Tag: Druk

Strak plan

Vanavond is het retoricabal van het Sint-Barbaracollege en aangezien ik in de oudervereniging zit, werk ik daaraan mee vanavond.

Jaja: op het retoricabal zijn ouders aanwezig. Niet op het bal zelf, maar wij staan aan de ingang en controleren de kaarten en de kledij (zo’n bal heeft nu eenmaal een dresscode), op de parking om het afzetten en ophalen in goede banen te leiden en lopen hier en daar rond om waar nodig de gemoederen te bedaren en de al te zatte feestvierders eruit te halen.

Toen ik het de eerste maal deed kreeg ik op een of andere manier de gastenlijst in de handen en sindsdien ben ik de de verantwoordelijke voor die lijst én de hoofdingang. Wreed leuk werk vind ik en leuk om al die jongeren te zien passeren.

Maar het is dus werken en niet uitgaan en aangezien ik, nu ik thuis ben, niet de neiging heb om vroeg in mijn bed te kruipen (want ik kan dat overdag toch inhalen moest ik willen – maar doe dat dus niet) was ik een beetje moe.

Zo had ik een heel strak plan voor vandaag. Ik moest met Anna op controle in het ziekenhuis en nadien zou ik haar afzetten en eens thuis gewoon slapen tot ik de kinderen weer moest afhalen. Zo zou ik uitgerust zijn voor vanavond/-nacht en tot het einde kunnen blijven.

De uitvoering van het plan begon goed. De kinderen waren op tijd op school, Anna kon nog mee met vriendin en mijzelf om een koffie/chocomelk te drinken, terug naar huis (met de fiets) om de auto op te halen en naar het ziekenhuis te rijden, niet moeten wachten en dus rap weer buiten, Anna afzetten op school en op weg naar huis … en toen begon de miserie.

Ergens op weg moest een vrachtwagen iets lossen en hij had er niet beter op gevonden dan dwars over de baan te staan (oprit was niet lang genoeg) zodag hij heel het verkeer blokkeerde. Tegen de tijd dat ik besloten had om een alternatieve route te nemen, stond die eerste file als zo ver dat die de alternatieve route (onrectstreeks) ook blokkeerde. Lang verhaal kort: het heeft een uur geduurd vooraleer ik thuis was.

Uiteraard moesten er nog een paar boodschappen gedaan worden, moest ik nog een paar voorbereidingen doen voor het avondmaal en ik was dan nog vergeten dat ik straks een afspraak heb om 14u …

Van slapen is dus niets in huis gekomen. Oh ja, als het druk is (en dat wordt het wel met 2500 aanwezigen) zal ik wel geen tijd hebben zeker om moe te worden zekers?

Productief

Een productieve dag vandaag en deugd dat dat doet, mentaal dan toch, want fysiek … Maar wat meer is: het is allemaal zichtbaar en te bewonderen.

Terwijl de kinderen op school waren is vriend C. nog eens langs gekomen en zijn we het volgende stadium van ‘project gang’ begonnen: vliesbehang gehangen.

De hele lange muur is gedaan en dan het stukje boven de (toekomstige keuken)deur. Opmeten, aftekenen, knippen, lijmen, plakken, wrijven, … ‘k Heb het serieus mogen voelen in mijn rug.

Tussendoor een paar machines gewassen en eten gemaakt (als mensen u komen helpen is dat toch het minste wat ge kunt doen).

In de namiddag de kinderen afgehaald, nog eens eten gemaakt, Louis van de muziekschool gehaald, na het avondeten cakejes beginnen bakken voor de kinders in Jan zijn klas morgen en nog een paar machines gewassen.

Sinds 21u15 in mijnen zetel en ik zal er niet meer uitkomen tot ik naar mijn bed kruip.

En de tijd die vliegt

’t Was weer zo één van die ongelooflijk drukke weken. Vergadering op maandag, dinsdag, woensdag én donderdag, maar gelukkig moest ik alleen werken op maandag en dinsdag.

En dan denkt ge, OK, op wapenstilstand is iedereen thuis, maar daarna heb ik toch 2 dagen rust, maar dat is dan niet zo. Want donderdag moest er geshopped worden voor Jan voor de voetbal (training en regenvest), moesten er onderhemdjes zijn voor Louis (nen bloten buik voor jongens is niet zo sexy), moest er afgesproken worden met iemand voor iets te doen voor het Project, dat dan uit noodzaak even uitgesteld is maar ondertussen toch een leuke babbel en lekkere koffie met rijsttaart opleverde, en moesten er kinderen gehaald en gebracht worden.

Er moest opvolging gegeven worden aan de vergadering van donderdag zodat dan opeens vrijdag ook was voorbijgevlogen aan het maken van berekeningen, de nodige partijen bijeen krijgen,  vergaderen met de directeur. Toch leuk hoe sommige projecten op zeer korte tijd vorm kunnen krijgen.

Dan moesten weer kinderen gehaald worden (van school) en gebracht worden (naar de balletles) en werden vriendjes meegenomen van school zodat er hier dan weer 6 kinderen (dan 5 wegens ballet, dan weer 6 na ballet) waren.

Uiteindelijk werd de week zeer goed afgesloten met de vriendin die haar kinderen kwam afhalen (de vriendjes dus) en vandaag tijd had om gezellig nog even te blijven zodat we een beetje konden bijpraten: aangezien we alletwee werken is dat zo vanzelfsprekend niet.

Vrijdag de 13e. Altijd een goede dag voor mij.

Hectisch

Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.

Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.

Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.

Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.

Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.

Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.

Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.

Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.

Autovrij

Vandaag was het autovrije zondag in Gent met overal dingen te doen. Ik had er wel van gehoord en hier en daar de tenten zien opzetten en opduiken, maar ik had er mij niet over geïnformeerd dus ik wist niet wat er juist allemaal te doen was.

Gezien mijn zombie-toestand zag ik het enerzijds niet zitten om de hele dag thuis te zitten met lawaaierige kinderen maar ik zag het eigenlijk ook niet zitten om op stap te gaan. Dan toch maar de stapschoenen aangetrokken en eens een kijkje gaan nemen in de stad.

We zijn niet ver gelopen: tot aan het Baudelopark en maar moest dat ook niet echt zijn. Ik heb een rotnamiddag achter de rug want ik voelde mij mottig en het was zo ongelooflijk druk. Nog nooit had ik het zo lastig in een massa volk. Maar de kinderen amuseerden zich rot en zijn dan nog vriendjes tegen gekomen zodat hun namiddag zeker niet meer stuk kon en dus keek ik om de x aantal minuten op mijn uurwerk en telde ik af naar het moment dat ik kon zeggen dat we naar huis moesten.

Ben nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was en nog meer toen ik de kinderen in bed kon steken.

’t Is al voorbij

Voor deze week dan toch, die platte rust. ’t Heeft maar 2 dagen mogen duren, jammer genoeg.

Want woensdag, dan waren de kindjes thuis en dan moest er in de voormiddag geboodschapt worden om dan te koken zodat het eten (zo goed als) klaarstond als ze thuiskwamen. In de namiddag is er dan muziekles (Louis), voetbal (Jan) en muziekles (Zelie), dus ook geen tijd om tussendoor te rusten.

Vandaag was de kuisvrouw er en dan vind ik het zo niet echt te doen om in bed te kruipen. Maar gezien we vanavond bezoek hadden heb ik mij dan maar bezig gehouden met alle voorbereidingen te doen voor het eten die er al konden gedaan worden. Aangezien ik wreed graag kook, en al zeker als ik dat zo ongelooflijk op mijn gemak kan doen zonder constant gestoord te worden, was dat dus geen corvée.

Daarna ben ik op bezoek geweest. We zijn deze zomer beginnen sorteren en opruimen (met nadruk op ‘beginnen’ want er blijft nog een hoop te doen) en zo is er een heleboel babyspeelgoed samengezet geweest. Hier komen normaal gezien geen babies meer bij, dus is dat speelgoed dat weg mocht. Rommelmarkt was één optie, maar omdat we toch wat mensen kennen met babies heb ik dus eerst eens gevraagd of die niet geïnteresseerd waren. Al direct prijs bij de eerste die ik vroeg en dus ben ik dat vandaag maar gaan afzetten.

Daar zijn dan direct 3 zeer leuke dingen uitgekomen. 1: weer een paar vierkante meter minder gerief om ergens een plaats voor te zoeken; 2: een zeer leuke middag, want uiteraard heb ik het niet afgezet om direct opnieuw te vertrekken. Wel binnen gegaan, met de baby gespeeld, met de mama gekletst, zeer lekker balletjes in tomatensaus gegeten en nog gekletst en nog met de baby rondgelopen (het is niet omdat ik er zelf geen meer wil, dat ik er geen meer wil vastpakken hé); 3: een (hopelijk) contente mama die al dienen ‘brol’ nu zelf niet meer moet kopen.

Dus slapen zat er vandaag niet meer in, want na het bezoek was het alweer tijd om de kinderen van school te halen, naar de kapper te gaan, naar huis te gaan, kinderen eten te geven, in bed te stoppen, bezoek ontvangen, een zeer leuke avond te hebben en nu eindelijk naar bed kunnen gaan.

Morgen en overmorgen wordt het niet veel beter: morgen is Anna thuis want we moeten in de voormiddag naar het UZ om haar drukhandschoen op te halen en dus de nodige instructies te krijgen. Slapen zit er dus helemaal niet in. Zaterdag is er in de voormiddag de normale kinderactiviteitendrukte. In de namiddag is dat er ook, plus nog een trouw én ’s avonds een trouwfeest. Het doel om uitgerust te zijn tegen het trouwfeest komt dus serieus in het gedrang.

Maar kijk. Zondag staat nog maagdelijk leeg. Misschien kan ik dan een tweede poging starten. Te laat voor het trouwfeest, maar nog niet te laat als ik redelijk uitgerust terug wil gaan werken.

Terug?

Neen, ik heb mijn blog niet gesloten. Er was gewoon even een kleine zomerstop.

De laatste twee en een halve week had ik een seminarie georganiseerd voor het werk voor een groep uit Turkije. De voorbereidingen gingen absoluut niet vlot wegens dat we het contract maar relatief ‘last minute’ binnenkregen: één maand tijd om 10 sprekers te vinden in een zeer specifieke en gespecialiseerde materie. Dat dan nog in het begin van het seizoen van zomerseminaries wat als resultaat gaf dat 70% van de specialisten die ik aansprak al een verbintenis elders hadden.

Het is gelukkig allemaal in orde gekomen. De sprekers heb ik gevonden, de Turken waren content, de activiteiten zijn vlot verlopen en deze morgen zijn ze opnieuw richting Turkije vertrokken.

Het lastigste aan die afgelopen 2,5 weken was evenwel de uren waardoor ik vroeger moest opstaan dan gewoonlijk tijdens het jaar én langer moest werken. Resultaat: als ik ’s avonds thuis kwam geen fut meer om iets te doen, dus ook niet om te bloggen.

Oh, er staan wel posts in draft, daar niet van, maar ergens halverwege raakte ik de draad kwijt, kon ik mijn zinnen niet meer afmaken, merkte ik dat er dingen niet klopten en vond ik niet waar het probleem zat. Dus liet ik de boel maar de boel en ben ik uiteindelijk dus maar gestopt met proberen.

Of het nu weer als vanouds gaat zijn? Ik vrees ervoor. Toch nog eventjes niet.

Zaterdag beginnen de Gentse Feesten en daarvoor moet ik nog een aankondigingsartikel schrijven. En tijdens de Feesten zelf van hier naar daar lopen en dingen verslaan. Dus er zullen wel dingen verschijnen op Gentblogt, maar hier dus minder.

Maar ik kom terug, dat wel. Daar moogt ge op rekenen.

Pechstress

De pech begon eigenlijk deze morgen toen ik op de trein ontdekte dat ik mijn GSM vergeten was.

Deze namiddag tussen 16u en 16u30 was het dan volledig prijs. Een verkeerde/onduidelijke afspraak met de babysit waardoor ik bijna mijn trein naar Brussel had gemist. Gelukkig was vriendin H. er nog zodat zij dan heeft aangeboden om de kinderen mee te nemen naar haar huis. Fietsen gewisseld (zodat Anna meekon met haar) en ik was nog op tijd in het station.

Problemen aan het station met het slot van de fiets van vriendin H.: ik kreeg het open maar de sleutel wou er niet meer uit en dus kreeg ik het slot in op slot. Zenuwen want ik mocht die trein absoluut niet missen of ik ging gigantisch te laat zijn op mijn vergadering, zoals minimum 45 minuten. Het zou niet in goede aarde gevallen zijn. Dan maar de fiets gewoon op slot gelaten met het wielslot en het groot slot in mijn tas gestoken mét sleutel erin en hopen op het beste.

Op de trein kwam dan de leuke boodschap ‘dames en heren, wegens een grondverzakking moet de trein omrijden en zal er een vertraging van ongeveer 20 minuten zijn’. Lap! Ging ik toch nog te laat zijn.

Nu, ik zat op de juiste trein en die zou mij op tijd op de vergadering moeten gebracht hebben, dus alles wat er nu gebeurde was toch buiten mijn wil om en dus heb ik mij volledig ontspannen. Niets meer opgejaagd.

En ja, ik was 10 minuten te laat, maar ik was niet de laatste en dus eigenlijk toch nog op tijd.

En ja, al de pech die ik had in dat half uur van wachten op babysit en op de trein springen was al de pech die ik vandaag gehad heb, dus al bij al valt dat nog mee.

Maar zo’n stress is absoluut niet goed voor het hart, daar niet van.

Spanningen

Er  is nogal wat stess voor het moment. Op het werk en privé. Niet allemaal negatief, een mooie mix van goede en slechte stress. Druk, druk, druk en zo en veel te veel om te doen en te denken en voelen.

Nog een kleine maand sterk zijn en op mijn tanden bijten. Op 15 juli kan ik mij dan laten gaan, want dan begint voor mij ook mijn grote vakantie.

Laat het aftellen beginnen.

 

Even rustig

Zondag tot laat tellen, maandag Morrissey, opnieuw tot laat, dinsdag vergadering, uiteraard tot laat en gisteren, moet ik het nog zeggen: tot laat Tupperware hier thuis.

Deze ochtend dan, niet laat maar heel vroeg, Zelie, vergezeld door haar papa, naar het ziekenhuis brengen (niets ernstig: haar overgebleven buisje in haar oor moest verwijderd worden). Daarna de andere drie naar school gebracht en terug naar het ziekenhuis. Eens ze onder het mes was heb ik den anderen naar huis gereden om dan terug te keren en net op tijd te zijn op recovery. Tot 15u in het ziekenhuis en dan de dagelijkse routine verder gezet.

Vier nachten op een rij met een maximum van 5uur slaap per nacht. Het wachten in het ziekenhuis, dat kruipt ook niet in de koude kleren, ook al was er niets om je ongerust over te maken. Is het verwonderlijk dat ik mij uitgeteld voel?

Dus op tijd naar bed vandaag (tsien, ik heb dat nog al gezegd en het lukt dan nooit) want vanavond en morgenavond ben ik thuis, maar zaterdag wordt het weer zeer druk met de gewone routine van kinderactiviteiten, een verjaardagsfeestje in de namiddag en een optreden ’s avonds.

*schop Sandra, naar bed*