Tag: Gent

Autoloze zondag: De Dampoort

Vorig jaar ontdekten we op het einde van autoloze zondag dat de Dampoort voor een deel afgesloten was. Maar mensen, het zag er naar uit dat het daar ongelooflijk plezant geweest was.

Het was al na 17u en er liep nog volop volk. Gezellig lummelend op de stoeltjes die op het grasveldje stonden, genietend van de activiteiten en duust kinders die rondliepen en speelden. Toen was de opkuis en opruim al begonnen, maar toch bleven we er nog een beetje plakken en sloten we de autoloze zondag op een heel leuke manier af. Ik onthield het wel voor eventueel dit jaar.

Zondag was ik dan ook nieuwsgierig: zou het daar weer vollen bak zijn? In plaats van eerst eens in het centrum te gaan kijken, trokken Anna en ik direct naar De Dampoort. En ja, het was daar weer afgesloten. Meer zelfs nog dan vorig jaar en aangezien we er nu wel in de vroege namiddag waren, was er nog plenty te doen.

Er was een grote loopton-achtig iets waarin de kinderen konden lopen en zo hun letters in graffiti op de grond zetten. Ge ziet van hier dat Anna dat natuurlijk ook moest doen.

Er lagen bamboestokken en rekkers om mee te bouwen.

Het resultaat was … iets 🙂

De mensen van Inner Kitchen stonden er met een superleuk concept: jij bracht groenten/fruit mee, in ruil kreeg je 2 bonnetjes. Met al de ingrediënten maakten zij iets klaar en dan kon je zelf opscheppen waar je zin in had. Voor ons werd het een vreslijk lekkere bonen/paprika/ajuin/kool (en god weet welke groenten nog allemaal)-curry, rijst, tomatensla en een smoothie, en dat allemaal voor de luttele som van 1,40€. Zottekes.

WP_20150920_15_45_51_Pro

Touwen werden handgeknoopt/-gehaakt om een prachtige poort te maken en uiteraard werd er iets voor de natuur gedaan.

De Dampoort was ‘nog’ meer afgesloten, want niet alleen een deel van het rondpunt van de Dampoort lag toe, ook de Land van Waaslaan was afgesloten in het kader van Land van Garage, dus extra wandelruimte en dingen te beleven. Jammer genoeg waren we nét te laat om de kunstwerken in de garageboxen te gaan bezien: ik zweer het, 1 minuut, maar ze waren zeer strikt. Niet dat ik het hen verwijt: aan het volk te zien hadden ze meer dan hun werk gehad. Maar gezellig was het daar wel en ook al konden we de garageboxen niet meer binnen, we zagen onderweg toch nog wat kunst en genoten nog met volle teugen van de sfeer en de dingen die er wel nog te doen waren. Zelie en haar vriendin zijn ons daar zelfs nog komen vervoegen.

Volgend jaar gaan wij weer van de partij zijn. Benieuwd wat ze dan allemaal gaan doen.

 

We waren er klaar voor

We hadden een plan, boekjes en potloden. Er was uitleg en een uitgestippeld parcours. Het vriendinnetje was erbij. We waren er klaar voor.

IMG_20150913_144704

We zagen de Baudelokapel van binnenuit en vooral de plannen van hoe het er zal gaan uitzien. We lazen de geschiedenis en waren enthousiast.

Maar hoe langer we buiten waren, hoe overtrokkener het werd en toen we het Gravensteen binnengingen begon het net te druppelen. ‘Tegen dat we buiten zijn, zal het wel opgeklaard zijn‘, dacht ik. Het Gravensteen is altijd leuk met kinderen en nu loopt er trouwens ook een prachtige tentoonstelling, Departures, over de dood en afscheid nemen. Echt, moet je gaan zien want niet alleen ik was onder de indruk, de kinderen ook.

De combinatie van ‘klassiek’ Gravensteen, het doe-boekje voor de meisjes en de heel mooie tentoonstelling maakte dat we eigenlijk een pak langer binnen waren dan gepland, maar ondanks dat was het nog steeds aan het regenen toen we buitenkwamen.

De meisjes lieten het niet aan hun hart komen, want boven op de kantelen had ik immers warme choco beloofd moest het nog regenen. Dus trokken we richting Gwenola, want wat is warme choco nu zonder pannenkoek 😉

Toen de pannenkoek op was bleek het (even) opgeklaard en aangezien we vlakbij het stadhuis waren zag ik dat we nog de troonzaal konden bezoeken vooraleer het vriendinnetje thuis moest zijn. We stapten flink door (vriendin moest op 17u thuis zijn en het was al 16.50u) en eens aangekomen bleek dat het stadhuis eigenlijk ging sluiten om 17u en mochten we niet meer binnen … maar eens heel lief glimlachen en vriendelijk vragen van de meisjes leverde ons toch nog toegang op. De dame ging zelfs mee tot aan de troonzaal en zo kregen we nog een persoonlijke gidsbeurt met de nodige uitleg.

Het vriendinnetje was thuis om 17.10u en wij gingen onmiddellijk ook naar huis. Het begon echter net weer te regenen, een normale bui, tot we zo’n 50m verder waren: toen kwam het plots met bakken naar beneden. Een korte schuilstop onder de stadshal maakte dat we niet doorweekt geraakten, maar eens het ergste voorbij was zijn we toch door de regen naar huis gegaan.

Een korte open monumentendag, maar wat we gezien en gedaan hadden was een succes. De dames hebben zich kostelijk geamuseerd, en dat is toch het belangrijkste.

Lichtekes

Vanavond ben ik met mijn schoonbroer en de kinders het lichtfestival afgelopen, met als resultaat dat de kinders veel en veel te laat in bed zaten, zo voor een schoolavond (22.00u).

Maar het was mooi en we hebben genoten.

Ik heb ook complimenten gekregen over de kinders, wat altijd plezant is. We zijn op het einde iets gaan eten (we= ik en mijn schoonbroer; de kinders hadden al gegeten en wij niet; de kinders hebben iets gedronken en ook ons eten afgeschooid … uiteraard) en toen we weggingen feliciteerde een ouder koppel mij met hoe brave, beleefde en goed opgevoede kinders ik wel had. Moest ik kunnen blozen, ik zag zo rood als een tomaat, maar gelukkig heb ik dat probleem niet en heb ik die mensen dan maar zeer vriendelijk bedankt.

’t Was een leuke avond. Het was nog leuker om eindelijk thuis te zijn, want na drie uur rondwandelen waren we allemaal doodmoe en doorkou.

Alle details met bijhorende prachtige foto’s zullen morgen wel te lezen zijn bij het Project.

Licht!

Gisteren, vandaag en morgen is het Lichtfestival in Gent: 20 kunstenaars doen iets met licht op 20 plaatsen. En eigenlijk zijn er meer plaatsen, want er is ‘het parcours’ en er is het ‘off road parcours’.

Vanavond zijn wij geweest. Eerst de kinderen (en mijzelf) voorzien van de nodige laagjes, want het ging koud zijn. Toen ik Jan naar zijn voetbaltraining bracht kreeg ik er al een voorsmaakje van. Dus iedereen broekkousen, dikke broek én warme kousen. Een laagje of drie bovenaan, met een dikke trui om te eindigen, sjaals, mutsen, dikke jassen … en we konden vertrekken. Het was 19.15u. We haalden vriendje J. af en trokken richting centrum. Toen waren ze met 5 (kinderen).

We gingen uiteraard eerst naar het startpunt en zagen er een prachtig spektakel op de Korenmarkt op het oude post gebouw. Mijn vriendin telefoneerde of ik het zag zitten haar twee jongste al mee te nemen (zij ging later volgen). Toen waren er al 7.

Daarna ging het richting Veldstraat en in het begin van de Veldstraat begon Anna al te neuten: dat ze pijn had aan haar benen en voeten. Lap! dacht ik, dit komt niet goed. ‘Gelukkig’ wist ik dat Michel er ook niet zo’n zin in had, dus was hij bereid met Anna vroegtijdig naar huis te keren. Toen waren er nog 6.

Gestopt om de lichtbloemen te zien in D’Haene Steenhuyze en daarna ging het richting oud gerechtsgebouw, waar mijn vriendin ons vervoegde, samen met haar twee andere kinderen en haar ouders. Toen waren er weer 8 (kinderen en 4 volwassenen).

We hebben iets minder dan de helft van het parcours gedaan, zijn 20min gestopt om iets te drinken, maar waren ondertussen toch al zo’n 3 uur op baan. Wij hadden geen koud (zie mijn voorzieningen om ons goed in te duffelen), maar mijn vriendin was minder voorzienig geweest: zij en haar kinderen waren door en door koud.

Ondertussen was het toch al 22.00u en besloten we er een punt achter te zetten. Niet alleen hadden zij koud, wij allemaal voelden de tocht meer dan in onze benen en voeten. Maar man, man, man, het is het waard. Heel schoon gedaan, al hebben we nog maar de helft gezien. We splitsten ons op op de Groentenmarkt richting onze respectievelijke huizen en toen waren er nog 4. Voor we thuis kwamen zetten we vriendje J. ook bij zijn huis af en toen waren er nog 3.

Gelukkig is het morgen nog. Als Jan en Anna in bed zitten, ga ik de rest van het parcours doen want ik wil ze allemaal wel zien. Zelie wil ook nog de rest zien, maar zij heeft afgesproken met haar vriendin om samen te gaan. Als Louis met mij mee wil, dan mag hij gerust, maar ik heb zo mijn twijfels.

Maar eerst mijn benen de nodige rust gunnen, of ze zullen mij morgen nergens heen brengen.

Dronk op het nieuwe jaar

Het was op TV en toen we deze namiddag bij mijn schoonmoeder waren deze namiddag zei ze nog dat ze gekeken had of ze ons niet zag, daar op het Sint-Baafsplein.

Het was deze ochtend nieuwjaarsreceptie van de Stad Gent. Een massale bedoening waar de Gentenaren altijd wel een feestje bij brouwen. De Stad voorziet in drank, het volk brengt zijn eigen hapjes mee en maakt er een fantastische receptie van.

De laatste paar jaren zijn we er altijd bij geweest. Goed in geduffeld en stampend met de voeten tegen de kou. Meestal in gezelschap van andere mensen van Het Project en daarna samen iets gaan eten. Met het zeer koude weer dit jaar zagen de meesten het niet zitten om te gaan en ik eigenlijk ook niet.

Toen ik deze ochtend opstond zag ik het nog minder zitten. De kinderen waren lastig en mijn humeur had nog een lagere temperatuur dan buiten. Ik was dus allesbehalve aangenaam gezelschap en dan val ik daar liever niet te veel mensen mee lastig.

Maar toen kreeg ik om 11u een sms van een vriendin dat zij er stond en wou ik mijn hoofd een beetje laten uitwaaien en besloot ik toch te gaan. De meisjes zagen het ook wel zitten, de jongens niet en zo trok het gehalveerde gezin naar de nieuwjaarsreceptie.

Soms moet je jezelf eens een schop onder je derrière geven en ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het was heel gezellig. We waren een beetje te laat, dus we hebben de liedjes niet meer meegezongen, maar we hebben wel nog kunnen genieten van een warme choco, een leuke babbel en veel vrolijke gezichten.

En zo was mijn slecht humeur ook voorbij en was de namiddag bij mijn schoonmoeder veel leuker dan hij zou geweest zijn indien ik mijzelf niet opgepakt had.

Autovrij

Vandaag was het autovrije zondag in Gent met overal dingen te doen. Ik had er wel van gehoord en hier en daar de tenten zien opzetten en opduiken, maar ik had er mij niet over geïnformeerd dus ik wist niet wat er juist allemaal te doen was.

Gezien mijn zombie-toestand zag ik het enerzijds niet zitten om de hele dag thuis te zitten met lawaaierige kinderen maar ik zag het eigenlijk ook niet zitten om op stap te gaan. Dan toch maar de stapschoenen aangetrokken en eens een kijkje gaan nemen in de stad.

We zijn niet ver gelopen: tot aan het Baudelopark en maar moest dat ook niet echt zijn. Ik heb een rotnamiddag achter de rug want ik voelde mij mottig en het was zo ongelooflijk druk. Nog nooit had ik het zo lastig in een massa volk. Maar de kinderen amuseerden zich rot en zijn dan nog vriendjes tegen gekomen zodat hun namiddag zeker niet meer stuk kon en dus keek ik om de x aantal minuten op mijn uurwerk en telde ik af naar het moment dat ik kon zeggen dat we naar huis moesten.

Ben nog nooit zo blij geweest dat ik thuis was en nog meer toen ik de kinderen in bed kon steken.

Wandeling in de kou

Toen we gisterenavond thuiskwamen waren onze tenen en vingers bevroren, ondanks de handschoenen en de kousen en de schoenen. Vandaag kwam mijn vriendin M. langs met haar kinderen. Het plan was om deze middag samen iets te eten en dan met de kinderen de stad in te gaan.

Toen ik de kinderen deze morgen naar de turnles bracht had ik niet de indruk dat het vandaag warmer was dan gisteren, dus toen we deze namiddag zouden vertrekken heb ik iedereen nog eens dubbel en dik ingeduffeld. Alle kinderen kregen een extra trui aan én een extra paar kousen. Anna, Zelie en Jan deden zelfs broekkousen of een extra broek aan (Louis wou niet) en eens iedereen ingeduffeld was met de nodige handschoenen, sjaals en mutsen vertrokken we.

En ja, het was relatief ijzig koud, maar ik heb geen kind horen klagen. Uiteraard lag dat niet alleen aan het ingeduffeld zijn. De voornaamste reden zal wel hun geloop en gespeel geweest zijn. Een bende uitgelaten zotten waren het, alsof ze nog nooit buiten geweest waren.

Het was zalig om zien en wreed leuk ook dat ze zo goed overeen kwamen. Want mijn kinderen hebben mijn vriendin haar kinderen al gezien voordien, maar er zit toch eigenlijk alweer een paar jaar tussen. Dus weet je maar nooit. Maar het klikte en bijna vanaf de moment dat ze hier toekwamen tot we afscheid namen hebben ze zich goed geamuseerd met elkaar, zonder ruzie.

Een zeer plezante wandeling in een drukke stad. Een nog plezanter weerzien en babbel met vriendin M. En straks zien we elkaar nog eens bij Comedy Casino. Hoogtijd dat ik mij klaarmaak en vertrek.

Blochen

Om het gezelschap aan te vullen, zonder het volledig te maken, want er ontbreken nog mensen, niet in het minste fotograaf Charles die, zoals altijd, achter de lens staat in plaats van ervoor.

Bij Bloch

Het was eigenlijk een ongelooflijk fijne middag/namiddag. Eerst volledig per toeval Ivan, Nele, Lena en Zita tegengekomen in de Lange Munt. Samen naar Bloch gewandeld waar we, een uur later, afgesproken waren met Els en Veerle. Zeer lekkere pizza gegeten (hij ziet er niet echt uit maar smaakt gewoon heerlijk), gezellig gebabbeld en ik heb de kleine Zita mogen vasthouden.

Na drie kwartier kwam Charles erbij een een klein half uurtje nadien doken Els en Veerle ook op, bijna onmiddellijk gevolgd door Lien en Janne. Nog koffies en chocolademelk gedronken (échte ongelooflijk lekkere chocomelk hebben ze daar, zo met échte melk en échte gesmolten chocolade ipv poeder) en een koekske/cake gegeten en de kleine Janne mogen vasthouden en uiteindelijk zijn ik en de kinderen daar pas drie uur later buiten gegaan.

Na de Veneziana zal er nu nog een Gents monument verdwijnen (en dan nog één: de kaaswinkel van daar schuin over, Peeters, houdt er ook mee op) en mijn hart bloedt bij die gedachte. Tijden veranderen maar niet altijd ten goede.

Machtig

Net terug van het feestje van vriendin E. in Au Bain en een prachtige avond gehad.

Eerst gaan eten in Il Mezzogiorno met vriendin B. en de wederhelft. Daarna met vriendin B. naar het heel geslaagd feestje: goede muziek, zeer leuk gezelschap, veel gebabbeld en gedanst en als kers op de taart: een fantastisch uitzicht.

Waar anders dan in Gent kijk je één richting uit en heb je een zeer mooi zicht op de verlichte jachthaven en als je de andere kant uitkijkt een fantastisch zicht op één van de mooiste zwembaden die ik ooit zag, om nog niet te spreken van de ruimte/café/zaal zelf die echt heel sfeervol en aangenaam is.

Soms is het gewoon genieten van waar je bent. Vanavond was zo’n avond en dan ben  ik zooo blij dat ik hier in deze prachtige stad woon.

Shock and horror

Toen ik deze namiddag met de kinderen in het centrum was om een kadootje te kopen voor het communiefeest van Y. morgen, besloten we onze (geslaagde) zoektocht te eindigen met een ijsje.

Ik had zin in een uitgebreid ijsje en dus dacht ik: waar anders dan de Veneziana! Wij daar dus naartoe.

Maar wat bleek toen wij daar aankwamen: shock ende horror, de Veneziana is gesloten. Niet gesloten voor een paar dagen, of voor de wekelijkse sluitingsdag. Niets van.

Gesloten voor eeuwig en altijd. Voorgoed. Het is gedaan. Fini. Schluss. Over and out.

Er stonden zetels en allerlei bric & brac in de voormalige winkel, niets meer tafels en stoelen.

Voor velen zal dit geen echt nieuws meer zijn en als ik er goed over nadenk had ik het al moeten weten.

We zijn er de laatste maanden al verschillende keren gepasseerd en op gelijk welk ogenblik van de dag was het gesloten. Maar ik hield nooit bij wanneer we er juist passeerden en dus stond ik er niet echt bij stil.

Nog een instituut van Gent dat gesloten is. Snif.