Virus

’t Is weer die tijd van het jaar.

Sinds donderdag hoest Jan serieus. Vrijdag was hij uitgeteld: licht koortsig, hangerig, wenerig, … de gansen klets. Hij heeft ’s middags dan goed geslapen en zat er ’s avonds vroeg in en zaterdag was hij er eigenlijk door. Hij zijn volledige vrolijke en actieve zelve. Hij had evenwel de ‘pech’ dat hij overdag niet heeft kunnen slapen én dat het ’s avonds ook laat is geworden.

Grote zus had in de namiddag namelijk een verjaardagsfeestje. Vriendinnetje Y. was ook gevraagd en dus ben ik met Louis, Jan en Anna, samen met de mama van Y. en haar twee zusjes naar de poppenkast van Pierke gaan kijken. Geen middagdutje voor Jan dus. ’s Avonds was er dan het eetfestijn op de school van de kinderen en het was half tien tegen dat de kinderen eindelijk in bed zaten

Het gevolg van de drukke dag liet zich dus zondag kennen: Jan kreeg zijnen klop. Hij was al opgestaan rond half acht maar tegen half elf was hij zo moe dat hij naar zijn bedje wou. Een heel klein beetje verhoging (37,4 °C) en hem niet meer gehoord tot 13u. Daarna was hij er volledig door. Het hoesten is er nog, maar zijn temperatuur is niet meer gestegen.

Maar Anna moet het betrapt hebben. Zij is zaterdag beginnen hoesten. ’s Middags is ze nog meegeweest en was ze nog piekfijn in orde. ’s Avonds heb ik haar thuis kunnen laten bij papa en toen begon ze al een beetje lastig te worden, maar nog geen koorts.

Zondag was ze een beetje slapjes, maar nog altijd geen koorts. in de voormiddag heeft ze dan goed geslapen en ’s namiddags ook een flinke dut gedaan maar tegen dat ze dan wakker werd voelde ze al wat warm aan. Temperatuur genomen en ja hoor: 37,8 °C. Tegen de avond was dat al opgelopen tot 38,7 °C. Haar met een suppo in haar bed gestoken maar ze is daarna ongeveer elk uur wakker geworden: huilen, lastig, moe en niet kunnen slapen om uiteindelijk in mijn armen in slaap te vallen. Om 23u een tweede suppo gegeven en daarna heeft ze eindelijk even goed doorgeslapen. Om 2u15 was ze weer wakker: ze voelde al niet meer zo warm aan en leek beter. Haar te drinken gegeven en toen heeft ze mooi geslapen tot deze morgen 6u30.

Vandaag leek ze dan aan de beterhand. Gedurende ganse dag ging haar temperatuur niet over de 37,5 °C, tot vanavond: 39,1 °C. Ik had wel verwacht dat ze koorts zou hebben maar zo hoog is toch even schrikken.

Ze ligt nu mooi te slapen. Hopelijk wordt het vanavond geen herhaling van vorige nacht, niet alleen voor mij maar vooral voor haar. Maar vooral: hopelijk breekt haar koorts tegen morgen.

Kruipen

Anna is al een tijdje goed aan het oefenen om te beginnen kruipen. Ze zette zich al regelmatig op haar handjes en knietjes en wiebelde over en weer, maar telkens ze wou bewegen viel ze omver.

Zaterdagavond heeft ze dan toch voor het eerst een paar ‘pasjes’ vooruit gedaan op het tapijt in het salon. Moeizaam, maar toch. Toen ze het zondag probeerde op de stenen vloer ging dat dan weer niet.

Nu nog verder oefenen zodat het binnenkort ook lukt op de stenen vloer.

Wreed accident

Ons wreed madam heeft een wreed accident gehad.

Ze heeft ontdekt dat ze van één plaats naar een andere geraakt door gericht te draaien en keren. Ondertussen heeft ze dit volledig onder de knie en geraakt ze exact waar ze wil.

Toen ik vanavond stond te koken kwam Anna naar mij toe gerold. Tenminste, dat dacht ik, maar eigenlijk rolde ze naar het tafeltje net naast het vuur. Ze lag daar met haar armpjes te zwaaien en ik zag er geen gevaar in dus keek ik verder naar het eten, tot ik een afschuwelijk gekrijs hoorde (nog geen seconde later hoor): Anna had een plastic bak, vol papier en dus relatief zwaar, naar beneden getrokken.

Voor zover ik zag was die niet op haar gevallen, dus dacht ik dat het krijsen van het schrikken was. Opgepakt, getroost en na een (kort) tijdje lukte dat.

Pas een vijftal minuten later zag ik de reden van het krijsen. De bak was weliswaar niet op haar gevallen maar wel tegen haar, meer bepaald tegen haar gezicht, net onder haar oogje.

Anna, vermassakreerd door haar eigen moeder!

Een klein wondje is het gevolg en het bloedde een beetje. Ware het niet van het bloed geweest, ik had het niet gezien want het wondje is net in een plooitje. Vanavond stond het errond al een beetje gezwollen. Benieuwd wat het morgen zal geven.

Blazen

De nieuwe ontdekking van Anna: bellen blazen.

Uiteraard zijn het geen echte bellen: zóó ver staat ze nu ook nog weer niet hé. Uiteindelijk is ze pas 6 maand (en twee weken, but who’s counting). Maar ze ‘sputtert’ zo en er komt (nogal veel) zever uit haar mond.

Een normale stap in de ontwikkeling, iets dat ze ongelooflijk leuk vind, maar ze komt een beetje op een ongelegen moment.

Jan zit namelijk ook in een dergelijke fase, maar dan van het bewust ‘spekelen’ (= spuwen, zever uit zijn mond laten lopen, …). Oók al een normale fase in de ontwikkeling maar daar waar je dat bij Anna moet aanmoedigen, moet je dat bij Jan juist afleren.

Een beetje gecompliceerd dus: hoe aan Jan uitleggen dat hij gestraft wordt als hij spekelt maar dat dat bij Anna leuk is?

Hij maakt er (voorlopig?) eigenlijk geen probleem van. Als Anna sputtert zegt Jan tegen mij, met opgetrokken wenkbrauwen en nogal boos kijkend, ‘niet spuwen hé?’. Dan zeg ik braaf dat dat niet mag maar dat Anna nog een baby is en daarmee is de kous af.

Zien of het zo blijft.

Stoef

Ja, ’t is gewoon maar om te zeggen dat wij zo’n ongelooflijk brave dochter hebben in Anna.

Niet dat we te klagen hebben over de andere drie, integendeel. We hebben enorm brave en lieve kinderen. Maar voor zo’n klein boeleken te zijn is Anna echt wel een ongelooflijk gemakkelijk en braaf kind.

Telkens ik naar haar kijk verbaas ik mij er weer over. Ze weent amper, behalve als ze echt wel honger heeft, ze kan heel braaf en lang zichzelf bezig houden, ze is zo goed als altijd vrolijk en goedlachs, …

We are truely blessed, met alle vier 🙂

Tijdelijke stop

Een tweetal weken geleden ben ik begonnen met ook patatjes aan Anna te geven. Gezien ik nu vrijdag thuis ben had ik drie dagen de tijd om te zien hoe het ging.

De eerste dag was geen succes: met heel veel moeite twee hapjes binnen gekregen en dan mocht ik het vergeten. De rest van het weekend werden ook niet echt vorderingen gemaakt: tegen zondag at ze wel al 6 hapjes, maar de moeite die dat kostte. Hetzelfde blijkbaar bij de onthaalmoeder: ze at wel, maar niet van harte en zeer weinig.

Twee weken hebben we geprobeerd en deze week heb ik ‘stop’ gezegd. Het ging echt niet vooruit. Het meeste dat ze ooit heeft gegeten was 8 schepjes en je zag duidelijk dat ze er niet mee gediend was. Soms begon ze zelfs te huilen als ze de lepel nog maar zag.

We gaan nu twee weken wachten en dan nog eens herbeginnen. Zien wat het dan zal geven.

Niet dat ik er mij zorgen in maak: Anna drinkt heel goed, haar fruitpap is helemaal geen probleem dus uiteindelijk zal het wel lukken. Blijkbaar zal het bij Anna alleen wat langer duren dan bij haar broers en zusje.

Hard gejuich … in mijn hoofd

Ik durf het nog altijd niet te luid zeggen, voor het geval… Maar schrijven, is dat niet hetzelfde als het denken? Dus ik zeg het niet hé, ik denk het alleen en dat kan toch geen kwaad?

Maar wat ik denk, dat is de vraag hé?

Anna heeft een grote sprong gemaakt. Neen, ze stapt nog niet, ze zit zelfs nog niet en ook praat ze nog niet in volzinnen (tenminste, ‘arrraagh’ is toch geen zin zeker :)). Niets van dit alles. Véééél belangrijker. Maar dan eigenlijk vooral voor mij:

Anna slaapt de nacht door!

Ze is er de nacht van woensdag op donderdag aan begonnen. Ik werd donderdagochtend wakker, volkomen verdwaasd van het goede slapen. Ze had een volle 11,5 uur geslapen.

Niet direct iets van gedacht. Anna heeft al vaker eens langer geslapen (al was het nooit zo lang), dus ik hield mijn adem nog niet in. En groot gelijk.

De nacht van donderdag op vrijdag ging ze slapen om 19u30 en is ze om respectievelijk 22u30, 3u40 en 6u45 wakker geworden. De eerste keer heeft ze gegeten, de tweede keer probeerde ik haar weer te laten inslapen met een tuutje te geven en na een uur heeft ze het eindelijk opgegeven … tot twee uur later dus.

De volgende nacht ging blijkbaar beter. Ze heeft even geweend om 23u30 en nog eens rond 2u, maar dat duurde maar een paar minuutjes en ik hoorde duidelijk dat ze niet echt wakker was en dus ook geen honger had. Uiteindelijk is ze pas om 7u echt wakker geworden. Voor mij gold dit als ‘de nacht doorslapen’ … ook al was het (nog) niet voor mij.

En nu, de laatste drie nachten heb ik haar niet meer gehoord. Mooi in bedje tussen 19u10 en 19u45 en slapen tot 6u15/30. Fantastisch!

’t Ziet er dus echt naar uit dat er een einde is gekomen aan de onderbroken nachten.

Ik ben niet bijgelovig, maar ik heb toch al de hele tijd hout vastgehouden hoor 😀

Ritme

Tot vorige week had Anna geen vast slaapritme: de ene keer sliep ze in de voormiddag en/of de namiddag een half uur, de andere keer drie uur, de andere keer ergens iets ertussen.

Anna in de auto

Ze kon ook geen vast ritme ontwikkelen wegens nooit thuis zijn op het gemak: met drie andere kinderen die hier rondlopen was er altijd wel een plaats waar we naartoe gingen en Anna werd dus meegenomen. En zo sliep ze dan eens even in de buggy of de auto en als ze in haar bedje lag werd dat tekort dan soms ferm ingehaald door marathondutjes te doen.

Deze week is ze dus voor het eerst naar de onthaalmoeder. Maandag blijkbaar veel geweend, dinsdag was het al beter en vanaf woensdag alles in orde. Op de vier dagen dat ze er is heeft ze nu eindelijk een vast slaapritme kunnen opbouwen en vandaag hou ik mij daar zo goed mogelijk aan: deze voormiddag mooi in bedje gelegd en heeft ze een uurtje geslapen en nu is ze sinds 12u50 bezig aan haar namiddagdutje.

Ik heb zo de indruk met haar nieuwe, vaste dagritme, dat er nu ook beterschap zit in haar nachtritme: ze komt gelijk toch iets minder wakker en als ze wakker komt krijg ik haar, zonder te voeden, rapper terug in slaap.

Het is eigenlijk algemeen geweten dat kinderen zo veel mogelijk heel vaste routines nodig hebben, dat ze daar het best bij varen, en alhoewel ik dat al wist, wordt ik er nu nog maar eens met mijn neus opgedrukt.

En nu zit ik hier dus ook mijn vingers te kruisen dat ze binnenkort (eindelijk) ganse nachten zal beginnen doorslapen.