6 jaar gewoon. 6 jaar geleden dat den anderen en ik samen in het ziekenhuis hebben gelegen. Dat we samen ontslagen zijn geweest. Mijn opname was gelukkig één van leukere aard dan de zijn, maar toch.
Ons babietje van toen is al een serieuse kastart geworden (zij het tegenwoordig zonder krullen).
6 jaar en vandaag is hij Mega Toby (zijn verjaardagscadeau). Gelukkige verjaardag Mega Jan.
Deze ochtend bracht ik Anna en Jan met de auto naar mijn nicht (Anna’s meter) om daar een dagje te gaan spelen. Iets waar ze alletwee toch wel naar uitkeken.
Hoe erg ze er naar uitkeken, bleek uit Jan zijn uitspraak toen we er bijna waren:
‘Mama, mijn heupen doen pijn’
‘Uw heupen? Hoe komt dat?’
‘Omdat ik zo opgewonden ben om er te zijn’
In plaats van te kunnen uitslapen op een vrije dag, stond deze morgen de wekker. Niet op het gewone uur van tijdens een werkweek (6u25), maar op 8u. Want alhoewel het vandaag geen werkdag was, was het wel voetbaltoernooidag voor Jan.
De afspraak was om 9u aan de club en ondanks de wekker, was ik uiteindelijk al om 7u30 uit mijn bed. Het gaf mij natuurlijk iets meer tijd om op het gemak de dingen te kunnen doen in plaats van mij te moeten opjagen. Dus mooi op tijd op de club en tijdig dan daar kunnen vertrekken naar Melle voor het Duiveltjestoernooi.
Het toernooi zou maar een halve dag duren en ze moesten vier matchen van telkens 20min spelen. Ze begonnen met hun eerste match om 10u en daarna elk half uur ééntje zodat ze hun laatste match om 11u30 hadden en de gastjes waren in form vandaag: eerste match gewonnen, de tweede gelijkspel, de derde gewonnen en de vierde verloren. Als ge naar de uitslagen van vorige matchen kijkt, dan weet ge dat ze dus zeer goed gespeeld hebben 🙂
Met zo’n resultaten zijn daarmee 2e geëindigd en iedereen (iedere deelnemer, dus ook de andere ploegen) kreeg een mini trofeetje mee naar huis, trofee die Jan nu glunderend door het huis meedraagt.
En wat hebben we geleerd vandaag?
1. zorgen voor handschoenen bij een match, zowel voor zoon als voor moeder
2. zorgen dat er eten mee is naar zo’n toernooi, want honger dat ze daarvan krijgen
3. zorgen voor warmer schoeisel voor mama, want als ge zo twee uur in de kou staat te kijken en supporteren, dan hebt ge warmer voetbekleedsel nodig.
Wat doet ge dan als er drie zieken in huis zijn? Niets.
Nickelodeon stond op vandaag en zo keken de kinderen naar aflevering na aflevering van Avatar. Ik zat erbij en speelde een spelletje op de computer. En nog één. En nog één. Tot het mij beu werd en ik eindelijk mijn lui gat ophefte om eens buiten te komen.
Michel en Louis zijn aan huis gekluisterd tot en met dinsdag. Eigenlijk woensdag, wegens feestdag op woensdag en Michel stelde voor aan Louis om samen nog eens brood te bakken. Louis wil een chocoladebrood maken, en dus heb ik, in gezelschap van Anna en Jan (die ik sinds vanavond, na twee koortsvrije dagen, als effectief genezen mag verklaren), nog een paar boodschappen gedaan.
Al enen zieken minder dus. Nu maar hopen dat er geen bij komen de komende dagen. Ge weet nooit, want vrouwen, dat is toch het sterke geslacht, niet?
Deze morgen is Louis gesneuveld en zo zijn er nu dus drie zieken in huis. Het lijkt zo dat er om de 2 dagen iemand bijkomt: het begon maandag met Jan, woensdag viel Michel en vandaag dus Louis. Afwachten dus wie op zondag zal ziek worden, of zullen de meisjes standhouden?
Gisteren dan nog meneer doktoor gebeld voor advies en aangezien den anderen dan toch een ziektebriefje nodig heeft voor het werk is hij deze namiddag langs gekomen om de officiële diagnose te stellen: griep.
En dat bracht traantjes teweeg bij de zonen, want griep betekent dat ze niet naar de verjaardagsfeestjes mogen waarop ze uitgenodigd zijn: deze morgen nog het eerste van Louis moet afbellen en deze namiddag dan maar het feestje voor morgen afgebeld. Het is nu ook niet de bedoeling om ervoor te zorgen dat de klassen maandag leeg zijn.
Wordt vervolgd waarschijnlijk.
Jan is al sinds maandag niet zo goed. Lichte koorts, vooral ’s avonds en ’s ochtends en rap moe. Maar het is al een drukke vakantieweek geweest en ik hoopte dat het gewoon vermoeidheid zou zijn.
Gisteren was hij eigenlijk koortsvrij en is hij gaan slapen bij een vriendje maar blijkbaar deze ochtend had hij weer een beetje koorts. Hij zag weer bleek en deze namiddag wou hij eigenlijk niet veel doen, behalve in de zetel liggen en TV kijken. Ik wou nog wat boodschappen doen en in het leuke gezelschap van mijn schoonmoeder en Anna trok ik dus de stad in terwijl de andere drie thuisbleven.
Net voor ik terug thuis was, ik stond op 5 seconden van de voordeur, kreeg ik telefoon. Zelie die meldde dat Jan nu eigenlijk wel heel erg ziek was. En ja hoor, ik ging direct naar boven en hij gloeide van de koorts: 39 °C. Junifen gegeven en een vitamientje en dan zo rap mogelijk in bed gestoken.
Toen we gisterenavond rond 21u thuiskwamen, was er trouwens ook geen spoor van Michel: niet in het achterhuis, niet in de living en we vonden hem uiteindelijk diep in slaap in zijn bed. Ook geveld. Vandaag niet gezien voor de middag toen hij verhuisde van zijn bed naar de zetel. Toen Jan TV ging kijken is hij opnieuw naar zijn bed verhuisd en sindsdien hebben we hem niet meer gezien.
Twee zieken in huis. Hoe lang voor we allemaal geveld zijn?
Louis, Jan en Anna zijn een spel aan het spelen. Een mengeling tussen boef-en-politie en pokémons en zo. ’t Is met aanvallen en kooien en opsluiten en wegsteken. Enfin, whatever.
Plots hoor ik Louis ‘krr krr krr’ zeggen, en dan legt hij het uit aan Anna en Jan:
‘Ik heb een loper. Een loper is een sleutel die alle deuren opendoet. Zoals Sinterklaas’
Yep. In de 21ste eeuw zou het toch een beetje stom zijn dat Sinterklaas nog steeds langs de schouw komt, niewaar.
Gisteren was hectisch. OK, het was vroeger ook al zo, maar dit jaar is het (nog) een graad erger geworden. De belangrijkste oorzaak? Jan zijnen voetbal.
Begrijp mij niet verkeerd: ik vind dat fantastisch. Hoe gelukkig die jongen is als hij mag voetballen. Hoe hij daar in opgaat. Hoe veel en hoe rap ze dingen leren, in zo’n club (Jan dus niet alleen, ge moet die andere gastjes sprongen zien maken). Maar kwa tijdsroof kan het tellen.
Zaterdagvoormiddag was vorig jaar ook al druk: turnen (Zelie, Jan én Anna) en zwemmen(Jan, Louis en Zelie). Maar de namiddag was tenminste een rustpunt, zeker omdat er 2 kinderen minder waren wegens naar de scouts. Dit jaar zijn de voormiddagen opnieuw druk: ballet (Anna), turnen (Anna en Zelie) en zwemmen (Jan, Louis en Zelie). In de namiddag zijn Zelie en Louis weer naar de scouts, maar nu komt daar tussenin Jan zijnen voetbal. Elke zaterdag heeft hij een wedstrijd, soms in de voormiddag, soms in de namiddag, en een wedstrijd betekent erbij blijven. Mijn rustige namiddag is dus weg als de wedstrijd in de namiddag valt.
Maar kijk, we (de ouders) hebben zaterdag genoten. Onze jongens hebben weer verloren, maar deze keer maar met 3-4. Twee goals door Noah, één door Jan en vooral, ze hebben goed gespeeld. Op een bepaald moment een prachtige beweging gemaakt tussen 3 spelers met lange passen. Ik ga dus effectief nog een echte voetbalmama worden.
Maar kijk, dat was maar één deeltje van de hectische dag. On a different note heeft Anna haar eerste balletles gekregen zaterdag. Zelie volgt sinds 2 jaar balletles bij Ducatillion en we zijn daar zeer content van: streng maar rechtvaardig en het moet goed zijn zonder de kinderen af te jakkeren en te ontmoedigen. Het is echt ballet en geen ‘huppeldepup’ om de kinderen bezig te houden. Dit jaar kwam er een lesuur bij voor de allerkleinsten vanaf 4 jaar en ik heb gevraagd of Anna het mocht proberen: ze wil graag ballet doen en ge kunt nooit weten hé. Toen ik haar afhaalde glunderde ze gewoon en de juf zei dat ze dacht dat het wel ging gaan, dus proberen we toch nog even voort.
Om een hectische dag volledig rond te maken was er nog een verjaardagsfeestje ’s avonds … in Nederland wat betekende: op tijd vertrekken als in tussen 17u30 en 18u. Als ge maar om 17u thuiskomt, 2 kinderen moet klaarmaken voor de avond én uzelf klaar maken voor een feest, laat dat niet veel tijd.
Het feestje, dat was van mijn broer en zijn vrouw, die dit jaar 40 geworden zijn endit met een zeer leuke fuif hebben gevierd: lekker eten, veel drank, mensen teruggezien die ik 15 à 20 jaar niet meer gezien had, familie, goede muziek en zeer luik gezelschap. Om 2u30 heb ik mijzelf verplicht om toch te gaan slapen: het feestje was nog niet gedaan en ik amuseerde mij rot, maar vandaag was er een lunchafspraak in België en dus moest ik op tijd opstaan. Een voordeel: mijn papa is mij thuis komen halen en heeft mij hier weer mooi afgezet zodat ik zelf niet moest rijden. Moe gelijk ik loop de laatste weken was dat maar goed ook en zo had ik bovendien nog zeer leuk gezelschap gezien Michel thuis is gebleven bij de kinderen.
Vandaag was ik toch blij dat zaterdag achter de rug was.
Ik heb mij vanavond toch zo ongelooflijk kwaad gemaakt op Jan. Zo kwaad, dat ik volledig over mijn toeren was, en hij ook.
En het enige wat ik nu al de hele avond wil doen is hem wakker maken en hem knuffelen. Zo slecht voel ik mij nu. ’t Was nochtans terecht, maar toch.
Vandaag speelde Jan zijn eerste wedstrijd. ‘Zijn’ eerste, want blijkbaar was de eerste wedstrijd vorige week en wegens andere dochter in ziekenhuis hebben we die gemist. Maar soit. De eerste wedstrijd dus.
Ik stond eigenlijk verbaasd over mijzelf. Ik ben allesbehalve een voetbalfan, heb in mijn leven nog nooit een voetbalwedstrijd uitgekeken en dus zag ik er een beetje tegenop dat er wedstrijden gingen zijn, maar ik vond het eigenlijk wel leuk en voor dat ge het weet zit ge in de sfeer. Zoals het cliché dus zegt: het is anders als uw kinderen meedoen.
Ze zijn grandioos verloren (verkocht, zegt den anderen), maar één van de papa’s die mee was zei dat ze het toch beter deden dan vorige week: ze kwamen deze week tenminste op de kant van de tegenspelers 🙂
De kinderen hebben nog veel te leren, maar wat wilt ge: ze hebben amper 4 of 5 keer getraind. En ook: ik denk dat Jan niet echt keepersmateriaal is. Maar verder, voor zover ik het kon zien hebben ze zich wel goed geamuseerd en wij als ouders ook, en dat is toch het belangrijkste.