Tag: den anderen

In spanning

Het stond al in mijn agenda van de moment dat het bekend geraakte: Coldplay komt nu toch naar België en de voorverkoop startte vandaag, 10u.

Deze ochtend mijn vrijdagse koffieafspraak zeer kort gehouden om op tijd thuis te zijn en mij voor de computer te kunnen installeren: ge zag dat van hier dat die site al ruim vóór 10u overbelast zou zijn, dus ik moest op tijd zijn.

9u15: ik sta aan mijn voordeur … die (uiteraard) gesloten is (want iedereen is naar school/werk) en ik besef dat mijn sleutels binnen liggen want wegens teveel op moeten jagen deze ochtend vergeten mee te nemen 🙁

9u17: ik bel naar den anderen: ik zou zijn sleutels wel halen op zijn werk. Resultaat ging uiteraard zijn dat ik nooit terug thuis zou zijn om op tijd achter die computer te zitten. Dat ik ‘verdrietig’ was, was zacht uitgedrukt. Kalle dat ik ben.

9u33: aangekomen bij Michel op het werk en ik heb toch een schatje van een wederhelft: hij zou wel op zijn werk proberen aan kaarten te geraken (hij heeft ook een schatje van een baas, want die stelde zelfs voor om met heel de bureau te proberen in te loggen … aanbod vriendelijk afgeslagen, maar toch …).

9u44: x-te keer op refresh geduwd (zo ongeveer elke seconde) en kijk: plots is het meer dan 60min wachttijd omdat er zoveel mensen voor ons ingelogd zijn. Zomaar, van de ene seconde op de andere.

9u58: het lijkt geen 60 min te zullen duren: het ‘oplaadklokje’ is al meer dan over de helft.

10u23: boodschap dat de wachttijd nu ‘maar’ 30min meer is: dat klokje is al een hele tijd op hetzelfde niveau blijven staan.

10u48: de pagina is eindelijk opgeladen. Ik kan beginnen bestellen. Klikety Klik – dag: 21 juni – aantal personen: 2 – best available seats: OK … Boodschap dat er wel nog 2 plaatsen zijn, maar niet meer naast elkaar. De plaatsen worden getoond: zelfs niet meer in dezelfde blok én, net zoals in Kopenhagen, volledig in de nok van het stadion.

Ik bestel en klik door voor betaling terwijl ik mijn vriendin bel met de info: prijs (91€!), plaatsen … Ze neemt haar telefoon op maar kan niet spreken. Ik heb nog 5 minuten om te beslissen en zeg haar dat. Ze zal terugbellen. Ik wacht. Ondertussen wijst den anderen mij er fijntjes op dat het toch wel heel veel geld is (echt wel) voor dezelfde plaats als in Kopenhagen (true) voor een concert dat ik dus al gezien heb. Ik denk verder na.

10u51: vriendin belt terug en ziet het niet zitten om zo’n duur ticket te kopen als we dan toch eigenlijk niet samen zullen zitten.

10u52: met nog een minuut op de klok klik ik op ‘annuleren’: zowel den anderen als de vriendin hebben groot gelijk. Geen concert op 21 juni voor mij. Ik laat de kans aan 2 andere personen.

Het was de juiste beslissing, wat niet wil zeggen dat ik er niet een beetje verdrietig om ben.

 

20 jaar – 40 jaar

Gisteren was er een jubileum te vieren: de winkel van vrienden van ons bestaat dit jaar 20 jaar. Voor elke ‘mijlpaal’ doen ze wel iets speciaals en het idee was dit jaar om een quiz te doen voor de klanten.

Ze vroegen aan den anderen om hem in elkaar te steken, wat hij met veel plezier wou doen. Bijkomend voordeel daaraan: dat maakte dat er natuurlijk vooraf veel afgesproken moest worden om de quiz en de vragen en de organisatie en zo te bespreken en zagen we elkaar toch wat vaker.

Maar dus gisteren. Aangezien Michel hem in elkaar gestoken had en ik dus de vragen al kende (ongeveer dan toch: weetwel, al die voorgaande besprekingen maakten dat de vragen natuurlijk ook getest moesten worden) hadden ze mij en Zelie gevraagd om op de avond zelf ook een beetje te helpen. Met heel veel plezier dus.

quiz-verbeteren

’t Was een heel leuke avond: ik zit veel liever achter de verbetertafel op zo’n avond dan aan een quiztafel. Maar ook, ze hadden ’tekstballonnen’ voorzien waarop iedereen hun boodschap aan de winkel kon meedelen én ermee op foto kon, allemaal zeer professioneel. En toen beseften vriendin E. en ik dat wij eigenlijk, feitelijk dit jaar al 40 jaar bevriend zijn. We hebben dat dan ook (uiteraard) vast laten leggen voor de eeuwigheid.

40jaar

Nog eens 40jaar erbij E.?

 

Een avond aan zee

Deze ochtend had Jan zijn eerste competitiewedstrijd in Torhout.

Prachtig warm weer en een zalig wind. Ze speelden een heel mooie match en de competitie was goed ingezet.

Toen we in Gent kwamen bleef alleen de warmte over: niets van wind. Ik miste de koelte van Torhout. En dus stelde ik voor om naar zee te rijden. Gewoon. ’s Avonds.

We kwamen toe tegen 18.30 en zijn gebleven tot bijna 21u en het was gewoonweg zalig: een zo goed als leeg strand, lekker warm (31 °C) en een opkomende zee.

Het zit er weer op

En dat hebben we dus ook weer overleefd: Gentse Feesten 2016.

Er was een planning, maar in tegenstelling tot voorgaande jaren werd die eigenlijk niet echt gevolgd: het was meer een informatieblaadje van mogelijke dingen om te doen dan een planning om te volgen. Resultaat: dagelijks werd die dan ook gewijzigd: er werden dingen afgevinkt, verplaatst, verschoven, afgelast en bijgevoegd. Alles mocht, niets moest. Zeer relax.

De kinderen waren minder mee: Zelie werkte in de ochtend en sprak in de namiddag en avond veel af met haar eigen vrienden; Louis is een echte puber momenteel en wou liefst gewoon niet buitenkomen (af en toe lukte het wel, maar meestal onder zwaar protest) en Jan trad op met zijn dansschool, zodat hij ook minder mee kon (en eigenlijk mee wou gaan). Ik was dus voornamelijk in gezelschap van Anna (en de pleegkindjes, als ze er in het weekend waren). Uiteraard zijn we naar Jan gaan kijken op de Korenmarkt, want ze mochten zelfs op het podium daar optreden! Machtig om zien.

Langs de andere kant: den anderen was wél meer mee en ging zelfs zonder gezelschap de Feesten rond (en zat dan vooral bij de buren) en zag zo zijn eigen ‘helden‘ optreden. Zeer leuk om zien.

Dit jaar veel meer Puppetbuskersfestival gezien dan vorig jaar, maar dat had er vooral mee te maken dat op de programmatie van MiramirO veel minder gratis voorstellingen stonden, zodat de combinatie beter lukte en er dus veel minder overlappingen waren.

Een aantal heel mooie dingen gezien en ook een aantal mindere of dingen die minder ‘mijn’ ding waren.

Onze jaarlijkse traditie van aperitief-voor-het-vuurwerk en daarna vuurwerk-bekijken-met-vrienden voortgezet en genoten van de avond, het gezelschap en het prachtige vuurwerk: echt een machtige combinatie dit jaar van muziek en lichtspel.

Een paar keer uit geweest (jaja, ’s avonds hebben zij mij ook opnieuw gezien) en de rust en vriendschap gevonden op een zalig binnenterras waar het zeer aangenaam vertoeven was maar ook heel gevaarlijk was om te blijven plakken.

Uiteraard zelf ook regelmatig bij de ‘buren’ binnengesprongen: steeds een zeer aangename plek om te vertoeven. Apart dat wel, maar toch komen we elk jaar terug, al was het maar om de kinderen te laten verminken of een verhaaltje voor het slapengaan te krijgen.

Voor de rest veel rondgewandeld met de (pleeg)kinderen en genoten van het goede weer dit jaar (zon is toch nog altijd veel aangenamer dan gietende regen 😉 ) en vooral, van het mindere volk op de Feesten: lekker druk maar je moest tenminste niet over koppen lopen. Gewoon aangenaam.

Tijd om te gaan slapen en te beginnen aftellen naar volgend jaar.

PS: foto’s van den anderen, uiteraard

Stroomversnelling

Vorige week bij de huisarts om de resultaten van het bloedonderzoek te bespreken, dinsdag afspraak bij de nefroloog en woensdag opgenomen in het ziekenhuis.

Het blijkt dus allemaal nog dringender dan gedacht en ik doe hard mijn best om toch maar positief te blijven en niet te paniekeren. Voorlopig lukt dat dus nog. Niet dat er veel keuze is met 4 kinders in de buurt.

Normaal gezien komt hij vrijdag terug naar huis. Normaal gezien, want eigenlijk moeten we eerst de onderzoeken allemaal nog afwachten en dat zijn er een batterij. Sowieso ligt een volgende opname al in het vooruitzicht voor verdere behandeling. De vraag is dan alleen: wanneer juist.

En ondertussen, duimen maar.

 

Een kalm weekend

Vrijdagavond zette ik Anna af op haar weekendafspraak met de scouts. Goed nieuws, want dat gaf mij een uur rijden minder op zaterdag omdat ze dus niet ging zwemmen.

Door de slechte weersvoorspellingen was ook de voetbalmatch van zaterdag afgelast. Geen voetbal betekent ook, niet vroeg opstaan om te rijden naar God weet welke uithoek van het land (Ronse deze keer).

De enige afspraak die er dit weekend was, was om zaterdagavond te gaan eten met de andere ouders van de voetbal. Geen andere afspraken, dus kon ik goed uitslapen en uitgerust ’s avonds toekomen.

Dat was dus buiten den anderen gerekend want vrijdagavond kreeg hij een lumineus idee: hij probeerde zich al enkele jaren in te schrijven voor een cursus en moesten we dat nu eens samen doen?

Ik liet mij overtuigen en het resultaat was dat, in plaats van uit te slapen zaterdagochtend, om 8u de wekker afging, zodat we om 9u de trein konden nemen om om 10u ter plaatse aanwezig te zijn als de inschrijvingen geopend werden.

We waren allesbehalve de eersten, ook al waren we er op het ogenblik van de opening. We wachtten geduldig gedurende 2 uur en hoorden hier en daar dat de beschikbare plaatsen rap slinkten, maar vlak voordat wij binnen mochten hoorden we dat er toch nog plaatsen waren. We bleven dus hopen.

En toen was het aan ons. We namen plaats voor de juffrouw die inschrijvingen deed, den anderen legde uit voor welke cursus we kwamen en ja hoor, er waren nog twee plaatsen. Alleen, niet voor dezelfde dag: één plaats op maandag en één plaats op donderdag.

Om iets samen te doen, maar niet op dezelfde dag, dat zag ik ook niet direct zitten, dus schreef Michel zich in (het was toch iets wat hij al jaren wou doen) en plaatste ik mijn naam op de wachtlijst: het gebeurt toch regelmatig dat er alsnog iemand afvalt voor september.

Maar het was sowieso geen nutteloze trip: we kregen een folder met alle cursussen en één ervan sprong er voor mij uit. De inschrijvingen voor die cursus zijn nog niet begonnen en een vriendelijke vrouw legde uit dat de cursus niet zo rap volzet was, dat het best mogelijk was om in september nog zelfs in te schrijven.

Dus volgend jaar weet ik ook al wat doen ’s avonds: ofwel toch nog met Michel mee, ofwel die andere cursus … tenminste als mijn taxidiensten op die avond niet nodig zal zijn. Hoog tijd dus dat de organisaties waar de kinderen naschoolse lessen volgen hun programma’s voor 2013-2014 kenbaar maken zodat ik ook mijn eigen plannen kan beginnen smeden.

Momenten

Momentopnames kunnen soms de beste zijn. Korte momenten, maar ook langere.

Vanavond met bijna het hele gezin (Louis bleef aan de computer) voor de televisie. De opname van The Voice. Zeer grappig om horen hoe de kinders reageren en hoeveel van onze eigen manier van reageren ze overgenomen hebben, zeker als zo’n commentaren komen uit de mond van een 6-jarige.

Tja, het is weekend. Dan mogen Jan en Anna toch wel eens een beetje langer opblijven. Zeker als ze daarna niet alleen zonder morren gaan slapen, maar zelfs niet moeten gezegd worden om te gaan slapen omdat ze zelf zo rap mogelijk in bed willen.

Langs mijnen neus weg

Ik las op Facebook dat verschillende van onze vrienden mee zouden doen met Dagen zonder Vlees. We zitten aan het avondmaal en ik laat dat dus zo tussen de soep en de patatten vallen, die Dagen zonder Vlees dinges.

Mijn wederhelft is nogal een vleeseter: liever een biefstuk van een halve kilo dan een gram groenten. Ik ben eerder het omgekeerde, maar echt vegetariër worden dat zie ik ook niet echt zitten: ik eet veel te graag vlees en kip en vis.

Maar het woord was gevallen en den anderen zei dat dat toch geen probleem zou kunnen zijn? Hem kennende deed ik dat van de hand als zijnde ‘zever’: Michel die vlees zou laten vallen, ha!

Vanavond kwam hij thuis. Op het menu stonden hamburgers (op broodjes) met frietjes en Michel zei: niet voor hem want het was toch DZV. Er zaten nog een paar groentenburgers in de diepvries en zo werd het menu onmiddellijk aangepast: Michel, Zelie (eigen vraag) en ikzelf een groenteburger, de andere kinderen een gewone hamburger.

En zo is het vlees op dat ik al ingeslagen had en kunnen we volop gaan voor DZV. Ik ben benieuwd.