Tag: Familie

Derde keer, laatste keer

We hebben de op één na laatste keer Jan zijn verjaardag gevierd vandaag.

Jan heeft zijn verjaardag de eerste keer gevierd hier thuis. Met kadootjes van mama en papa en met veel kussen en knuffels en een stralende juist-vier-jarige. De dag voordien had ik dan cakejes gebakken voor in de klas en dus heeft hij zijn verjaardag nog een tweede keer mogen vieren met de klasvriendjes.

Vandaag was het dan groot feest, opnieuw, met zijn meter en peter erbij. We waren met veertien: zes volwassenen en acht kinderen waarvan de oudste bijna negen jaar en de jongste 4 weken, een drukte van jewelste dus.

Op het menu stond een brunch: een assortiment ontbijtkoeken, slaatje met kerstomaatjes en gandaham, slaatje met (rauw) witloof in mayonaisse en gebakken paddestoelen en spek, charcuterie (rauwe hesp en salami), kleine tomaat-garnaal, gegrilde tomaat-mozzarelle sla, aardappelsla, sneetjes jonge kaas en cambodzola, vache qui rit kaas in drie variëteiten en kiri-smeerkaas, kleine sandwiches, petit gervais voor de kinderen, krokant gebakken ontbijtspek en eieren, yoghurt en verse fruitsla en als toetje, chocoladetaart, citroenmeringue en kaastaart op speculaas van bij Françoise. Uiteraard was er een assortiment van drankjes zoals cola (light), spuitwater, fruitsap in drie variëteiten, drinkyoghurt, chocolademelk, fristi, witte wijn, koffie, … Ik vind dat namelijk wreed leuk als er mensen komen en ik eens uitgebreid kan prutsen.

Het groot plan was om gisteren zoveel mogelijk voor te bereiden, o.a. de tomaat garnaaltjes al vullen, de aardappelsla maken, de taart bestellen, de witloofsla mengen, … kortom, alles wat ik al kon doen. Maar dat was buiten het mooie weer gerekend gisterennamiddag want Anna, Jan en ik zijn er dan op uit getrokken. Gisterenavond had ik een fuif, dus avondwerk zat er ook niet in.

Het zal u dus niet verwonderen dat ik alles een beetje onderschat heb zeker? Het volk werd verwacht tussen middag en half één en toen de laatste mensen toekwamen was ik nog de laatste hand aan het leggen aan dingen. Toen de eerste toekwamen zijn zij eerst nog een ommetje gaan wandelen … met onze drie achterblijvende kinderen erbij 🙂 Eigenlijk moest ik tussendoor Louis nog afhalen van zijn scoutsweekend, maar gelukkig kennen we zeer vriendelijke mensen die hem naar huis hebben gebracht: toch een uur gewonnen.

Maar alles was uiteindelijk meer dan in orde: er is wreed goed gegeten geweest. Alleen de tomaat-mozzarella schotel had geen succes want die heeft een typisch San-fenomeen ondergaan: ik was hem glad vergeten. Nochtans had ik met veel trots verkondigd dat ik blijkbaar een unicum op mijn palmares mocht schrijven wegens de frigo (ik overdrijf echt niet) vier keer van onder tot boven afgezocht te hebben naar ‘vergeten’ schotels en niets gevonden te hebben. Bleek achteraf dat ik de vergeten schotel al had klaargezet onder de grill, en daar had ik uiteraard niet gekeken. Niet getreurd want ik weet wat mijn avondmaal zal zijn.

Nu nog een feestje geven voor de onmiddellijke familie (ooms, tantes, grootouders), maar ik denk dat we daarvoor gaan wachten op de zomervakantie en direct de vier kinderen in één groot feest zullen vieren. Met de verbouwingen in de (nabije) toekomst weten we toch niet wanneer het nog eens zal passen om een feestje te geven.

’t Is een meisje!

Fantastisch nieuws: mijn nicht Katrien is deze ochtend bevallen van haar tweede kindje, Noor, een meisje van 3,480 kg en moeder en dochter stellen het goed.

En daarmee heeft mijn nicht ‘de ketting’ doorbroken: het derde meisje in de familie (na mijn twee dochters). Stand bij ons 9 jongens, 3 meisjes.

Dus dubbel dikke proficiat aan Katrien, Koen en kleine broer Klaas.

(Mijn zus is ook zwanger, dus zij kan de kant van de meisjes nu nog een duwtje bij geven en daarna is het de beurt aan mijn twee jongere nichtjes en hun broer, dus de stand kan nog gelijk worden, yiha!)

Fiets nog nekeer

Gisteren was zo goed meegevallen dat we het vandaag opnieuw gedaan hebben: gefietst naar Sint-Denijs-Westrem tot bij de schoonouders (ofte naar ‘de andere kant van de provincie‘). Deze keer op voorhand gebeld zodat we zeker waren dat ze thuis waren én in plaats van met vier daar naartoe, met het hele gezin.

Zelie en Louis reden afwisselend voorop, Anna en Jan opnieuw bij mij op de fiets en Michel als begeleider afwisselend voorop en achterop (afhankelijk van waar de twee losrijdende kinderen reden).

zelie anna louis op wip

De koffie was goed, de klets nog beter. De kinderen hebben zich uitgeleefd in de tuin en Michel ook maar dan met foto’s te trekken. De taart zouden wij meebrengen, maar de bakker bleek gesloten en in plaats van verder te zoeken bedachten we dat taart vervoeren op een fiets misschien toch niet zo’n goed idee was. Grandpère is dan maar taart gaan halen met de auto, wat nog zo gemakkelijk was.

jan en anna op wip

De terugtocht was op het einde iets minder geslaagd: de vermoeidheid sloeg als een hamer in bij Zelie, maar we zijn zonder enig probleem toch wel thuis geraakt. Rap aan tafel, bokes gegeten en Jan en Anna zaten nog op tijd in bed, om 19u dus, en als zij op tijd in bed zaten, dan Zelie en Louis uiteraard ook.

Morgen weer school en voor mij weer werk en ze kijken er naar uit, ook Jan, gelukkig.

Nieuwjaarsreceptie x 2

Het is eigenlijk raar, maar uiteindelijk heb ik nooit ‘van nieuwjaarsreceptie’ gedaan tot twee jaar geleden.

Daarvoor vierden we oudejaar en nieuwjaarsdag bij mijn schoonouders en een dag of het volgende weekend erna gingen we wel bij mijn ouders langs om gelukkig nieuwjaar te wensen, maar daar stopte het wel bij.

Geen ooms of tantes of grootouders bij wie wij op bezoek moesten, vrienden om bij langs te gaan om op het nieuwe jaar te klinken. Niet dat ik dat zeg om zielig te klinken. Het was gewoon geen gewoonte, wij hadden zo geen traditie om een hele maand nieuwjaar her en der te gaan vieren.

Sinds twee jaar is daar verandering in gekomen, of moet dat ‘drie jaar’ zijn? Wat ik bedoel is dat wij in januari 2006 voor het eerst naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent zijn gegaan. Tot een paar dagen voordat we gingen wist ik zelfs niet dat er zoiets was, laat staan dat ik er naartoe zou gaan. Maar het was leuk, de kinderen vonden het ook leuk en vorig jaar stonden we daar dan weer en dit jaar opnieuw. Een traditie is dus gestart.

En dat is niet de enige nieuwe traditie. Vorig jaar werden we uitgenodigd door mijn jongste neef en nichtjes, de drie kinderen van de jongste broer van mijn moeder. Of we wouden komen een glas drinken op het nieuwe jaar. Zeer graag en het werd een ongelooflijk leuke avond, wat het eigenlijk altijd wel is als we met mijn familie zijn.

Vorig jaar (vorige maand dus), op het verassingsfeestje van mijn zus, vroegen ze of we dit jaar opnieuw een glas wouden komen drinken en onmiddellijk werd een datum vastgelegd: vorige zaterdag.

We keken er wreed naar uit, gezocht naar een babysit en gelukkig nog iemand gevonden die wou/kon komen (het is examentijd hé voor de studenten) en toen viel Michel ziek. Babysit afgezegd en gehoopt dat hij tegen zaterdagavond toch enig teken van beterschap zou vertonen, maar toen er ’s namiddags nog steeds geen verbetering was belde ik mijn nicht om af te zeggen.

Maar ’s avonds kreeg ik de kriebels en toen de kleinsten in bed waren heb ik me toch nog klaargemaakt om er naartoe te gaan. Ja, ik weet het, slechte vrouw, zo niet voor mijnen vent zorgen, maar uiteindelijk kon ik hier toch niets doen voor hem. Ik ben dus maar gegaan.

Het was zeer gezellig: veel champagne, lekkere hapjes en het belangrijkste natuurlijk, fantastisch gezelschap. Om 2u heb ik mijzelf eindelijk kunnen forceren om naar huis te gaan: de nieuwjaarsreceptie van de stad was er ’s ochtends en ik had de kinderen beloofd om vooraf te gaan schaatsen.

Twee wreed leuke nieuwe tradities en mogen ze nog lang blijven voortduren.

Fondue

Op de mailinglijst van het Project werd gevraagd wie een fonduestel te leen had voor oudejaarsavond en plots werd ik overspoeld door een golf van herinneringen.

Het is raar hoe je dingen vergeet en dan plots weer herinnert. Al een paar jaar zit ik mij af te vragen wat wij vroeger deden op Kerstdag zelf. Kerstavond was traditioneel bij mijn ouders thuis. Heel vroeger, toen ze nog in ons huis woonden, in de living eten en over en weer geloop tussen de keuken en living om te koken, op te dienen, af te wassen, … Het was niet het meest praktische huis, totaal niet mee met de tijd, maar het was een groot huis en ik was er opgegroeid en het was ‘ons’ huis en ik heb er doodgraag gewoond.

Later, toen mijn ouders het huis verkochten en verhuisden naar het appartement, werd Kerst daar gevierd. Dat was in 2000 en het enige kind was toen Zelie. Er waren twee slaapkamers en Zelie sliep dus daar tot we ’s nachts terug naar huis/Gent reden. Twee Kerstavonden hebben we daar nog gevierd voor mijn moeder in 2002 overleed. Sindsdien is het afwisselend bij mijn zus en mijn broer dat we Kerst vieren.

Kerstavond blijft traditioneel met mijn familie dus, maar Kerstdag werd vroeger ook met mijn familie gevierd, toch tot mijn ouders verhuisden. Kerstavond liep meestal uit tot een uur of 4, 5 ’s ochtends en dus werd er lang uitgeslapen. Tegen de middag werd dan ontbeten en uiteindelijk aten we opnieuw bij mijn ouders ’s avonds. Gezien dat op Kerstavond altijd overvloedig was hielden we het op Kerstdag eerder sober: versgesneden frietjes en fondue van kwaliteits rundsvlees met zelfgemaakte sausjes.

Elk jaar opnieuw en elk jaar keken we daar ongelooflijk naar uit. In de namiddag stonden mijn mama, zus, later mijn schoonzus en ik in de keuken de sausjes klaar te maken, de patatten de schillen en in frietjes te snijden en de tafel te dekken, om dan tegen een uur of zes aan tafel te gaan met de mannen, op het gemak zelf ‘onze biefstuk’ te bakken en vooral veel te babbelen.

Dat is ondertussen al acht jaar geleden. Time flies…

Schrik

Net telefoon gekregen van mijn zus die op haar beurt telefoon gekregen had van ons nicht A.

Het 18 maand oude zoontje van mijn andere nicht K. (de zus dus van de bellende nicht) werd gisteren opgenomen in het ziekenhuis nadat hij een soort stuipen had gehad en twee keer gereanimeerd had moeten worden.

Tot nu toe hebben ze nog geen oorzaak gevonden en ik maak mij doodongerust, om nog niet te spreken hoe K. en haar man K. zich moeten voelen: een ware nachtmerrie.

Bellen kan/wil ik nu niet doen: daar is niemand mee gebaat en het stoort alleen. Maar via deze weg: veel sterkte, wij denken aan jullie en duimen heel hard mee dat hij er vlug bovenop komt.

Avondje(s) uit

Ik moet er proberen vroeg in te kruipen vanavond want het wordt druk de komende dagen. Ik had bijna geschreven, vooral ’s avonds, maar overdag is het niet veel beter.

Morgen is moet ik zoals elke zaterdag taxi spelen voor de kinderen overdag. ’s Avonds organiseert mijn vriendin E. een feestje in Au Bain (omdat zij haar winkel gesloten heeft – het kind moet een naam krijgen hé). Het leuke hieraan is ook dat een andere vriendin, B. ook gaat afkomen, iemand die we alle twee al 31 jaar kennen (we zijn alle drie samen in het eerste leerjaar begonnen) en B., Michel en ik gaan eerst samen iets eten in toch één van mijn favoriete restaurants (zeer lekker én vlakbij).

Zondagnamiddag hebben we een verjaardagsfeestje voor het petekind van Michel. ’s Avonds gaan we naar Comedy Casino Festival (tenminste als het in orde komt met de babysit, maar dat zal wel).

Maandag is een gewone werkdag en ’s avonds had ik keuze tussen de uitreiking van SVHJ of een optreden van Clouseau en het is Clouseau geworden: vriendin E., die morgen het feestje geeft, was zo enthousiast én ze wil rijden, waardoor plots alle praktische bezwaren wegsmolten als sneeuw voor de zon.

Dinsdag opnieuw een gewone werkdag en dan ’s avonds naar Moeders gaan kijken met drie vrouwen en één man.

Ik heb zo’n flauw vermoeden dat ik zal mogen recupereren vanaf woensdag, dus als het hier wat stil wordt, mijn excuses. Nightynight.

Mijmeringen

Dan zit ge zo een dagje in Nederland om uw neefje zijn zevende verjaardag te vieren. En de hele familie is er: mijn broer, zus en papa en zus, broer en papa van schoonzus, allemaal met partners en kinderen.

Het is wel een drukke dag want er zijn toch wel veertien kinderen en er is altijd wel iets. Maar het is vooral een leuke dag want er is zeer mooi weer (stralende zon), goed gezelschap (bovengenoemde mensen), zalig lekkere taart (bakker) en wreed lekkere pasta (broer).

Uiteindelijk was je toegekomen om 16u en vertrek je iets na 21u en tegen dan zijn de kinderen hyperactief van oververmoeidheid. In de auto is het elke vijf minuten ‘Mama!’ terwijl je telkens antwoord dat het geen nut heeft wegens te veel lawaai in de auto en te stille stemmen van kinderen.

Na drie kwartier rijden valt dan eindelijk het vierde kind in slaap en na 50min begint het derde kind te zagen dat het moet plassen … net op het moment dat je voor de ring van Antwerpen zit en er de eerste (tientallen) kilometers geen tankstation in de buurt is. Dan maar gebruik gemaakt van de pechzone naast de pechstrook. Doodsbenauwd was ik.

Terug in de auto de kinderen wijsgemaakt dat het gedaan moest zijn met ‘Mama!’ te roepen wegens 1. toch geen woord ervan te verstaan en 2. veel te gevaarlijk want aandacht afgeleid van (toch wel drukke) verkeer.

Vijf minuten later lagen er vijf mensen te slapen in de auto en werden de laatste 40min in alle stilte gereden zodat we zonder ongelukken en zonder mama op te jagen in Gent geraakten.

Eén minuut voor aankomst thuis komt tweede kind huilend wakker (waarschijnlijk soort nachtmerrie), terwijl hij toch niet echt wakker is wegens niet reageren op vragen en al.

Vijf minuten na aankomst liggen vier kinderen in een diepe slaap en kan mama even bekomen van de drukte van de dag.

Familieuitbreiding

Langs mijnen kant van de familie zijn er eigenlijk alleen al jongens geboren: mijn broer en zus hebben alletwee twee zonen en mijn twee nichten hebben er respectievelijk drie (An) en één (Katrien). Wij zijn de uitzondering daarop met twee meisjes en twee jongens.

Toen ze langs de kant van Michel eraan begonnen was het ook niet veelbelovend. Het eerste kindje van zijn neef Alec (langs vaders zijde) was ook een jongen en ondertussen heeft die ook al een broertje erbij. Maar zijn andere neef Steven (langs moeders zijde) bracht daar als eerst verandering in: een meisje.

Diens broer heeft woensdag dan weer zijn eerste kindje gekregen én het is ook deze keer een meisje: Leonie. Een dotje. Zo’n schoontje!

Leonie Waegenaer

Het is eigenlijk wreed hoe rap je vergeet hoe klein ze wel zijn als ze geboren worden. Eerst ben ik gisterenmiddag alleen op blitzbezoek geweest om gewoon een paar spullen af te zetten. Ze was toen wakker en ik heb haar eventjes mogen vastnemen. Zo ongelooflijk licht dat dat is.

Toen we dan allemaal op bezoek gingen gisterennamiddag lag ze mooi te slapen en toen heeft Michel een paar foto’s genomen. Ge moet toegeven: ’t is een mooie aanwinst voor de familie.

Zijn momenteel nog zwanger: mijn nicht Katrien en de vrouw van Steven. Twee kansen op meisjes dus. Wij houden onze vingers gekruist.

Maar de toekomst biedt ook nog mogelijkheden: ik heb nog twee nichtjes en één neef die nog aan kindjes moeten beginnen (ze zijn pas midden de twintig) en Michel heeft ook nog een neef, de broer van Alec. De kans zit er dus nog in dat er een evenwicht komt tussen de jongens en meisjes 🙂