetje problemen zou hebben, maar al bij al viel dat wreed mee (Jan begint er meer en meer gewoon aan te worden dat hij niet vastzit aan mij en af en toe bij papa moet blijven).

De workshop viel tegen, voor mij dan toch, maar voor Louis eigenlijk al veel minder. Hij heeft zich goed geamuseerd en we hebben het leuk gehad en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Michel ging deze namiddag kadootjes kopen en dus ben ik na de workshop Anna en Jan eerst komen halen om dan terug te keren naar het MSK. Uiteindelijk was het een familiedag en die workshop was maar één deeltje van een hele organisatie.

’t Was een zeer leuke namiddag die absoluut niet tegenviel. Bovendien waren we in zeer goed gezelschap (met zoon) zodat ik er ook niet volledig alleen voorstond en ook nog wat ‘klap’ had.

De kinderen waren goed moe deze avond, wat veel zegt, en vooral Anna dan: de sukkel had geen middagdutje gedaan en toen ik haar vanavond in bed stak protesteerde ze wel (dat doet ze de laatste weken eigenlijk altijd) maar er zat geen overtuiging meer in.

Morgen naar zee … misschien. Eerst Zelie gaan halen en zien hoe zij zich voelt na twee nachten kamp. Normaal gezien wordt daar niet al te veel geslapen dus als ze omvalt van vermoeidheid denk ik niet dat ik haar nog een dag ga meesleuren.

Boe!

Anna is er, meer dan twee uur na haar dutje, toch nog doorgekomen en is zich beginnen amuseren.

Eerste spelletje: het zakje-met-de-enkele-sokken leegmaken en dan de sokken van één kant van de kamer naar de andere verhuizen en weer terug … en terug, en… U raadt het al.

Toen ze dat beu was heeft ze het ‘piep’-spelletje een nieuwe draai gegeven: ze nam het nu-lege-zakje-van-de-enkele-sokken deed het over haar hoofd en kwam dan bij één van ons staan. Dan deed ze het zakje van haar hoofd, bekijkt u met blinkende pretoogjes en zegt met het allerliefste lachje ‘Boe!’, uiteraard enkele seconden nadat het zakje al van haar hoofd is.

Hilarisch gewoon en ze lacht zich een breuk telkens als wij beginnen te lachen.

Het zakje is duidelijk een bron van inspiratie voor talloze spelletjes (nu heeft ze er haar popje ingestoken en loopt ze er al zingend mee rond). Ik zal maar uitkijken naar een ander recipiënt om de kousen in te doen.

Herkenning

Anna zit bij mij in de zetel, op/naast mijn schoot. Eigenlijk zo goed als constant sinds ze haar middagdutje gedaan heeft.

Dat middagdutje heeft haar vandaag duidelijk geen deugd gedaan want sinds ze wakker is neut ze en wil ze eigenlijk alleen op mijn schoot zitten. Dus zit ze bij mij en ondertussen doe ik wat achterstallig lezen op de computer.

Zo lees ik o.a. het verslag van het interview bij Urgent tot plots Anna uitroept: ‘Elsje!’ en wijst naar het scherm. En zowaar: er staan foto’s bij het intervieuw met Els erop en Anna kent Els en nu blijkt dat ze haar zelfs zeer goed kent want ze herkent zelfs haar profiel  op een foto.

Wijs! (en nu ik het weggedaan heb om dit te schrijven zit ze naar de computer te wijzen en zegt ze ‘Elsje! Elsje!’. ‘k Ga het dus maar rap terugzetten voor er gebleit van komt 🙂 )

Mineur-majeur

’t Was een zware nacht vorige nacht en voor één keer lag het niet aan één van de kinderen. Neen: buikgriep was de oorzaak en daar laat ik het verder bij want alles meer daarover zou te grafisch worden.

Laat het gezegd zijn dat ik maximaal twee uur aan één stuk heb doorgeslapen en telkens ik wakker werd was het hollen om op tijd op het toilet te zitten. Gelukkig was het ‘erop zitten’ en niet ‘erover hangen’: small blessings 🙂 Tegen dat ik deze morgen moest opstaan voelde ik mij dus allesbehalve uitgerust … en zo mottig als maar kon zijn: doodmoe, trillen op mijn benen, draaierig, moe (of heb ik dat al gezegd).

Michel heeft een tandje moeten bijsteken voor het ochtendritueel want het lukte echt niet en, daar waar normaal gezien Anna op vrijdag thuis is, heb ik gebeld naar de opvang of zij vandaag toch niet zou kunnen komen. Dat laatste niet alleen omdat ik mij slecht voelde, maar ook omwille van de namiddagplanning.

De opvang kon Anna er vandaag niet meer bijnemen en dus is ze bij mij gebleven. Eens thuis gekomen ben ik toch in bed gekropen: ik kon echt niet anders. Anna heeft nog een klein half uurtje over en weer gelopen tussen de slaapkamer en de living en is dan uiteindelijk bij mij in bed gekropen, heeft zich op mij genesteld (haar buik op mijn buik en met haar hoofdje zo schattig op mijn linkerschouder) en zo hebben we samen de daaropvolgende twee uur geslapen. Zalig.

Net na de middag wakker geworden, Anna eten gegeven (de gedachte aan eten voor mijzelf sprak mij niet echt aan) en daarna zijn we naar de school getrokken.

Vorig jaar was er op het einde van de laatste dag voor de Kerstvakantie een Kerstdrink geörganiseerd en dat was zo in de smaak gevallen bij school én ouders dat we direct besloten om een nieuwe traditie te starten. Dit jaar viel de organisatie ervan in mijn schoot, dus dat ziek worden van deze ochtend was niet echt op een goed moment gekomen.

Maar na ons dutje van de voormiddag voelde ik mij al een stuk beter en uiteindelijk is alles zeer goed verlopen. De voorbereiding verliep vlot, de nodige hulp was op tijd aanwezig en vooral: iedereen had er zin in.

Ondanks de ijzige koude werd er veel gebabbeld en gedronken, maar iets minder dan vorig jaar dit waarschijnlijk dank zij de ijzige koude. Het was wel zeer gezellig en iedereen heeft zich goed gehad. We zijn klaar voor de editie van volgend jaar! Mevrouw Polly merkte op dat zij wel een goede school voor hun zoon hadden uitgekozen, wel dat kan ik ook zeggen van de school van onze kinderen.

Wat begon als een mindere dag is wel goed geëindigd, al ben ik fysiek nog niet 100%, maar sebiets eens op tijd onder de wol en tegen morgen zal dat ook wel in orde zijn.

Gezondheid: update

Hoe zit het hier ondertussen gezondheidswijs ten huize Vuijlsteke-Pattyn?

U weet nog wel, mijn verkoudheid? Wel, die is nu aan zijn vijfde week toe. Bijna vijf volle weken aan het hoesten en snotteren, and counting, want het is nog niet voorbij hé. Maar! Maar! Het is belange niet zo erg meer als toen. Oké, ik hoest wel nog, maar dubbel lig ik niet meer. In plaats dat het is alsof ik moet hoesten om de slijmen boven te laten komen, maar dat er niets gebeurd, komen ze nu wel degelijk naar boven bij het hoesten (vies zulle), maar het voelt beter aan. De hoestbuien zijn er ook niet meer. Het is nu gewoon af en toe eens hoesten al klinkt het nog altijd zwaar.

Met al dat hoesten kan ik wel nog steeds mijn griepprik niet laten zetten en aan dit tempo ziet het er niet naar uit dat het deze winter nog zal lukken. Enfin, het vaccin zit in de frigo en wie weet, wie weet, in de nabije toekomst. Hoop doet leven hé. Niet dat ik dat zo leuk vind om spuiten te krijgen, integendeel. Maar als ik die spuit kan zetten wil dat zeggen dat ik weer zo gezond als een vis ben, en daar is die hoop op gevestigd.

De kinderen dan. Anna was vorige week donderdag koorts beginnen maken. Vrijdag leek het beter, zaterdag weer slechter en zondag leek het gedaan. Tot ze maandag volledig hervallen was: hoge koorts en ongelooflijk hangerig en neuterig. Terug naar de dokter waar een dubbele oorontsteking werd vastgesteld en die is ondertussen volledig onder controle: er komt niets (meer) uit haar oortjes, niets geen koorts meer en ze is weer zo vrolijk als altijd. Ze is terug in de peutertuin en daar merken ze er ook niets meer aan. Haar antibiotica is nog niet uit, maar dat komt dus nog wel: tegen woensdag zal ze daar ook weer vanaf zijn.

Jan is niet ziek, maar hij loopt blijkbaar weer doodmoe. Toen ik hem vandaag ging halen was er niets goed en van het minste kreeg hij ongelooflijke huilbuien. Gelukkig kon ik de kinderen gewoon om 16u afhalen vandaag zodat we vroeg thuis waren en dus vroeg gegeten hadden en hij eindelijk eens op zijn uur (19u) effectief in bed zat. Hij zal er deugd van hebben.

Louis is, sinds zijn oorontsteking, nog steeds zo gezond als een visje. Gisteren naar de oogarts geweest op controle (met ouders die dioptriën hebben zoals wij is die jaarlijkse controle geen overbodige luxe) en zijn ogen zijn nog steeds perfect. Hij loopt niet moe of ambetant, hij is gewoon zijn (soms toch koppige maar oh zo) lieve zelve.

Zelie is thuis sinds gisteren en er direct de reden van dat ik vandaag de kinderen gewoon na afloop van de school kon afhalen. Ze klaagt over hoofd-, buik- en spierpijn en heeft een klein beetje koorts. Gisteren was het niet gelukt om bij een dokter te geraken want ’s ochtends naar Brugge om werk voor mij af te halen (zodat ik dus thuis kan werken), in de namiddag op de kinderen gelet zodat mijn schoonmoeder zonder zorgen naar mijn schoonvader kon, dan Zelie (ze wou absoluut gaan) en Louis naar de Franse les gebracht (laatste les van het semester en dus was er een beetje van een voorstellingske) en daarna recta linea doorgereden naar de oogarts in Oudenaarde.

Zelie haar controle bij de oogarts was eigenlijk geen gewone controle: ze klaagt er al enige tijd van dat ze minder goed ziet en dus werd het hoogtijd om dat te laten vaststellen. Zij heeft het dus zitten: -0,25 aan één oog, -1,25 aan het andere. Een brilletje. Gisterenavond opticienvriendin E.  dan maar opgebeld om direct een afspraak te maken en deze morgen zijn we er naartoe getroond om te passen en te kiezen. Het is een leuk dingske geworden, een beetje streng maar het staat haar wel. Michel zal ter gepaste tijden (als de bril er is bijvoorbeeld) wel de nodige foto’s maken zodat iedereen haar zal kunnen bewonderen 🙂

Ik kan wel zeggen dat ik het nu wel gehad heb voor deze winter, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Nog één weekje school/werk en dan twee weken vakantie, tijd om te recupereren is mijn gedachte, zodat we gezond en fris aan het nieuwe jaar kunnen beginnen.

Het begin van een echte soap

Het is weer zover: mijn vrije dag kwam eraan en Anna heeft weer koorts. Gisteren probeerden ze mij te bereiken van de opvang, maar ik was mijn GSM thuis vergeten, dus heb ik haar niet vroeger kunnen afhalen. Maar tegen dat ik haar ging afhalen had ze al 40°C koorts.

Thuis gekomen op Michel gewacht en dan met Anna naar de dokter. Nog een keer. Vorige week waren we er ook: koorts én uitslag, maar niets echt te vinden. Maar als ik goed nadenk is dat nu toch al zo een paar weken aan de gang dat ze nu en dan koorts heeft.

Deze keer heeft ze diarree ook en blijkbaar zou Gent momenteel geteisterd worden door een epidemie van buikgriep: het ene slachtoffer na het andere valt en op de opvang hadden ze het ook al gemerkt dat Anna niet de enige is met een minder stevige stoelgang.

Leuk is natuurlijk anders, vooral dan voor Anna. Momenteel zit ze voor de zetel zielig te doen. Zo af en toe een beetje te kreunen, alsof ze gaat beginnen wenen en dat vooral omdat ze geprobeerd heeft Nephthys een stukje van haar toast te geven, maar Nephthys wou dat niet: ze slaapt liever verder. En nu is Anna dus verdrietig. En zielig. En ook eigenlijk moe.

Tijd om haar te proberen in haar bed te steken: ze zal er meer deugd van hebben dan van hier te blijven rondhangen, maar het zal niet zonder het nodige protest gaan, dat weet ik nu al.

En hoe gaat het nog …

Met mij? Tja. ça va-kes. Nog niet helemaal honderd procent. Verfoeilijke, afschuwelijke aanslepende hoest. Maar de koorts is weg en de hoofdpijn is meestal ook verdwenen. Deze namiddag nog een aanval gehad, maar het is zonder middeltje over gegaan. Dus als die hoest weg is zal ik weer 100% zijn.

Met Anna? Zus-en-zo. Gisteren een afschuwelijke dag. Totaal vergeten hoe lastig zo’n klein uk is als ze ziek is. Moe maar niet willen slapen (ik heb haar krijsend in haar bed moeten stoppen). Eten willen en dan niet opeten. Dit soort drinken, neen dàt, neen dàt … om uiteindelijk niets te drinken. Pakken maar er dan niet mogen aankomen zodat ze ergens op mijn knieën zit te balanceren. Neerzetten, neen toch niet. Pakken, neen neerzetten.

Enfin, relatief hel. Het ergste eraan: je wil iets doen om haar beter te laten voelen maar ze weet zelf niet wat helpt dus kan je zelf niets doen. Het hele hulpeloos-gevoel. Afschuwelijk. En ook: uitputtend.

Als ze wat groter zijn gaat dat al beter: ze kunnen het tenminste zeggen, beter uitleggen, en als niets helpt is er nog altijd TV, een filmpje kijken, zodat ze lang genoeg afgeleid zijn om even te stoppen met ziek zijn. Anna is daar nog net te klein voor. TV vind ze leuk, maar toch voor niet langer dan vijf seconden of zo.

Deze ochtend begon met hetzelfde soort scenario als gisteren: neuten, vijf dingen vragen en niets aanraken, tegenwerken, pakken of toch niet, … Op de ochtendtour om Jan, Louis en Zelie naar school te brengen is ze dan in slaap gevallen. Ze heeft zo’n half uur geslapen en is vanzelf wakker geworden net toen we thuis kwamen en ze was een heel ander kind.

Plots kon ze weer lachen. Ze was vrolijk, lief, behulpzaam, meewerkend. Alles wat ze normaal gezien is maar niet meer was wegens ziek zijn. Blijkbaar heeft het dutje haar die extra boost gegeven om over het ergste heen te geraken.

De rest van de dag verliep alsof ze niet meer ziek was: een leuke, normale vrijdag met een vrolijke Anna. De koorts was niet verdwenen maar wel duidelijk gedaald en je zag aan alles dat ze zich een pak beter voelde. Ze wou nog niet eten (alhoewel: ze at deze middag twee hapjes van haar vlees), maar ging zonder protest haar dutje doen.

Deze namiddag heeft ze dan wel twee sneetjes brood gegeten: haar eerste vast voedsel sinds woensdag ochtend. Er is dus duidelijk verbetering. Vanavond om 18u30 is ze dan wel gestuikt (een half uur vroeger dan normaal), maar ik heb haar zonder enig protest in haar bed kunnen steken waar ze als een blok in slaap is gevallen.

Het ergste is duidelijk voorbij. Gelukkig maar want morgen gaan we voor anderhalve dag naar de Ardennen en het zou jammer geweest zijn hadden we het moeten afzeggen: met een ziek kind op hotel is geen optie vind ik. Niets leuk voor haar, no fun voor de andere drie, zeker ook niet voor ons en nog veel minder voor de andere gasten.

Evolutie

Maandag te ziek om te werken, gisteren iets meer dan een halve dag gewerkt en vandaag zag het er naar uit dat ik het wel de hele dag zou volhouden. Het hoesten is nog niet verminderd maar als ik ’s ochtends iets tegen de koppijn pak dan komt die blijkbaar niet meer terug tot de volgende ochtend.

Maar vandaag was blijkbaar buiten Anna gerekend. Kort na de middag een telefoontje van de peutertuin: Anna had 39 °C. Vroeger dus van het werk vertrokken om dochterlief op te halen.

Anna was een hoopje ellende toen ik aankwam. Ze had van die rooddoorlopen oogjes, zooo zielig. Ze had al geslapen op de peutertuin maar thuis heeft ze nog een serieuse dut gedaan.

Gezien we zaterdag voor een mini-weekend naar de Ardennen gaan leek het me opportuun om toch even met haar tot bij de dokter te gaan en gelukkig heeft hij ‘niets’ gevonden: een serieuze verkoudheid maar zonder enige complicaties. Koortswerende middelen geven en haar vertroetelen en alles zou vanzelf in orde moeten komen.

Morgen werk ik dus nog eens een dagje thuis.