Toen mijn mama nog leefde werd Pasen (of Paasmaandag) altijd bij mijn ouders gevierd met mijn broer en zus en hun respectieve partners. We hebben één maal een afwijking gehad toen Michel en ik voor het eerst officiëel gingen samenwonen in 1996 omdat wij toen voor het eerst genoeg plaats hadden om iedereen uit te nodigen.
De laatste viering bij mijn ouders was in 2001, één jaar voor het overlijden van mijn moeder. Een viering die ik gemist heb wegens in het ziekenhuis door bevallen te zijn van Louis.
Ik herinner me nog dat ik hoorde dat mijn moeder aan mijn broer en zus gevraagd hadden om Paasmaandag daar te gaan vieren. Ik belde “verontwaardigd” mijn mama op om te vragen of wij niet meer welkom waren (een grapje want ik wist meer dan goed dat dat niet het geval was). Natuurlijk wel, maar wat als ik moest bevallen? ‘k Heb haar dan duidelijk gemaakt dat, alhoewel Michel niet kon rijden, er mensen genoeg aanwezig waren die dat wel konden en dat Gent uiteindelijk maar 20 minuten weg was. Overtuigend genoeg argument en we “mochten” ook komen 🙂
We zijn er dus niet geraakt want Louis is op Goede Vrijdag (de 13e) geboren.
Het jaar erop hebben we Pasen met mijn familie overgeslagen gezien mijn mama’s gezondheid het niet meer toeliet: op 5 mei is zij dan overleden.
Sindsdien vieren we het eigenlijk bij mijn zus. In Oudenaarde begint de Paasfoor namelijk op het Paasweekend. Dus eerst gezellig eten met papa, broer en zus en hun familie, de kindjes al dan niet een dutje laten doen en dan met zijn allen naar de kermis.
Dit jaar heb ik iedereen hier uitgenodigd. Om mijn zus eens te ontlasten (we zijn ondertussen met 15, alhoewel, Anna mogen we er nog niet echt bijrekenen) maar ook vooral om Louis’ verjaardag te vieren. En gezien het bij ons was werd Michel’s familie ook gevraagd: nog eens drie man erbij.
Toen ik iedereen vroeg, een paar dagen na de geboorte van Anna, werd mij vooral op het hart gedrukt niets speciaals te doen. Gezien ik toen nogal moe was verzekerde ik dan ook iedereen dat het simpel ging zijn: spaghetti voor de kinderen en voor de groten een kaasschotel.
Maar ik voel me nu opnieuw kiplekker en ik kreeg eergisteren plots goesting om te koken. Ik vind niets leukers dan koken voor een bende: hoe meer hoe liever. En dus begon ik vrijdag te brainstormen met vriendin E. over wat de mogelijkheden waren.
Het moest iets zijn dat ik gisteren al zou kunnen klaarmaken (geen zin om een ganse tijd in de keuken te staan als er volk is) én niet à l te lang in beslag zou nemen qua bereidingstijd (of misschien wel lang mocht duren maar dan eventueel in schijfjes kon klaargemaakt worden).
Persoonlijk ben ik een groot voorstander van stoofpotten, maar ik kon niet zo direct iets bedenken waar ik zin in had. Uiteindelijk stelde E. vol-au-vent voor. Fantastisch, dacht ik … ook al had ik het nog nooit klaargemaakt. Maar ik had het al veel zien klaarmaken (door mijn mama) en ik heb soms een heel goed geheugen dus zo moeilijk zou het niet zijn.
Gisteren heb ik dan de kippen gekookt en zo mijn bouillon (basis voor de saus) gemaakt. De afwerking was dan voor deze voormiddag, want uiteindelijk is dat niet zo moeilijk (paddestoelen kuisen en eventjes in de bouillon koken, roux maken en bouillon dikken, kruiden met peper en zout en, eens het niet meer kookt, citroensap gemengd met eigeel bijdoen en klaar is kees).
Als voorgerecht deed ik slasoep, wat ook poepsimpel is en toch wreed lekker: ajuinen stoven, kroppen sla erbij, laten slinken, kippebouillon erbij, koken, mixen, bechamelsaus erbij om te dikken (optioneel: het is even lekker zonder de bechamel, maar als je die erbij doet maak je ze op basis van kippebouillon, niet melk) kruiden met peper en zout, eventueel afwerken met een beetje room.
Wat uitzonderlijk was voor mij is dat de hele menu klaar was voor er iemand is toegekomen: normaal gezien ben ik nog druk bezig als de mensen toekomen, dus dat was goed meegenomen.
Dus in plaats van een kaasschotel kreeg het bezoek een warme maaltijd voorgeschoteld, en van de 7 (of 8?) liter slasoep en 4 kippen (met frietjes) is er amper iets over.
Daarna was er nog taart: chocoladetaart, aardbeienbavarois (beide keuzes van onze jarige) en een Paastaart (op basis van biscuit), en daarvan is er alleen nog een kwart van de laatste taart over.
Er is dus goed gegeten en blijkbaar heeft het gesmaakt.
Net zoals Michel kan dus amper wachten tot ons nieuwe kookvuur er is: nog meer excuses om bendes uit te nodigen en uitgebreid te koken 🙂