Ik heb een beetje te veel mee van mijn moeder in de zin van soms té weinig bezorgd. Zij heeft bijvoorbeeld ooit mijn broer naar school gestuurd met een gebroken pols omdat ze dacht dat hij komedie speelde. Achteraf voelde ze zicht uiteraard enorm schuldig, maar ’t is maar om u een idee te geven hoe ik soms reageer op de “pijnkreten” van mijn kinderen.
Oké, meestal overdrijven ze ook: elk klein pijntje kan een groot drama worden en ge moogt daar niet altijd te hard op ingaan, maar soms is het wel gemeend echt en veel pijn.
Zoals vorige nacht: Zelie kwam hard huilend wakker “ik heb pijn”. Ik vroeg waar, ze kon het niet zeggen want ze “wist het niet” (nog te slaapdronken) maar ze wreef op haar knie, ik heb dan ook eens gewreven en gezegd dat ze waarschijnlijk gedroomd had en dat ze terug moest gaan slapen. Voor ik de kamer uit was sliep ze al.
Tot een uur later: opnieuw hard gekrijs, opnieuw pijn, opnieuw niet weten waar. Ik begon me al een beetje meer vragen stellen, maar ze viel opnieuw als een blok in slaap dus stond ik er opnieuw niet verder bij stil.
Maar nog een uur later was ze er weer: nog harder huilend. Uiteindelijk heb ik haar maar uit haar bed gehaald en gewacht tot ze goed wakker was om haar te vragen waar en hoe komt het en al en al. Bleek het haar knie te zijn en toen ik vroeg om haar broek uit te doen, om te kunnen vergelijken met de andere knie, was die effectief gezwollen.
Verband gaan halen en ondertussen bleef ze maar krijsen van de pijn. Eens het verband er rond zat was de pijn al iets minder en ik heb haar dan maar terug naar bed gedragen en gezegd dat we vandaag naar de dokter zouden gaan. Gezien haar been min of meer geïmmobiliseerd was dacht ik dat het nu wel beter zou gaan en gelukkig is ze vannacht dan niet meer wakker geworden.
Deze morgen is Zelie dan hinkend de trap af gekomen en dus zouden we naar de dokter gaan. Eerst dan gevraagd of ze nu wist wat er uiteindelijk gebeurd was dat haar knie pijn deed en, bij de frisse ochtenstond, kwam haar geheugen terug:
op de speelplaats van de opvang zijn er zo horizontale baren waarrond de kinderen koprollen en zo doen. Zelie had een koprol gedaan met gespreide benen en was zo met haar knie tegen een van de steunen gebotst. Gisteren had ze daar duidelijk geen last van en het had blijkbaar niet echt pijn gedaan, maar vannacht, door stil te liggen, was “de verwonding” gaan zwellen.
De dokter heeft ons gerust gesteld: niets gebroken alleen een kleine spierscheuring. Een paar dagen een verbandje rond (voor warmte en steun) en het zou opgelost moeten zijn.
Het zou mij dus niet verwonderen dat vanaf nu Zelie haar broek(spijp) zal omhoog doen (NIET omlaag!) voor Jan en alleman om het verband rond haar knie te tonen en apetrots uit te leggen waarom het daar zit.
Eind goed al goed.