Tag: Anna

Overslapen

Onze nachtrust wordt nog regelmatig onderbroken door onze lieftallige vijf maand oude dochter. Ik zeg ‘ons’ maar eigenlijk bedoel ik ‘mijn’: Michel komt er niet van wakker 🙁

Gemiddeld eet ze ’s avonds een ‘laatste’ keer tussen 19u30 en 20u, dan slaapt ze tussen de vier à zes uur, nog eens eten en dan is het tot ’s ochtends (zoals eergisterennacht). Heel af en toe komt ze na een drietal uur nog eens wakker maar dan krijgt ze haar tuut, geen eten. Dat tuutje geven kan lukken op een minuut (zoals gisterennacht) maar dat kan ook een half uur duren vooraleer ze weer inslaapt (zoals vannacht).

Een goede nachtrust zit er nog niet in dus. Ondertussen ben ik wel weer aan het werk, dus de combinatie is niet ideaal.

Vannacht kwam ze eerst wakker om 1u. Drinken gegeven, weer in slaap tot 4u10, truuk met het tuutje gedaan. Na een half uur met Anna bezig geweest te zijn, was ik eindelijk rond 4u50 net weer in slaap was gevallen toen Jan besloot om te beginnen wenen. Hup, eventjes naar boven, gesust, en terug bed binnen.

Ondertussen was het 5u15 en had ik nog een uurtje nachtrust: de wekker loopt af om 6u15.

En wat bleek om 7u? We hadden ons duidelijk overslapen. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet herinneren dat ik de wekker gehoord heb, laat staan dat ik hem uitgezet heb.

Zo rap als tel zijn we uit bed gesprongen en in een recordtijd van 45min heb ik (juist ‘ik’: Michel vertrekt om 7u10 al naar het werk) de drie oudste kinderen uit bed gehaald, aangekleed, boekentassen gemaakt, eten gegeven (om in de auto op te eten welteverstaan) en waren de deur uit.

En Anna? Na haar halfwakker momentje werd ze wakker om 7u15. Ze is braaf gebleven terwijl ze van haar relax boven naar haar park beneden werd gebracht. Geen tijd om haar te kleden of te voeden, maar dat vond ze blijkbaar geen probleem.

Om 8u05 was ze bij de onthaalmoeder en ik vermoed dat ze uiteindelijk een vijftien minuten later haar eerste fles zal gekregen hebben sinds 1u ’s nachts.

Misschien eens proberen om haar slaapritme om te keren en haar ’s nachts te laten wenen want blijkbaar heeft ze toch niet echt honger meer…

Eerste schooldag … laatste vakantiedag

Eendagsdepressie. Dat heb ik. Of is het al ‘het lege nest gevoel’. Toeternietoe. Ik voel me derpi, triestig, moe, leeg, …

Deze ochtend drie van de vier kinderen afgezet op school, ’t zal daar wel mee te maken hebben. En ook het feit dat dit betekent dat ik maandag weer aan de slag moet.

Jan leek zeer enthousiast. Gisteren nog een boekentas gaan halen, speciaal en alleen voor hem. We hebben een machtig leuk dingetje gevonden: zo eentje op wieletjes met uittrekbaar handvat dat ook op zijn rug kan. Het is in pluchen-stof (pluchen als gelijk een pluchen knuffel) alsof het het hoofdje is van een giraf. Hij was er zo blij mee dat hij het bijna meeenam naar bed.
Deze morgen nog even een laatste keer langsgeweest bij de peutertuin om nog een kleine attentie af te geven en daarna naar de kleuterschool. Direct als Jan uit de auto was liep hij rap de speelplaats op en sprong op een fietsje. ‘k Heb hem dan eventjes van het fietsje gehaald om hem te tonen waar zijn boekentasje moest en kennis te maken met juffrouw Greet, maar hij kon niet rap genoeg terug naar zijn fietsje. Alles prima in orde dus. Ik gaf hem een dikke kus en liep door naar de auto en toen kreeg hij door dat hij daar deze keer zou moeten blijven en dat ik weg ging zonder hem. Drama. Traantjes. Huilen. Hartverscheurend dus.

Daarna naar het gebouw van Louis en Zelie gereden (zelfde school, andere locatie). Daar bleek dat Zelie haar klas volledig anders is dan vorig jaar (wat gezegd was geweest: er zijn twee leerjaren en elk jaar ‘schudden’ ze de leerlingen door elkaar). Niet zo erg, ware het niet dat er nu eigenlijk een soort jongensklas en meisjesklas is: de ene klas heeft 6 meisjes en zo’n 14 jongens en bij de andere klas is het net omgekeerd. En waar denkt ge dat Zelie zit? Juist, de jongensklas. Op één na zitten al haar vriendinnetjes in de andere klas. Zij leek er zo geen prolbeem van te maken maar ik ben er toch niet zo gelukkig om. Enfin, we zullen vannamiddag wel horen hoe het gaat en hopelijk blijft zij het geen probleem vinden.

Louis was wel content: hij zag zijn vriendjes terug en voorlopig is er maar één derde kleuterklas dus ze zitten nog allemaal samen. Hij was wel een beetje verlegen eerst en hing aan mijn broek, maar toen hij zijn vriendje in de rij zag staan liep hij er rap naartoe en was hij direct vergeten dat ik er nog stond.

Daarna met Anna naar haar onthaalmoeder gereden om het contract te gaan tekenen en nog eens kennis te maken. Vandaag is dus onze laatste dag samen en maandag mag (moet) ik haar daar voor het eerst achterlaten. Het is een leuke vrouw, zeer sympathiek en Anna leek goed op haar gemak. Nu heeft ze gelukkig nog de goede leeftijd om achtergelaten te worden zonder probleem: een maand later en ze zou ook al kunnen beginnen huilen. Net op tijd dus.

‘k Was dus blij dat ik haar toch terug mee mocht nemen naar huis, maar toch blijf ik mij een beetje ‘blue’ voelen.

Nog 45 minuten en de eerste schooldag zit erop. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk gaat daarmee dit gevoel ook weg want vanavond moeten we naar een verjaardagsfeestje en momenteel voel ik me daarvoor absoluut niet in de stemming 🙁

Flesjes

Een weekend weggeweest en het flessenprobleem is absoluut geen probleem meer.

Ergens had ik het wel verwacht: Anna dronk van een fles, maar eigenlijk alleen als het haar uitkwam en nooit zeer veel en/of lang. Het was dus gewoon een kwestie om de techniek volledig onder de knie te krijgen, en dat is haar ook gelukt.

Mijn vrees was dat ze eventueel niet meer aan de borst zou willen drinken (Zelie heeft mij dat gelapt na een dag flesjes krijgen), maar dat bleek ongegrond. Deze middag waren we bij haar voor ze moest drinken en ik heb haar zonder probleem kunnen aanleggen.

Het voordeel van het flesje is dat ik nu weet hoeveel ze (ongeveer toch) drinkt. Vrijdag en zaterdagochtend bleef het bij zo’n 90cc maar sinds zaterdagmiddag dronk ze een volledige fles van 180cc. Dat laatste is de hoeveelheid dat ze zou moeten drinken maar ik had al zo’n vermoeden dat ze aan de borst daar maar de helft van dronk.

Deze avond heb ik haar dus een fles gegeven in de hoop dat, met een grotere hoeveelheid, ze eindelijk haar nacht zal beginnen doorslapen. Ze heeft haar volledig flesje bij mij zonder enig probleem leeggedronken en na haar boertje heb ik haar nog even aangelegd: als ze dronk goed, zoniet kon het ook geen kwaad. Ze heeft nog een beetje gedronken en is dan prompt in een diepe slaap gevallen.

Nu kijken hoe lang ze zal slapen, maar ik heb er goede hoop op: gisteren, bij haar meter, heeft ze toch acht uur geslapen.

Op naar ononderbroken nachten?

We boeken vooruitgang

Zowaar.

Met de hulp van twee buur(t)meisjes, de illustere i. en Lien, proberen we nu al twee dagen Anna van een fles te laten drinken, en zowaar, het lijkt eindelijk te beginnen lukken.

Dus heb ik goede hoop op het weekend.

Het mag nog eens gezegd worden: wij wonen in een goede buurt. Duimen dat i. haar zoektocht naar een huis hier in de buurt eindigt.

Knoop

Anna is weg. Niet weg weg, gewoon even voor een paar uurtjes: zien of ze bij iemand anders haar fles wil drinken.

Het is de eerste keer dat ze dus weg is en ik moet toegeven: ik zit met een knoop in mijn maag.

Amai. Als ik me al zo voel terwijl ze pas een uur weg is en binnen een half uur terug is, wat gaat dat geven dit weekend? Wat gaat dat geven als ik terug moet gaan werken?

‘k Zal van mijn hart een steen moeten maken 😉

Wie heeft de sterkste wil?

Tja, dat is de vraag hier momenteel: ik of Anna?

Volgend weekend zouden Michel en ik een weekendje samen kunnen doorbrengen. Voor mijnen nieuwjaar heeft mijn schatje mij een gastronomisch weekend kado gedaan en dat hebben we vastgelegd op het laatste weekend voor ik weer moet gaan werken.

Alle kinderen hebben een ‘onderkomen’ gevonden, maar dat zou sowieso geen probleem geweest zijn. Hebben we al gezegd dat we brave kinderen hebben? En het zijn stuk voor stuk hartedieven, dus kandidaten genoeg.

Nu probeer ik al twee weken aan een stuk om Anna te laten wennen aan een fles. Vorige week leek het te lukken. Ik kolfde een 50cc af en dat werd haar dan per fles aangeboden. Het ging zeer traag en niet van harte, maar het ging.

Deze week is madam van gedachte veranderd: ze weigert pertinent. Al drie dagen op rij dat we haar een fles proberen geven en noppes. Krijsen en tieren van de honger maar van de fles drinken: vergeet het.

Vandaag heeft mijn vriendin het gedurende een klein half uur geprobeerd en uiteindelijk heeft ze 20cc gedronken … om daarna weer te weigeren en opnieuw te beginnen krijsen. Uiteindelijk heb ik dus maar (weer) toegegeven.

Nog 7 dagen heb ik om haar van gedachte te doen veranderen of anders wordt ons romantisch weekend met twee een niet zo romantisch weekend met drie, zeker nu Anna ook genen goede slaper is 🙁

Vechten

Anna was weer wakker deze morgen om 6u. Niet omdat ze honger heeft, gewoon wakker.

Ik heb haar dan maar (weer) op haar speelmat gelegd waar ze een beetje gespeeld heeft maar eigenlijk vooral gewoon lag rond te kijken, met kleine oogjes.
Het is nu 7u en ik zit hier nu al een kwartier te kijken hoe ze aan het vechten is tegen de slaap: ze heeft zich op haar buik gerold en haar ogen vielen quasi direct toe, maar om de zoveel tijd probeert ze nog eens haar hoofdje op te heffen, zo van ‘niet plooien’.

Eigenlijk wel grappig, ware het niet dat het niet bijdraagt tot een uitgerust gestel: vannacht weer om de 4u wakker, en ik had er nog zo een goede hoop op nadat ze gisterennacht acht uur geslapen had.

Maar ik geef alleszins niet op. De hoop dan hé.

Maatregelen

Er moeten maatregelen genomen worden: zo kan het gewoon niet verder.

Het is nu 6u50 en ik ben wakker sinds 6u omdat ons jongste madam besloot dat het wel eens goed zou zijn om wakker te worden. Toch voor eventjes want nu is ze weer in slaap gevallen.

Om 6u wakker worden is zo een ramp niet, ware het niet dat ze vannacht om de drie uur is wakker geworden om te eten. Net zoals de vorige nachten.
Ik ben geradbraakt en bijna aan het einde van mijn latijn. Doodmoe en kapot.

Overdag de slaap inhalen is geen optie: Anna slaapt niet echt veel overdag en als ze dan eens een lang dutje doet is het altijd in de voormiddag: juist op het moment dat ik moet koken. In de namiddag mag ik het vergeten.

Misschien de harde methode gebruiken: laten wenen, nachten aan een stuk, tot ze eindelijk doorslaapt. Ze heeft al eens een aantal weken 9u geslapen, dus eigenlijk kan ze het.

Serieus, er moeten maatregelen genomen worden: binnen drie weken moet ik weer gaan werken gedo…