Tag: Groot worden

Anna is al een tijdje zindelijk ’s nachts, maar had af en toe wel nog een accidentje. Suggesties als haar ’s nachts nog even op het toilet zetten als wij gingen slapen, of een potje naast haar bed, hielpen niet echt. Wat wel een beetje hielp was er proberen voor zorgen dat ze ’s avonds niet te laat nog dronk. Er proberen voor zorgen dat er (minstens) een uur was tussen haar laatste drankje en haar bedtijd.

Wat de andere kinderen relatief vroeg deden, eens ze ’s nachts zindelijk waren, was zelf opstaan om naar het toilet te gaan, maar Anna werd gewoon niet wakker. Zelfs als ze in een kletsnat bed lag, dan nog sliep ze door. Het is meer dan een keer gebeurd dat ik haar én haar bed ’s nachts ververste terwijl zij gewoon doorsliep.

Maar daarnet is dat veranderd. Er is al de hele avond geschuifel boven, want Zelie wou haar bedtijd rekken. Als tiener vindt ze waarschijnlijk dat dat nu moet gedaan worden. Het was ondertussen al 23u en we werden het een beetje beu, dus vroegen we wat er nu weer aan de hand was. Geen antwoord. Wel geschuifel. Dan maar gevraagd of het Louis was, maar nog steeds geen antwoord en dus toog ik naar boven om te kijken.

Parmantig haar broek aandoend stond Anna op de gang. Ze was helemaal uit zichzelf opgestaan en naar het toilet gegaan, zonder iemand te roepen, zonder iets te zeggen. Toen ze mij zag glunderde ze helemaal, zo van ‘zie ne keer wat ik kan’.

Ik heb haar met trots terug naar haar bed gebracht en ik denk dat de accidentjes vanaf nu wel serieus zullen verminderen.

Ik was eens in de archieven gaan kijken wanneer ik het laatst iets had geschreven over Anna en zindelijkheid. Het was op 1 mei. Sindsdien is er veel veranderd.

Want ik had die post nog niet goed en wel geschreven of Anna bleef droog ’s nachts. Geen accidentjes meer. Niets, nada, noppes. Meer dan een maand geen enkele keer moeten opstaan om haar bed en pyjama te verversen. Geen machines meer die dagelijks moesten draaien om toch maar genoeg verse lakens te hebben. Zalig gewoon.

Tot ergens anderhalve week geleden. Midden in de nacht wordt ik wakker gemaakt door den anderen: of ik Anna haar bed zou kunnen verversen? Een accidentje, geen erg, dus sleepte ik mij maar naar boven. Terwijl Michel Anna wastte en pyjama ververste, deed ik het bed.

Volgende nacht lekker doorgeslapen dus toen ik opstond kwam er toch een ‘oef!’ uit mijn gedachten.

Maar de nacht daarop had ik minder geluk, en de nacht daarop en daarop ook niet: natte pyjama, nat bed, onderbroken nacht. Niet zo leuk dus.

Na die laatste keer heb ik eens met Anna gepraat. Dat als ze ’s nachts naar het toilet moest gaan, dat ze uit haar bed mocht komen, dat ze groot genoeg is, dat ik de deur zou openlaten zodat ze makkelijk het toilet kon vinden, dat ze sowieso maar moest roepen als ze naar het toilet moest en met de deur open dat ik haar zeker zou horen, … Niets beschuldigend, gewoon informerend.

Nu weet ik uiteraard niet of zo’n praatje heeft geholpen of niet of of het gewoon toeval is, maar sindsdien zijn haar nachten weer droog.

Hout vasthouden.

Die zindelijkheidstraining van Anna ’s nachts, dat gaat niet zo vlot als bij de anderen. Niet dat de anderen nooit accidentjes gehad hebben indertijd, maar toch alleszins veel en veel minder.

Er is een week geweest waarin ik om de andere dag de lakens mocht wassen: nacht droog, nacht nat, nacht droog, … U begrijpt het al. Er zijn nachten dat ze toch met pamper sliep: ze eiste het, anders wou ze niet slapen, maar er zijn gelukkig al meer droge dan natte nachten geweest.

Het probleem is eigenlijk dat ze niet wakker wordt als ze geplast heeft. Ze verlegt zich in haar slaap en slaapt rustig verder. ’s Ochtends is er dan een klein drama als ze merkt dat ze een ongelukje gehad heeft en dan stel ik haar gerust. Maar als ze ’s nachts niet wakker wordt, leert ze ook niet dat ze ’s nachts kan opstaan om naar het toilet te gaan.

We doen het op haar ritme. We doen waar zij zich het best bij voelt en vroeg of laat zal ze dan ook wel volledig ongelukjesvrij worden.

Maandagavond besloot Anna dat ze er genoeg van had. Genoeg van pampers. Het was gedaan, fini, over en uit. Ze wou geen pamper meer om te slapen.

Geen probleem voor mij. Eigenlijk had ik het al moeten doen voor de winter, toen we een paar keer vergeten hadden haar pamper aan te doen en ze een droge nacht had gehad. Maar de laatste keer dat we het vergeten hadden had ze dan toch een ongelukje gehad. Het was winter, bitter koud en een bed verversen als het zo goed als vriest … niet leuk. Dus had ik er niet op aangedrongen.

Maar maandagavond besloot Anna dus zelf. Het is niet meer bitterkoud ’s nachts en dus moedigde ik haar aan: dat ze een flinke meid was en zo. Dinsdag stond ze op met een droge broek … en dus was haar bed uiteraard ook droog en had ze geen ongelukje gehad ’s nachts.

Dinsdagavond waren we dus in Nederland en toen stond ik voor een dilemma. Ik had pampers mee, want ons madam kan wel eens van gedacht veranderen. Zo gelijk met een vingerknip. Dus ik was voorzien. Een ongelukje thuis is geen probleem wegens lakens genoeg en een matrasbeschermer en zo, maar op verplaatsing was dat er allemaal niet. Dus wat nu?

Uitgelegd aan ons madam en gevraagd of ze het toch wel zeker wist, zo zonder pamper? Ze keek mij aan, haar hoofdje schuin alsof ze diep nadacht en besloot om toch maar een pamper aan te doen … wegens dat er geen andere lakens waren.

Dus heeft ze dinsdag-, woensdag- en donderdagnacht weer met pamper geslapen, MAAR is ze ’s ochtends telkens opgestaan met een droge pamper. Geen ongelukjes.

Gisterenavond wou ze dus geen pamper aan. Op eigen vraag dus. Want ze was weer thuis, dus als er dan toch iets zou gebeuren, dan kon het bed ververst worden. Dat zei ze uiteraard niet in zoveel woorden, maar daar kwam het wel op neer. En deze ochtend opnieuw geen ongelukjes. Droge pyjama, droog bed en ik moest dus niet uit mijn bed in de midden van de nacht om alles te verversen.

Vijf nachten op rij droog. We geraken eindelijk uit de pampers, joepie!