Tag: Boeken

Leuk! Leuk! Leuk!

’t Is nu al een tweetal weken dat ik hetzelfde verhaaltje voorlees voor Jan: Musti wordt stationschef. Een boekje van toen ik klein was: zowel mijn zus, broer als ikzelf hebben er onze namen in geschreven. Wreed wijs dat dat dus nog bestaat én dat er nog van genoten wordt.

Maar wat ik wou zeggen. Nu al een tweetal weken lees ik dus elke avond dat ene verhaaltje voor. Niet omdat hij geen ander krijgt, maar omdat hij geen ander wil.

De ene keer zit hij bij mij op schoot in de schommelstoel, de ander keer neemt hij zijn zeteltje en schuift hij het helemaal tegen de schommelstoel en dan zit hij daar met zijn pretoogjes vol verwachting.

En ondertussen zijn we zo ver dat we het verhaaltje samen ‘voor’lezen, en dat is zoooo fijn. Ik begin een zin te lezen en Jan kijkt zo op naar mij om te zien hoeveel ik ga lezen en als ik stop zegt hij de rest van de zin, mét tuut in de mond en een grote glimlach op zijn gezichtje. Fantastisch toch. Zeker als ge er rekening mee houdt dat ik het verhaaltje eigenlijk nog steeds niet van buiten ken.

Als hij het nog een paar weken volhoudt zal hij het verhaaltje verbatim kunnen vertellen en dan mogen jullie komen luisteren 🙂

Het is geen weer …

om een kat door te jagen … of is het een hond? Enfin, toeternietoe.

Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk niet wreed erg vind: het is nog altijd warm genoeg om in een T-shirt rond te lopen en dat is voor mij meer dan voldoende. Kou in de zomer vind ik het ergst. Regen is misschien niet leuk om mee buiten te komen, maar ik hou wel van het gekletter op de ramen.

Maar binnen blijven met drie zeer actieve kinderen is eigenlijk zo goed als geen optie als je ze geen ganse dag voor de TV wil zetten, dus zijn we deze namiddag nog maar eens gaan wandelen.

Goed begonnen: in T-shirts met een vaag zonnetje. Maar het zag er naar uit dat het geen blijvertje was door voor de zekerheid de regenjassen en paraplus maar meegenomen, en maar goed ook.

Doel van deze namiddag: de bibliotheek. Zelie en Louis met hun fietsen, Jan en Anna in de dubbele buggy en ik achter de buggy … te voet.

Mooi weer gehad tot we zo’n goede 250m verwijderd waren van de bibliotheek en dan openden de hemelen zich big time. Een plensbui dat het geen naam had. Geen probleem: we stonden net bij een klein afdakje, net groot genoeg om de regenjassen uit te halen en iedereen aan te kleden. Eenmaal iedereen aangekleed dacht ik dat het al bij al nog mee viel en liepen/reden we verder tot ik vijf meter later besefte dat het toch beter was om nog even te schuilen. Nog vijf meter later was er een groter afdak waar we allemaal zonder probleem onder pasten en daar hebben we de bui dan maar even laten uitregenen.

We moesten niet lang wachten en een goede 5 minuten later stonden we in de bibliotheek. Louis en Jan konden daar een beetje spelen terwijl Zelie en ik rondneusden en boekjes uitzochten.

Na de bibliotheek eerst naar het shoppingcenter op het Zuid om een bikini te zoeken voor Zelie: incasseren op een uitstaande belofte. Toen we daar niets vonden langs een andere weg naar huis om door het centrum te gaan en daar eens te kijken. Jammer genoeg niets gevonden wegens o.a. ook te weinig tijd voor de winkels sloten.

Verder op het gemak naar huis gewandeld. Alhoewel, gemak. Tussen het Zuid en het centrum hadden we al twee (kleine) buien over ons gehad en eens de Langemunt in was het weer van dattem. Dus in plaats van naar huis te slenteren hebben we er goed de pas in gezet om toch niet doornat thuis te komen: er leek een heviger bui in de lucht te hangen dan dat we al gehad hadden.

We zijn de bui kunnen voorblijven een zonder nog een druppeltje op ons hoofd thuisgeraakt.

Lezen

Deze ochtend een zeer schoon zicht: de drie kindjes zaten samen op het bankje. Eerst Zelie, Jan ernaast en Louis naast Jan, terwijl Zelie één na één de boekjes van Nijntje aan het voorlezen was.

Jan en Louis waren gefascineerd aan het luisteren en toen Zelie eventjes naar het toilet moest riep Jan “Elie, poepe sjit”.

Aandoenlijk.

Lezen

Nu Jan een dagje (zo goed als) alleen thuis is richt hij zich tot papa met boekjes.

Heel leuk. Raar ook een beetje want de andere twee komen altijd bij mij om te lezen en Jan gaat automatisch direct naar papa.

En als één boekje is uitgelezen trekt hij weer naar boven om een volgend boekje te halen terwijl hij het vorige boekje netjes terugzet. Zijn attentiespan is er op de laatste twee weken (net zoals de rest van zijn ontwikkeling dus) zeer goed op vooruit gegaan.

Boekjes

Ik heb twee boekjes gekocht voor Zelie.

Niet dat Louis of Jan er niet in mogen kijken, maar het is eigenlijk om te lezen, dus hebben ze nog niet veel nut voor de twee jongsten.

Het ene boekje is een vertalend woordenboek Nederlands-Frans “Mijn groot Frans woordenboek/Mon grand dictionnaire Néerlandais”. Het andere is “Het kooekboek van Vos en Haas”.

Jaja, ge leest het goed. Een vertalend woordenboek. Zelie en Louis gaan op woensdag naar de Franse les om hen aan te zetten meer Frans te spreken met mamie en grandpère. Nu hebben we gemerkt dat Zelie haar werkboekje van de les probeert te lezen en dus toen ik vandaag dit woordenboek zag dacht ik: ideaal.

Uiteraard is het geen woordenboek zoals wij gebruiken: het is er één voor kinderen met veel tekeningen en zo. We hebben vanavond al een beetje zitten kijken en proberen lezen en het ging verbazend goed. Volgende keer dat we naar mamie en grandpère gaan zullen we het boek meenemen want ik denk dat het daar meer nut zal hebben.

Het kookboek (of koekboek) is qua recepten nu niet om naar huis over te schrijven, maar Zelie leest de verhaaljes van Vos en Haas graag en tussen de recepten zitten leuke inleidingen. Plus de recepten zijn ook op kindermaat, dus valt dat ook uit te proberen.

Ik ga mijn werk hebben als ik op zwangerschapsverlof ben.

Fobie

Meer bepaald: arachnofobie.

Michel kan er van meespreken maar ik heb dat in zéér erge mate. De gedachte alleen al aan spinnen maakt dat mijn haar rechtop gaat staan. Letterlijk. Ik krijg er kippevel van.

Ik doe mijn uiterste best om dat niet over te dragen op de kinderen en tot nu toe lijkt dat te lukken. Michel is daar een goede hulp in natuurlijk gezien hij dol is op al wat klein is en kruipt en hij de kinderen regelmatig mee in de tuin neemt om het nieuwste exemplaar insect en spin(achtige) te tonen. Daarentegen weten zowel Louis als Zelie dat ik doodsbang van spinnen en misschien begrijpen ze het niet, ze houden er toch ergens rekening mee: als ze een spin zien gaan ze mij namelijk waarschuwen. Lief hé.

Nu is het al beter dan een paar jaar geleden, of beter, dan mijn tienerjaren. Toen krijste ik zelfs de buurt bij elkaar voor zo’n mini exemplaar van amper een (paar) milimeter groot. Het histerisch krijsen is nu grotendeels gestopt ,wat niet inhoudt dat als ik een redelijk exemplaar tegenkom, dat niet gepaard gaat met de nodige gillen.

Het erge voor het moment is dat ik een boek aan het lezen ben met een kanjer van een exemplaar op de cover. Ik denk dat het een tarantula is, maar zeker ben ik niet en gezien mijn fobie heb ik ook geen zin om mij daar van te verzekeren door foto’s te gaan zoeken op “tinternet”. Ik probeer mijzelf eraan te herinneren dat, als ik het boek neerleg, ik dat moet doen met de achterkant naar boven. Jammer genoeg vergeet ik dat meestal (macht der gewoonte) en begint mijn maag spontaan te draaien en komt mijn haar telkens recht als ik de cover zie.

En ja, de spin op de cover is niet alleen versiering, er wordt ook over geschreven in het boek. Ik vermoed dus dat ik nog een paar maagkerende momenten tegemoet ga. Waarom ik verder lees? Omdat het een detail is in het boek en de passages (tot nu toe dan) niet uitgebreid zijn, kan ik er een beetje “overlezen”.

Een derde van het boek is uit, dus als ik een beetje doorlees moet ik de marteling niet lang meer verdragen.