Blogbrunch #boostyourpositivity

Kom eens uit je comfortzone, dacht ik bij mezelf, toen ik de mail kreeg over een blogbrunch van Boost your positivity. Dus schreef ik mij in.

Met al de miserie hier de laatste dagen heb ik tot op het moment dat ik vertrok getwijfeld of ik ook effectief zou gaan, maar uiteindelijk trok ik mijn stoute schoenen aan (of eerder: mijn regen/winterjas) en vertrok ik.

Net zoals P. heb ik eigenlijk een beetje vals gespeeld en heb mij beperkt tot het bijpraten met bekenden, maar het deed deugd: prachtige locatie (zaal Lux), mooi aangekleed voor de gelegenheid

zeer lekkere en copieuse brunch, met zelfs een dessertenbuffet erbij

en dus zeer aangenaam, bekend gezelschap dat blijkbaar onmiddellijk ook mee was met de sociale media 😉 maar ook gebabbeld met de voor mij onbekenden die aan tafel zaten (pluim voor mezelf).

IMG_20151213_130142

’t Was lekker én het heeft deugd gedaan en daar gaan we toch voor, nietwaar.

De kinders #boostyourpositivity

Een onderwerp waar ik niet goed van weet wat erover te schrijven. Klinkt misschien een beetje raar, maar uiteindelijk schrijf ik al heel veel over mijn kinders hier, kan je al sinds ik begon meelezen hoe ze groeien en bloeien, waar ze goed of minder goed in zijn. De leuke momenten en de mindere staat hier ook. Van vroeger, nu en dat blijft waarschijnlijk zo ook in de toekomst. Dus wat nu nog?

Misschien dat ik altijd al geweten heb dat ik kinders wou hebben. Ik denk dat ik 10jaar was toen ik verkondigde dat ik 4 kinderen wou. Met ouder te worden heb ik dat verlangen dan wel bijgesteld naar realistische, praktische doelen (altijd de pragmaticus, ikke): eerst zien of ik wel kinderen kón krijgen, dan zien of ik een vent vond die ook kinders wou, en dan één voor één: wie weet had ik het gehad na eentje. Dus eens ik volwassen was beperkte mijn verkondigingen zich tot: ja, ik wil kinders. En we zien wel of dat lukt.

Dat het gelukt is, dat staat ondertussen vast. Dat ik alles gekregen heb waar ik als kind van droomde, dat ook. Dat de ‘be carefull what you wish for’ in dit geval NIET van toepassing is, dat ook. Want ik heb nog geen moment spijt gehad van ‘al’ die kinders. Ze waren stuk voor stuk gewenst, gepland en welkom.

En net zoals alle mensen (of dat nu kinders zijn of volwassenen) hebben ze hun goede en slechte dagen, maar al bij al mag ik mijn beide pollekes kussen: ze zijn braaf, ze luisteren, ze zijn open (tegenover ons toch: ze praten met ons), ze komen met elkaar overeen (zo een schrik voor gehad, dat dat niet zou klikken), ze zijn verstandig (en dan heb ik het niet over dat ze kunnen studeren, maar gewoon in hun doen en laten), ze zetten zich in voor anderen en durven op te komen voor waar ze in geloven, nu al (uiteraard de ene dag al meer dan de andere), ze engageren zich.

En neen, het zijn geen heiligen, maar dat zijn wij ook niet en ik zou denk ik horendol worden moesten zij het wel zijn. Maar ongelooflijk tevreden en trots op mijn kinders, dat ben ik wel.

Mijn lijf #boostyourpositivity

Een heel leuk onderwerp, vind ik persoonlijk.

Ik heb namelijk geen klagen over mijn lijf. Het bizarre is dat ik al ongeveer heel mijn volwassen leven dezelfde maat heb. Ja, zelfs nu ik al premenopauzaal ben (of ben ik dat stadium ook al voorbij?) nog steeds.

Nochtans zijn de kilo’s wel veranderd. Ik denk dat er bijna 15 kg verschil tussen nu en 20 jaar geleden. Dat is dus het bizarre. Geen flauw idee waar die kilo’s zitten. Mij niet gelaten hoor: ik klaag niet.

(enfin, ik weet eigenlijk wel een beetje waar ze zitten. Mijn moeder noemde mij altijd ‘een valse magere’: ik heb altijd een serieus paar heupen gehad, maar een zeer smalle taille, waardoor ik veel slanker leek dan ik was. Nu is die taille absoluut niet smal meer)

Ik klaag sowieso niet over mijn lijf. Ik weet, de natuur heeft mij redelijk gezegend, maar dat wil niet zeggen dat het perfect is. Er zijn de nodige vetrolletjes, doorzakkingen en striemen en ondertussen is mijn ‘steviger vet’ eerder blubber aan het worden. Alles waar wij als vrouw nog wel eens over durven klagen. Maar ik weet dat ik te lui ben om er iets aan te doen: ik sport niet en ik weiger te diëten, want daarvoor eet ik te graag, alhoewel ik wel probeer zo gezond mogelijk te eten (en gelukkig ben ik geen zoetekauw en veel vettige happen zeggen mij ook niets). Mijn zwangerschappen hebben ook hun sporen nagelaten, maar dat zijn sporen die ik zelfs koester: ze hebben mij zoveel opgebracht.

Keuzes in het leven en ze aanvaarden, dat is mijn motto ongeveer in alles wat ik in mijn leven doe.  Het heeft geen nut om te zagen over (al dan niet verkeerde) keuzes: ze zijn gemaakt, het is voorbij, op naar het volgende. Ik denk dat dat ook één van de redenen is dat Gent zo goed bij mij past: nie neute, nie pleuje.

Dus ja, ik ben content over mijn lijf en de delen waar ik niet content over ben, die camoufleer ik gewoon weg … of dat probeer ik toch 🙂

Werk #boostyourpositivity

Het thema deze week is werk en wat kan ik daar in godsnaam over zeggen: ik werk niet.

Niet dat ik niet zou willen, integendeel. Ben al jaren aan het zoeken. Eigenlijk sinds 1 februari 2009. Erg hé. Want behalve tijdelijke jobs hier en daar, heb ik dus nog geen werk gevonden.

Mijn laatste ‘vaste’ job heb ik namelijk in samenspraak met de werkgever stopgezet: de inhoud was enorm veranderd en niet echt op mijn lijf geschreven. De werkgever zocht eigenlijk ook iemand voor die job die Russisch sprak, of toch tenminste een ‘oostbloktaal’. Not me, dus. Dus kwamen we snel overeen en op 1 februari 2009 kreeg ik mijn ontslag. Er was een opzegperiode tot het einde van het jaar, ik had contente werkgevers, tonnen ervaring, … dus dat zou geen probleem zijn om voor die tijd nieuw werk te vinden.

Mens, is dat nogal anders uitgedraaid. We zijn 5 jaar verder en ik heb nog steeds niets anders gevonden.

Waar het aan ligt? Ik zou het niet weten. Ik denk dat ik altijd een goede werknemer geweest ben en voor zover ik hoor van mijn ex-werkgevers ben ik zelfs zeer goed in mijn job. Alhoewel de standaardvraag ‘Heb je kinderen?’ en het antwoord ‘Ja, 4’ er waarschijnlijk ook voor iets tussenzit. Je moet de gezichten van de mensen zien als ik dat zeg.

Soit, als ik de tijdelijke jobs aftrek, dan ben ik dus al bijna 3 jaar werkloos, and counting. Geen positieve ervaringen hier te delen dus. Maar terwijl ik bezig ben (redelijk radeloos tegenwoordig): ik ben dus op zoek. Jurist, bijna 20 jaar ervaring en proper op mijn eigen. Ne mens weer maar nooit.

Anderzijds en aangezien ik een persoon ben van het glas halfvol, kan ik mijn dagen wel vullen. Maar welke vrouw niet. Ik ben ik er wel voor de kinderen en kan mij inzetten voor de scholen van de kinders, zit in het ‘organisatiecomité’ van de voetbalclub van Jan en heb tijd om koffie te drinken met mijn vriendinnen op vrijdagochtend.

De kinders zijn gezond en gelukkig en alhoewel we het niet breed hebben (duh!) lukt het al bij al nog wel, mede dankzij de steun van de familie.

Count your blessings, jong. Daar concentreer ik mij op 😉

Morgenstond geeft goud in de mond #boostyourpositivity

Onze ontbijttafel ziet er meestal ongeveer zo uit:

WP_20151005_07_56_22_ProOp de voorgrond koffie, havermoutshake en dan is er nog zoet en hartig beleg, brood, melk, nesquik, … Ongeveer alles waar je voor een ontbijt aan kan denken.

Enkel de eerste twee dingen, daar bestaat mijn ontbijt meestal uit. Ik heb (bijna) altijd liters yoghurt en Alpro soya in huis, bananen en ook diepvriesvruchten (aarbeien, kersen, rode vruchten, frambozen) en havermout. ’s Ochtends kap ik dat dan samen, afhankelijk van hoe mijn kop staat, en dan maak ik er een shake van. De rest staat er voor de kinders: zij eten ook boterhammen ’s middags en dus staat alles klaar om hun boterhammendoos te kunnen vullen.

Punt is dat ik jarenlang niet ontbeet. Enkel een kop koffie en dat was het. Een slechte gewoonte beginnen kweken als tiener en als volwassene volgehouden. Tot ik een aantal jaar geleden, nog niet zo heel veel eigenlijk, mijzelf begon te dwingen om ’s ochtends ook te eten.

Toen was het een boterham, meestal met confituur, heel soms met choco. Ongeveer een jaar geleden schakelde ik over op havermout. Eerst heel schoorvoetend: ik hou niet van granenontbijten. Granola, muesli, cornflakes … bweikes. Maar havermout, dat kreeg ik blijkbaar wel binnen.

Klassiek begonnen met havermout en melk. Daarna in de microgolf opgewarmd met melk: soms gewoon met een lepeltje (bij voorkeur) bruine suiker erbij, andere keren met verse appel erbij en kaneel of gewoon met banaan. Af en toe eens een mugcake. Zeer lekker, maar soms een beetje zwaar. Ik merkte wel dat ik de havermout beter verteerde als ik ze opwarmde.

En toen doken hier en daar recepten op van shakes met havermout en sinds ik die één keer probeerde is dit een vast gegeven geworden ’s ochtends. Alles voedzaam zit erin en ik moet niet ‘eten’, maar kan gewoon drinken. Zalig. Ook een favoriet bij de kinderen ondertussen, alhoewel zij dat bij hun boterhammen drinken en niet gewoon als ontbijt.

WP_20151005_07_51_29_Pro

Ik doe meestal een mengeling van yoghurt, soya mild & creamy en (verschillende smaken) soya drink: zo is er toch dat beetje zure van de yoghurt zonder dat ik er extra suiker moet bij doen. En dan fruit dus. Havermout erbij en mixen. Elke dag een andere mengeling, dus elke dag een andere smaak.

Voor de rest verloopt het ontbijt redelijk rustig: het gemak van grotere kinders die hun plan trekken. Ik zit er eigenlijk alleen bij om hen regelmatig aan het uur te herinneren. Vooral Louis heeft dat nodig. Den anderen heeft dan de indruk dat het hier veel stress is, maar dat is eigenlijk niet zo 😉 Maar elk kind zorgt voor zijn eigen boterhammendoos en ze gaan alle vier alleen naar school. Zo heb ik alle tijd om te ontbijten en, als de kinders weg zijn, op het gemak mij te douchen en klaar te maken.

#boostyourpositivity

Ik dacht, laat ik mij nog eens engageren om iets te doen, op meer regelmatige basis. En ook: laat ik mijzelf nog eens forceren om iets socialer te doen.

Vorige Boost your positivity vond ik leuk en ik was geneigd om mij in te schrijven, maar ik zat zo in een (blog)dip dat ik niet dacht dat ik mijzelf genoeg kon motiveren om mee te doen. En dus deed ik het maar niet. Werkloos zijn doet namelijk niet veel goeds aan je eigenwaarde en niet alle dagen zijn ladieda dus.

Maar kijk, soms geef ik mijzelf dan een schop onder mijn gat en dan schiet ik weer in gang en omdat ik nu toch al weer een redelijk tijdje relatief regelmatig schrijf, heb ik mijzelf gedwongen om mij positiviteit ook een schop onder zijn gat te geven. Want uiteindelijk ben ik toch een vrij positief persoon en dat wil ik blijven, ondanks de miserie van de laatste tijd(en).

Ingeschreven dus en we zien wel waar we geraken. Toch één voordeel aan werkloos zijn: ik kan weer eindeloos nieuwe blogs ontdekken want tijd genoeg om ze te lezen 😉