Tag: Jan

Terug gestart

Na 4 maanden heeft Jan vandaag zijn eerste training gehad.

Ik was doodnerveus. Allemaal goed en wel dat het op de kine allemaal vlot ging en dat hij geen pijn had in zijn knie, maar kine is toch nog iets anders dan een echte training.

De hele training hebben de trainers geprobeerd hem een beetje rustig aan te laten doen, maar dat lukte langs geen kanten: hij was zoooo enthousiast dat hij direct een volledige training van begin tot einde heeft meegedaan.

Ik hield mijn hart vast voor klachten achteraf van steken of pijn, maar niets, nada, niemandal, niente. Oef! Het ziet er dus naar uit dat alles echt wel goed genezen is.

En kijk, gezien hij het zo goed gedaan heeft mag hij woensdag al direct meedoen met een wedstrijd voor de Beker van België. Hij is dus weer vertrokken (en mijn rustige maanden zijn direct ook voorbij).

Gekozen

Vandaag infoavond/openschooldag nummer 4 gedaan met Jan.

Eén van de 4 scholen, school nr. 2, daar wou hij zeker niet naartoe. Ik was daar een beetje over verbaasd omdat de richtingen die ze daar deden wel iets voor hem waren en vooral: heel veel van zijn voetbalvriendjes gaan daar wel naartoe. Hij zou dus direct bij een grote bende bekenden zitten. Maar alhoewel hij het allemaal heel interessant vond, besloot hij dat dat toch geen school voor hem was.

De eerste school die we bezochten, daar had hij wel interesse in en school nummer 3 preek aan de top van zijn lijstje, tot hij vandaag op school nummer 4 toekwam. Een instant thuis-gevoel kreeg hij en na een paar minuten wist hij het al: hier wilt hij naartoe. Hij weigert zelfs om nog gelijk welke andere school te gaan bezoeken.

Volgende week is het inschrijvingsdag en de school is normaal gezien elk jaar volzet, dus we gaan eens kijken of het lukt om hem ingeschreven te krijgen, maar de school verzekerde ons dat het geen probleem zou zijn.

Blij dat ik daar vanaf ben.

12

De tijd vliegt. 12 is hij vandaag. Jan. Onze vleier, ons duracelkonijn, onzen schattigen.Jan

Hij kreeg gisteren waarschijnlijk het beste verjaardagscadeau dat hij zich kon wensen: de sportarts gaf groen licht om te herbeginnen met voetbal (allez: eerst opbouwende kine en als de kinesist het goed vindt mag hij weer voetballen – iets om naartoe te werken dus).

Gelukkige verjaardag en dikke kus zoetje.

Afscheid van een stukje jeugd

De hele heisa rond de nieuwe K3 werd hier zeer hard gevolgd. De hele TV show werd gevolgd van begin tot einde en de gekozen combinatie was ook één van onze favorieten, dus eigenlijk zijn we wel content.

Toen een vriendinnetje van Anna vroeg of zij en een andere vriendin, én de mama’s, samen met haar naar de afscheidsshow wilden gaan kijken, wou ik dat wel: ook bij mijn kinders werd K3 heel veel gedraaid toen ze kleiner waren en ik vond het een mooi afscheid van een stukje van hun jeugd. Gevraagd aan de rest van het kroost hier thuis en Zelie was zeer enthousiast en zelfs Jan wou heel graag mee. De enige die niet geïnteresseerd was was Louis.

Op zoek dus naar tickets, want alles bij elkaar geteld zouden we met 10 zijn. Na veel zoeken bleek er enkel nog plaats tijdens de Krokusvakantie voor zo’n grote groep, en toen waren er ook maar 9 meer: één iemand had al plannen.

En kijk: woensdag was het dan zo ver en ik moet zeggen: het was een heel leuke show. Het verschil tussen de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ meisjes is duidelijk zichtbaar en er zal nog moeten geschaafd worden aan het acteertalent van de nieuwkes (logisch wel), maar ze doen dat echt al zeer goed.

Het leukste vond ik eigenlijk wel het publiek dat vlak voor ons zat: een bende van ongeveer 8 jongeren (einde tieners? begin twintigers?) die ongelooflijk enthousiast meededen en zelfs bijna hysterisch deden. Zalig om zien 🙂

En zo dacht ik dat we er wel vanaf zouden zijn, maar noppes dus: de nieuwe meisjes hebben blijkbaar zo’n goede indruk nagelaten zodat zelfs Zelie opnieuw de plaat van voor naar achter beluistert en alles al kan meezingen. Binnen een paar jaar maakt zij dus deel uit van die enthousiaste 20-ers, samen met haar vriend(inn)en 🙂

Kijkmarathon

De agenda zal goed volstaan met schoolbezoeken de komende weken.

De meeste humaniora’s beginnen met hun infodagen in februari want op 5/3 is voor de meeste scholen namelijk de eerste dag dat kan ingeschreven worden voor het eerste jaar volgend jaar.

En Jan kijkt uit naar een nieuwe school: hij heeft een paar zeer slechte ervaringen achter de rug met jaargenootjes en wil absoluut niet meer bij hen op school zitten. En die jongens gaan wel allemaal ‘over’ naar de humaniora van Sint-Barbara. Wie kan hem daarin ongelijk geven. Er nog rekening mee houdend dat zijn eigen beste vriendjes sowieso ook van school veranderen … dus wordt het tijd om andere scholen te bezoeken en de agenda vol te plannen met data van opendeurdagen en info-avonden.

Spannend!

De teleurstelling blijft duren

Vandaag controlefoto’s laten nemen voor Jan zijn knie. Vorige week dachten we even dat het goed nieuws ging zijn: hij voelde al zo goed als niets meer. Maar dit weekend zei hij dat hij weer pijn had.

De foto’s bevestigden dus wat hij al wist: nog steeds niet genezen; nog steeds geen sport.

Er is wel een heel goede verbetering en de radioloog zei zelfs dat hij zo’n mooie genezing nog niet verwacht had, maar dus nog niet volledig genezen.

Het werkt echt op zijn gemoed, de sukkel.

Traantjes

Vandaag met Jan langsgeweest bij een sportdokter en geen goed nieuws: hij mag nog steeds niet sporten. Het nieuws kwam niet goed aan en er vloeiden traantjes.

Jan had er zich zo op ingesteld dat hij maar een maand zou moeten rusten en dat hij volgende week dus weer met de trainingen zou mogen starten.  Niet dus.

Maar hij mag wel kine doen: er is blijkbaar ook een soort verkeerde balans tussen links en rechts, en daar kan hij dan al aan werken zodat, in de toekomst, er minder kans is dat het terugkomt.

Ik heb zo’n medelijden met hem.

Oef!

Er was stress, de afgelopen examenperiode. Vooral bij Zelie dan. Het vijfde middelbaar is toch wel zeer zwaar. Vele taken, kleine en grote toetsen, mondelinge en andere examens al voor de examenperiode (luisteren en zo), … druk druk druk dus tot en met de laatste dag voor de examens. Resultaat: onze graag-tot-in-de-puntjes georganiseerde dochter (toch als het op de studies aankomt) had zich niet op voorhand kunnen voorbereiden en moest dus alles studeren de dag voor het examen zelf.

In principe geen probleem: al haar toetsen en taken waren tot nu toe zeer goed, dus ze zou het wel moeten kennen. Maar dat ging er bij haar niet in. Paniekaanval, misselijkheid, lichte koorts, blokkeren van haar rug, … Soit, kort gezegd: haar lichaam kan niet goed om met stress. Terugkomen van examens en het was maar ‘bwah’ of ‘zozo’ gegaan. Niet zeer positief dus.

Maar als Zelie zegt ‘zozo’, dan is dat meestal nog zeer goed en dus (gelukkig) ook nu: een mooie 74+% en daarmee ruim boven haar klasgemiddelde. Zeer schoon rapport dus. Zij (en wij) doodcontent en opgelucht. Vanavond gaat ze feesten bij haar vriendin en ze gaat een zorgeloze vakantie tegemoet.

Gisteren hadden we het rapport van Louis al gekregen. Tijdens de examenperiode was hij de volledige tegenstelling van zijn zus: geen spoortje stress gezien. Hij ging vrolijk en vol vertrouwen naar elk examen en telkens kwam hij thuis en het was goed gegaan. Hij is zelfs naar een examen gegaan waarvoor hij niet gestudeerd had. Correctie, zoals hij zelf zei: niet herhaald had (want gelukkig had ik samen met hem een schoon studeerschema opgemaakt zodat hij alles al goed gestudeerd had vooraf) en dat was zelfs goed gegaan.

Maar goed of niet: vorig jaar was het ook allemaal goed gegaan, en een B-attest was het resultaat. Dus ik was niet op mijn gemak. Maar de klastitularis stelde ons onmiddellijk op ons gemak en was zeer tevreden over zijn resultaten. Een zeer goed rapport en nog eens een bevestiging gekregen (door de leerkrachten: we hebben ook met zijn lerares fysika gesproken) dat Louis daar (zowel school als richting) echt wel op zijn plaats zit.

Anna heeft ook haar eerste ‘examens’ achter de rug met een zeer goed resultaat. Een zeer goed rapport, zowel voor de examens als voor haar dagelijks werk. Alleen haar Frans kan een (klein) beetje beter, maar dat zei ze zelf, dus geen zorgen. Een marginaal puntje dus. Jan zijn examens waren ronduit schitterend, beter zelfs dan zijn dagelijks werk en dat rapport was ook al zeer goed.

Vier goede, zelfs schitterende rapporten. We kunnen niet blijer zijn, maar dan vooral voor hen, want nu gaan ze volledig zorgeloos de vakantie in en is het helemaal genieten.

Een ongelukkig kindje

De zondag voor hij op Ardenneklas vertrok kloeg Jan over pijn aan zijn knie . Hij had in de voormiddag gevoetbald, dus hij zou wel eens een verkeerde beweging kunnen gemaakt hebben.

Doktersbezoek kon toen niet, want hij vertrok maandagochtend op Ardennenklas. Maar een week bosklas dus een week geen voetbal/breakdance/sport (behalve veel wandelen in de Ardennen dan), dus dat kwam waarschijnlijk wel in orde.

Niet dus: toen hij terugkwam was dezelfde klacht er nog steeds. Maandag bleef hij dan thuis van school om naar de dokter te kunnen gaan. Tijdens de bosklas had hij ook nog eens een steen op/tegen zijn knie gehad en dus schreef de dokter een RX/echo voor, om te kijken of de pijn lag aan het groeien of aan een trauma.

Afspraak bij de radioloog dinsdagochtend en het nieuws was minder goed: de ziekte van Osgood-Schlatter. Het ‘goede’ nieuws van de hele diagnose: het zit in het beginstadium. Met een 4-tal weken volledige rust zou het genezen moeten zijn. Het slechte nieuws van de diagnose: 4 weken volledige rust. Geen voetbal, geen breakdance, geen sport op school. Het is dat, of het zal verergeren en dan is het direct 6 maanden.

Dinsdag nam Jan het nieuws nog goed op. Redelijk gelaten en met schouderophalen. Geen probleem.

Woensdagmiddag drong het eigenlijk pas door, toen we het hadden over het niet moeten klaarmaken van de voetbalzak voor de training ’s avonds: 4 weken geen voetbal. Plots veranderde hij van een vrolijke jongen in een zeer verdrietig kindje.

Voor de rest van de namiddag was het om zeep: voor het minste wenen, ongelooflijk gefrustreerd en boos voor alles dat niet onmiddellijk lukte, schouders laten hangen, … Heel lang geleden dat ik hem zo verdrietig zag. Ik heb hem heel veel moeten vastpakken en troosten.

Gisteren ging het al een beetje beter, maar het zullen geen leuke 4 weken worden, dat weet ik nu al, en dan is het eigenlijk nóg niet zeker dat hij daarna opnieuw mag sporten: binnen 4 weken moet hij op controle en pas als het genezen is mag hij herbeginnen met sport.

Duimen maar dat alles vlug en goed geneest.