Tag: Jan

Bezoekjes

De kinderen wouden deze vakantie bij vriendjes gaan spelen en/of vriendjes hier laten komen spelen. Ik heb daar in het geheel niets op tegen: als er al vier zijn maken een paar kinderen meer of minder niet echt veel uit.

De kerstvakantie is evenwel niet echt de goede vakantie om zulke plannen te maken. De eerste week is voor iedereen enorm druk: eerst kerst, daarna de volgende festiviteiten voorbereiden, kadootjes kopen, alles in orde brengen …

En dan plots is er de tweede week en met nieuwjaar is het dan onmiddellijk midden in de week en moest ik me plots haasten om nog vriendjes te kunnen bereiken voor school weer begint.

Gisteren is C. dan komen spelen, Zelie haar vriendinnetje. Ze was hier van 11u tot 16u30 en het was heel aangenaam: de kinderen hebben zich goed geamuseerd en er is amper ruzie geweest. Niets tussen de meisjes en maar één keer met de jongens. Geslaagd dus. Wel even traantjes van Louis want hij ‘wou ook dat er een vriendje kwam spelen’.

’s Avonds heb ik dan direct de telefoon opgepakt om Louis zijn vriendje te bellen en ’s ochtends moest ik hem het slechte (en daarna het goede) nieuws vertellen: L. kon niet komen vandaag … maar in de namiddag, na het werk, zou zijn mama Louis komen ophalen om daar te gaan slapen en morgen de ganse dag te spelen.

De blijdschap op zijn gezicht, goud waard. Sinds deze middag was hij al bezig met zijn valies klaar te maken en ongeveer elk uur vroeg hij wanneer de mama nu eindelijk zou komen.

Minder was dat Jan er zichzelf van had overtuigd dat hij ook mee zou mogen: het broertje van L. is namelijk zijn vriendje. Maar hij is toch nog een beetje te klein om te gaan overnachten bij een vriendje en bovendien is de papa alleen thuis met de kinderen. Het zou een beetje te veel van het goede geweest zijn.

Rond 17u was het dan zover: de mama kwam en Louis mocht mee. Groot drama bij Jan toen hij niet mee mocht maar we hebben dat nogal goed opgelost: ik zal morgen Louis gaan ophalen en dan kan Jan nog een beetje met A. spelen.

Een kindje minder dus tot morgennamiddag. Hij is nog maar vier uur weg en ik mis hem al, maar ik zie hem graag genoeg om hem niet tegen te houden hoor 🙂

Kapper

Straks met de drie kinderen naar de kapper. Allez, met vier want Anna is nog een beetje jong om alleen thuis te blijven, maar alleen de drie oudsten gaan onder de schaar.

Bij Zelie zal het een beetje getopt worden. Zij is al heel lang aan het sparen voor zeer lang haar en het begint eindelijk een deftige lengte te krijgen. Alleen een beetje opfrissen dus.

Louis heeft een nieuw kapsel nodig: na zijn super-kort-haar-met-kuif van deze zomer wil hij het nu lang met als resultaat dat er momenteel zowat alle lengtes inzitten en het echt geen zicht meer is. Een beetje inventiviteit zal gevraagd worden om er niet te veel af te snijden en toch een leuk kapsel over te houden.

Jan zou initiëel alleen een beetje bijgeknipt worden (we zien hem graag met zijn lang(er) haar) maar het zal uiteindelijk toch een nieuw kapsel worden: mama heeft vóór kerst namelijk de schaar ter hand genomen omdat het écht niet meer te doen was van lang haar in zijn gezicht, en het is een beetje (veel) verkeerd afgelopen. De kapper zal nu mogen redden wat er te redden valt.

En zo zullen ze er mooi opstaan voor de foto’s die waarschijnlijk zullen genomen worden.

Nu nog Michel …

Ik

Tot een tweetal weken geleden was Jan gewoon Jan. Hij kon het niet begrijpen dat hij niet alleen Jan was, maar ook broer, jongen, zoon, …

Telkens je hem zei dat hij bv. een jongen was, werd hij kwaad en zei: Neen, ik ben Jan!

Tot vorige week. Maandagavond kwam hij thuis van school en zei: Jan is een jongen. Ik was zo verbaasd dat ik het eerst niet begreep. Maar echt hoor, hij had opeens door dat hij Jan was, maar ook een jongen.

Sindsdien is hij elke dag bezig: hij is een jongen, Zelie is een meisje, papa is een jongen, Louis is een jongen, Anna is een meisje, mama is een meisje. En waar hij tot gisteren nog moeite had om niet-gezinsleden als jongen of meisje te zien, zei hij plots deze avond, over een vriendinnetje van Louis, N. is een meisje.

Hij krijgt het concept door.

Tuut

Al een tijd geleden, toen er eerst over Sinterklaas werd gesproken, hadden we Jan proberen overtuigen om zijn tuut af te geven. Zelie heeft het indertijd ook gedaan (2j en 5m) en Louis heeft de zijne aan de Paashaas gegeven (2j en 11m), dus sinds Jan nu 2j en 10m is vonden wij het tijd. Bovendien had de tandarts ook gezegd om ze zo snel mogelijk af te pakken wegens lichte ‘overbite’.

Aanvankelijk was hij er in het geheel niet voor te vinden. Telkens wij erover begonnen zei hij categoriek ‘nee!’. Maar we merkten eigenlijk dat hij niet echt begreep waarover het ging.

De laatste weken zijn ze op school uiteraard rond het thema beginnen werken en langzaam maar zeker zag je zijn begrip groeien.

Vandaag was het Sinterklaasfeest op school en dus toen we hem gisteren vroegen of hij vandaag zijn tuutje aan Sinterklaas wou afgeven (om dan waarschijnlijk een mooi kadootje te krijgen) ging hij zonder aarzelen akkoord, maar toen ik gisterenavond vroeg of we het tuutje toen al opzij zouden leggen wou hij nog niet: ‘nog ene keer?’ vroeg hij, zo met zijn hoofdje scheef en een lief glimlachje rond zijn mond.

Ik had er dus nog mijn twijfels over of het ging lukken, maar deze morgen nam hij zelf zijn tuut mee naar beneden om ze in zijn boekentas te steken. Beer moest zelfs mee naar school om ‘aan Zwarte Piet tonen’.

Deze avond is hij dus thuisgekomen zonder tuut. Even zei hij nog dat hij met zijn ander tuut wou gaan slapen, maar ik wees hem erop dat hij ook die tuut had meegenomen en dat hij nu een grote jongen was die in een groot bed sliep, en grote jongens in grote bedden slapen zonder tuut. Kijk maar naar Louis en Zelie, zei ik er nog bij. ‘Ah ja’ was zijn antwoord.

Hij is naar bed gegaan met beer. Ik heb hem zijn verhaaltje voorgelezen. Hij is zelf in bed gekropen en hij heeft geen kik meer gegeven over de tuut.

Nu hopen dat hij zonder wakker worden de nacht door komt, maar ik heb de indruk dat Jan in de laatste week een enorme sprong gemaakt heeft in zijn ontwikkeling, hij heeft ergens een klik gemaakt, en dat het dus geen probleem zal zijn.

Bed

Jan heeft een nieuwe stap gezet: zijn spijlenbedje heeft hij afgestaan aan zijn zusje en sinds vanavond slaapt hij in zijn eigen grote bed.

Gisteren had ik hem er nochtans over gesproken en hij was categoriek: ‘Nee! Jan in kleine bedje. Niet grote bed.’ Hij was in het geheel niet te overtuigen. Maar misschien had het er mee te maken dat hij ook doodmoe was na een lange schoolweek.

Vandaag het onderwerp weer aangekaart en deze morgen weigerde hij nog steeds. Anna mocht niet in het kleine bed want dat was zijn bedje.

Niet meer verder aangedrongen en deze namiddag ben ik dan gewoon begonnen het bed ineen te steken. Jan was nieuwsgierig naar wat ik ging doen en hij liep mee naar boven om te kijken. Hoe langer hij keek en zag dat al die planken een heus bed werden, hoe enthousiaster hij werd: zijn grote bed werd gemaakt. Hij kon op de duur niet meer wachten om erin te kruipen.

Vanavond was dan het grote moment aangebroken: zou hij nu effectief in het bed willen slapen of niet? Maar absoluut geen probleem hoor. Rap naar boven, onmiddellijk in het bed gekropen, zelfs geen tijd om eerst naar zijn verhaaltje te luisteren. Hij is er dan toch nog maar even uitgekomen om naar zijn verhaaltje te luisteren, maar eens dat gedaan was kroop hij zo rap mogelijk in zijn nieuwe, grote bed.

Michel heeft een hele resem foto’s getrokken (die ten gepaste tijde wel op zijn flickr account zullen komen) van het hele gebeuren en dus, per uitzondering, was hij de laatste om hem goedenacht te wensen en ik was dus een beetje bang van een uitgestelde reactie, maar niets hoor. Eens de deur dicht hebben we hem niet meer gehoord.

Ja, ons klein ventje wordt langzaam maar zeker ook groot.

Update: de foto’s zijn er, maar hier toch een favoriet gewoon omdat het de eerste keer is dat Jan eigenlijk zelf onder zijn deken kruipt (in zijn spijlenbedje moest ik het altijd op hem leggen)

Jan in zijn nieuw bed

Kleur

Naar het schijnt komt kleurenblindheid meer (of zelfs eerder) voor bij jongens dan bij meisjes.

Bij Michel in de familie zijn er enkele mannen met (rood-groen) kleurenblindheid. Michel is het niet maar toen Louis kleiner was en het was tijd om zijn kleuren te leren had ik wel een beetje schrik dat hij misschien kleurenblind kon zijn. Maar hoe zou ik dat nu echt weten en vanaf wanneer ben je het zeker?

Uiteindelijk heb ik me zorgen gemaakt om niets want Louis ziet alle kleuren zeer goed.

Maar nu is het aan Jan om zijn kleuren te leren en opnieuw maakte ik me zorgen: het is niet omdat Louis het niet is dat Jan het niet kan zijn, nietwaar.

Het lijkt er evenwel op dat het ook bij Jan geen probleem is: hij kent rood al en meestal weet hij ook wat blauw is. Maar tot nu toe heeft hij nog nooit gezegd dat groen bv. ook rood zou zijn: hij ziet er duidelijk een ander kleur in maar kent de naam nog niet goed.

Enfin, Jan is dus ook al weer een stapje groter geworden. Op naar het volgende stadia.

Virus

’t Is weer die tijd van het jaar.

Sinds donderdag hoest Jan serieus. Vrijdag was hij uitgeteld: licht koortsig, hangerig, wenerig, … de gansen klets. Hij heeft ’s middags dan goed geslapen en zat er ’s avonds vroeg in en zaterdag was hij er eigenlijk door. Hij zijn volledige vrolijke en actieve zelve. Hij had evenwel de ‘pech’ dat hij overdag niet heeft kunnen slapen én dat het ’s avonds ook laat is geworden.

Grote zus had in de namiddag namelijk een verjaardagsfeestje. Vriendinnetje Y. was ook gevraagd en dus ben ik met Louis, Jan en Anna, samen met de mama van Y. en haar twee zusjes naar de poppenkast van Pierke gaan kijken. Geen middagdutje voor Jan dus. ’s Avonds was er dan het eetfestijn op de school van de kinderen en het was half tien tegen dat de kinderen eindelijk in bed zaten

Het gevolg van de drukke dag liet zich dus zondag kennen: Jan kreeg zijnen klop. Hij was al opgestaan rond half acht maar tegen half elf was hij zo moe dat hij naar zijn bedje wou. Een heel klein beetje verhoging (37,4 °C) en hem niet meer gehoord tot 13u. Daarna was hij er volledig door. Het hoesten is er nog, maar zijn temperatuur is niet meer gestegen.

Maar Anna moet het betrapt hebben. Zij is zaterdag beginnen hoesten. ’s Middags is ze nog meegeweest en was ze nog piekfijn in orde. ’s Avonds heb ik haar thuis kunnen laten bij papa en toen begon ze al een beetje lastig te worden, maar nog geen koorts.

Zondag was ze een beetje slapjes, maar nog altijd geen koorts. in de voormiddag heeft ze dan goed geslapen en ’s namiddags ook een flinke dut gedaan maar tegen dat ze dan wakker werd voelde ze al wat warm aan. Temperatuur genomen en ja hoor: 37,8 °C. Tegen de avond was dat al opgelopen tot 38,7 °C. Haar met een suppo in haar bed gestoken maar ze is daarna ongeveer elk uur wakker geworden: huilen, lastig, moe en niet kunnen slapen om uiteindelijk in mijn armen in slaap te vallen. Om 23u een tweede suppo gegeven en daarna heeft ze eindelijk even goed doorgeslapen. Om 2u15 was ze weer wakker: ze voelde al niet meer zo warm aan en leek beter. Haar te drinken gegeven en toen heeft ze mooi geslapen tot deze morgen 6u30.

Vandaag leek ze dan aan de beterhand. Gedurende ganse dag ging haar temperatuur niet over de 37,5 °C, tot vanavond: 39,1 °C. Ik had wel verwacht dat ze koorts zou hebben maar zo hoog is toch even schrikken.

Ze ligt nu mooi te slapen. Hopelijk wordt het vanavond geen herhaling van vorige nacht, niet alleen voor mij maar vooral voor haar. Maar vooral: hopelijk breekt haar koorts tegen morgen.

De plaag

’t Wordt weer een beetje kouder en het is weer van dattem: luizen.

Een aantal weken geleden al werd een brief en folder en al meegegeven met Louis en Zelie om de ouders te waarschuwen.

Gezien Zelie (en ik ook trouwens) daar ongelooflijk gevoelig aan is heb ik haar sindsdien regelmatig gecontroleerd. Regelmatig als in minimum twee keer per week. Om besmetting te voorkomen doe ik haar haar ook zoveel mogelijk in een staart, en dat lijkt dus te helpen.

Louis heb ik niet zó grondig gecontroleerd, want Louis heeft nog maar één keer luizen gehad. Alle andere plagen (ondertussen al de vierde) heeft hij zonder eentje doorgekomen. Hij lijkt relatief immuum.

Jan heb ik meegecontroleerd met de andere, maar niet zo grondig: als broer en zus niets hadden, hoe kon hij dan luizen krijgen, nietwaar?

Allen waren ze tot vorige woensdag luisvrij, dus ik was er vrij gerust in. Enigzins verworderd, maar positief verwonderd, dat wel.

Ikzelf zit al een paar weken met jeuk: in mijn nek en op mijn achterhoofd. Samen met de kinderen heb ik mezelf ook vaak gecontroleerd en vorige week ben ik zelfs naar de dokter geweest en toen werd ik luisvrij verklaard: de jeuk was afkomstig van een serieuse uitslag. Maar terwijl de uitslag in mijn nek langzaam maar zeker aan het verbeteren was, was dat niet zo voor de jeuk op mijn hoofd.

Deze morgen dan maar nog eens een grondige luizencontrole gedaan en ge raadt het al: ik had het zitten.

Nu was het nog alleen het probleem van de schuldige te vinden. Vanavond ze allemaal sowieso behandeld met een spray en daarna allemaal bad in en het haar nog eens grondig wassen. Daarna een balsem erop en volledig uitgekamd en ja hoor: Louis: 0, Zelie: 3, Jan: ontelbaar. Jan, de enige die van school geen brief had meegekregen.

Alle luizen zijn dood en er (hopelijk) uit. Maandag de juf inlichten, woensdag opnieuw controle, volgende vrijdag opnieuw behandelen en als de andere ouders op school er ook een beetje op letten zou de kous ermee af moeten zijn.

Enfin, dat is de theorie 🙂

Blazen

De nieuwe ontdekking van Anna: bellen blazen.

Uiteraard zijn het geen echte bellen: zóó ver staat ze nu ook nog weer niet hé. Uiteindelijk is ze pas 6 maand (en twee weken, but who’s counting). Maar ze ‘sputtert’ zo en er komt (nogal veel) zever uit haar mond.

Een normale stap in de ontwikkeling, iets dat ze ongelooflijk leuk vind, maar ze komt een beetje op een ongelegen moment.

Jan zit namelijk ook in een dergelijke fase, maar dan van het bewust ‘spekelen’ (= spuwen, zever uit zijn mond laten lopen, …). Oók al een normale fase in de ontwikkeling maar daar waar je dat bij Anna moet aanmoedigen, moet je dat bij Jan juist afleren.

Een beetje gecompliceerd dus: hoe aan Jan uitleggen dat hij gestraft wordt als hij spekelt maar dat dat bij Anna leuk is?

Hij maakt er (voorlopig?) eigenlijk geen probleem van. Als Anna sputtert zegt Jan tegen mij, met opgetrokken wenkbrauwen en nogal boos kijkend, ‘niet spuwen hé?’. Dan zeg ik braaf dat dat niet mag maar dat Anna nog een baby is en daarmee is de kous af.

Zien of het zo blijft.