Tag: Anna

Traantjes

Anna begint ’s avonds al wat langer te slapen: maandag- en dinsdagnacht telkens 4 uur aan een stuk tussen de voedingen en gisteren heeft ze zelfs 6 uur tussen twee voedingen geslapen en dan 4 uur tot de volgende. Ik heb er dus goede hoop in dat ze, net als Jan, snel haar 8 à 9 uur zal slapen en ik dus een volledige nacht zal hebben.

Dus toen ik haar vanavond in haar bedje legde was het de bedoeling om er zelf ook vlug in te kruipen, maar dat was buiten mijn twee zonen gerekend.

Rond 21u is Jan beginnen wenen. Michel is niet thuis vanavond dus moest ik er naartoe. Gesust, tuutje gegeven en hij sliep terug … dacht ik. Tot een paar minuten later. Opnieuw hetzelfde scenario. Dat heeft zich zo’n 5 keer herhaald tot hij dus goed wakker was. Uiteindelijk heb ik hem er eventjes uitgenomen, siroop gegeven (hij hoest nogal hard) en er terug in gestoken en, wonder boven wonder, sindsdien heb ik hem niet meer gehoord.

Het was ondertussen 22u en ik maakte mij op om eindelijk te gaan slapen maar ik hoorde opnieuw geween: Louis deze keer. Naar boven, getroost (hij was eigenlijk niet echt wakker), stil, terug naar beneden en een beetje later: opnieuw. Enfin, lang verhaal kort: ik heb er hem 5 minuten geleden ook maar uit gehaald om hem te troosten en zeker te zijn dat hij nu wel wakker was.

Hij is nu net opnieuw gaan slapen en ik ga nu voor de derde keer proberen in mijnen nest te kruipen. Van de 6 uur die Anna gisteren geslapen heeft blijven er nu nog een goede 3 over (àls ze al 6 uur zal slapen vanavond).

Dus op hoop van zege dat Zelie nu niet begint te wenen 🙂

Moe

Ik ben moe.

Het rare is dat ik het weet met mijn verstand en het ook wel voel, maar enkel op welbepaalde momenten. Over het algemeen heb ik er echter weinig last van.

Ik weet verstandelijk dat ik moe ben omdat ik gemiddeld zo’n 5 uur per nacht slaap en ik er eigenlijk minimum 8 nodig heb (en liefst veel meer). Fysiek merk ik er over het algemeen niet al te veel van … tot er een moment van kalmte en rust komt en dan zou ik al staande in slaap vallen. En als ik ’s avonds in bed kruip val ik als een blok in slaap.
Maar bizar genoeg heeft het tot nu toe weinig effect op mijn humeur. Ik voel me echt goed nu en als ik overdag een uurtje kan meeslapen met Anna voel ik me weer kiplekker.

Deze vrijdagnamiddag was het eigenlijk maar 10 minuten en ik verbaas mij er altijd over hoe’n deugd zo’n hazeslaapje kan doen: hééél af en toe deed ik dat ook toen ik nog zelfstandige was, zo bijvoorbeeld vlak voor ik naar de rechtbank moest, en ik was dan direct weer opgefrist voor de rest van de dag.

Het is nu al twee nachten op rij dat Anna 4,5 à 5 uur slaapt tussen twee voedingen. Ik hoop dus dat dit het begin is van haar “doorslapen” (Jan sliep een mooie 9 uur aan vijf weken) en dus is het einde van mijn te korte nachten in zicht.

Hoop doet leven hé 🙂

Bezoek

Nog. Nog.

Gisterenavond weer. Bezoek van E. en D. die naar Anna kwamen kijken. Wreed wijs.

Nog. Nog.

Heb wel de ganse dag zitten denken en zoeken wat klaar te maken: koken voor één vegetariër en drie niet-vegetariërs is niet altijd zo simpel.

Ik heb eigenlijk een paar dingen die ik klaarmaak als er een vegetariër tussenzit, zoals een fantastische groetenlasagne en een rijstsouflé, twee dingen die altijd een groot succes zijn, zelfs bij “gewone” eters, maar gisteren ging dat niet want ik had de recepten niet.

Uiteindelijk voor de simpele maar uiterst lekker oplossing gekozen: asperges à la flamande. Een zeer goede keuze achteraf gezien want ’t was allemaal op. ’t Heeft gesmaakt.

Een zeer geslaagde avond. Veel bijgebabbeld en gewoon gebabbeld en Anna heeft zo goed als heel de avond op de arm gelegen bij E. Toen ze een beetje te lastig werd werd ze overgeheveld naar D. die blijkbaar een magic touch heeft om babies te kalmeren.
Next!

Check

Tweede controle van Kind en Gezin.

Nu ja, controle is een zwaar woord. Ze waren vandaag met twee (er was een stagiair bij) gewoon om Anna te wegen. Voor de rest zijn ze hier zo’n half uurtje geweest en hebben we leuk gekletst over vanalles en nog wat maar vooral over de (kleine) kwaaltjes waar babies soms mee te maken hebben.

Zoals de etteroogjes van Anna. Niets om mij zorgen over te maken. De andere drie hebben dat ook gehad en de verpleegster bevestigde het nogmaals: zolang het wit van de oogjes niet rood gaat zien is er geen probleem. Een normale reactie op de buitenwereld en de zeer propere lucht.

Anna weegt ondertussen een volle 4kg en 20g, dus over de inhoud van mijn borstvoeding hoef ik me ook absoluut geen zorgen te maken: 700g bijgekomen op 2 weken tijd kan tellen kwa goed vooruitgaan.

Volgende controle is op 4 mei en hopelijk slaapt ze tegen dan de nacht door. Op hoop van zege.

Krampjes

Nu al drie dagen na elkaar heeft Anna (denk ik) krampen ’s middags. Dàt of ze heeft een “huiluurtje” rond die tijd.

Het lijkt eigenlijk echt wel op krampen want ze wil slapen, valt bijna in slaap of ligt nét te slapen en schiet dan plots huilend wakker met vertrokken gezichtje en opgetrokken beentjes.

Er zit dan niets anders op dan haar op de arm te nemen en proberen troosten. Jammer genoeg begint de pijn vlak voor de middag, net als het eten moet klaargemaakt worden.  En dus doe ik dat met Anna op de ene arm en met de vrije arm maak ik het eten klaar.

Het is verbazingwekkend hoe rap je leert dingen te doen met één arm/hand. Ik heb het moeten leren toen ik Zelie kreeg: zij had last van reflux en dus liep ik regelmatig met haar op de arm. Ondanks dat gaat het leven door en moet “het werk” gedaan worden en dan leer je dat maar te doen met één arm.

Gelukkig duurt het “huiluurtje” van Anna niet lang: gemiddeld van één voeding tot de volgende en daarna is ze weer haar ongelooflijk rustige zelve.

Al bij al heb ik niets te klagen 🙂

Timing

Deze morgen komt mevrouw N. langs om van foto te doen (om het met Michel zijn uitdrukking te zeggen :)) en morgenvoormiddag krijg ik ook bezoek van mijn vriendin die ik al 30 jaar ken (erg hé). Dus net nu alle kinderen twee dagen thuis zijn is Anna vannacht goed wakker geweest: ik denk dat ik zo’n 4 uur geslapen heb. Moe dus.

En zeggen dat ze vorige nachten telkens eerst goed dronk en onmiddellijk weer in slaap viel. Qua timing mag ze zich dus wat beter inspannen. Pff.

Ontbijt

Deze ochtend zijn ‘de meisjes’ van het gezin samen gaan ontbijten.

Onzen grootsten jongen (den papa) was gaan werken. Louis en Jan werden afgezet aan de opvang, respectievelijk peutertuin, en mama, Zelie en Anna zijn gaan ontbijten in afwachting van de aanvang van het doktersspreekuur.

We deden dat in een aangenaam etablissement vlakbij onze dokter. Er was een uitgebreide ontbijtkaart en het was goed klaargemaakt en gepresenteerd (het oog wil ook wat): Zelie nam yoghurt met vers fruit en een fristi, mama koffie en spek met eieren en Anna … niets: zij lag mooi te slapen. Reuze gezellig en de meisjes hebben genoten.

Voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen.

Eerste bezoek

Vandaag het eerste bezoek gehad van de verpleegster van Kind en Gezin.

Anna moest haar gehoortest krijgen en werd ondertussen nog eens gewogen ook. Beide oortjes horen uitstekend (het linkeroortje duurde iets langer omdat Anna wakker was; bij het rechteroortje sliep ze) en ze weegt ondertussen 3kg 300gr: flink verzwaard dus (vorige vrijdag, bij het verlaten van het ziekenhuis, woog ze nog maar 2kg 955gr). Alles in orde dus.

Het is eigenlijk wel leuk, die bezoekjes, want het is nog altijd dezelfde verpleegster als indertijd bij Zelie. Dus nu al bijna zeven jaar dat die juffrouw hier over de vloer komt.

Ondertussen heeft zij zelf ook een dochtertje gekregen en zo gaat het leven verder.

Binnen twee weken komt ze Anna nog eens wegen en dan zal het zo ongeveer de laatste keer zijn dat ik haar zal zien aangezien zij (normaal gezien) niet de consultaties op het bureau zelf doet, alleen de huisbezoeken.

Het einde van een “tijdperk” komt eraan.

Tijd

Er bestaat zo een algemene misvatting over vrouwen die thuis blijven na een geboorte: ganse dagen thuis, een zee van tijd, die kunnen dus vanalles doen. Maar het tegendeel is waar. Glad vergeten hoe weinig tijd je hebt als er een baby is.

Toen ik zwanger was van Zelie dacht ik aan al hetgeen ik zou kunnen doen als ik thuis was. Eens ze geboren was was ik al blij dat ik de basisdingen in het huishouden had gedaan en als ik iets had klaarstaan om te eten tegen dat Michel thuiskwam. Bovendien was ik bijna constant moe: ik heb zo de indruk dat als je borstvoeding geeft, de baby tevens je energie uitzuigt met de melk.

Dit was eigenlijk niet anders met de volgende twee en nu met Anna realiseer ik me dat opnieuw. Het selectief geheugen van een mens zeker.

Als je het goed bekijkt dan ziet een gemiddelde dag er als volgt uit::

Ergens tussen 5u en 6u: Anna eten geven

7u30: opstaan. Drie oudste wakker maken en klaarmaken om naar de opvang te gaan (aankleden, eten geven…)
8u45: kinderen wegbrengen

9u15: Anna wassen

9u30: Anna eten geven … dat duurt gemiddeld toch wel een 45 minuten, geloof het of niet

Rond 11u eindelijk een uurtje vrij … of beter: net de tijd om eten te halen en klaar te maken

12u30: Anna eten geven

13u30 tot 15u30 toch eventjes tijd voor mezelf?

15u30: Anna eten geven … weeral

16u30: Drie oudste afhalen

17u15: terug thuis. Net genoeg tijd om naar de beenhouwer en bakker te gaan

18u: avondeten. Wordt meestal overgenomen door Michel want om

18u30: Anna eten geven

18u45: badtijd voor de oudsten

Na 19u (als Anna “gevoederd” is): avondroutine: eerst Jan in bed, dan verhaaltje voorlezen voor Louis en Zelie, Louis in bed en uiteindelijk ook Zelie

20u: eindelijk kinderloos … voor een uurtje

21u30: Anna nogmaals eten geven

22u30: bedtijd voor Anna en mezelf

2u: Anna eten geven … en de cirkel is rond

Dit ALS Anna dus een beetje regelmatig is, maar meestal is het niet zó regelmatig om de drie uur: soms is het twee uur, soms is het vijf uur tussen voedingen. Jammer genoeg zijn die vijf uur nooit ’s nachts maar altijd overdag.

Dus met een beetje sjans heb ik overdag zo’n twee uur voor mezelf en heb ik er nog een paar ’s avonds.

In het ziekenhuis besteedde ik de tijd tussen voedingen meestal al slapend: de nachtrust die werd onderbroken moet ook ingehaald worden.

Toen ik thuis kwam met Zelie deed ik dat ook. De meeste tijd van mijn dagen bracht ik slapend door, vooral omdat Zelie ’s nachts zo’n moeilijke slaper was. Vele uren heb ik rondgelopen met haar op mijn arm (ze had last van reflux en dus na de voeding nog veel pijn). Ook heeft Zelie pas haar eerste volledige nacht doorgeslapen de avond dat ze 3 jaar was geworden.

Met Louis en Jan ging het veel beter: beiden sliepen ze heel rap de nacht door (geen 12 uur, maar wel een lange 9 uur, Jan zelfs al na vier of vijf weken) dus was ik gauw gerecupereerd.

Sinds ik nu terug ben van het ziekenhuis is het nog niet gelukt om slaap in te halen: vrijdag thuis gekomen en de paasvakantie begon direct. In het weekend waren alle kinderen uiteraard thuis en gisteren en vandaag is er hier gekuisd geweest. Niet dat ik veel gedaan heb (zie schema hierboven) maar ik heb, zo gauw ik kon, toch zoveel mogelijk geprobeerd mijn schoonmoeder te helpen (sorry mamie dat het zo weinig was :().

Morgen komt mijn broer met zijn familie op bezoek (all the way from the Netherlands) dus moet ik het kuiswerk afwerken en dan proberen voor taart en zo te zorgen en we verwachten ook een andere juffrouw die zal langskomen met een vriend. Drukke dag dus want gezien de juffrouw nogal graag gezien is hier ten huize én oom en tante met de twee neefjes komen, blijven alle kindjes ook thuis. Ik kijk er naar uit … toch naar het deel in de namiddag.

Dat brengt me bij donderdag (eigenlijk de dag dat Anna zou geboren worden :)) die tot nu toe “leeg” is: geen kinderen, geen kuiswerk, geen bezoek … Het ziet er naar uit dat ik die dag zal kunnen vastpinnen voor platte rust.

Yee ha!

Reactie

Al een veel gestelde vraag op de blog van mijn andere ik is “hoe reageren de andere kinderen?”.

Wel, ’t is allemaal nog niet echt duidelijk.

Over het algemeen zeer positief: Zelie en Louis zijn dolgelukkig met hun zusje. Ze hadden beiden gezegd dat ze verdrietig zouden zijn moest het een jongentje zijn, dus hun reactie toen ze hoorden dat het een meisje was was er een van dolenthousiasme.

Vooral Zelie is zeer blij. Uiteindelijk zijn er in de (relatief directe) familie ondertussen 12 kindjes geboren, met een dertiende op komst, en daarvan zijn er maar 3 meisjes (het dertiende wordt nl. ook een jongentje).

Van Zelie heb ik nog niets van jaloezie gemerkt en dat zou mij ook verbaasd hebben gezien ze noch bij de geboorte van Louis, noch bij deze van Jan ooit jaloers is geweest.

Ze doet niet liever dan in de buurt zijn als ik met Anna bezig ben, kijken wat ik doe en wat er gebeurt. Aaikes geven aan haar zusje en haar vastpakken als ze mag, wat voor mij geen probleem is.

Louis toont ook geen jaloezie maar ergens moet er toch een (onbewust) graantje aanwezig zijn. Louis is al een beetje van een neut, maar sinds ik thuis ben heeft hij de neiging om zijn vragen al wenend te beginnen. Niet dat er enige aanleiding toe is, dus ik vermoed dat het door de gewijzigde situatie komt.

Voor de rest is het een en al contentement wat het Anna betreft. Zo heeft hij haar vanavond nog eens vastgepakt en was hij aan het glunderen van trotsheid. Doodcontent dat hij was.

Van Jan weet ik het nog niet. Ten opzichte van Anna zelf is het één en al tederheid, hetgeen mij enigzins verwondert gezien 1) Jan op zich al niet de zachtheid zelve is (hij kan nogal een brute kracht zijn) en 2) hij al altijd zeer jaloers is geweest op Zelie en Louis als ze bij mij komen.

Met Anna is hij dus zeer teder en zacht en lief. Deze avond bijvoorbeeld, toen Anna huilde, ging hij aan haar wiegje staan en keek heel lief naar haar als om te zeggen “toe, niet huilen”. Toen ze effectief stopte met huilen keek hij heel blij naar mij en zei “Anna niet wenen”. Ongelooflijk ontroerend.

Toen ik nog in het ziekenhuis lag was hij daarentegen eerder boos op mij: ik mocht amper naar hem kijken, mocht hem niet helpen om zijn jas uit te doen en pas na een aantal minuten begon hij mij weer te “aanvaarden”. Waarschijnlijk meer dan normaal nu ik bijna een week niet thuis ben geweest. Hier thuis lijkt er geen probleem op dat vlak: hij is duidelijk niet meer boos.

Hij heeft wel een reactie die gelijklopend is met Louis: rapper wenen, emotionele uitbarstingen en ik heb de indruk dat hij (nog) een beetje ruwer is dan anders ten opzichte van Zelie en Louis. Allemaal relatief normale reacties zou ik zo zeggen (maar daarom nog niet aanvaardbaar, daar niet van).

Ik probeer ze alle drie zoveel mogelijk te betrekken bij Anna, maar voor het moment is het nogal moeilijk: het is zo’n braaf kindje en het enige dat ze nodig heeft nu is slaap, eten en een badje. Bij het slapen en het eten geven kunnen ze dus niet al te veel doen hé 🙂 en om haar in bad te steken zijn ze net niet groot genoeg.

We zien wel hoe het uitdraait, maar eigenlijk heb ik er een zeer goed gevoel bij.